INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2012 r. (data wpływu 02 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów wydatków na szkolenia kadry zarządzającej– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów wydatków na szkolenia kadry zarządzającej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem dokonującym dystrybucji produktów kosmetycznych kilku znanych marek należących do spółek z grupy, do której należy wnioskodawca. Produkty te sprzedawane są do hurtowni i sklepów. Wnioskodawca jest jedynym podmiotem uprawnionym przez dysponentów marek do dystrybucji towarów na terenie Polski.

Charakter oraz skala działalności wnioskodawcy wymaga, aby członkowie kadry zarządzającej wszystkich szczebli, w tym członkowie zarządu, posiadali możliwie najwyższe kwalifikacje zawodowe, co oznacza nie tylko niezbędną wiedzę, ale też konieczność dysponowania znacznym doświadczeniem w zakresie organizowania i prowadzenia biznesu.

Zważywszy na dynamicznie rozwijający się i zmieniający rynek oraz inne okoliczności warunkujące prowadzenie działalności na danym rynku i w danej skali, kwalifikacje te winny być nieustannie rozwijane, co jest niezbędne do utrzymania dotychczasowej pozycji wnioskodawcy i rozwijania własnej działalności.

Zważywszy na handlowy charakter prowadzonej działalności, zasadnicze znaczenie mają zdolności interpersonalne członków kadry zarządzającej, bowiem mają one decydujący wpływ na możliwość utrzymania dotychczasowego rynku zbytu towarów wnioskodawcy, oraz pozyskiwanie nowych klientów. Warto bowiem zauważyć, iż praktycznie cała sprzedaż wnioskodawcy to sprzedaż hurtowa, zatem możliwość pozyskania nowych klientów zależy przede wszystkim od przekonania osób zarządzających przedsiębiorstwami obecnych i potencjalnych klientów.

Aby utrzymać wysoki poziom kwalifikacji kadry zarządzającej różnego szczebla - co przekłada się na wyniki prowadzonej przez wnioskodawcę działalności handlowej, a poprzez to na uzyskiwane przychody - członkowie kadry zarządzającej wszystkich szczebli zostali skierowani na indywidualne szkolenia prowadzone w ramach tzw. coachingu - tj. indywidualne zajęcia prowadzone przez doświadczonych i cenionych w branży trenerów personalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na nabycie usług coachingowych stanowią dla wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie usług coachingowych w opisanym stanie faktycznym stanowią koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Ustawodawca przy definiowaniu kosztów uzyskania przychodów posłużył się klauzulą generalną, odnoszącą się do celów poniesienia danych wydatków, zastrzegając jednocześnie katalog enumeratywnie wymienionych wydatków, które nie będą kosztami uzyskania przychodów nawet, jeśli poniesione były w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, iż nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika, stanowiące z ekonomicznego punktu widzenia koszty działalności, są kosztem uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo- skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Przy czym skutek poniesienia kosztu w postaci uzyskania przychodu nie musi być wcale bezpośredni. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 stycznia 2005 r. (sygn. akt FSK 1049/04) „ustawodawca posługując się zwrotem „wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu”, nie posługuje się sformułowaniem „skutek”. Przez sformułowanie „w celu” należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości” jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Uznanie danego wydatku za koszty uzyskania przychodów powinno być uzależnione przede wszystkim od jego przeznaczenia. O celowości ponoszenia wydatków, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą „w tym również o podejmowaniu nowych rodzajów i kierunków działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Ponadto, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika w celu uzyskania przychodu zostały prawidłowo udokumentowane i zaewidencjonowane w prowadzonej ewidencji podatkowej (księgach rachunkowych), podlegają one uwzględnieniu przy ustalaniu podstawy opodatkowania jako koszty uzyskania przychodów”.

Przepisy prawa nie definiują pojęcia coaching. Pomocniczo wskazać można, iż przygotowany dla Departamentu Zarządzania EFS w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego „Poradnik dla podmiotów uczestniczących w realizacji Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki dotyczący zwiększenia dostępności wsparcia w ramach projektów PO KL dla osób wykluczonych społecznie” z kwietnia 2009 r. określa coaching jako: „typ szkolenia, w którym zazwyczaj jeden szkolący przypada na jednego szkolonego a czasami na kilku szkolących się pracowników”. „Podręcznik wskaźników PO KL” ze stycznia 2010 r. definiuje osoby należące do kadry szkoleniowej jako: „osoby świadczące usługi szkoleniowe, tj.; mentorzy, trenerzy, trenerzy wewnętrzni, coachowie, doradcy.

Coaching oznacza proces, który pozwala na rozwój osobisty uczestnika takiego procesu. Jak wskazuje się w literaturze przedmiotu, coaching jest narzędziem nastawionym na przyszłość, tworzenie oraz osiąganie celów. Coaching wykorzystywany jest w organizacjach, m.in. w podmiotach gospodarczych, w różnych celach: od rozwoju osobistego menedżerów i specjalistów, przez integrowanie zespołów, wypracowywanie wspólnego podejścia oraz strategii. Zgodnie z przyjętą na rynku opinią, coaching to szansa na zwiększenie skuteczności firmy, poprzez jak najlepsze wykorzystanie i rozwinięcie talentów, potencjału pracowników. W tym ujęciu coaching można więc potraktować jako składnik procesu szkoleniowego czy element usługi szkoleniowej.

Jakkolwiek nie można dopatrywać się bezpośredniego związku poniesionego wydatku z konkretnym przychodem, to niewątpliwie istnieje tutaj związek pośredni. Wzrost poziomu profesjonalizmu kadry zarządzającej przekłada się na skuteczność prowadzonych negocjacji z nabywcami towarów wnioskodawcy, a jednocześnie znajduje z całą pewnością odzwierciedlenie w sprawności zarządzania przedsiębiorstwa wnioskodawcy.

Skoro coaching oznacza w istocie specyficzną formę szkolenia, tak też należy traktować w podatku dochodowym, wydatki poniesione na jego nabycie. Istnieje ugruntowana praktyka organów podatkowych, wskazująca na możliwość zaliczenia wydatków na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników do kosztów uzyskania przychodów. Na przykład Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji nr ITPB3/423-229/10/PST z dnia 9 sierpnia 2010 r. wskazał, iż „odnośnie wydatków na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników spółki należy stwierdzić, że takle wydatki na szkolenie pracowników podmiotu gospodarczego mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu, jeżeli mają wpływ na wielkość osiągniętego przychodu podatnika i związane są z prowadzoną działalnością gospodarcza. Skoro zatem, przedmiotowe wydatki związane są z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą (tj. źródłem przychodu) i poniesione zostały w celu zachowania lub zabezpieczenia tego źródła, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.”

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 21 kwietnia 2009 r. Nr IBPBI/2/423-440/09/PH podniósł, iż pracodawca finansujący pracownikowi koszty udziału w różnego rodzaju formach kształcenia i dokształcania może wydatki te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów m.in. jako koszt ogólny działalności firmy. Takim wydatkiem będzie koszt szkolenia podnoszący posiadane kwalifikacje zawodowe w sensie umiejętności wykonywania bieżącej pracy. Szkolenia tego typu odbywają się najczęściej w formie seminariów, kursokonferencji, odczytów, prelekcji, kursów specjalizacyjnych, okazjonalnych wykładów.

Kwalifikując wydatek jako koszt uzyskania przychodów należy pamiętać o celowości jego poniesienia czyli wpływie na efekty prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatek pracodawcy dotyczący kształcenia pracownika będzie kosztem uzyskania przychodów jako koszt ogólny firmy, jeżeli zdobywana wiedza będzie ściśle wiązać się z zakresem obowiązków przydzielonych pracownikowi (np. koszty organizowanych szkoleń z zakresu prawa podatkowego oraz rachunkowości pracowników działu księgowości).”

Nie ma przy tym znaczenia, czy osobą szkoloną jest pracownik zatrudniony na podstawie umowy o pracę, czy np. członek zarządu, wykonujący swe czynności zawodowe na rzecz wnioskodawcy na podstawie innego stosunku prawnego. Jak wskazał Naczelnik Urzędu Skarbowego w Jaworzu w interpretacji Nr PD.III 423-3/WW/04 z dnia 1 października 2004 r. „stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz udziałowców (akcjonariuszy) i członków spółdzielni nie będących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów. Ograniczenie wymienione w tym przepisie odnosi się do sytuacji, gdy członkowie zarządu są równocześnie udziałowcami Spółki, a nie są jednocześnie jej pracownikami. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednostronnych świadczeń na rzecz udziałowców nie będących pracownikami w rozumieniu odrębnych ustaw (przepisów prawa pracy) Jednostronnymi świadczeniami, o których mowa wyżej mogą być przykładowo wydatki związane z wynajęciem, wyposażeniem i utrzymaniem mieszkania dla potrzeb udziałowca Spółki będącego jednocześnie członkiem zarządu W sytuacji jednak gdy wydatek na szkolenie członka zarządu ma związek bezpośrednio z pełnioną funkcją to nie można tutaj mówić o jednostronnych wydatkach na rzecz udziałowca.”

I dalej: „Ograniczenie wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odnosi się do wydatków ponoszonych na rzecz osób wchodzących w skład organów innych niż wymienione w cytowanym przepisie, a więc również do członków zarządu, który jest organem wykonawczym spółki. Zgodnie z tym pokrycie wydatków za ww. szkolenie (studia) członka zarządu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów, przy założeniu, że zostało poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Podatnik, czyli Spółka powinna dysponować wymaganym przez prawo dowodem, że taki wydatek poniesiono i był niezbędny dla osiągnięcia przychodu firmy.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.