Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w przypadku Spółki mamy do czynienia ze stratą w towarach handlowych związaną z ich fizyczną likwidacją w związku z brakiem możliwości sprzedaży. Zakup tych towarów handlowych tj. wydatki związane z ich nabyciem, został zrealizowany pierwotnie w celu uzyskania przychodu spółki tj. w celu ich sprzedaży. Likwidacja tych towarów handlowych, z określonych powodów nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu, powstanie bowiem strata.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 z późn. zm.) ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów tylko straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. Przy takim założeniu należałoby uznać, że nie ma ograniczeń co do zaliczania w koszty strat w środkach obrotowych Spółki.

Nie można jednakże twierdzić, że samo nabycie towaru w takim przypadku nie miało na celu uzyskania przychodu. Należałoby więc potraktować tę stratę jako koszt uzyskania przychodu Spółki i oczywiście udokumentować zniszczenie towarów protokołem z likwidacji.

Powyższe stanowisko nie oznacza jednak, że podatnik może bezkrytycznie kwalifikować jako koszty uzyskania przychodu wszelkie straty powstałe w gospodarce środkami obrotowymi. Nie można bowiem obciążyć kosztów podatkowych spółki stratami będącymi następstwem niewłaściwego lub nieracjonalnego działania podatnika. Każde zdarzenie gospodarcze związane z powstaniem straty w środkach obrotowych należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy. Również forma udokumentowania obciążenia kosztów uzyskania przychodów takim wydatkiem będzie uzależniona od indywidualnej sytuacji.

Powyższe potwierdza także orzecznictwo sądowe np. wyrok NSA z 14.03.2000 r. sygn. akt III S.A 1095/99, jak również treść pisma Ministerstwa Finansów z 26.01.2001 r. (PB3-MD-289-8214-35/2001).