2013.02.13 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1191/12/BM
z 13 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2012r. (data wpływu 15 listopada 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2013r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, z tytułu ponoszenia koszów energii elektrycznej w budynku warsztatów, gdzie znajduje się Stacja Kontroli Pojazdów - jest prawidłowe,
uznania, że do obliczenia proporcji opisanej w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT należy przyjąć całkowity roczny obrót uzyskany przez Wnioskodawcę z działalności prowadzonej tylko w budynku, gdzie mieści się Stacja Kontroli Pojazdów - jest nieprawidłowe,
rozliczania kosztów energii elektrycznej w budynku warsztatów szkolnych według przyjętej zasady kosztów (50%) albo wskaźnikiem zajmowanej powierzchni - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 7 lutego 2013r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z zastosowaniem proporcji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zespół Szkół (ZS) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT od dnia 26 września 2011r. od momentu osiągnięcia limitu sprzedaży zgodnie z art. 113 ust. 1. Jest jednostką budżetową Starostwa Powiatowego i wykonuje zadania zgodnie ze statutem szkoły (zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26a), ponadto dokonuje innych czynności zwolnionych i podlegających podatkowi od towarów i usług.

1.W ramach umów cywilnoprawnych świadczy usługi wynajmu lokali użytkowych:

na cele mieszkalne (zwolnione na podstawie art. 43, ust. 1, pkt 36) gdzie opłaty za media rozliczają najemcy wg wskazań posiadanych liczników,
na cele komercyjne, umowy sporadyczne o niewielkiej wartości (opłaty za media ujęte są umową w stawce czynszu), jednostka nie dokonuje odliczeń podatku naliczonego.

2.Wnioskodawca dokonuje sporadycznych sprzedaży składników majątku - zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2.

3.Wnioskodawca dokonuje refaktur za media od podmiotów zajmujących lokale na podstawie umowy użyczenia (podmioty te nie są podatnikami VAT - prowadzą działalność oświatową i wychowawczą). Wynajmowane lokale znajdują się w odrębnym budynku i są wyposażone w podliczniki energii elektrycznej wg których wystawiane są refaktury oraz odliczany podatek VAT naliczony. Energia cieplna jest dostarczana do wszystkich budynków Wnioskodawcy z jednej kotłowni i jest rozliczana zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT.

4.W ZS funkcjonuje również Stacja Kontroli Pojazdów - SKP (przyjęta po likwidacji gospodarstw pomocniczych zgodnie z ustawą - Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych art. 89 ust. 2 z dnia 27 sierpnia 2009r.). SKP znajduje się w budynku (warsztaty), w którym odbywają się również zajęcia dydaktyczne teoretyczne i praktyczne dla uczniów szkół zawodowych (zwolnione z VAT). Budynek wyposażony jest w 1 wspólny licznik energii elektrycznej i brak jest możliwości montażu podliczników, ponieważ część urządzeń SKP wykorzystywana jest również w procesie dydaktycznym. Jednostka przyjęła zasadę, iż koszt energii elektrycznej zużywanej przez SKP stanowi 50% wskazań licznika. Wzięto pod uwagę ilość urządzeń w które wyposażone są poszczególne pomieszczenia budynku oraz czas pracy w poszczególnych pomieszczeniach obiektu (przyjęta zasada podziału kosztów została również uznana za właściwą przez audytora wewnętrznego w protokole pokontrolnym). Podatek naliczony od powyższego kosztu nie jest odliczany przez jednostkę. Energia cieplna jest rozliczana zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT.

Pozostałe koszty (zakup wyposażenia, naprawy, przeglądy...) są rozliczane wg faktur wystawianych odrębnie na potrzeby poszczególnych działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (uzupełnione pismem z dnia 7 lutego 2013r.):

Czy szkoła ma prawo do odliczania podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną wg zamontowanego licznika energii elektrycznej w budynku gdzie znajduje się Stacja Kontroli Pojazdów na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy do obliczenia proporcji opisanej w art. 90 ust. 3 należy przyjąć całkowity roczny obrót uzyskany przez Zespół Szkół z różnej działalności (37% za 2012r.) czy roczny obrót z działalności prowadzonej tylko w budynku gdzie mieści się Stacja Kontroli Pojazdów (99% w 2012r.)?
Czy Wnioskodawca powinien dokonywać odliczeń wg przyjętej zasady podziału kosztów (50%).
Czy Wnioskodawca powinien stosować się do art. 90 ust. 1 ustawy i rozliczać sprzedaż mieszaną wskaźnikiem zajmowanej powierzchni w danym budynku?

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że pytanie dotyczy pkt 4 z poz. 68 (z przedstawionego stanu faktycznego).

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione pismem z dnia 7 lutego 2013r.):

Kierując się uchwałą NSA z dnia 24 października 2011r. (sygn. akt I FPS 9/10) jednostka uważa za prawidłowe rozliczanie podatku od działalności opodatkowanej wg faktur, a z działalności mieszanej (gdzie nie jest możliwe wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą zwolnioną oraz opodatkowaną) stosowanie wskaźnika proporcji zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 ustawy. W kalkulacji wskaźnika sprzedaży należy uwzględnić tylko te obroty, które dotyczą sprzedaży mieszanej z całego roku kalendarzowego 2011.

Jednostka uważa, że do obliczenia proporcji opisanej w art. 90 ust. 3 należy przyjąć całkowity roczny obrót z działalności prowadzonej tylko w budynku gdzie mieści się Stacja Kontroli Pojazdów.

Odliczenie podatku w wysokości 50% (jak przyjęto do rozliczania kosztów działalności SKP) nie ma uzasadnienia w przepisach ustawy o VAT.

Stosowanie podziału wydatków związanych z energią elektryczną wg zajmowanej powierzchni zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT jednostka uznała za niezgodną ze stanem faktycznym. Pomieszczenia SKP stanowią 24% powierzchni budynku. Pozostałą powierzchnię zajmują: 2 sale dydaktyczne, pomieszczenie socjalne dla nauczycieli zawodu, sanitariaty (o bardzo niskim zużyciu energii wykorzystywanej głównie do oświetlenia pomieszczeń) oraz 3 hale w których odbywa się szkolenie praktyczne uczniów. Urządzenia znajdujące się na SKP są również wykorzystywane w niewielkim stopniu w kształceniu uczniów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, z tytułu ponoszenia koszów energii elektrycznej w budynku warsztatów, gdzie znajduje się Stacja Kontroli Pojazdów,
nieprawidłowe w zakresie uznania, że do obliczenia proporcji opisanej w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT należy przyjąć całkowity roczny obrót uzyskany przez Wnioskodawcę z działalności prowadzonej tylko w budynku, gdzie mieści się Stacja Kontroli Pojazdów,
prawidłowe w zakresie rozliczania kosztów energii elektrycznej w budynku warsztatów szkolnych według przyjętej zasady kosztów (50%) albo wskaźnikiem zajmowanej powierzchni.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego, może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu.

W przypadku gdy podatnik dokonuje zakupów związanych z czynnościami w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego jak i z czynnościami, w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje i jednocześnie nie potrafi wydzielić i przyporządkować podatku naliczonego do tych czynności, zastosowanie znajdują przepisy art. 90 i 91 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl natomiast art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Stosownie do art. 90 ust. 5 ww. ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Ponadto, w myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Zgodnie z art. 90 ust. 8 ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Stosownie do przepisu art. 90 ust. 9 ustawy, przepis art. 90 ust. 8, stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Zgodnie z art. 90 ust. 10 ustawy o VAT w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
nie przekroczyła 2% - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

Kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad, nie jest jednak ostateczna.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy o VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy o VAT).

Z cytowanych powyżej regulacji art. 90 ustawy o VAT wynika, iż proporcja ustalana jest w oparciu o obrót. Natomiast obrotem, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Dokonując analizy cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, iż na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT.

Obowiązek określony w art. 90 ust. 1 ustawy polega na faktycznym wyodrębnieniu wskazanych kwot w oparciu o rzeczywiste i racjonalne kryteria. Wyodrębnienie to winno nastąpić zgodnie ze stanem rzeczywistym, aby określić jaką część danego towaru czy usługi podatnik rzeczywiście wykorzystuje do wskazanych czynności. Zatem istotne jest, czy podatnik ma realną możliwość przyporządkowania określonych towarów i usług danym czynnościom. Ocena ta musi być dokonana w oparciu o obiektywną analizę ogółu okoliczności towarzyszących przedmiotowym czynnościom.

Zaznaczyć należy, iż sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną od podatku musi mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami konkretnej sprawy. Zatem o dopuszczalności stosowania metody rozliczenia podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną w żadnym razie nie mogą decydować względy natury pragmatycznej czy też celowościowej. Zatem jeśli nawet podatnikowi byłoby wygodniej posługiwać się proporcją, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy, to zawsze powinien przede wszystkim poszukiwać możliwości wyodrębnienia kwot podatku.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca - Zespół Szkół - jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i jest jednostką budżetową wykonującą czynności zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26a oraz podlegające podatkowi od towarów i usług.

1.W ramach umów cywilnoprawnych świadczy usługi wynajmu lokali użytkowych:

na cele mieszkalne (zwolnione na podstawie art. 43, ust. 1, pkt 36) gdzie opłaty za media rozliczają najemcy wg wskazań posiadanych liczników,
na cele komercyjne, umowy sporadyczne o niewielkiej wartości (opłaty za media ujęte są umową w stawce czynszu), jednostka nie dokonuje odliczeń podatku naliczonego.

2.Wnioskodawca dokonuje sporadycznych sprzedaży składników majątku - zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2.

4.W Zespole Szkół funkcjonuje również Stacja Kontroli Pojazdów, która znajduje się w budynku, w którym odbywają się również zajęcia dydaktyczne teoretyczne i praktyczne dla uczniów szkół zawodowych (zwolnione z VAT). Budynek wyposażony jest w 1 wspólny licznik energii elektrycznej i brak jest możliwości montażu podliczników, ponieważ część urządzeń SKP wykorzystywana jest również w procesie dydaktycznym. Jednostka przyjęła zasadę, iż koszt energii elektrycznej zużywanej przez SKP stanowi 50% wskazań licznika. Wzięto pod uwagę ilość urządzeń w które wyposażone są poszczególne pomieszczenia budynku oraz czas pracy w poszczególnych pomieszczeniach obiektu (przyjęta zasada podziału kosztów została również uznana za właściwą przez audytora wewnętrznego w protokole pokontrolnym). Podatek naliczony od powyższego kosztu nie jest odliczany przez jednostkę. Energia cieplna jest rozliczana zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT.

Pozostałe koszty (zakup wyposażenia, naprawy, przeglądy...) są rozliczane wg faktur wystawianych odrębnie na potrzeby poszczególnych działalności.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, z tytułu ponoszenia koszów energii elektrycznej w budynku warsztatów, gdzie znajduje się Stacja Kontroli Pojazdów, w sytuacji gdy budynek wyposażony jest w jeden wspólny licznik energii elektrycznej i brak jest możliwości montażu podliczników, ponieważ część urządzeń SKP wykorzystywana jest również w procesie dydaktycznym.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż jeżeli ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów energii elektrycznej w budynku warsztatów, nie da się przyporządkować do wykonywanych czynności opodatkowanych, tylko służą jednocześnie do wykonywanych w tym budynku czynności zwolnionych od podatku VAT (cele dydaktyczne) jak i do wykonywanych w tym budynku czynności opodatkowanych (Stacja Kontroli Pojazdów), to Wnioskodawca ma prawo do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu energii elektrycznej na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, co do rozliczania podatku naliczonego (gdy nie jest możliwe wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą zwolnioną oraz opodatkowaną) przy zastosowaniu wskaźnika proporcji zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 ustawy jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy do obliczenia proporcji opisanej w art. 90 ust 3 ustawy o VAT należy przyjąć całkowity roczny obrót uzyskany przez Wnioskodawcę z różnej działalności, czy roczny obrót z działalności prowadzonej tylko w budynku, gdzie mieści się Stacja Kontroli Pojazdów.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy podkreślić, iż zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem w celu wyliczenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, Wnioskodawca winien uwzględnić stosunek sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT do sprzedaży ogółem, tj. opodatkowanej i zwolnionej. Tak wyliczona proporcja jest podstawą do odliczenia podatku naliczonego od ponoszonych wydatków mających związek z czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi, których Wnioskodawca nie jest w stanie przyporządkować do poszczególnych rodzajów prowadzonej działalności gospodarczej.

Tak więc proporcję, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy Wnioskodawca winien ustalić jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności opodatkowanych w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności opodatkowanych i zwolnionych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że do obliczenia proporcji opisanej w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT należy przyjąć całkowity roczny obrót z działalności prowadzonej tylko w budynku gdzie mieści się Stacja Kontroli Pojazdów, należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy powinien dokonywać odliczeń podatku naliczonego związanego z zakupem energii elektrycznej do budynku warsztatów według przyjętej zasady podziału kosztów (50%) oraz czy powinien rozliczać sprzedaż wskaźnikiem zajmowanej powierzchni w budynku.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż jak wyżej wykazano, jeżeli Wnioskodawca nie jest w stanie kosztów energii elektrycznej w budynku warsztatów przyporządkować do wykonywanych czynności opodatkowanych, tylko są one związane jednocześnie z wykonywanymi w tym budynku czynnościami zwolnionymi od podatku VAT (cele dydaktyczne) jak i z wykonywanymi w tym budynku czynnościami opodatkowanymi (Stacja Kontroli Pojazdów), to Wnioskodawca ma prawo do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu energii elektrycznej na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem Wnioskodawca nie może rozliczać kosztów energii elektrycznej w budynku warsztatów według przyjętej zasady podziału kosztów 50% (chyba że tyle wyniesie proporcja), ani nie może rozliczać tych kosztów wskaźnikiem zajmowanej powierzchni w budynku.

W związku z powyższym za prawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy, że odliczenie podatku w wysokości 50% nie ma uzasadnienia w przepisach ustawy o VAT oraz że stosowanie podziału wydatków związanych z energią elektryczną wg zajmowanej powierzchni jednostka uznała za niezgodną ze stanem faktycznym. Zauważyć jedynie należy, iż rozliczanie kosztów energii elektrycznej według zajmowanej powierzchni nie jest niezgodne ze stanem faktycznym, tylko jest niezgodne z przepisami ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia prawidłowości zakwalifikowania wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności do poszczególnych rodzajów działalności opodatkowanej i zwolnionej od podatku, gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie opisał wyczerpująco zaistniałego stanu faktycznego, nie zadał pytania i nie przedstawił własnego stanowiska w tej sprawie. Kwestie związane z uznaniem poszczególnych czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę za opodatkowane podatkiem VAT oraz za zwolnione od podatku VAT, uznano za elementy przedstawionego stanu faktycznego.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności nieprawidłowego zakwalifikowania wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności do poszczególnych rodzajów działalności opodatkowanej podatkiem VAT, zwolnionej od podatku lub niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin