INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 04 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest m.in. produkcja barwników i pigmentów oraz produkcja tworzyw sztucznych w formach podstawowych. Główne działania Wnioskodawcy skupiają się wokół produkcji koncentratów barwiących oraz tworzyw barwionych w masie. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów o prace oraz podejmuje współpracę ze zleceniobiorcami na podstawie umów cywilnoprawnych (np. umowa zlecenie).

W ramach stosunku pracy łączącego Wnioskodawcę z jednym z pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pacę zawartej na czas nieokreślony, wprowadzono aneksem do przedmiotowej umowy zmianę miejsca pracy. Dotychczasowym miejscem pracy tegoż pracownika była siedziba Wnioskodawcy. Na podstawie dokonanej zmiany, miejscem pracy pracownika jest siedziba jedynego wspólnika Wnioskodawcy, mieszcząca się w Niemczech. Zmiana miejsca pracy, zgodnie z zapisem określonym w aneksie, obowiązuje w okresie od dnia 19 marca 2012 r. do dnia 30 września 2012 r. Jednocześnie wszelkie pozostałe warunki umowy o pracę pozostały niezmienione. Celem zapewnienia ww. pracownikowi zakwaterowania podczas jego pobytu za granicą, Wnioskodawca zawarł umowę najmu mieszkania z podmiotem prowadzącym działalność w zakresie wynajmu/dzierżawy nieruchomości. Mieszkanie to zostanie oddane pracownikowi do jego dyspozycji. Wszelkie koszty związane z utrzymaniem przedmiotowego mieszkania, w tym czynsz, media, itp. ponosi wyłącznie Wnioskodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z utrzymaniem mieszkania, oddanego do dyspozycji pracownika, któremu zmieniono miejsce pracy, w tym czynsz najmu, media, itp. będą stanowiły przychód tegoż pracownika podlegający opodatkowaniu...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez niego wydatki związane z utrzymaniem mieszkania, oddanego do dyspozycji pracownika, któremu zmieniono miejsce pracy, w tym czynsz najmu, media, itp. nie będą stanowiły przychodu tegoż pracownika podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca uważa, iż zmiana miejsca pracy wiąże się z koniecznością zmiany miejsca zamieszkania pracownika, wobec którego rzeczonej zmiany dokonano. Na podstawie aneksu do umowy dokonano wyłącznie zmiany miejsca pracy, pozostawiając pozostałe warunki umowy niezmienione. Pracodawca nie dokonał zmiany warunków płacy pracownika. Koszty utrzymania pracownika za granica są znacznie wyższe od kosztów jego utrzymania w Polsce. Wobec powyższego Wnioskodawca zapewnia pracownikowi zakwaterowanie. Tym samym wszelkie ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z utrzymaniem mieszkania, w tym czynsz najmu, media, itp. nie będą stanowiły przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, w tym również świadczenia nieodpłatne – a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Do takich korzyści należy zatem zaliczyć wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci opłacania przez Wnioskodawcę (pracodawcę) wydatków (tj. czynsz najmu, opłat za media, itp.) związanych z utrzymaniem mieszkania, oddanego do dyspozycji pracownika, któremu zmieniono miejsce pracy.

Żadne bowiem przepisy prawa nie nakładają na pracodawcę obowiązku sfinansowania pracownikowi kosztów ponoszonych w związku z zakwaterowaniem w nowym miejscu pracy określonym umową o pracę (aneksem). Skoro tak, to nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż wszelkie ponoszone przez niego wydatki związane z utrzymaniem mieszkania, w tym czynsz najmu, media, itp. nie będą stanowiły przychodu dla pracownika korzystającego z ww. mieszkania. Gdyby bowiem pracodawca nie podjął decyzji o finansowaniu tych wydatków – pracownik musiałby omawiane wydatki pokryć z własnego majątku. Obowiązkiem pracownika jest bowiem dotrzeć do miejsca pracy wskazanego przez pracodawcę. Zatem, w sytuacji kiedy wszelkie koszty zakwaterowania (utrzymania wynajętego przez pracodawcę mieszkania) decyduje się pokryć – kosztem własnego majątku – pracodawca, to wartość tychże świadczeń należy, w świetle przepisów podatkowych, uznać za przychód. Świadczenie to – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie pracownika, któremu zmieniono (aneksem do umowy o pracę) stałe miejsce pracy. Dzięki finansowaniu omawianych wydatków pracodawca niejako „zwalnia” pracownika z obowiązków finansowania tychże wydatków kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w jego majątku. Bez znaczenia przy tym, jest to, że omawiane koszty ponoszone są w celu realizacji obowiązków służbowych pracownika. Należy bowiem podkreślić, iż gdyby ustawodawca chciał aby wszelkie świadczenia, które uzyskuje pracownik od pracodawcy w związku z realizacją zadań wynikających z umowy o pracę nie stanowiły przychodu, to niektórych z tych świadczeń nie wymieniłby w katalogu zwolnień, tak jak np. kosztów związanych z podróżami służbowymi, ekwiwalentów za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy własnych narzędzi i sprzętu, kosztów używania przez pracowników ich samochodów w jazdach lokalnych.

Jak z powyższego wynika, co do zasady wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako przychód ze stosunku pracy i w ten sposób opodatkowane, chyba, że świadczenia te korzystają z przedmiotowego zwolnienia zawartego w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 powyższej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Oznacza to, że jeżeli koszt świadczenia przekroczy w danym miesiącu 500 zł na osobę, nadwyżka, tj. różnica pomiędzy kosztem z tytułu zakwaterowania a kwotą zwolnioną będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Przy czym zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 21 ust. 14 tejże ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Jak wynika z wniosku, Spółka na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zatrudnia pracowników na podstawie umów o prace oraz podejmuje współpracę ze zleceniobiorcami na podstawie umów cywilnoprawnych (np. umowa zlecenie).

W ramach stosunku pracy łączącego Wnioskodawcę z jednym z pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pacę zawartej na czas nieokreślony, wprowadzono aneksem do przedmiotowej umowy zmianę miejsca pracy. Dotychczasowym miejscem pracy tegoż pracownika była siedziba Wnioskodawcy. Na podstawie dokonanej zmiany, miejscem pracy pracownika jest siedziba jedynego wspólnika Wnioskodawcy, mieszcząca się w Niemczech. Zmiana miejsca pracy, zgodnie z zapisem określonym w aneksie, obowiązuje w okresie od dnia 19 marca 2012 r. do dnia 30 września 2012 r. Jednocześnie wszelkie pozostałe warunki umowy o pracę pozostały niezmienione. Celem zapewnienia ww. pracownikowi zakwaterowania podczas jego pobytu za granicą, Wnioskodawca zawarł umowę najmu mieszkania z podmiotem prowadzącym działalność w zakresie wynajmu/dzierżawy nieruchomości. Mieszkanie to zostanie oddane pracownikowi do jego dyspozycji. Wszelkie koszty związane z utrzymaniem przedmiotowego mieszkania, w tym czynsz, media, itp. ponosi wyłącznie Wnioskodawca.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i ww. przepisów prawa należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawca – pracodawca podjął decyzję o finansowaniu wszelkich wydatków związanych z zakwaterowaniem w Niemczech (utrzymaniem wynajmowanego mieszkania, tj. czynszu najmu, kosztów mediów, itp) pracownika, któremu zmieniono stałe miejsce pracy – to wartość tych świadczeń, wynikająca z wystawionych faktur (rachunków, paragonów), dotyczących wyżej wskazanych wydatków, stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak już wyżej wskazano, żadne przepisy prawa nie nakładają bowiem na Wnioskodawcę obowiązku pokrycia ww. kosztów. Wartość tych świadczeń, opłacanych za ww. pracownika, płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy, przy uwzględnieniu, iż świadczenie związane z zapewnieniem zakwaterowania przez Wnioskodawcę korzystają ze zwolnienia w granicach określonych w powołanym powyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.