INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2012 r. (data wpływu 30 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od umów pożyczek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od umów pożyczek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wspólnikami Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością są dwaj udziałowcy, którzy są małżeństwem posiadającym wspólność majątkową. Pani X posiada 98 udziałów o łącznej wartości 49.000 zł, a Pan X posiada 2 udziały o łącznej wartości 1.000 zł. Udziałowcy udzielili Spółce pożyczki z majątku wspólnego, podpisując ze Spółką kilka umów pożyczek z 2010 i 2011 roku na różne kwoty, w których pożyczkodawcą jest raz Pan X, raz Pani X, a raz małżonkowie razem.

Dnia 31.12.2011 r. Spółka wypłaciła udziałowcom odsetki od następujących umów:

1. umowa pożyczki z dnia 31.01.2011 r. na 5.000 zł – pożyczkodawcą na umowie jest Pani X – kwota odsetek wyniosła 366,03 zł (pożyczka w całości spłacona 31.12.2011 r.),
2. umowa pożyczki z dnia 10.02.2011 r. na 20.000 zł – pożyczkodawcą na umowie jest Pan X – kwota odsetek wyniosła 1.420,27 zł (pożyczka w części 7.100 zł spłacona 31.12.2011 r.),
3. umowa pożyczki z dnia 08.03.2011 r. na 800 zł – pożyczkodawcą na umowie jest Pan X – kwota odsetek wyniosła 52,25 zł (pożyczka w całości spłacona 31.12.2011 r.),
4. umowa pożyczki z dnia 15.03.2011 r. na 4.000 zł – pożyczkodawcą na umowie jest Pan X – kwota odsetek wyniosła 255,12 zł (pożyczka w całości spłacona 31.12.2011 r.).
   
   

Reasumując, Spółka wypłaciła Pani X odsetki w wysokości 366,03 zł, a Panu X odsetki w wysokości 1.727,64 zł.

Oprócz tych ww. umów są jeszcze umowy, które określają wypłatę odsetek w latach następnych:

1. umowa pożyczki z dnia 20.09.2010 r. na 250.000 zł – pożyczkodawcą na umowie są oboje małżonkowie,
2. umowa pożyczki z dnia 31.10.2010 r. na 20.000 zł – pożyczkodawcą na umowie są oboje małżonkowie,
3. umowa pożyczki z dnia 19.12.2011 r. na 200.000 zł – pożyczkodawcą na umowie jest Pani X,
4. umowa pożyczki z dnia 19.12.2011 r. na 200.000 zł – pożyczkodawcą na umowie jest Pan X.
   
   

Kapitał zakładowy Spółki wynosi 50.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy limit określony w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 dotyczy tylko odsetek od umów pożyczek udzielonych przez jednego udziałowca Panią X...

W jaki sposób ustalić zadłużenie całkowite wobec istotnych udziałowców, a co za tym idzie jak ustalić ograniczenie w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wypłaconych odsetek...

Czy należy:

1. przypisać udziałowcom pożyczki według zawartych w umowach informacji co do pożyczkodawcy...
   Wtedy zakładając, że limit, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 dotyczy tylko udziałowca Pani X (gdyż Pan X ma tylko dwa udziały)
   • zadłużenie całkowite wobec udziałowca Pani X wyniosło:
     125.000 + 10.000 + 200.000 = 335.000 zł
   • odsetki niestanowiące podatkowych kosztów to:
     odsetki wypłacone Pani X x (335.000 - 150.000) / 335.000 =
     366,03 x 0,55 = 201,32
   • odsetki wypłacone Panu X w wysokości 1.727,64 zł stanowią w całości koszt podatkowy.
2. potraktować każdą umowę, jak udzieloną przez oboje małżonków (po połowie), ponieważ pożyczek udzielają z majątku wspólnego i nie ma znaczenia, że na umowie jako pożyczkodawca jest tylko jedno z nich... A co za tym idzie, wypłacone odsetki też należy przypisać udziałowcom po połowie.
   Wtedy:
   • zadłużenie całkowite wobec udziałowca Pani X wyniosło:
     125.000 + 10.000 + 6.450 + 200.000 = 341.450 zł
   • odsetki niestanowiące podatkowych kosztów to:
     odsetki wypłacone Pani X x (341.450 - 150.000) / 341.450 = 1.046,84 x 0,56 = 586,23
   • odsetki wypłacone Panu X w wysokości 1.046,84 zł stanowią w całości koszt podatkowy.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, limit określony w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 dotyczy tylko odsetek od umów pożyczek udzielonych przez jednego udziałowca Panią X.

Natomiast co do ustalenia zadłużenia całkowitego wobec istotnych udziałowców – zdaniem Spółki – należy przypisać udziałowcom pożyczki według zawartych w umowach informacji co do pożyczkodawcy.

Wtedy zakładając, że limit, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 dotyczy tylko udziałowca Pani X (gdyż Pan X ma tylko dwa udziały):

• zadłużenie całkowite wobec udziałowca Pani X wyniosło:
  125.000 + 10.000 + 200.000 = 335.000 zł
• odsetki niestanowiące podatkowych kosztów to:
  odsetki wypłacone Pani X x (335.000 - 150.000) / 335.000 = 366,03 x 0,55 = 201,32
• odsetki wypłacone Panu X w wysokości 1.727,64 zł stanowią w całości koszt podatkowy.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…).

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Odsetki od pożyczki mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji, jednak pod warunkiem, że nie zachodzą m. in. okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Ponadto, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 61 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec (akcjonariusz) posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych udziałowców (akcjonariuszy) oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; (…).

Z kolei według art. 16 ust. 7b ww. ustawy, przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz w ust. 7, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę.

Celem wprowadzenia unormowania zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, było ograniczenie finansowania podmiotów gospodarczych działających w ramach tej samej grupy kapitałowej poprzez udzielanie im kredytów, czy pożyczek zamiast podnoszenia kapitału.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że wyróżnia on dwie grupy udziałowców „kwalifikowanych pożyczkodawców”, którzy zostali zdefiniowani jako:

1. udziałowiec (akcjonariusz) spółki pożyczkobiorcy, posiadający co najmniej 25% udziałów (akcji) tej spółki,
2. co najmniej dwaj udziałowcy (akcjonariusze) posiadający łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w spółce pożyczkobiorcy.
   
   

W konsekwencji uznać należy, iż wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 ww. ustawy ograniczenie w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek dotyczą również pożyczek udzielnych przez udziałowców posiadających indywidualnie mniej niż 25% udziałów, jeżeli suma udziałów posiadanych łącznie przez takiego udziałowca i pozostałych udziałowców udzielających pożyczek wynosi co najmniej 25% ogólnej liczby udziałów.

W praktyce, omawiany przepis stosuje się, kiedy wartość zadłużenia spółki wobec grupy udziałowców (akcjonariuszy) zaliczonych do grona tzw. „znaczących udziałowców” osiągnie łącznie ustawowo określony wskaźnik, stanowiący równowartość trzykrotności wartości kapitału zakładowego (akcyjnego) (3:1), w dniu, w którym następuje wypłata odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez „kwalifikowanych pożyczkodawców”.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż krąg podmiotów branych pod uwagę przy określeniu wartości zadłużenia („znaczących udziałowców”), nie pokrywa się z podmiotami zaliczonymi do grona „kwalifikowanych pożyczkodawców”. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż „znaczący udziałowcy” zostali zdefiniowani jako:

1. udziałowcy (akcjonariusze) tej spółki posiadający co najmniej 25% udziałów (akcji),
2. inne podmioty posiadające co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza).
   
   

Oznacza to, że nie każdy „kwalifikowany pożyczkodawca” jest jednocześnie „znaczącym udziałowcem” spółki – dłużnika. Kwalifikowanymi pożyczkodawcami będą jedynie ci spośród „znaczących udziałowców”, którzy posiadają co najmniej 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki – dłużnika. Zauważyć jednak należy, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie nakazuje w tym przypadku kumulacji wartości udziałów (akcji) posiadanych przez „znacznych udziałowców”, jak ma to miejsce w przypadku ustalenia kręgu „kwalifikowanych pożyczkodawców”. Innymi słowy „znaczącymi udziałowcami” będą jedynie podmioty posiadające indywidualnie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w spółce – dłużniku lub inne podmioty posiadające indywidualnie co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca.

Ponadto należy zauważyć, iż użyte w art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 pojęcie „wartości zadłużenia”, nie zostało zdefiniowane w prawie podatkowym, a więc przy jego interpretacji, należy posłużyć się wykładnią językową. W tym miejscu należy mieć na względzie, iż w procesie wykładni pierwszeństwo mają dyrektywy językowe. Oznacza to, że odwoływanie się do innych reguł wykładni dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy wykładnia językowa nie daje jednoznacznego wyniku, tzn. gdy z językowego punktu widzenia możliwe jest co najmniej dwojakie rozumienie tekstu prawnego. Możliwość stosowania innych metod wykładni niż gramatyczna jest więc dopuszczalna jedynie w przypadku, gdy dany przepis jest niejednoznacznie sformułowany. Wynik zastosowania podstawowej metody wykładni, który nie jest zgodny z oczekiwaniami podmiotu występującego o interpretację, nie może w żadnym względzie stanowić przesłanki do stosowania innych metod wykładni prawa.

A zatem, biorąc pod uwagę wykładnię językową, zadłużenie to suma długów, dług z kolei oznacza zaciągniętą pożyczkę zwykle pieniężną, obowiązek dłużnika do spełnienia oznaczonego świadczenia, zobowiązanie do określonych świadczeń pieniężnych lub w naturze. O długu mówi się wtedy, kiedy po stronie dłużnika istnieje zobowiązanie („Popularny Słownik Języka Polskiego” pod red. prof. Bogusława Dunaja, Wydawnictwo Wilga, 2003 ).

Skoro więc na gruncie języka polskiego pojęcie „zadłużenie” nie odnosi się tylko do określonej grupy tytułów prawnych z którego ono wynika, lecz do długu wynikającego z jakiegokolwiek tytułu, brak jest podstaw, aby pojęciu temu nadawać odmienne, węższe znaczenie.

Za przyjęciem szerszego znaczenia pojęcia „zadłużenie” przemawia również brak w ustawie definicji pojęcia „zadłużenie”, przy jednoczesnym zdefiniowaniu pojęcia „pożyczka”. Najwyraźniej bowiem ustawodawca nie zamierzał nadawać pojęciu „zadłużenie” innego znaczenia niż przyjęte i powszechnie akceptowane na gruncie języka polskiego.

Wskazać należy, iż również na gruncie prawa cywilnego pojęcia „dług” i „dłużnik” odnoszą się jednorodnie do wszelkich tytułów prawnych z których „dług” (zobowiązanie) wynika. Podobnie w języku ekonomicznym pojęcie „zadłużenie” jest jednoznaczne i odnosi się do zobowiązań podmiotu wynikających z wszelkich tytułów.

W przepisie tym mowa jest o zadłużeniu, a nie o zadłużeniu z jakiegoś określonego tytułu.

Przy zastosowaniu art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ważne jest zatem, iż wartość zadłużenia, którą porównuje się do trzykrotności kapitału zakładowego ustala się po uwzględnieniu każdego zadłużenia spółki wobec udziałowców posiadających bezpośrednio co najmniej 25% udziałów spółki oraz wobec podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale udziałowca spółki (pośrednich udziałowców spółki), to jest zarówno z tytułu pożyczek, odsetek, jak i z tytułu innych zobowiązań (np. z tytułu dostaw towarów i usług, transakcji kupna - sprzedaży walut, itd.).

A zatem, ustalając wartość zadłużenia należy mieć na względzie wszelkie transakcje zawarte z ww. podmiotami, które powodują powstanie zadłużenia. Generalnie, wszystkie transakcje, które rodzą po stronie spółki powstanie zobowiązania do dokonania określonych płatności na rzecz ww. podmiotów, stanowią zadłużenie spółki w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedstawionym stanie faktycznym, wspólnikami Spółki są dwaj udziałowcy, którzy są małżeństwem posiadającym wspólność majątkową. Pani X posiada 98 udziałów o łącznej wartości 49.000 zł, a Pan X posiada 2 udziały o łącznej wartości 1.000 zł. Udziałowcy udzielili Spółce pożyczki z majątku wspólnego, podpisując ze Spółką kilka umów pożyczek z 2010 i 2011 roku na różne kwoty, w których pożyczkodawcą jest raz Pan X, raz Pani X, a raz małżonkowie razem.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie oceniając wartość zadłużenia nie powinno się sumować wartości zadłużenia wobec wszystkich udziałowców, a jedynie wobec tego, który samodzielnie posiada nie mniej niż 25% udziałów. Natomiast wartość pożyczek udzielonych przez udziałowca posiadającego indywidualnie mniej niż 25% udziałów pożyczkobiorcy nie powinno być wliczane do wartości zadłużenia, którą to wartość następnie porównuje się z trzykrotnością wartości kapitału zakładowego pożyczkobiorcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika również, że w dniu 31.12.2011 r. Spółka wypłaciła udziałowcowi, posiadającemu co najmniej 25% udziałów tej Spółki (98% udziałów) odsetki od umowy pożyczki.

Wobec powyższego, w kwocie zadłużenia Spółka nie powinna uwzględniać kwoty spłacanych w danym dniu odsetek oraz spłacanej raty kapitałowej.

Ponadto, ustalając wartość zadłużenia Spółka powinna uwzględnić wszelkie transakcje zawarte z udziałowcem, które powodowały powstanie zadłużenia. Zatem, wszystkie transakcje, które rodziły po stronie Spółki powstanie zobowiązania do dokonania określonych płatności na rzecz udziałowca, stanowiły zadłużenie Spółki w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie wskazać należy, iż w kwestii określenia kwoty odsetek, jaka może nie zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, należy wyróżnić kilka sytuacji:

1. na dzień zapłaty odsetek od pożyczki, całkowite zadłużenie wobec podmiotów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może być niższe niż trzykrotność kapitału zakładowego pożyczkobiorcy. W takim przypadku, całość odsetek od pożyczki może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu, gdyż takich odsetek nie obejmują ograniczenia wynikające z regulacji dotyczących cienkiej kapitalizacji,
2. na dzień zapłaty odsetek od pożyczki, całkowite zadłużenie wobec tych podmiotów może przekroczyć trzykrotność kapitału zakładowego pożyczkobiorcy o kwotę wyższą od kwoty tej pożyczki lub jest równe kwocie pożyczki – odsetki od tej pożyczki w całości nie mogą zostać uznane za koszty podatkowe,
3. na dzień zapłaty odsetek od pożyczki, całkowite zadłużenie pożyczkobiorcy wobec wskazanych wyżej podmiotów może przekroczyć trzykrotność kapitału zakładowego pożyczkobiorcy, ale o kwotę niższą niż wysokość pożyczki. W takim przypadku, za koszt uzyskania przychodu nie uznaje się kwoty odsetek w takiej proporcji, w jakiej pozostaje wartość tej nadwyżki do całej kwoty pożyczki.
   
   

Do obliczenia odsetek niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należałoby posłużyć się wzorem:

całkowite zadłużenie – 3 x kapitał zakładowy

odsetki niestanowiące kosztu podatkowego = ------------------------------------------------------------------------------ x wypłacane odsetki

kwota pożyczki

W konsekwencji, w sytuacji spłaty odsetek udziałowcowi, Spółka powinna określić, czy w momencie zapłaty odsetek zobowiązania wobec udziałowca tej Spółki, posiadającego co najmniej 25% udziałów przekracza trzykrotność kapitału zakładowego Spółki. W związku z tym, w przypadku przekroczenia przez Spółkę – pożyczkobiorcę wskaźnika zadłużenia, ustalonego jako trzykrotność wartości Jej kapitału zakładowego, odsetki od pożyczki zaciągniętej od udziałowca nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w zależności od sytuacji wskazanej w pkt 2 lub pkt 3, na dzień zapłaty tych odsetek.

Ponadto wskazać należy, iż w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym ograniczeniom przewidzianym w tym przepisie podlegają odsetki od pożyczek udzielonych spółce przez spółkę - siostrę, jeżeli w obydwu spółkach (pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy) ten sam udziałowiec posiada co najmniej 25% udziałów.

Końcowo nadmienia się, iż w niniejszej interpretacji pominięto przykłady liczbowe ilustrujące stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż przepis art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego wyliczenia odsetek niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a Organ podatkowy wskazał na prawidłowy sposób wyliczenia kwoty odsetek niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.