Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1026/12-2/MS1
z 7 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.12.2012r. (data wpływu 24.12.2012r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.12.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką) prowadzi działalność handlową w oparciu o placówki-salony sprzedaży umiejscowione w lokalach użytkowanych przez Spółkę na podstawie umów najmu. W salonach prowadzona jest sprzedaż detaliczna artykułów wyposażenia wnętrz, mebli, artykułów papierniczych, biurowych, akcesoriów i upominków, tekstyliów oraz innych artykułów będących w ofercie Firmy.

W celu dostosowania wynajmowanych pomieszczeń do potrzeb i standardu prowadzonej przez Spółkę działalności spółka dokonuje w nich inwestycji, w tym niezbędnych prac adaptacyjnych. Wyposażenie oraz aranżacja wnętrz salonów są każdorazowo przystosowywane do danego wynajmowanego lokalu.

Elementy wyposażenia można częściowo zdemontować, ale po takim demontażu elementy nie nadają się do ponownego wykorzystania, bądź ich przechowywanie i przeniesienie do nowego lokalu jest dla Spółki finansowo nieopłacalne. Zdemontowane elementy nie nadają się również do sprzedaży. Część elementów wyposażenia takich jak instalacja elektryczna, sufit podwieszany lub ścianki działowe lub drzwi nie można zdemontować.

Spółka traktuje takie inwestycje jako inwestycje w obcym środku trwałym, od których dokonywana jest amortyzacja. W momencie rozwiązania umowy najmu na lokal Spółka planuje wykreślić środek trwały z ewidencji, dokonać jego likwidacji.

Obecnie Spółka posiada wynajęty lokal usługowy w renomowanym centrum handlowym w Warszawie. Spółka poczyniła w tym wynajmowanym lokalu inwestycje, w tym również budowlano-remontowe, jak np. wybudowanie ścianek działowych i wykonanie sufitów podwieszanych. Okazuje się, iż lokalizacja salonu sprzedaży nie spełnia zakładanych celów i generuje straty ekonomiczne po stronie Spółki. W tej chwili Spółka planuje zakończyć stosunek najmu z wynajmującym i zaprzestać działalności handlowej w lokalu. Zawarta przez Spółkę z wynajmującym umowa nie przewiduje możliwości zwrotu przez wynajmującego wydatków poniesionych na modernizację i adaptację wynajmowanego lokalu, ani też zwrotu wyposażenia trwale związanego z budynkiem sfinansowanego przez Spółkę.

W związku z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcy środek trwały w postaci wydatków poniesionych na dostosowanie i adaptację zajmowanego na podstawie umowy najmu lokalu do prowadzenia działalności może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, analiza przepisów art. 15 i art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, ze zm.) pozwala przyjąć, że straty powstałe w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych z innych przyczyn niż zmiana rodzaju działalności (czyli np. z powodu rozwiązania umowy najmu przed terminem, na jaki została zawarta), mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, w sytuacji rozwiązania umowy najmu lokalu ze względów ekonomicznej racjonalności, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanych wydatków na inwestycje w obcym środku trwałym, jeżeli demontaż tych inwestycji i przywrócenie obiektu do stanu pierwotnego (sprzed zawarciu umowy najmu) są znacznie utrudnione lub prowadziłby do zniszczenia lub utraty obecnej użyteczności inwestycji, a przyczyną rezygnacji z najmu nie jest zmiana rodzaju działalności. Skoro przyczyna powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego jest inna aniżeli wskazana w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to z wnioskowania a contrario z tego przepisu wynika, że podlega ona zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Zasadnicze znaczenie z punktu widzenia kwalifikacji kosztów jako stanowiących bądź niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ma na gruncie regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 15 ww. ustawy, zgodnie, z którym za koszty uzyskania przychodów uznaje się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu za wyjątkiem enumeratywnie wymienionych w katalogu art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Zaliczenie danego wydatku do kosztów stanowiących koszty uzyskania przychodów warunkowane jest, zatem faktycznym jego poniesieniem oraz zaistnieniem związku danego wydatku z przychodem.

Przepis art. 16c ww. ustawy, zdaniem Wnioskodawcy nie ma zastosowania w sprawie, w szczególności z tego powodu, że Wnioskodawca nie zamierza zawieszenia, ani zaprzestania prowadzenia działalności.

W art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyrażono generalną zasadę, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z tą generalną zasadą, aby dany koszt był kosztem uzyskania przychodu musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu i nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1. Koszty, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały wymienione w sposób wyczerpujący. Wynika to z treści przepisu, ponieważ użyto w nim sformułowania: „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów…”, a z kolei nie użyto w tym przepisie zwrotu „w szczególności”.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy nie pozwala na uznanie za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przedmiotowej sprawie środki trwałe nie utracą przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskodawca jak wskazano wyżej, ani nie zamierza zmienić rodzaju działalności, ani nie zamierza zaprzestać prowadzenia działalności. Posługując się rozumowaniem a contrario przepisu art. 16 ust. 1 pkt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uwzględniając powołaną generalną zasadę, że dany koszt jest kosztem uzyskania przychodów jeżeli został poniesiony w celu ich osiągnięcia i nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 oraz fakt, że żaden przepis nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów, jak w przedmiotowym stanie faktycznym, niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, upoważnia Wnioskodawcę do stwierdzenia, że ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym.

Stanowisko, że podatnik w okolicznościach takich samych jak w przedmiotowej sprawie, ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym, wielokrotnie zajmował Naczelny Sąd Administracyjny, w szczególności w wyroku z dnia 20 września 2011 r., w sprawie sygn. akt II FSK 591/10, w wyroku z dnia 29 czerwca 2011 r., w sprawie sygn. akt lI FSK 260/10, w wyroku z dnia 26 maja 2011 r., w sprawie sygn. akt II FSK 109/10, w wyroku z dnia 24 maja 2011 r., w sprawie sygn. akt II FSK 33/10, czy we wcześniejszym wyroku z dnia 4 listopada 2008 r., w sprawie sygn. akt II FSK 1035/07 oraz poświadczają wyroki WSA m. in. w Opolu z dnia 4 listopada 2009 r., I SA/Op 307/09, wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 8 grudnia 2009 r., I SA/Bd 768/09, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 lipca 2010 r., I SA/Wr 546/10, wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 października 2010 r., III SA/Wa 738/10 czy wyrok WSA w Poznaniu z dnia 3 lutego 2011 r., I SA/Po 809/10.

Podsumowując, Spółka twierdzi, że w przypadku rozwiązania umowy najmu lokalu, poczynione a niezamortyzowane nakłady na inwestycje w obce środki trwałe, będzie mogła uznać jako racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem będzie osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile, jak wynika z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Wiąże się to z zamiarem działania Spółki zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w miejsce polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód, jak będzie to miało miejsce w przedmiotowym przypadku) albo zabezpieczenie jego źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.