INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28.02.2012r. (data wpływu 05.03.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych– jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 05.03.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest produkcja i świadczenie usług związanych z produktami chemii gospodarczej, higieny osobistej oraz innymi produktami codziennego użytku. Spółka posiada liczne urządzenia budowle, budynki i inne przedmioty zakwalifikowane jako jej środki trwałe podlegające amortyzacji, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej („środki Trwałe”). Działalność Spółki prowadzona jest m.in. na terenie łódzkiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej w ramach i na podstawie udzielonych zezwoleń.

Obecnie amortyzacja przedmiotowych Środków Trwałych dla celów podatkowych dokonywana jest w okresach miesięcznych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16a - 16m ustawy o PDOP przy uwzględnieniu limitu stawek maksymalnych wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych („Wykaz”) stanowiącego załącznik do ustawy o PDOP. Co do zasady, Spółka zalicza przedmiotowe odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z wyżej opisanym zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy Spółka jest uprawniona, aby dla celów ustawy o PDOP (niezależnie od przyjętej polityki rachunkowej) na początek roku podatkowego obniżać stawki amortyzacyjne dla Środków Trwałych do dowolnego (wyższego niż 0) poziomu, a po obniżeniu stawek amortyzacyjnych, czy Spółka jest uprawniona do podwyższenia, z początkiem któregoś z następnych lat, tych stawek do poziomu nie wyższego niż poziom maksymalny wynikający z przepisów art. 16a - 16m Ustawy o PDOP oraz Wykazu i uznawania tak ustalonych odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów podatkowych...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, przyjęcie dla celów podatkowych na początek roku podatkowego obniżonych stawek amortyzacji, a następnie ich podwyższenie z początkiem któregoś z następnych lat do dowolnej wysokości, nie wyższej jednak niż maksymalnej wynikającej z przepisów art. 16a-16m ustawy o PDOP oraz Wykazu, jest zgodne z przepisami ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zachowanie lub zabezpieczenie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o PDOP.

Odnosząc się do kwestii wysokości stawek amortyzacyjnych wskazać należy, iż amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej aktywów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o PDOP, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161 i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do art. 16i ust. 5 ww. ustawy o PDOP, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. W ocenie Spółki możliwe zatem jest dokonanie zmiany stawki począwszy od miesiąca, w którym środki te zostaw wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Spółka powinna mieć w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od poziomu wynikającego ze znajdujących się w Wykazie stawek maksymalnych.

Należy zwrócić uwagę, iż powołany przepis w brzmieniu sprzed nowelizacji z dn. 1 stycznia 2003 roku (ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz. U. z dnia 5 września 2002 r.) zezwalał wprost na „obniżenie stawki bądź przyjęcie jej w poprzedniej wysokości”, podczas gdy obecne, znowelizowane brzmienie artykułu dotyczy jej „zmiany”. W opinii Spółki zmiana art. 16i ust. 5 pozwala na ustalanie wysokości stawek amortyzacji dla celów podatkowych poprzez ich obniżanie i podwyższanie, jednak do wysokości przewidzianej w Wykazie.

Ponadto, w uzasadnieniu do ww. nowelizacji ustawy o PDOP wprowadzającej powyższą zmianę ustawodawca stwierdził, iż zmiana regulacji „podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego elementu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

Zdaniem Spółki, zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno odnośnie środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i odnośnie środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Możliwość zmiany stawek, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. W ocenie Spółki, możliwość obniżania lub podwyższania uprzednio obniżonych stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności - taką decyzję podejmuje podatnik. Wysokość obniżenia/podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Spółka może, obniżać lub podwyższyć wcześniej obniżone dla poszczególnych środków trwałych stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Reasumując, Spółka może na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP obniżać lub podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności. Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Możliwość podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych została również potwierdzona przykładowo w interpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 9 czerwca 2004 r. zgodnie z którą „zmiana stawki (zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej) może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma zatem możliwość stosowania rożnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym zastrzeżeniem, że stawki te nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych”.

Dodatkowo, powyższe stanowisko zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2010 r. (nr ITPB3/423-595/09/MK), w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 lutego 2010 r. (nr IBPBI/2/423-246/10/PC) oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 października 2008 r. (nr IBPB3/423-635/08/BG). Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę na interpretację w podobnej sprawie wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r., która prezentuje analogiczne stanowisko i odnosi się do podmiotu działającego również - tak jak Spółka - na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Tym samym zdaniem Spółki, możliwe jest dla celów podatkowych zarówno obniżenie jak i podwyższenie stosowanych stawek amortyzacyjnych z zastrzeżeniem, iż stawki te nie mogą być wyższe od stawek maksymalnych ustalonych na podstawie przepisów art. 16a - 16m ustawy o PDOP oraz Wykazu. Obniżenie/podwyższenie stawki amortyzacyjnej powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

W związku z powyższym, Spółka jest uprawniona, aby dla celów ustawy o PDOP (niezależnie od przyjętej polityki rachunkowej) na początek roku podatkowego obniżać stawki amortyzacyjne dla środków Trwałych do dowolnego (wyższego niż 0) poziomu, a po obniżeniu stawek amortyzacyjnych, Spółka jest uprawniona do podwyższenia, z początkiem któregoś z następnych lat, tych stawek do poziomu nie wyższego niż poziom maksymalny wynikający z przepisów art. 16a - 16m ustawy o PDOP oraz Wykazu i uznawania tak ustalonych odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów podatkowych.

Na tle przestawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Stosownie do art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16h ust. 4 updop, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 updop. podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W powołanym powyżej przepisie ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić obniżenie stawki z Wykazu, stwierdzając, iż zmiany stawki w odniesieniu do:

• środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji - dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;
• środków pozostających już w ewidencji - dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
  
  

Moment zmiany stawki został zdefiniowany jasno – ” miesiąc, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji” lub „pierwszy miesiąc każdego następnego roku podatkowego”.

Przepis art. 16i ust. 5 updop dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna może być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. W związku z powyższym, zmiana stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji (tj. obniżenie stawki) może nastąpić począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji zmiana stawki amortyzacyjnej (tj. obniżenia w stosunku do stawek z Wykazu lub podwyższenia uprzednio obniżonej stawki) powinna nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka posiada liczne urządzenia budowle, budynki i inne przedmioty zakwalifikowane jako jej środki trwałe podlegające amortyzacji, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej. Obecnie amortyzacja przedmiotowych Środków Trwałych dla celów podatkowych dokonywana jest w okresach miesięcznych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16a - 16m ustawy o PDOP przy uwzględnieniu limitu stawek maksymalnych wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych („Wykaz”) stanowiącego załącznik do ustawy o PDOP. Spółka zalicza przedmiotowe odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż Spółka jest uprawniona, do obniżania stawek amortyzacyjnych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, do dowolnego poziomu (wyższego niż 0) przyjmując, iż wskazany przez Spółkę moment zmiany stawki to pierwszy miesiąc roku podatkowego zgodnie z art. 16i ust 5 ustawy. Spółka jest również uprawniona do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do poziomu nie wyższego niż poziom maksymalny wynikający z przepisów art. 16a – 16m ustawy o pdop oraz Wykazu stawek amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i ust 5 ustawy, od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.