INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7.10.2011 r. (data wpływu 10.10.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 28.12.2011 r. (data wpływu 2.01.2012r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 19.12.2011 r. sygn. IPPP2/443-1173/11-2/JW, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.10.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca powstał na podstawie umowy zawartej w Hiszpanii w formie aktu notarialnego w dniu 25 stycznia 2005 r. Zgodnie z postanowieniami tej umowy powołana została Wspólnota majątkowa w stosunku do nieruchomości” o ww. nazwie, w celu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie, w szczególności, świadczenia usług najmu oraz usług jemu pokrewnych, związanych z nieruchomościami znajdującymi się w W. Celem działania Wspólnoty jest więc również prowadzenie działalności w zakresie utrzymywania, zarządzania i rozporządzania ww. nieruchomościami. Nieruchomości te zostały nabyte pod wynajem na okres nie krótszy niż pięć lat.

Pierwotnie Wspólnotę tworzyły trzy osoby fizyczne, cztery spółki prawa hiszpańskiego, dwie spółki prawa holenderskiego, jedna spółka prawa szwajcarskiego oraz jedna spółka prawa gibraltarskiego. W wyniku przeniesienia części udziałów przez niektóre spółki na inne podmioty, obecnie we Wspólnocie uczestniczą trzy osoby fizyczne oraz z ośmiu spółek mających siedziby w państwach członkowskich Unii Europejskiej (dalej: Współwłaściciele). Do działania w imieniu Współwłaścicieli upoważniona została spółka prawa hiszpańskiego A. (dalej: Spółka). Współwłaściciele zlecili Spółce zakup, zarządzanie i sprzedaż nieruchomości, na podstawie pełnomocnictw udzielonych Spółce przez Współwłaścicieli. Jako siedzibę Wspólnoty ustanowiono następujący adres: M., Hiszpania. Jednocześnie wskazano, że zostanie ustanowiony w Polsce adres do doręczeń. Adresem do doręczeń jest siedziba kancelarii prawnej znajdującej się w W., która obsługuje sprawy Wspólnoty w Polsce. Wspólnota nie posiada osobowości prawnej, ani w rozumieniu przepisów hiszpańskich, ani polskich; jej formę prawną można uznać za zbliżoną do polskiej spółki cywilnej.

W celu wykonania zlecenia, w 2005 i 2006 r. Spółka, działając na podstawie pełnomocnictw, nabyła w imieniu i na rzecz Współwłaścicieli, ale dla celów Wspólnoty kilka nieruchomości znajdujących się w obrębie miasta W. Należy wskazać, że pomimo tego, że siedzibą Wspólnoty jest M. (Hiszpania) to jedynym miejscem prowadzenia przez nią działalności gospodarczej jest Polska. To tylko w niej posadowiony jest majątek, którym Wspólnota włada jak właściciel, wykorzystując go do odpłatnego świadczenia usług. Prowadzona działalność gospodarcza Wspólnoty polega na wynajmowaniu pomieszczeń/lokali w nabytych budynkach. Wspólnota nie zatrudnia w Polsce pracowników. Za prawidłowe zarządzanie przedmiotowymi nieruchomościami oraz ich sprzedaż odpowiedzialna jest Spółka.

W maju 2005 r. właściwy urząd skarbowy potwierdził zarejestrowanie Wspólnoty dla potrzeb identyfikacji podatkowej oraz jako podatnika czynnego podatnika VAT w Polsce (w zgłoszeniu NIP-2, z uwagi na liczne podobieństwa formy prawnej Wspólnoty do polskiej spółki cywilnej, zaznaczono, iż formą prawną rejestrowanej Wspólnoty jest „spółka cywilna”).

Dnia 16 marca 2005 r. Spółka zawarła w formie aktu notarialnego umowę kupna prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz ze znajdującym się na nim budynkiem biurowym w W. (dalej: Nieruchomość; dla celów przyszłej transakcji sprzedaży w wyżej zdefiniowanym pojęciu Nieruchomość” będą się mieścić również budowle, przynależności i inne środki trwałe związane z budynkiem biurowym), dla potrzeb prowadzonej przez Wspólnotę działalności gospodarczej. W związku z tym, że Wspólnota, zgodnie z hiszpańskim prawem handlowym nie posiada osobowości prawnej, ani nie może we własnym imieniu nabywać praw i obowiązków, w akcie notarialnym stwierdzono, że nabywcami Nieruchomości są poszczególne podmioty tworzące Wspólnotę (tj. Współwłaściciele), czyli trzy osoby fizyczne oraz 8 spółek. Niewątpliwie jednak, co jasno wynika z umowy powołującej Wspólnotę, jak i jej statutu, Współwłaściciele nie nabyli przedmiotowej Nieruchomości do majątków prywatnych, ale na cele prowadzenia wspólnie, poprzez Wspólnotę, działalności gospodarczej związanej z tą Nieruchomością (polegającą na wynajmie budynku i zarządzaniu Nieruchomością).

W efekcie przedmiotowej transakcji Wspólnota rozpoznała Nieruchomość jako aktywo trwałe przeznaczone do realizacji jej celów gospodarczych. Z uwagi jednak na ostateczne brzmienie aktu nabycia, oraz charakter prawny Wspólnoty, w księdze wieczystej, prowadzonej dla Nieruchomości, jako użytkownicy wieczyści gruntu i właściciele budynku wpisani zostali poszczególni Współwłaściciele. Faktycznie jednak przez cały czas (to jest od dnia 16 marca 2005 r. do dnia dzisiejszego) to Wspólnota (a nie jej członkowie) prowadziła działalność gospodarczą na Nieruchomości, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, polegającą na wynajmie Nieruchomości.

Co szczególnie istotne, zbywca Nieruchomości (na podstawie ww. aktu notarialnego) wystawił jedną fakturę VAT dokumentującą sprzedaż, podając na fakturze dane Wspólnoty jako nabywcy. Wskutek tej transakcji Wspólnota jako czynny podatnik podatku VAT rozpoznała, w prowadzonych zgodnie z przepisami polskich ustaw rejestrach oraz deklaracjach, podatek VAT naliczony. W deklaracji VAT-7 za czerwiec 2005 r. wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, którego zasadniczym elementem składowym był podatek VAT z faktury dotyczącej nabycia Nieruchomości. Wspólnota uzyskała zwrot nadwyżki podatku VAT naliczonego nad należnym. Przeprowadzona w dniach od 1 do 8 sierpnia 2005 r. przez organ podatkowy kontrola podatkowa dotycząca zwrotu VAT za miesiąc, w którym Wspólnota wniosła o zwrot nadwyżki podatku VAT naliczonego (czyli za czerwiec 2005 r.) nie wykazała żadnych nieprawidłowości w rozliczeniach podatkowych Wspólnoty.

Powyższe oznacza, że organ podatkowy nie miał wątpliwości, iż podatnikiem jest Wspólnota, a nie jej poszczególni członkowie, a co więcej, że nabyta Nieruchomość została nabyta, dla potrzeb rozliczeń podatku od towarów usług, do majątku Wspólnoty, przeznaczonego do prowadzonej na terenie Polski działalności gospodarczej. Konsekwentnie, w dniu 20 września 2005 r., na rachunek Wspólnoty wpłynęła kwota blisko 9,5 miliona złotych tytułem zwrotu (przez urząd skarbowy) podatku VAT. Należy także zaznaczyć, że od chwili zakupu Nieruchomości, Wspólnota rozpoznawała oraz rozliczała podatek VAT należny i naliczony związany z działalnością gospodarczą prowadzoną m.in. przy użyciu Nieruchomości (usługi najmu). Sytuacja taka nie była dotąd kwestionowana przez organy podatkowe.

Obecnie Współwłaściciele zamierzają dokonać sprzedaży Nieruchomości innemu, czynnemu podatnikowi VAT w Polsce. W efekcie sprzedaży Nieruchomości, na podstawie przepisu art. 678 § 1 Kodeksu cywilnego, nabywca wstąpi w miejsce Wspólnoty w umowy najmu powierzchni biurowej będącej elementem Nieruchomości.

Zgodnie z praktyką rynkową, w ramach transakcji dojdzie także do przeniesienia na rzecz nabywcy: (i) gwarancji bankowych i poręczeń udzielonych przez udziałowców spółek- najemców na rzecz Współwłaścicieli w ramach umów najmu powierzchni biurowej w Nieruchomości (z wyjątkiem tych gwarancji bankowych i poręczeń, których nie można przenieść lub których przeniesienie wymaga zgody gwaranta albo poręczyciela, a taka zgoda nie zostanie uzyskana przed podpisaniem umowy przyrzeczonej); (ii) kwot kaucji złożonych przez najemców na podstawie umów najmu (wraz z odsetkami od tych kwot, jeżeli istnieje obowiązek późniejszego zwrotu tych odsetek na rzecz najemców) oraz (iii) roszczeń z tytułu gwarancji jakości lub rękojmi jakie przysługują Współwłaścicielom wobec podmiotów zaangażowanych w wykonanie prac remontowych i konserwacyjnych budynku.

W związku z transakcją zostanie wydana dokumentacja techniczna dotycząca Nieruchomości do wykorzystania w ramach bieżącego utrzymania budynku, konserwacji, remontu (w tym: dokumentacja powykonawcza, pozwolenia, gwarancje i certyfikaty jakości oraz instrukcje obsługi dotyczącej wyposażenia Nieruchomości, a także protokoły odbioru powierzchni przez najemców i inne dokumenty związane z najmem).

Ponieważ ostateczna umowa sprzedaży jest jeszcze na etapie negocjacji, nie można wykluczyć, że wskutek transakcji na nabywcę przejdą również prawa autorskie do projektu budynku.

Przedmiotem planowanej umowy sprzedaży nie będą:

• umowa z zarządcą Nieruchomości,

• umowy z dostawcami mediów do Nieruchomości i bieżącej obsługi Nieruchomości (Współwłaściciele zobowiązali się wypowiedzieć wszelkie umowy dotyczące bieżącej obsługi Nieruchomości w ciągu 5 dni od sprzedaży Nieruchomości; niemniej, z uwagi na fakt, że ostateczna umowa sprzedaży jest jeszcze na etapie negocjacji, nie można wykluczyć, że umowy z dostawcami zostaną rozwiązane w dniu podpisania ostatecznej umowy sprzedaży),

• umowy dotyczące bieżącej obsługi Wspólnoty (np. umowa o usługi księgowe),

• należności i zobowiązania wobec dostawców mediów do Nieruchomości,

• środki pieniężne na rachunkach bankowych lub w kasie (z wyjątkiem kaucji, o których mowa powyżej),

• księgi Wspólnoty.
  
  

Sprzedaż nie będzie wiązała się także z przejściem pracowników Wspólnoty do nabywcy w ramach tzw. przejścia zakładu pracy (art. 231 Kodeksu pracy) z uwagi na fakt, że Wspólnota nie zatrudnia pracowników. W wyniku transakcji, właścicielem Nieruchomości stanie się nabywca, który będzie wykorzystywał Nieruchomość dla celów wynajmu, tj. w działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że Nieruchomość jest wynajmowana przez Wspólnotę podmiotom trzecim przez okres dłuższy niż ostatnie 2 lata i od momentu nabycia Nieruchomości w 2005 r. nie miało miejsce ulepszenie budynku w wysokości co najmniej 30% jego wartości początkowej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W efekcie, należy przyjąć, że od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT minęło ponad 2 lata. Oznacza to, że dostawa Nieruchomości przez Wspólnotę na rzecz nabywcy będzie zasadniczo zwolniona z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Wnioskodawca i nabywca zamierzają jednak skorzystać z opcji wyboru opodatkowania dostawy Nieruchomości podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT. Na dzień dokonania dostawy Nieruchomości Wnioskodawca i nabywca będą zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT i przed dniem dokonania dostawy Nieruchomości złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie VAT sprzedaży Nieruchomości. Oświadczenie to będzie zawierać wszystkie elementy, o których mowa w art. 43 ust. 11 ustawy o VAT.

Warto zaznaczyć, że po sprzedaży Nieruchomości, Wspólnota będzie dysponowała jeszcze jednym budynkiem, będącym przedmiotem usług najmu świadczonych w ramach Wspólnoty.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wspólnota będzie działać jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT w odniesieniu do planowanej dostawy Nieruchomości opisanej w zdarzeniu przyszłym...
2. Czy przedmiotem planowanej umowy sprzedaży będą składniki majątkowe nie stanowiące przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 2 pkt 27e oraz art. 6 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (ustawy o VAT)...
3. Czy Wnioskodawca i nabywca będą uprawnieni do wyboru opcji opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży Nieruchomości, zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. pyt. 1.

1. Status Wspólnoty jako podatnika VAT
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Wspólnota będzie działać jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w odniesieniu do dostawy Nieruchomości opisanej w zdarzeniu przyszłym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych ( art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Zarówno z literalnego brzmienia aktu notarialnego stwierdzającego zakup Nieruchomości, jak i z zapisu w księdze wieczystej, prowadzonej dla Nieruchomości, wynika, że jej współwłaścicielami, z punktu widzenia prawa cywilnego, są Współwłaściciele każdy z osobna a nie Wspólnota jako całość. Z uwagi jednak na to, że nabycie tej Nieruchomości nastąpiło dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, przez specjalnie powołaną Wspólnotę i, że ta ostatnia rozporządza nią jak właściciel w sensie ekonomicznym, nie ulega wątpliwości, że to Wspólnota jest podatnikiem podatku VAT z tytułu sprzedaży tej Nieruchomości, pomimo tego, że w sensie prawnym nie jest jej właścicielem. Współwłaściciele nie wykonują bowiem samodzielnie działalności gospodarczej w Polsce. Jedyną ich aktywnością w tym zakresie jest uczestnictwo we Wspólnocie powołanej na podstawie prawa hiszpańskiego, która de facto prowadzi działalność gospodarczą w Polsce na ich rzecz.

Warto zauważyć, że forma prawna Wspólnoty przypomina polską spółkę cywilną, która nie może we własnym imieniu nabywać praw i obowiązków. Właścicielami nabywanych przez spółkę cywilną rzeczy i praw majątkowych są jej wspólnicy. Co istotne, stanowisko, iż spółka cywilna jest podatnikiem VAT jest powszechnie akceptowane w praktyce i znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych i orzecznictwie sądowym. Przykładowo, w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2010 r. (sygn. akt I FSK 1443/09), w którym sąd stwierdził, iż ,, Spółka cywilna bez wątpienia może być podatnikiem podatku VAT. W art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wskazano bowiem, że podatnikiem są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, w rozumieniu ust. 2, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Na gruncie zatem przepisów o podatku VAT spółce cywilnej jako organizacji wspólników (a nie wspólnikom) przyznano podmiotowość prawnopodatkową, o ile oczywiście realizuje wskazaną wyżej działalność gospodarczą. Tym samym wszelkie uprawnienia i obowiązki podatników podatku VAT wynikające z ustawy o VAT odnoszą się do spółek cywilnych a nie bezpośrednio wspólników tychże spółek. To sama spółka cywilna jest zobowiązana do prowadzenia rozliczeń w zakresie podatku VAT. Wybór prawodawcy zadecydował o tym, że pozostawił on w płaszczyźnie podatkowej status spółki cywilnej jako samodzielnego podatnika. W takim więc zakresie de facto uznał ją za odrębny podmiot, przyznając temu właśnie podmiotowi określoną sferę własnych uprawnień i obowiązków. Stąd jego własna identyfikacja podatkowa i jego własne funkcjonowanie jako podatnika podatku VAT.”

Oznacza to, że spółki cywilne mogą być podatnikami podatku VAT, Status spółki cywilnej jako podatnika VAT jest całkowicie niezależny od statusu wspólników spółki jako podatników podatków dochodowych. Również Wspólnota jest tego rodzaju formą prawną, której celem jest dążenie do osiągnięcia wspólnego (wyrażanego przez wszystkich uczestników Wspólnoty) celu. Mając na względzie powyższe, oczywistym jest, że dla celów podatku VAT należy uznać, że zarówno spółka cywilna jak i Wspólnota są podatnikami tego podatku.

2. Sprzedaż Nieruchomości przez Wspólnotę jako dostawa towarów
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pomimo tego, że Wspólnota nie jest właścicielem Nieruchomości w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego to dla potrzeb podatku VAT uznaje się ją za posiadającą prawo do rozporządzania jak właściciel Nieruchomością, której właścicielami w cywilistycznym rozumieniu są Współwłaściciele. Należy bowiem pamiętać, że (historyczne) nabycie przedmiotowej Nieruchomości nastąpiło w celu wykorzystania jej do działalności gospodarczej prowadzonej w ramach Wspólnoty. Co istotne, przepisy ustawy o VAT nie posługują się pojęciem przenoszenia prawa własności jako czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Przepisy te posługują się pojęciem dostawy towarów czynności podlegającej opodatkowaniu. Dostawa towarów została zdefiniowana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Już samo literalne brzmienie przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje zatem, że należy odróżnić cywilistyczne przeniesienie prawa własności od przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Wspólnota przez cały okres władania Nieruchomością dysponuje Nieruchomością jak właściciel, to jest: wykorzystuje ją w działalności gospodarczej, którą rozlicza dla potrzeb podatku VAT (wykazując na deklaracjach VAT-7 obrót z tytułu świadczenia usług najmu). Mając na względzie powyższe, należy wskazać, że również z tytułu planowanej transakcji (tj. sprzedaży Nieruchomości), to Wspólnota pełnić będzie rolę podatnika, w zakresie opodatkowania jej podatkiem od towarów i usług. Przedmiotem planowanej dostawy, z ekonomicznego punktu widzenia, nie będą bowiem pojedyncze udziały członków Wspólnoty we współwłasności Nieruchomości, lecz stanowiąca jednolitą całość Nieruchomość, w stosunku do której Wspólnocie przysługuje prawo rozporządzania jak właściciel w sensie ekonomicznym, i którą od kilku lat wykorzystuje do prowadzonej działalności gospodarczej. Rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług należy bowiem rozpatrywać w oderwaniu od cywilistycznych aspektów transakcji.

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 23 marca 2011 r., sygn. akt I FSK 431/10 definicja dostawy towarów zawarta w ustawie o VAT „odrywa się od koncepcji cywilistycznych i kładzie akcent na ekonomiczną treść związaną z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami. Jeżeli zatem w efekcie jednej transakcji objętej jednym aktem notarialnym i potwierdzoną jedną fakturą VAT, wszyscy współwłaściciele nieruchomości będący jednocześnie wszystkimi wspólnikami spółki cywilnej, przenieśli swoje udziały w niej na rzecz innej osoby, to tym samym nabywca uzyskał prawo do dysponowania i rozporządzania rzeczą w całości tak jak właściciel. (…).

Należy podkreślić ten aspekt dostawy z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, który kładzie akcent na ekonomiczny charakter przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Istotnym jest także to, iż zapis ten stanowi implementację przepisów prawa unijnego. Kwestie te obecnie i w 2008 r. regulował art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 i L 384.92; dalej Dyrektywa 112), będącego odpowiednikiem obowiązującego wcześniej art. 5 (1) VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG; dalej VI Dyrektywa). Należy zauważyć, iż używając pojęć z zakresu prawa cywilnego dotyczących rzeczy i własności, które posiadają różne znaczenie na gruncie prawa cywilnego obowiązującego w poszczególnych państwach członkowskich, ustawodawca wspólnotowy nie odnosi ich do definicji obowiązujących na gruncie prawa krajowego. Mając na uwadze cel Dyrektywy 112 wyrażony między innymi w jej tytule, którym jest harmonizacja przepisów państw członkowskich należy zauważyć, iż jest on jedynie wówczas możliwy do osiągnięcia, gdy przepisy i pojęcia w niej wykorzystywane będą miały identyczne znaczenie w każdym z krajów Wspólnoty. Użyte w Dyrektywie 112 sformułowania są zatem pojęciami wypracowanymi na gruncie prawa wspólnotowego, a nie systemów prawnych obowiązujących w poszczególnych państwach członkowskich. Tym samym pojęcie przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel powinno obejmować również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą - skutkiem czego kupujący może nią dysponować jak właściciel - mimo iż nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę. Decydujące znaczenie ma bowiem ekonomiczna strona transakcji a więc przeniesienie, lub jego brak, ekonomicznego władztwa nad rzeczą. (...) Przepis art. 336 KC stanowi mianowicie, iż posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Takie okoliczności jak uznanie nieruchomości za środek trwały, dokonywanie na nią nakładów i wszelkich rozliczeń podatkowych przez spółkę cywilną wskazują, iż mogła ona uchodzić w obrocie prawnym za jej posiadacza samoistnego. Dodatkowo argumentacja ta znajduje wzmocnienie w przepisach art. 339 KC stanowiącym, iż domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym oraz art. 341 KC, stanowiącym, iż domniemywa się, że posiadanie jest zgodne ze stanem prawnym. (...) Przekładając te uwagi na przepisy ustawy o VAT należy zauważyć, iż to właśnie spółce cywilnej przysługiwało ekonomiczne władztwo nad nieruchomością. Spółka ta nie stała się właścicielem nieruchomości i nie mogła tym samym przenieść tego prawa na inną osobę, jednakże dysponując nią faktycznie posiadała możliwość i z niej skorzystała, przenosząc posiadanie, a zatem władztwo ekonomiczne czego wymaga dla dostawy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.”

Z powyższego wyroku wynika bezsprzecznie, że nie trzeba być właścicielem towarów w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, aby móc je wykorzystywać do transakcji opodatkowanych. Podobnie orzekł NSA w wyroku z dnia 5 lutego 2009 r., sygn. akt 1 FSK 1920/07, w którym stwierdził, że „zgodnie z powołanym więc art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przy uwzględnieniu dokonanej powyżej wykładni art. 5 ust. 2 i art. 6 pkt 2 tejże ustawy istotne jest więc faktyczne sprawowanie władztwa nad rzeczą (i to „jak właściciel”) jakie może nastąpić w wyniku dokonania czynności (dostawy), a nie zachowanie formalnych rygorów prawa cywilnego przy zawieraniu umowy. (...) Przyjęta obecnie konstrukcja rozumienia „dostawy towarów” akcentuje przede wszystkim przeniesienie ekonomicznego władztwa nad rzeczą.”

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w omawianym zakresie istnieje ugruntowane i jednolite orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), które stanowi, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. Cel dyrektywy 2006/112/WE mógłby zostać zagrożony, gdyby dokonanie dostawy towaru zależało od spełnienia warunków, które zmieniają się w zależności od prawa cywilnego danego państwa członkowskiego. Powyższą wykładnię potwierdza zasada neutralności, zgodnie z którą dany podmiot powinien ponosić ciężar podatku VAT tylko wtedy, gdy dotyczy on towarów lub usług, które używa on do prywatnego użytku, a nie do podlegającej opodatkowaniu działalności zawodowej.

Na szczególną uwagę zasługuje wyrok TSUE z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Shipping and Forwarding Enterprise Safe. Safe - właściciel nieruchomości bez zachowania formy prawnej sprzedał Kats Bouwgroep NV swoją nieruchomość. W przedmiotowej sprawie Trybunał orzekł m.in., że pojęcie „dostawa towarów w rozumieniu art. 5(1) VI Dyrektywy nie odnosi się do przeniesienia własności zgodnie z odpowiednimi regulacjami wewnętrznymi państw członkowskich, ale zawiera w sobie jedynie przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Dostawa towarów ma więc miejsce nawet wówczas, gdy nie dochodzi do przeniesienia własności zgodnie z prawem i procedurami państwa członkowskiego.

Z powyższych rozważań oraz przytoczonych orzeczeń wynika, iż Wspólnota, nie będąc właścicielem prawnym Nieruchomości, będzie podatnikiem VAT z tytułu jej sprzedaży. Wynika to z faktu, że to Wspólnota (a nie Współwłaściciele) prowadzi faktycznie działalność gospodarczą na tej Nieruchomości i Nieruchomość ta została ona zakupiona przez jej członków w celu realizacji zadań Wspólnoty, a zatem Wspólnota miała i ma prawo do rozporządzania Nieruchomością jak właściciel. Potwierdzeniem powyższego jest przecież fakt, że Wspólnota dokonując nabycia prawa dysponowania Nieruchomością, z ekonomicznego punktu widzenia, jak właściciel, które to nabycie w ramach skutków cywilnoprawnych skutkowało de facto nabyciem współwłasności przez każdego z członków Wspólnoty, uzyskała prawo odliczenia podatku naliczonego VAT, wykazanego w fakturze zakupu wystawionej przez jej pierwotnego zbywcę. Zwrot wykazanej (w czerwcu 2005 r.) przez Wspólnotę, tak powstałej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym stanowi dodatkowy argument dla uznania, że sprzedając Nieruchomość Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli organ podatkowy uznał, że Wspólnota jest podatnikiem VAT i mogła odliczyć podatek naliczony z tytułu zakupu Nieruchomości w 2005 r., bezsprzecznie również z tytułu sprzedaży tej Nieruchomości to Wspólnota powinna być podatnikiem VAT. Z całą pewnością nie będą podatnikami Współwłaściciele, gdyż formalnie są oni tylko właścicielami Nieruchomości i przekazali swoistego rodzaju władztwo nad nią powołanej do realizacji określonego celu gospodarczego Wspólnocie. Konsekwentnie, kierując się zasadą zaufania podatników do organów podatkowych, za orzekającym składem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wskazać należy, że „Organy podatkowe nie mogą, przy jednakowym stanie faktycznym i prawnym, (...), dokonywać odmiennych rozstrzygnięć. Powodowałoby to niemożność planowania i prowadzenia racjonalnej działalności gospodarczej” (wyrok WSA z 6 kwietnia 2005 r., III SA/Wa 2218/2004).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, to Wspólnota, posługująca się numerem identyfikacji podatkowej dla potrzeb rozliczeń podatku od towarów i usług w Polsce, powinna, jako czynny podatnik podatku VAT, rozpoznać dla celów VAT sprzedaż Nieruchomości.

Ad. Pyt. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem planowanej umowy sprzedaży będą składniki majątkowe nie stanowiące przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 2 pkt 27e oraz art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia przedsiębiorstwa. Nie zawiera również przepisu, który wskazuje na bezpośrednie odniesienie do definicji przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej „Kodeks cywilny”). Zgodnie z doktryną nie oznacza to jednak, iż nie należy się w tym zakresie odwoływać do Kodeksu cywilnego. Sędzia NSA Janusz Zubrzycki w Leksykonie VAT 2010 podkreślą, iż ustawa o VAT nie określa w treści swych postanowień definicji pojęcia „przedsiębiorstwo”. Przedmiotową definicję „przedsiębiorstwo” zawiera art. 551 K.c.”. Zgodnie z tym poglądem, powszechnie przyjętym w orzecznictwie sądowym oraz interpretacjach organów podatkowych, w celu określenia zakresu pojęcia przedsiębiorstwa wykorzystać należy uregulowania art. 551 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 551 Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności: oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa), własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości, prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych, wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne, koncesje, licencje i zezwolenia, patenty i inne prawa własności przemysłowej, majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne, tajemnice przedsiębiorstwa, księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W świetle powyższej definicji, w skład przedsiębiorstwa wchodzą takie składniki materialne i niematerialne, które w sposób zorganizowany służą prowadzonej w ramach tego przedsiębiorstwa działalności gospodarczej. Oznacza to, że aby mówić o transferze przedsiębiorstwa, przenoszone składniki majątkowe muszą umożliwiać prowadzenie samodzielnej działalności wyłącznie w oparciu o te składniki.

Tymczasem, w przypadku planowanej transakcji nie można mówić o zdolności przenoszonego majątku do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca podkreśla, że przedmiotem nabycia będzie jedynie Nieruchomość wraz z umowami najmu i zabezpieczeniami oraz prawami i obowiązkami, które ściśle wiążą się z Nieruchomością. Pozostałe składniki majątkowe pozostaną przy Wspólnocie (w tym inna nieruchomość będąca we władaniu Wspólnoty, umowa z zarządcą Nieruchomości, umowy z dostawcami mediów do Nieruchomości i bieżącej obsługi Nieruchomości, umowy dotyczące bieżącej obsługi Wspólnoty (np. umowa o usługi księgowe), należności i zobowiązania wobec dostawców mediów do Nieruchomości, środki pieniężne na rachunkach bankowych lub w kasie (z wyjątkiem kaucji, o których mowa powyżej) oraz księgi Wspólnoty. W konsekwencji, część składników majątkowych wskazanych jako niezbędne z punktu widzenia definicji przedsiębiorstwa nie zostanie przeniesiona na nabywcę. Ponadto, nie jest możliwe zidentyfikowanie zorganizowanego zbioru składników materialnych i niematerialnych służących prowadzonej działalności, gdy jedynym składnikiem majątkowym branym po uwagę dla celów tej identyfikacji jest Nieruchomość. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nabyta Nieruchomość nie będzie stanowiła przedsiębiorstwa. Stanowisko to jest także akceptowane przez organy podatkowe, np. w indywidualnych interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 listopada 2008 r. nr IP-PP2-443-1352/08-3/BM, z dnia 12 lutego 2010 r. (nr IPPP3/443-1167/09-3/MM), z dnia 12 stycznia 2011 r. (IPPB3/436-433/10-2/MZ) oraz z dnia 30 czerwca 2011 r. (nr IPPP1-443-845/11-2/lGo).

Konkluzji tej nie zmienia fakt, że z mocy prawa na nabywcę przejdą prawa i obowiązki z umów najmu dotyczących Nieruchomości. Przejście praw i obowiązków z umów najmu nie będzie bowiem elementem sprzedaży - jest jedynie określonym przepisami Kodeksu Cywilnego skutkiem zbycia rzeczy będącej przedmiotem najmu.

Zdaniem Wnioskodawcy, Nieruchomość nie spełnia także definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Ministerstwa Finansów, aby zespół składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

• istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych,
• zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
• składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
• zespół tych składników może stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze.
  
  

W świetle powyższego, aby uznać dany zespół składników majątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, składniki te muszą być wyodrębnione w istniejącym przedsiębiorstwie na płaszczyźnie organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej. Stanowisko to znajduje swe potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach podatkowych, np. w indywidualnych interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. IPPB3/423-1271/08-2/NB), z dnia 12 stycznia 2011 r. (IPPB3/436-433/10-2/MZ) oraz z dnia 30 czerwca 2011 r. (nr IPPP1-443-845/11-2/IGo).

Zdaniem Wnioskodawcy, następujące okoliczności jednoznacznie wskazują, że nabywana Nieruchomość nie będzie stanowić zorganizowanej części przedsiębiorstwa Wspólnoty:

• na Nieruchomość składają się jedynie środki trwałe pozwalające na nadanie jej miana budynku biurowego, tj. budynek wraz z budowlami, przynależnościami i innymi środkami trwałymi związanymi z budynkami, a także prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym został wybudowany budynek,
• Nieruchomość jest tylko sumą poszczególnych środków trwałych, nie będących zorganizowanym zespołem składników powiązanych funkcjonalnie i organizacyjnie,
• Nieruchomość nie jest wyodrębniona w ramach wewnętrznej struktury organizacyjnej Wspólnoty, np. w formie oddziału,
• z funkcjonalnego punktu widzenia, sama w sobie Nieruchomość nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować, nie posiada bowiem potencjalnej zdolności do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy; dodatkowo, w ramach sprzedaży nie dojdzie do przeniesienia na nabywcę praw przysługujących Wspólnocie z umowy z zarządcą Nieruchomości i dostawcami mediów do Nieruchomości, a także innych wyżej wymienionych aktywów i pasywów należących do Wspólnoty;
• do Nieruchomości nie są przydzieleni pracownicy.
  
  

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, Nieruchomość nie jest wyodrębnionym organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie zespołem składników przeznaczonych do realizacji określonych zadań, która mogłaby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. W efekcie, Nieruchomość nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e oraz art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Konkluzji tej nie zmienia także fakt, że Nieruchomość stanowi jeden z głównych składnik majątku przypisanego Wspólnocie przez Współwłaścicieli, wykorzystywany dla celów świadczenia usług najmu. W tym kontekście warto powołać się na wyrok NSA z dnia 5 października 2005 r. (sygn. I Sa/GD 1959/94), zgodnie z którym: ,,Sprzedaż poszczególnych elementów przedsiębiorstwa, choćby nawet przedstawiały one znaczną wartość w porównaniu z wartością całego przedsiębiorstwa, nie stanowi podstawy do uznania, iż faktycznie nastąpiła jego sprzedaż. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym” (cytat ten został także powołany w orzeczeniu WSA we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2008 r., I SA/Wr 355/08). Stanowisko to jest także akceptowane przez organy podatkowe, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 marca 2011 r. (sygn. ILPP2/443-21/11-4/EN).

Podsumowując, przedmiotem planowanej umowy sprzedaży będą składniki majątkowe niestanowiące przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ad. pyt 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabywca i Wnioskodawca będą uprawnieni do wyboru opcji opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży Nieruchomości, zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwolnieniu z VAT podlega dostawa budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

• są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
• złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
  
  

Należy także w analizowanej sprawie wziąć pod uwagę art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.
   
   

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że Nieruchomość jest wynajmowana podmiotom trzecim przez okres dłuższy niż ostatnie 2 lata i od momentu nabycia Nieruchomości w 2005 r. nie miało miejsce ulepszenie budynku w wysokości co najmniej 30% jego wartości początkowej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W efekcie, należy przyjąć, że od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT minęło ponad 2 lata. Oznacza to, że sprzedaż Nieruchomości przez Współwłaścicieli na rzecz nabywcy będzie zasadniczo zwolniona z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Nabywca i Wnioskodawca zamierzają jednak skorzystać z opcji wyboru opodatkowania dostawy Nieruchomości podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT. W świetle powyższych przepisów oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca i nabywca będą uprawnieni do skorzystania z opcji opodatkowania VAT dostawy Nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT. Dodatkowo, Wnioskodawca zaznacza, że, z uwagi na fakt, że zasadniczo do sprzedaży Nieruchomości będzie miał zastosowanie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Podsumowanie

W oparciu o powyższe należy udzielić następującej odpowiedzi na pytania Wnioskodawcy:

1. Wspólnota będzie podatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy Nieruchomości.
2. Opisana we wniosku Nieruchomość nie mieści się w pojęciu przedsiębiorstwa ani też zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT. Opisana transakcja stanowić będzie zatem dostawę poszczególnych składników majątku, podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. W niniejszej sprawie nie znajdzie zatem zastosowania wyłączenie z opodatkowania wynikające z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Nabywca Nieruchomości nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.
3. Czynność opisana w zdarzeniu przyszłym będzie opodatkowana podatkiem VAT według stawki podstawowej, pod warunkiem złożenia przez strony oświadczenia o wyborze opodatkowania tej transakcji do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla nabywcy Nieruchomości. Sprzedawca może zatem naliczyć podatek VAT, który następnie nabywca będzie mógł odliczyć, na zasadach generalnych.
   
   

W związku z powyższym Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione w niniejszym wniosku stanowisko w zakresie opodatkowania VAT sprzedaży Nieruchomości jest prawidłowe.

Jednocześnie pragniemy wskazać, że z podobnym wnioskiem co do statusu Wspólnoty jako podatnika VAT, przedmiotu transakcji oraz możliwości jej opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o podatku VAT zwrócił się również nabywca Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.