INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2012 r. (data wpływu 23 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania podatku należnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania podatku należnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma, której Wnioskodawczyni jest właścicielem posiada niezapłacone faktury od kontrahenta.

Kontrahent osobiście odebrał zamówiony towar, a następnie nie uiścił należności za odebrany towar.

Poniżej faktury, które nie zostały uregulowane:

Zestawienie – załącznik PDF – str. 3

W dniu 16 września 2010 r. Zainteresowana wniosła pozew do Sądu Okręgowego Wydział Gospodarczy, przeciwko ww. dłużnikowi, o uiszczenie wyżej wymienionych należności.

W dniu 28 grudnia 2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała postanowienie Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Uzasadnienie – w toku czynności egzekucyjnych stwierdzono, iż egzekucja z ruchomości, wynagrodzenia i wierzytelności jest bezskuteczna.

Żadna z ww. wierzytelności nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego na fakturze.

Dłużnik i wierzyciel są zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT.

Wszystkie ww. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót i został odprowadzony za nie podatek należny.

Wierzytelności nie zostały zbyte.

Wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego a dłużnik nie uregulował należności w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może skorygować podatek należny, o podatek od całości należności niezapłaconych od kontrahenta...

Zdaniem Wnioskodawczyni, tocząca się w Sądzie sprawa przeciwko dłużnikowi przerywa bieg przedawnienia i pomimo, iż od daty wystawienia ww. faktur minęły 2 lata, może skorygować podatek należny o podatek od całości należności niezapłaconych przez kontrahenta w wysokości: 19.286,78 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona. Przy czym, na podstawie art. 89a ust. 1a ustawy nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
2. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny,
3. wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
4. wierzytelności nie zostały zbyte,
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona,
6. wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
   
   

Zgodnie z ust. 3 wskazanego artykułu, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6.

W myśl ust. 4 ww. artykułu, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Stosownie do ust. 5 ww. artykułu, podatnik obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty podatku należnego określonej w ust. 1, zawiadomić o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwy dla podatnika urząd skarbowy wraz z podaniem kwot korekty podatku należnego.

Zgodnie z ust. 6 ww. artykułu, podatnik w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego wymienionej w ust. 1 obowiązany jest również zawiadomić dłużnika o tej czynności. Kopia zawiadomienia jest przesyłana do właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

W myśl ust. 7 ww. artykułu przepisów ust. 1-6 nie stosuje się, jeżeli pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że firma, której Wnioskodawczyni jest właścicielem posiada niezapłacone faktury od kontrahenta.

Kontrahent osobiście odebrał zamówiony towar, a następnie nie uiścił należności za niego. Faktury, które nie zostały uregulowane zostały wystawione przez Zainteresowaną w okresie od 27 lipca 2009 r. do 9 czerwca 2010 r. na łączną kwotę (brutto) 106.953,98 zł.

W dniu 16 września 2010 r. Zainteresowana wniosła pozew do Sądu Okręgowego Wydział Gospodarczy, przeciwko kontrahentowi – dłużnikowi, o uiszczenie wyżej wymienionych należności. W dniu 28 grudnia 2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała postanowienie Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, z uwagi na to, że egzekucja z ruchomości, wynagrodzenia i wierzytelności jest bezskuteczna. Żadna z wierzytelności nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego na fakturze. Dłużnik i wierzyciel są zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT. Wszystkie ww. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót i został odprowadzony za nie podatek należny. Wierzytelności nie zostały zbyte. Wierzyciel (Wnioskodawczyni) zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego a dłużnik nie uregulował należności w ciągu l4 dni od dnia otrzymania zawiadomienia.

W związku z powyższym Zainteresowana ma wątpliwości czy może skorygować podatek należny, o podatek od całości należności niezapłaconych przez kontrahenta pomimo, że od daty wystawienia faktur minęły 2 lata.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż powołane przepisy dopuszczają możliwość dokonania przez podatnika korekty podatku należnego, który został naliczony w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju, w sytuacji gdy nabywca towaru bądź usługi, nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy. Jednocześnie ustawodawca, dla potrzeb podatku od towarów i usług, zawarł swoją własną definicję wierzytelności nieściągalnych. I tak, w myśl art. 89a ust. 1a ustawy, wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, to takie wierzytelności, które nie zostały uregulowane w ciągu 180 dni od upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Zatem status wierzytelności (jako wierzytelności o uprawdopodobnionej nieściągalności) związany jest z upływem określonego czasu od dnia upływu terminu płatności do chwili powstania uprawnienia do skorzystania z możliwości dokonania korekty. Uprawnienie to powstanie po upływie 180 dni, licząc od dnia upływu terminu płatności określonego na umowie lub fakturze. Upływ tego terminu jest wystarczającą przesłanką, aby uznać wierzytelność za uprawdopodobnioną na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług.

Wobec tego wierzyciel zamierzający dokonać korekty podatku należnego wykazanego w deklaracji podatkowej jako obrót opodatkowany, po upływie 180 dni od terminu płatności za zrealizowaną dostawę lub świadczoną usługę ma prawo, po spełnieniu warunków określonych w art. 89a ust. 2 ustawy, dokonania korekty podatku należnego wynikającego z uprawdopodobnionej wierzytelności nieściągalnej.

Wskazać w tym miejscu należy, iż aby podatnik mógł dokonać korekty określonej w art. 89a ust. 1 ustawy, warunki określone w art. 89a ust. 2 ustawy muszą być spełnione łącznie. Brak spełnienia któregokolwiek z wymienionych warunków stanowi przesłankę do braku takiego prawa.

Na mocy cyt. art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy, korekty podatku należnego z tytułu wierzytelności nieściągalnych można dokonać w terminie 2 lat od daty wystawienia faktury, dokumentującej wierzytelność, licząc od końca roku, w którym faktura została wystawiona.

W analizowanej sprawie nieuregulowane przez kontrahenta – dłużnika faktury wystawione zostały przez Wnioskodawczynię w 2009 i w 2010 roku, a zatem dla faktur wystawionych w roku 2009 (licząc od końca roku w którym zostały wystawione) upłynął już okres dwóch lat. W związku z tym Wnioskodawczyni nie może dokonać korekty podatku należnego wynikającego z faktur wystawionych kontrahentowi – dłużnikowi w roku 2009, dokumentujących wierzytelności, gdyż nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w ww. przepisie art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy.

Natomiast, w stosunku do faktur wystawionych w roku 2010 dokumentujących dostawy towarów dla kontrahenta – dłużnika, z uwagi na fakt, iż nie upłynęły jeszcze dwa lata od końca roku w którym zostały one wystawione, Wnioskodawczyni może dokonać korekty podatku należnego wynikającego z tych faktur, jeżeli spełnione zostaną pozostałe warunki określone w art. 89a ust. 2 ustawy.

Z uwagi zatem na stwierdzenie Wnioskodawczyni, iż może ona skorygować podatek należny od całości należności niezapłaconych przez kontrahenta w wysokości: 19.286,78 zł, to stanowisko Zainteresowanej należało całościowo uznać za nieprawidłowe.

W świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, nie znajduje bowiem uzasadnienia stwierdzenie Wnioskodawczyni, że „tocząca się w Sądzie sprawa przeciwko dłużnikowi przerywa bieg przedawnienia i pomimo, iż od daty wystawienia ww. faktur minęły 2 lata, mogę skorygować podatek należny od całości należności niezapłaconych przez kontrahenta w wysokości: 19.286,78 zł”.

Kwestia przerwania biegu terminu przedawnienia została uregulowana w rozdziale 8 Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) pt. „Przedawnienie” i dotyczy przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego (art. 5 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do art. 21 § 1 cyt. ustawy, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3 (art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej).

Podstawową formą realizacji zobowiązania podatkowego jest zapłata podatku przez podatnika. Zobowiązanie podatkowe wówczas wygasa.

Zobowiązanie podatkowe, na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zatem, „przedawnienie” oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym, zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa. W ustawie Ordynacja podatkowa wskazano także okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wobec powyższego mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone powyżej przepisy wskazać należy, iż zarówno przedawnienie jak i przerwanie czy zawieszenie biegu terminu przedawnienia, o których mowa ww. przepisach dotyczy wyłącznie zobowiązań podatkowych. Powołane terminy nie odnoszą się – nie mają zastosowania do uprawnień podatnika wynikających z innych przepisów podatkowych, w tym z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.