Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-100/13-4/MP
z 19 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 07.02.2013 r. (data wpływu 08.02.2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 08.04.2013 r. (data nadania 09.04.2013 r., data wpływu 10.04.2013 r.), na wezwanie z dnia 05.04.2013 r. Nr IPPB4/415-100/13-2/MP (data nadania 05.04.2013 r., data odbioru 08.04.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce renty wdowiej i pół-sierocej z Niemiec jest:

• nieprawidłowe – w zakresie możliwości złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2005-2006,
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 08.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce renty wdowiej i pół-sierocej z Niemiec.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 05.04.2013 r. Nr IPPB4/415-100/13-2/MP (data nadania 05.04.2013 r., data odbioru 08.04.2013 r.), tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, wskazanie jakiego okresu podatkowego dotyczy przedstawiony stan faktyczny i pytanie oraz przedstawienie własnego stanowiska.

Pismem z dnia 08.04.2013 r. (data nadania 09.04.2013 r., data wpływu 10.04.2013 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od 1998 r. Wnioskodawczyni otrzymuje rentę zagraniczną z niemieckiego ustawowego ubezpieczenia rentowego. Jej mąż, obywatel RFN, zginął w dniu 16.02.1998 r. w skutek wypadku. Od tego czasu Wnioskodawczyni pobiera świadczenie rentowe (renta wdowia), które otrzymuje przelewem na konto banku. Trójka dzieci Wnioskodawczyni otrzymuje rentę pół-sierocą. Renty zostały przyznane przez Federalny Zakład Ubezpieczeń Pracowniczych w Berlinie i są wypłacane z obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych Niemiec. Od 1998 r. bank pobiera miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy oraz wystawia informację o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, na podstawie których Wnioskodawczyni rozlicza świadczenie rentowe wraz z dochodami uzyskanymi w Polsce w zeznaniu rocznym PIT-36.

W grudniu ub. r. Wnioskodawczyni otrzymała z niemieckiego urzędu skarbowego wezwanie do zapłaty zaległego podatku dochodowego z tytułu renty wdowiej i pół-sierocej za rok 2005. Równocześnie otrzymała informację, że wkrótce dostanie wezwanie do uiszczenia podatku za rok 2006 i lata kolejne. W dniu 26.12.2012 r. Wnioskodawczyni uiściła żądaną kwotę podatku dochodowego za rok 2005 na rzecz niemieckiego US. Ponadto Wnioskodawczyni poinformowała, iż miejscem zamieszkania dla celów podatkowych Jej i dzieci w odniesieniu do okresu podatkowego będącego przedmiotem zapytania była Warszawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy od wypłaconych świadczeń renty wdowiej i pół-sierocej powinien być w Polsce pobierany podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy bank będący pośrednikiem w wypłacaniu kwot, słusznie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń rentowych przekazywanych z niemieckiego zakładu ubezpieczeń?
3. Czy Wnioskodawczyni może ubiegać się w US o zwrot nadpłaty w roku 2005 i latach kolejnych?
4. W jaki sposób Wnioskodawczyni powinna wystąpić o stwierdzenie nadpłaty?
   
   

Wnioskodawczyni wskazała, iż pytania dotyczą okresu 2005-2012.

Zdaniem Wnioskodawczyni, od dnia 01 stycznia 2005 r. weszła w życie Umowa między RP a RFN ws. unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90). Zgodnie z art. 18 ust. 2 rzeczonej Umowy, renty otrzymywane przez osobę zamieszkałą w Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie, czyli w tym przypadku w Niemczech.

W opinii Wnioskodawczyni, od dnia 01 stycznia 2005 r. renta wypłacana osobom zamieszkałym na terytorium RP, z niemieckiego ustawowego systemu ubezpieczeń podlega opodatkowaniu tylko w Niemczech. Tym samym nie podlega opodatkowaniu w Polsce. Tak więc renta wdowia i renty pół-sieroce dzieci, według Wnioskodawczyni, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Bank nieprawidłowo pobiera zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych świadczeń rentowych począwszy od 2005 r. po dzień dzisiejszy. Zatem Wnioskodawczyni przysługuje zwrot nadpłaconego podatku za ostatnie 7 lat. Wnioskodawczyni powinna złożyć wniosek o korektę podatku dochodowego za każdy rok, poczynając od roku 2005.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe w zakresie możliwości złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2005-2006, natomiast za prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od 1998 r. Wnioskodawczyni po śmierci męża, obywatela Niemiec, otrzymuje rentę wdowią. Trójka dzieci Wnioskodawczyni otrzymuje rentę pół-sierocą. Renty zostały przyznane przez Federalny Zakład Ubezpieczeń Pracowniczych w Berlinie i są wypłacane z obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych Niemiec. Miejscem zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawczyni i Jej dzieci, w odniesieniu do okresu podatkowego będącego przedmiotem zapytania, była Warszawa.

Od dnia 01 stycznia 2005 r. weszła w życie umowa z dnia 14 maja 2003 r. zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 Nr 12, poz. 90).

W myśl uregulowań zawartych w art. 18 ust. 1 powołanej umowy, emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Na podstawie art. 18 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż emerytury i podobne świadczenia lub renty otrzymywane z Niemiec, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają co do zasady opodatkowaniu tylko w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji, gdy świadczenia są wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych. Wtedy, stosownie do art. 18 ust. 2 ww. umowy, płatności takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

Niemieckie ustawowe ubezpieczenie społeczne składa się z pięciu działów:

• ustawowe ubezpieczenie na wypadek bezrobocia,
  
• ustawowe ubezpieczenie emerytalne,
  
• ustawowe ubezpieczenie zdrowotne,
  
• ustawowe ubezpieczenie od następstw wypadków oraz
  
• ustawowe ubezpieczenie pielęgnacyjne.
  
  
  

Świadczenia pochodzące z tych pięciu działów mogą mieć formę zasiłków jednorazowych lub bieżących świadczeń stałych. Niemniej jednak wyłączne prawo do opodatkowania w Niemczech dotyczy zarówno bieżących stałych świadczeń, jak i jednorazowych zasiłków pochodzących ze wszystkich ww. działów niemieckiego ustawowego ubezpieczenia społecznego. Świadczenia pieniężne związane ze śmiercią ubezpieczonego przyznawane i ustalane na podstawie tych przepisów są więc świadczeniami pochodzącymi z ustawowego ubezpieczenia socjalnego.

Zatem mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz stan prawny, należy stwierdzić, że od dnia 01 stycznia 2005 r. świadczenia wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Niemiec, o którym mowa w art. 18 ust. 2 ww. umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech (wg uregulowań wewnętrznych tego kraju) i tym samym nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W takiej sytuacji natomiast płatnik (bank) w Polsce nie powinien od tych należności pieniężnych pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ponadto, nie będzie miała zastosowania w tym przypadku metoda unikania podwójnego opodatkowania, bowiem przedmiotowe dochody zgodnie z cytowaną umową podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech i tym samym nie występuje podwójne opodatkowanie. W konsekwencji, dochodów tych nie należy wykazywać w rocznym zeznaniu podatkowym, jak również nie podlegają one uwzględnieniu dla celów progresji, tj. do ustalenia stopy podatkowej mającej zastosowanie do dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce.

Odnosząc się do zagadnienia zwrotu nadpłaconego podatku należy wskazać, że zgodnie z art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Art. 81 § 2 ww. ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 79 § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w przedmiotowej sprawie wygasa - po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Wskazać trzeba także, że wniosek o stwierdzenie nadpłaty składa się do naczelnika właściwego urzędu skarbowego.

W myśl art. 70 § 1 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Stosownie do uregulowań art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników – art. 45 ust. 4 pkt 1 cyt. ustawy.

Powyższe oznacza, iż – co do zasady – obowiązek uregulowania należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za dany rok podatkowy upływa z dniem 30 kwietnia następnego roku podatkowego. Tym samym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (i korekty zeznania) wygasa z upływem 5 lat liczonych od końca roku podatkowego, w którym należało zapłacić podatek za poprzedni rok podatkowy, gdyż z tym dniem następuje również przedawnienie zobowiązania.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego oraz zacytowanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż w przypadku opodatkowania w Polsce – w latach 2005-2012 - renty z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych w Niemczech, Wnioskodawczyni ma prawo złożyć we właściwym urzędzie skarbowym wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych jedynie za lata 2007-2012 wraz z korektami zeznań rocznych, w ten sposób, że wypełni ponownie zeznanie roczne za każde z tych lat, przy czym w miejscu, w którym poprzednio wpisywała przychody (dochody) z zagranicznej renty wpisze zero, wykazując jednocześnie pobrane zaliczki, a następnie obliczy na nowo podatek należny od pozostałych dochodów.

Przy czym, powyższego należy dokonać przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania, o którym mowa szczegółowo powyżej. Natomiast obowiązek uregulowania należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2005 upłynął z dniem 30 kwietnia 2006 r., zaś za rok 2006 z dniem 30 kwietnia 2007 r. Zatem, jeżeli nie wystąpiły przesłanki do zawieszenia lub przerwania biegu przedawnienia, zobowiązanie podatkowe za lata 2005 i 2006 uległo przedawnieniu odpowiednio z dniem 31 grudnia 2011 roku oraz z dniem 31 grudnia 2012 r.

Z powyższym rozważań wynika, iż Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego za lata 2005-2006, gdyż upłynął ustawowy termin przewidziany na złożenie tej korekty wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.