INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1198/12 – stwierdza, że stanowisko reprezentowanej przez Doradcę Podatkowego., przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu 29 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów usług w zakresie stawki podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi polegające na wykonywaniu zabudowy wnęk i innych powierzchni w trwały sposób, poprzez trwałe połączenie ze ścianami, szaf wnękowych (garderób), z materiałów wykonawcy. Usługi te są świadczone m.in. w budynkach i lokalach objętych społecznym programem mieszkaniowym zgodnie z definicją tego budownictwa zawartą w art. 41 ust. 12a, oraz art. 41 ust. 12b ustawy o VAT.

Montaż stałej zabudowy polega na wykonywaniu szeregu czynności związanych z dopasowaniem montowanych elementów, przez zmianę ich kształtu i rozmiaru do indywidualnych potrzeb klientów. Powstaje pytanie, czy z faktu, że dominującym elementem tych czynności jest świadczenie usług polegających na montażu, ma zastosowanie art. 8 ust. 1 ustawy. Jeśli uznać, że podatnik wykonuje usługę, to należałoby dodatkowo określić, czy jest to usługa budowlana, czy też jest to dostawa ruchomego wyposażenia do lokalu (budynku) mieszkalnego. Dotychczas (do końca 2011 r.) podatnik opodatkowywał te usługi wg preferencyjnej stawki VAT w wys. 8% (jeśli były wykonywane w obiektach mieszkalnych objętych społecznym programem mieszkaniowym).

Ostatnio podatnik otrzymał informację, że w związku z nowym, dodanym art. 5a do Ustawy o VAT od 1 stycznia 2011 r. niektórzy Dyrektorzy Izb Skarbowych uważają, że do świadczonych usług jak wyżej nie można stosować preferencyjnej stawki VAT, powołując się także na fakt, iż od 1 stycznia 2011 r. nie obowiązuje § 37 Rozp. MF z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni otrzymała także informację, że niektóre organy podatkowe stają na stanowisku, że wykonanie trwałej zabudowy ścian i wnęk nie jest świadczeniem usług, lecz dostawą towaru, dlatego należy stosować podstawową stawkę VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w aktualnym stanie prawnym do wykonywanych czynności w konkretnej sytuacji podatnika należy stosować stawkę VAT w wys. 8%, czy też stawkę VAT w wysokości 23%...

Zdaniem Wnioskodawczyni, montaż szaf wnękowych i innych stałych zabudów wnękowych zgodnie z art. 41 p. 12 ustawy o VAT w obiektach budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym jest opodatkowany preferencyjną stawką VAT. Montaż szaf na stałe bez możliwości przenoszenia ich w inne miejsce, w budynkach i lokalach mieszkalnych stanowi usługę sklasyfikowaną w grupie PKWiU 43.32 „Roboty instalacyjne stolarki budowlanej”. Fakt, że w art. 5a ustawy od 1 stycznia 2011 r. wprowadzono zasadę, że dla identyfikacji usług (również towarów) należy stosować klasyfikacje statystyczne, tylko jeśli przepisy o podatku od towarów i usług w tym zakresie powołują symbole statystyczne, a takich symboli przepisy ustawy o VAT w przypadku usług budowlanych obecnie nie powołują, nie oznacza to, że obecnie ustalenie klasyfikacji statystycznej danej usługi jako usługi budowlanej jest całkowicie bez znaczenia dla jej oceny z punktu widzenia art. 41 ust. 12 ustawy, zwłaszcza że organy podatkowe przy definiowaniu pojęć z art. 41 ust. 12 ustawy odwołują się najczęściej do definicji z prawa budowlanego. Z uwagi na to, że przepisy o VAT nie powołują definicji pojęć robót budowlanych, to należy odwołać się do art. 3 ustawy Prawo Budowlane (Dz. U. z 2010, Nr 243, poz. 1623, ze zm.), gdzie określono, że przez roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

Przy stosowaniu preferencyjnej stawki VAT z tytułu przedmiotowych usług w aktualnym stanie prawnym nie jest rozstrzygający symbol PKWiU, Zainteresowana uważa jednak, że można tym symbolem się posiłkować. Wnioskodawczyni dodaje, że w objaśnieniach do PKWiU 43 – „Roboty budowlane specjalistyczne” dostępnych na internetowej stronie Głównego Urzędu Statystycznego w rozwinięciu 43.32.10.0 – „Roboty specjalistyczne stolarki budowlanej” – znajdują się następujące uwagi – Grupowanie to obejmuje m.in. roboty związane z instalowaniem wewnętrznych schodów, szaf ściennych, szafek kuchennych na wymiar. Zainteresowana chciałaby także zwrócić uwagę na wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt I FSK 2067/09 – orzeczenie prawomocne.

W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał w oparciu o art. 47 oraz art. 51 Kodeksu Cywilnego, że aby uzyskać atrybut części składowej lokalu mieszkalnego lub domu, wyposażenie dodatkowe winno być połączone z tą rzeczą w taki sposób, że będzie istniała więź fizykalno-przestrzenna, oraz funkcjonalna (gospodarcza), a połączenie to będzie miało charakter trwały. W nauce prawa oraz w orzecznictwie przyjmuje się, że np. umeblowanie, które można przestawić w inne miejsce, oraz sprzęt RTV to ruchomości, które mogą być przedmiotem odrębnego obrotu, a części składowe rzeczy głównej – muszą być na trwałe połączone i to w taki sposób, że nie byłoby możliwe ich odłączenie od rzeczy głównej (mieszkania) bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości, oraz nie mogą być przedmiotem obrotu.

Jeżeli zatem charakter danej usługi wskazuje, że jest ona usługą budowlaną, co potwierdza klasyfikacja statystyczna i usługa ta realizowana jest w obiekcie budownictwa mieszkaniowego objętego społecznym programem mieszkaniowym, a jej efektem jest trwałe wbudowanie materiałów usługodawcy w substancję mieszkaniową obiektu, usługa ta stanowi budowę (jej fragment), remont, modernizację lub przebudowę tego obiektu budowlanego, lub jego części.

Prawo podatkowe ma niewątpliwie charakter autonomiczny, ale nie może funkcjonować w oderwaniu od rzeczywistości faktycznej, ani od rzeczywistości prawnej. Można się odwołać nie tylko do przepisów Prawa Budowlanego, ale także do przepisów uszczegóławiających te przepisy, np. do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z dnia 15 czerwca 2002 r. Nr 74 poz. 676). W § 3, p. 10) zdefiniowano pojęcie mieszkania, należy przez to rozumieć pokoje w mieszkaniu, a także sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkania zbiorowego, natomiast w § 3 p. 11) zdefiniowano pojęcia „pomieszczenia pomocniczego” – należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno-sanitarnych, przygotowania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów, oraz żywności.

Dodatkowo Wnioskodawczyni chciałaby podnieść, że do całej usługi jak i dostawy materiałów wykorzystywanych do jej wykonania, jeśli z umowy ze zleceniodawcą wynika, że usługa ma charakter kompleksowy i jest usługą remontową, budowlaną, modernizacyjną, nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży. Obrotem podatnika jest bowiem uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.).

Wnioskodawczyni chciałby na zakończenie zwrócić uwagę, że dokonana od 2011 r. nowelizacja ustawy o VAT w zakresie wprowadzenia dodatkowego art. 5a, ani zmiana rozporządzeń wykonawczych do ustawy praktycznie, zdaniem Wnioskodawczyni – nie wprowadziła nowych warunków do stosowania preferencyjnej stawki przy świadczeniu usług określonych w niniejszym wniosku, a treść przepisu określonego w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, będący do końca 2010 r. podstawą do stosowania preferencyjnej stawki VAT nie uległ zmianie.

Reasumując – Zainteresowana uważa, że wykonywanie trwałej zabudowy obiektu mieszkalnego stanowi usługę budowlaną o charakterze modernizacyjnym i jeśli wykonywana jest ona w lokalach mieszkalnych o pow. do 150 m², oraz domach mieszkalnych o pow. do 300 m², to należy powyższą usługę (jeśli są to główne usługi), opodatkowywać VAT w wysokości 8%.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 28 maja 2012 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-229/12-2/AD, w której stanowisko Wnioskodawczyni uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, świadczone przez Wnioskodawczynię usługi polegające na wykonywaniu zabudowy wnęk i innych powierzchni w trwały sposób, poprzez trwałe połączenie ze ścianami szaf wnękowych (garderób), z materiałów wykonawcy w budynkach i lokalach objętych społecznym programem mieszkaniowym, podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Pismem z dnia 8 czerwca 2012 r. (data wpływu 14 czerwca 2012 r.) Pani B., wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2012 r. nr ILPP2/443-229/12-2/AD.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 11 lipca 2012 r. nr ILPP2/443/W-37/12 -2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Pani B. reprezentowana przez Adwokata Pana A. w dniu 16 sierpnia 2012 r. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Po rozpoznaniu sprawy Sąd wydał wyrok w dniu 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1198/12, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1198/12 – stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosowanie jednak do treści art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

W oparciu o art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Powołany przepis stanowi implementację art. 98 ust. 1 i ust. 2 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Zgodnie z art. 98 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone. W myśl art. 98 ust. 2 zdanie pierwsze Dyrektywy 2006/112/WE, stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III. W załączniku tym, zatytułowanym: „Wykaz dostaw towarów i świadczenia usług, do których można zastosować stawki obniżone, o których mowa w art. 98”, w poz. 10 wskazano na dostawę, budowę, remont i przebudowę budynków mieszkalnych w ramach polityki społecznej.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi polegające na wykonywaniu zabudowy wnęk i innych powierzchni w trwały sposób, poprzez trwałe połączenie ze ścianami, szaf wnękowych (garderób), z materiałów wykonawcy. Usługi te są świadczone m.in. w budynkach i lokalach objętych społecznym programem mieszkaniowym zgodnie z definicją tego budownictwa zawartą w art. 41 ust. 12a, oraz art. 41 ust. 12b ustawy o VAT.

Montaż stałej zabudowy polega na wykonywaniu szeregu czynności związanych z dopasowaniem montowanych elementów, przez zmianę ich kształtu i rozmiaru do indywidualnych potrzeb klientów.

W odniesieniu do powyższego, jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1198/12: „(…) obie strony prezentowały stanowisko, że przedmiotem prawnopodatkowej oceny stanu faktycznego sprawy są usługi (podkreślenie Sądu) budowlano-montażowe, podczas gdy czynności te należało zaklasyfikować – zgodnie z najnowszym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego jako dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT (…).

Dalej WSA zauważył, iż „merytoryczną wskazówką w tym względzie, której nie sposób pominąć z uwagi na tożsamość rodzajową analizowanego zagadnienia, jest sygnalizowany w toku wcześniejszych rozważań Sądu, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. akt I FSK 483/12, odchodzący od dotychczasowej linii orzecznictwa w sprawach dotyczących sposobu opodatkowania czynności związanych ze stałą zabudową meblową w domach, czy mieszkaniach. Wprawdzie, powołany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma charakteru wiążącego w rozpatrywanej sprawie, niemniej, zawiera wyczerpujące omówienie istoty zagadnienia świadczeń złożonych, podaje wskazówki właściwej ich kwalifikacji (bądź to w kierunku usługi, bądź to w kierunku dostawy), oraz, co równie istotne – przesądza o kwalifikacji czynności montażu szafy wnękowej jako dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, negując obecne dotąd w orzecznictwie stanowisko (także sądów administracyjnych) o jej usługowym charakterze (w rozumieniu art. 8 ust. 1 w/w ustawy).

Odwołując się do wybranych tez tego orzeczenia należy powtórzyć za Naczelnym Sadem Administracyjnym, że w przypadku, gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia, po pierwsze, czy chodzi o dwa lub więcej świadczeń odrębnych , czy też świadczenie jednolite, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku owo jednolite świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług (por. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. sprawa C-231/94 Faaborg-Gelting Linen, Zb. Orz. 1996 s. I-2395, pkt 12-14; ww. wyrok w sprawie CPP pkt 28; ww. wyrok w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 19; z dnia 29 marca 2007 r. sprawa C-111/05, Aktiebolaget NN, Zb. Orz. 2007 s. I-2697, pkt 22). Ponadto, skoro świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT to można z tego wyprowadzić wniosek, że jeżeli dana transakcja złożona może zostać zaliczona do jednej lub drugiej kategorii (ponieważ istnieje tyle samo powodów do zaliczenia jej do każdej z nich), to w takiej sytuacji należy zakwalifikować ją jako „dostawę towarów” (por. opinię RG Legera z dnia 14 września 2006 r. do sprawy Aktiebolaget NN, pkt 54).

Akcentując obowiązującą w systemie VAT zasadę, zgodnie z którą podatek ten powinien odpowiadać rzeczywistości gospodarczej Naczelny Sąd Administracyjny w w/w wyroku orzekł, że sztucznym byłoby uznanie, że klient nabywa zabudowę wnękową odrębnie od usługi montażu. Z tych względów, jak podkreślił ten Sąd, transakcję zakupu szafy wnękowej (jej wytworzenia, dostarczenia i montażu w domu klienta) należy traktować jako jedną transakcję, której prawna kwalifikacja na gruncie VAT wymaga porównania znaczenia, jakie w jej ramach miały, odpowiednio, dostawa towarów i świadczenie usług.

Zwracając uwagę, że, aby daną transakcję można było uznać za świadczenie usług, to element usługi musi stanowić jej przeważającą część, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał jednocześnie, że zabudowa wnękowa stanowi dobro materialne (towar), a przeniesienie rozporządzania jak właściciel następuje po jej montażu. Na tej podstawie w odesłaniu do szerokiego rozumienia pojęcia dostawy jakie dopuszcza w swoich orzeczeniach TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny skonstatował, że jakkolwiek zakupowi zabudowy wnękowej (szafy) towarzyszą uprzednie usługi pomiaru i wyceny przez osobę wykonawcy towaru, to usługi te wraz z usługami montażu nie stanowią elementu na tyle dominującego aby uznać, że mamy do czynienia ze świadczeniem usług. Za taki element (dominujący) uznał natomiast Naczelny Sąd Administracyjny czynność wykonania i dostarczenia szafy wnękowej na wymiar i pod specyficzny gust klienta, podnosząc jednocześnie argument, że cena zamawianego na wymiar mebla (szafy wnękowej) przewyższa cenę jego montażu, tj. czynności składania towaru z mniejszych części i jego zamocowania (…).

(…) Dodatkowo, za powołanym wyżej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, stwierdzić należy, że stosownie do treści art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT miejscem dostawy towarów jest – w przypadku: towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz – miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Powyższy przepis stanowi implementację art. 36 Dyrektywy 112 (dawniej art. 8 ust. 1 lit. a) VI Dyrektywy). Z tego samego przepisu można wywieść, że towar może być zmontowany i zainstalowany w nieruchomości bez konieczności klasyfikowania go jako roboty budowlane w rozumieniu art. 14 ust. 3 (dawniej art. 5 ust. 5 VI Dyrektywy). Tym bardziej, że wspomniany przepis nie czyni różnicy pomiędzy poszczególnymi sposobami instalacji (por. opinia RG Legera z dnia 11 września 2006 r. do sprawy Aktiebolaget NN). Powołany przepis art. 14 ust. 3 Dyrektywy 112 (art. 5 ust. 5 VI Dyrektywy) stanowi, że państwa członkowskie mogą uznać za dostawę towarów przekazanie niektórych robót budowlanych. W treści ww. przepisu nie powtórzono fragmentu, który widniał w art. 5 ust. 2 lit. e) Dyrektywy Rady 67/228/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – struktura i sposób stosowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE z dnia 14 kwietnia 1967 r., L 71, s. 1303 ze zm.), a zgodnie z którym połączenie rzeczy ruchomej z nieruchomością było traktowane na równi z robotami budowlanymi”.

W konsekwencji powyższego, zgodnie z uzasadnieniem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1198/12 (i przyjętą przez Sąd kwalifikacją dokonywanych przez Wnioskodawczynię czynności) należy stwierdzić, iż przedmiotowe czynności, polegające na wykonywaniu zabudowy wnęk i innych powierzchni w trwały sposób, poprzez trwałe połączenie ze ścianami, szaf wnękowych (garderób), z materiałów wykonawcy wraz z poprzedzającym je szeregiem czynności związanych z dopasowaniem montowanych elementów, przez zmianę ich kształtu i rozmiaru do indywidualnych potrzeb klientów – należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Bowiem wykonywane w ramach ww. czynności usługi nie stanowią elementu dominującego, którym jest natomiast czynność wykonania i dostarczenia szafy wnękowej na wymiar i pod specyficzny gust klienta – jako dostawa towaru.

Wobec powyższego, przedmiotowe czynności nie mogą korzystać z preferencyjnej stawki podatku, o której mowa w art. 41 ust. 12 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W rezultacie, wykonanie szafy wnękowej, a następnie jej montaż w mieszkaniu (domu) klienta – jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.