Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-243/13-2/EK
z 16 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką osobową z siedzibą w Polsce (dalej:,, Spółka”). Spółka ta stanie się właścicielem praw użytkowania wieczystego lub własności nieruchomości. Część z tych nieruchomości (kilkadziesiąt działek ewidencyjnych) jest nieruchomościami niezabudowanymi. Są to nieruchomości położone w różnych miejscach na terytorium Polski. Niektóre z nich leżą na obszarze, dla którego istnieje aktualny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub w stosunku do którego zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Niemniej, część działek ewidencyjnych położona jest na obszarze, dla którego nie istnieje zarówno aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Wskazane powyżej nieruchomości mogą zostać przez Spółkę sprzedane po 1 kwietnia 2013 r., W odniesieniu do nieruchomości niezabudowanych Spółka ma wątpliwość co do zakresu zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że dostawę nieruchomości niezabudowanych po 1 kwietnia 2013 r.‚ jeżeli dla tych nieruchomości nie istnieje aktualny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy, należy uznać za dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w konsekwencji za transakcję zwolnioną z opodatkowania, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?

W ocenie Wnioskodawcy, na powyższe pytanie należy odpowiedzieć twierdząco.

Z dniem 1 kwietnia 2013 r. wchodzi w życie nowelizacja art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT.

Zgodnie z brzmieniem przedmiotowego przepisu obowiązującym od wskazanej daty, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Należy więc stwierdzić, że dla celów VAT zwolnienie z opodatkowania dostaw nieruchomości niezabudowanych jest zasadą, od której wyjątkiem, w postaci opodatkowania, jest dostawa niezabudowanych nieruchomości o określonych właściwościach - terenów budowlanych.

Z dniem 1 kwietnia 2013 r., wchodzi w życie przepis art. 2 pkt 33 Ustawy o VAT, zawierający definicję legalną terenów budowlanych. Zgodnie z tym przepisem, za tereny budowlane uznawane będą grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższy przepis kładzie nacisk na przesłankę przeznaczenia danego terenu („pod zabudowę”) wskazując jednoznacznie na źródło danych pozwalających ustalić spełnienie tej przesłanki. Jest to:

• miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub
  
• decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
  
  
  

Stosując zasady interpretacji tekstu prawnego, należy stwierdzić, że a contrario art. 2 pkt . 33 Ustawy o VAT nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy.

Jednocześnie należy podkreślić, że brak aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również brak decyzji o warunkach zabudowy dla terenu, na którym znajduje się dana nieruchomość (działka ewidencyjna gruntu) również nie pozwala na uznanie danego terenu za teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt . 33 Ustawy o VAT, Powyższy wniosek również wypływa z wykładni a contrario powyższego przepisu. Skoro bowiem teren jest definiowany poprzez spełnienie przesłanek weryfikowanych na podstawie danych w danym akcie prawnym lub decyzji, brak tego aktu prawnego (lub decyzji) automatycznie oznacza, że przesłanki nie mogą być spełnione. Tym samym, istnienie aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego lub, ewentualnie, decyzji o warunkach zabudowy, jest warunkiem koniecznym dla dalszej weryfikacji przeznaczenia danego terenu. Brak obu wskazanych źródłem informacji na temat przeznaczenia nieruchomości należy więc odczytywać jako przesłankę uniemożliwiającą spełnienie wymogów definicji terenu budowlanego.

Jednocześnie należy wskazać, że katalog aktów prawnych oraz decyzji, zawierających dane istotne dla uznania terenu za budowlany ma charakter zamknięty. Definicja art. 2 pkt . 33 Ustawy o VAT nie daje podstaw do poszukiwania informacji na temat przeznaczenia lub charakteru danej nieruchomości w innych źródłach, takich jak studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz ewidencja gruntów i budynków. Oznacza to, że wątpliwości, które były przedmiotem licznych interpretacji prawa podatkowego przed 1 kwietnia 2013 r., w zakresie ustalenia charakteru nieruchomości niezabudowanej dla celów VAT, po tej dacie tracą zasadność. Przestaje być również aktualne dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych w tym względzie, w tym wyrok wydany w składzie 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. I FSK 8/10. Dotychczasowa praktyka miała bowiem za cel ustalenie charakteru nieruchomości w sytuacji, w której nie istniały jednoznaczne definicje ustawowe. Podkreślał to m.in. NSA we wskazanym powyżej orzeczeniu z dnia 17 stycznia 2011 r.

Wprowadzenie definicji w art. 2 pkt . 33 Ustawy o VAT sprawia, że wskazany w dotychczasowym orzecznictwie oraz praktyce organów podatkowych schemat ustalania charakteru nieruchomości („nieruchomość budowlana”) i jej przeznaczenia (,,pod zabudowę”) traci znaczenie. Z dniem 1 kwietnia 2013 r., zostaje bowiem wprowadzona definicja, która dla celów ustalenia charakteru nieruchomości niezabudowanej, posługuje się jednoznacznie wskazanymi narzędziami. Uwzględniając definicję z art. 2 pkt . 33 Ustawy o VAT należy więc uznać, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt . 9 Ustawy o VAT, opodatkowanie dostawy terenu niezabudowanego może nastąpić jedynie wówczas, gdy przeznaczenie pod zabudowę wynika z treści aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W innych przypadkach, w tym - gdy brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, należy stosować zwolnienie z opodatkowania VAT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.