Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1070/12-4/AA
z 7 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2012 r. (data wpływu 7 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniach 16 i 21 stycznia 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie prawidłowości ustalenia dochodu ze sprzedaży lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie prawidłowości ustalenia dochodu ze sprzedaży lokalu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 1998 Wnioskodawca zakupił lokal na podstawie Aktu Notarialnego za kwotę 70.000,00 zł + opłaty pobrane przez Notariusza 4.659,00 zł, w stanie całkowitego zdewastowania przez powódź w roku 1997, z przeznaczeniem na cele działalności gospodarczej Koszty związane z adaptacją i remontem lokalu wyniosły 86.376,00 zł. Całkowity koszt zakupu i adaptacji to 181.035,00 zł. Koszty związane z zakupem materiałów i wynagrodzeniem dla wykonawców nie były ujmowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jak również w ewidencji podatku pośredniego i zgodnie z fakturami i rachunkami zostały doliczone w kwotach brutto do wartości początkowej Środka Trwałego - lokalu. Po zakończeniu adaptacji i remontu lokal ten został wprowadzony do ewidencji ŚT w miesiącu grudniu 1999 roku w kwocie 181.035,00 zł i amortyzowany od miesiąca stycznia 2000 roku według stawki 2,5 %. Po zmianie formy działalności w roku 2011 na developerską lokal został sprzedany za kwotę 250.000,00 zł w miesiącu kwietniu 2011 roku.

Zmiana biura księgowego i odebranie dokumentów w miesiącu marcu 2009 roku zmusiło Wnioskodawcę do zniszczenia części dokumentów do roku 2003 włącznie ze względu na bardzo dużą ilość i brak możliwości ich składowania. Przy odbiorze dokumentów nikt nie poinformował Zainteresowanego o konieczności zachowania dokumentów związanych z remontem. Wnioskodawca uważał, że skoro prowadzona jest Książka ewidencji ŚT to po upływie pięcioletniego okresu można je zniszczyć.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy brak faktur i rachunków z roku 1998 do 1999 dotyczących nakładów na remont i adaptację sprzedanego lokalu ma znaczenie przy obliczeniu podatku dochodowego od jego sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, brak tych dokumentów nie ma wpływu na ustalenie wysokości podatku od sprzedaży ponieważ nakłady na remont i adaptację lokalu ustalone zostały przez biuro rachunkowe na podstawie rachunków i faktur przekazywanych systematycznie w miarę postępu prac remontowych.

Zgodnie z posiadaną wiedzą nie były one ujmowane w ewidencji księgowej po stronie podatku dochodowego do czasu całkowitego zakończenia prac zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1.

W związku z powyższym koszty poniesione zostały ujęte w ewidencji ŚT w kwotach brutto łącznie z kwotą zakupu lokalu i opłatami notarialnymi.

Wartość środka trwałego – lokalu, ustalona na podstawie art. 22g pkt 17 i amortyzowana zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych - art. 22i pkt 1.

Dochodem z odpłatnego zbycia, w tym przypadku lokalu, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji ŚT.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c i art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym, dochodem będzie różnica pomiędzy przychodem ze sprzedaży a wartością początkową powiększoną o kwotę odpisów amortyzacyjnych 250.000,00 – 161.035,00 + 44.954,57 = 133.919,57 x 19% = 25.445,00 (podatek).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 1998 r. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupił lokal w stanie całkowitego zdewastowania przez powódź (sklep mięsny). Po zakończeniu adaptacji i remontu lokal ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w grudniu 1999 roku i amortyzowany od stycznia 2000 r. Po zmianie formy działalności w 2011 roku na developerską lokal został sprzedany w kwietniu 2011 roku.

Jednakże zmiana biura księgowego i odebranie dokumentów (w marcu 2009 r.) zmusiła Wnioskodawcę do zniszczenia części dokumentów do roku 2003 włącznie. Zainteresowany uznał, że skoro prowadzona jest ewidencja środków trwałych to po upływie pięcioletniego okresu można je zniszczyć.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodu uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowego lokalu w przypadku braku faktur i rachunków dokumentujących nakłady poniesione na remont i adaptację lokalu.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

   - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 24 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa. Dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Wobec powyższego dochodem ze zbycia przedmiotowego lokalu jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych. Brzmienie wyżej wskazanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie warunkuje ww. sposobu ustalenia dochodu ze zbycia środka trwałego od faktu posiadania dowodów poniesienia wydatków na zakup bądź wytworzenie środka trwałego. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

W tym miejscu należy wyjaśnić, iż w związku z faktem, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje zasad i sposobu przechowywania dokumentacji podatkowej, tut. Organ dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska odniósł się wyłącznie do prawidłowości ustalenia dochodu z tytułu odpłatnego zbycia lokalu.

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Celem interpretacji jest przekazanie informacji o zastosowaniu przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez podmiot składający wniosek o wydanie interpretacji. Organ udzielając interpretacji przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez wnioskodawcę. Należy przy tym podkreślić, że organ podatkowy porusza się tylko w pewnych granicach, które wyznaczają przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące interpretacji indywidualnych.

Jak już bowiem wskazano, postępowanie o udzielenie interpretacji ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Należy przy tym podkreślić, iż przepisy o charakterze materialnoprawnym normują elementy istotne dla istnienia obowiązku podatkowego i powstania zobowiązania podatkowego. Przepisy te regulują kwestie takie, jak: zakres podmiotowy i przedmiotowy obowiązku podatkowego, sposób ustalenia podstawy opodatkowania, zwolnienia, stawkę podatku. W odniesieniu do podatków, w przypadku których obowiązuje system samoobliczenia podatku, to w oparciu o przepisy materialnoprawne podatnik rozpoznaje skutki podatkowe zaistniałych po jego stronie stanów i zdarzeń, a w konsekwencji oblicza i uiszcza kwotę należnego podatku. Innymi słowy, przepisy materialnoprawne określają kto, w jakiej sytuacji (z jakiego tytułu) i w jakiej wysokości ma zapłacić podatek. Dotyczą materii podatku – samego podatku, czyli jego istoty. Inaczej mówiąc na prawo materialne składają się czynności i stany podlegające opodatkowaniu oraz elementy samoobliczania podatku. Skutkiem niedopełnienia przez podatnika obowiązków wynikających z przepisów prawa materialnego jest – co do zasady – nieprawidłowe ustalenie kwoty należnego podatku, co wiąże się z ryzykiem odpowiedzialności podatkowej. Należy też wskazać, iż materialne prawo podatkowe uregulowane jest głównie w ustawach tworzących konstrukcje danych podatków.

W tym miejscu należy jednocześnie wyjaśnić, iż postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. W szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia, lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego zdarzenia. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może natomiast prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

W związku z powyższym wydając niniejszą interpretację organ podatkowy odniósł się do kwestii będących przedmiotem zapytania w kontekście stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określających sposób obliczenia dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Natomiast kwestie związane z ewentualnym brakiem dokumentów źródłowych i przyczyn tego faktu mogą być jedynie rozstrzygnięte w drodze postępowania kontrolnego, bądź podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.