Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1608/12/ZK
z 19 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 27 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 12 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania podatkiem dochodowym dochodu uzyskanego ze sprzedaży wskazanego we wniosku budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia opodatkowania podatkiem dochodowym dochodu uzyskanego ze sprzedaży wskazanego we wniosku budynku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 04 lutego 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-1608/12/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 12 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2000 r. Wnioskodawca wybudował budynek mieszkalno-usługowy, zgłoszony do użytkowania w dniu 04 lipca 2000 r. Powierzchnia mieszkalna tego budynku wg projektu budowlanego i decyzji wójta gminy wynosiła 153,8 m², a pow. usługowa 107,8 m². W lipcu 2000 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej (warsztat stolarski) i wtedy też powiększył pow. usługową do 150 m², a pow. mieszkalną zmniejszył do 111,6 m².

W dniu 01 stycznia 2010 r. Wnioskodawca zakończył prowadzenie działalności gospodarczej. W 2012 r. sprzedał cały budynek wraz z gruntem, na którym budynek ten się znajdował. Grunt stanowił uprzednio środek trwały. Na potrzeby ww. działalności Wnioskodawca prowadził księgę przychodów i rozchodów, a opodatkowany był na „zasadach ogólnych”. Dla potrzeb amortyzacji budynku sporządzona została jego wycena, która dotyczyła tylko części usługowej. Część usługowa budynku (wynosząca 150 m²) była w latach 2000-2009 amortyzowana przez 9 lat wg stawki 2,5% rocznie (amortyzacja rozłożona na 40 lat).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 11 lutego 2013 r., wskazano, iż:

• w budynku nie wyodrębniono żadnego lokalu; jedynie w dniu 29 września 2000 r. wykonano wycenę części usługowej budynku,
• po 31 grudnia 2009 r. syn Wnioskodawcy wykorzystywał budynek nieodpłatnie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (do czasu jego sprzedaży).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przychód z tej transakcji podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Jak ustalić ewentualny dochód z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy powinien zapłacić podatek ale tylko od przychodu ze sprzedaży dotyczącego części usługowej - 150 m². Od przychodu ze sprzedaży dotyczącej części mieszkalnej - 111,6 m², nie powinien płacić podatku, ponieważ ww. budynek był pierwotnie budynkiem mieszkalno-usługowym (wg planów). Ewentualnie, jak twierdzi, powinien zapłacić podatek ale tylko od przychodów ze sprzedaży części usługowej, pomniejszonych o koszty wybudowania tej części, a od przychodów ze sprzedaży części mieszkalnej nie powinien płacić podatku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.
  
  

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej. Przychód ten powstaje również w związku ze sprzedażą składników majątku (środków trwałych) wycofanych z działalności gospodarczej (w tym w następstwie likwidacji działalności gospodarczej) o ile sprzedaż ta nastąpi przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu wycofania z działalności ww. składników majątku (a wiec i po likwidacji tej działalności).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) i b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż w 2000 r. Wnioskodawca wybudował budynek mieszkalno-usługowy, zgłoszony do użytkowania w dniu 04 lipca 2000 r., w którym powierzchnia mieszkalna wynosiła 153,8 m², a pow. usługowa 107,8 m². W lipcu 2000 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej (warsztat stolarski) i wtedy też powiększył pow. usługową do 150 m², a pow. mieszkalną zmniejszył do 111.6 m². Część usługowa budynku wynosząca 150 m² była amortyzowana przez 9 lat (w latach 2000-2009), wg stawki wynoszącej 2,5% rocznie. W budynku nie zostały wyodrębnione lokale. Grunt stanowił środek trwały. Wnioskodawca prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów i opodatkowany był na „zasadach ogólnych”. W dniu 01 stycznia 2010 r. Wnioskodawca zakończył prowadzenie działalności gospodarczej, a w 2012 r. sprzedał cały budynek wraz z gruntem.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku grunt i budynek stanowiły odrębne środki trwałe wykorzystywane na potrzeby prowadzonej uprzednio przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Przy czym, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, środkiem trwałym oprócz gruntu (który nie podlega amortyzacji – w myśl art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) był również cały wskazany we wniosku budynek. W myśl bowiem art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Jednakże dokonując amortyzacji tego budynku Wnioskodawca mógł do kosztów podatkowych zaliczać część odpisów amortyzacyjnych, tj. odpisy amortyzacyjne wyłącznie od tej części wartości początkowej tego budynku (środka trwałego), która była wykorzystywana na potrzeby działalności (a więc części usługowej budynku). Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. Wskazać przy tym należy, iż przedmiotowy budynek (środek trwały) był budynkiem użytkowym, bowiem jego przeważająca powierzchnia była powierzchnią użytkową. Stosownie bowiem do pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z tej też przyczyny przychód uzyskany z odpłatnego zbycia wskazanych we wniosku składników majątku, gruntu i budynku, stanowiących odrębne środki trwałe, stanowi przychód ze źródła przychodów określonego w art. 14 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym, na gruncie przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, iż wycofanie z działalności gospodarczej ww. składników majątku nastąpiło w dniu 01 stycznia 2010 r., a więc w dniu zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej, co oznacza, iż ich sprzedaż nastąpiła przed upływem 6 letniego terminu określonego w cyt. art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 dokonanych od tych środków i wartości.

W świetle ww. przepisu dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości gruntowej, stanowiącej odrębny środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej (który nie podlegał amortyzacji), jest różnica pomiędzy przychodem ze sprzedaży, a wartością początkową tego środka trwałego wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Natomiast dochodem z odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości budynkowej, jest różnica między przychodem z jej sprzedaży a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, dokonanych od tego środka trwałego.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.