INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 27 lipca 2012r.), uzupełnionym w dniu 15 października 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych a wykorzystywanego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych a wykorzystywanego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego tez pismem z dnia 04 października 2012r. Znak: IBPBI/1/415-895/12/ESZ, IBPP2/443-776/12/WN, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 15 października 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą (kancelarię radcy prawnego). W 2009r. wraz z mężem, z którym pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej, nabyła do celów prywatnych samochód osobowy. Od 1 kwietnia 2012r. przyjęła ten samochód do majątku kancelarii w celu wykorzystywania go w prowadzonej działalności. Wnioskodawczyni podkreśla, iż samochód zawsze jest jednym z niezbędnych narzędzi w prowadzeniu kancelarii. Służy do:

• dojeżdżania do klientów, na rzecz których wykonuje usługi stałej pomocy prawnej (a z zawartych z nimi umów wynika, że usługi te są świadczone w ich siedzibach), a także do
• przemieszczania się między sądami i urzędami i wykonywania wszelkich codziennych czynności w ramach prowadzonej działalności (dojazdy na szkolenia, do księgarni, na pocztę).
  
  

Ponieważ jednak Wnioskodawczyni planowała zbycie wskazanego samochodu wcześniej niż po upływie roku od jego przyjęcia do majątku kancelarii, nie wprowadziła go do ewidencji środków trwałych. Koszty eksploatacyjne rozliczała według ewidencji przebiegu pojazdu. W dniu 18 lipca 2012r. Wnioskodawczyni sprzedała samochód, jako samochód używany, wystawiając fakturę VAT, zaznaczając jednak, że jest to sprzedaż zwolniona z podatku VAT.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy cena uzyskana w związku ze zbyciem samochodu osobowego przyjętego do majątku przedsiębiorstwa, lecz nie stanowiącego środka trwałego, ze względu na spodziewany okres wykorzystywania w działalności krótszy niż rok, jest przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej...
2. Jeśli cena uzyskana w związku ze zbyciem samochodu osobowego przyjętego do majątku przedsiębiorstwa jest przychodem z działalności gospodarczej, czy prawidłowe jest zaliczenie w koszty uzyskania przychodu z działalności gospodarczej ceny nabycia tego pojazdu (na podstawie umowy sprzedaży), z daty, gdy umowa ta była zawarta...

(pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, samochód osobowy, o którym mowa we wniosku, od dnia 1 kwietnia 2012r., stanowił składnik majątkowy prowadzonego przedsiębiorstwa, a jedyną przyczyną dla której nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, był spodziewany, krótszy niż rok, okres jego używania do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Przewidywania Wnioskodawczyni zresztą ziściły się – już po niecałych 4 miesiącach używania w kancelarii, samochód został sprzedany. Sprzedaż składnika majątku przedsiębiorstwa stanowi przychód z działalności gospodarczej, zgodnie z ogólną dyspozycją art. 10 ust. 1 pkt 3 i art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 361 ze zm.). Wobec powyższego również koszty uzyskania tego przychodu powinny być postrzegane wedle zasad ogólnych, przy czym momentem uprawniającym do przyjęcia kosztu w prowadzonej działalności gospodarczej powinien być dzień, w którym składnik majątku został wprowadzony do przedsiębiorstwa, zaś kwota kosztu powinna wynikać z umowy nabycia tego składnika majątku, choćby była to czynność znacznie wcześniejsza, niż wprowadzenie składnika majątkowego do przedsiębiorstwa. Podstawę powyższego rozumowania stanowią nie tylko przepisy ogólne o przychodach i kosztach prowadzenia działalności gospodarczej, lecz również odpowiednio interpretowane pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 43 ust. 1 pkt 49 (winno być art. 23 ust. 1 pkt 49) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wskazuje, że nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych, w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej <...>. Interpretując powyższy przepis a contrario Wnioskodawczyni stwierdziła, że ustawodawca pozwala uznać za koszty uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych, jeśli tylko składniki te są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Należy też zwrócić uwagę, że praktycznie identyczną sytuację, związaną z kosztami nabycia składników nie będących środkami trwałymi ustawodawca przewidział dla spółek – i tak, w przypadku odpłatnego zbycia przez spółkę nie będącą osobą prawną rzeczy będących przedmiotem wkładu do takiej spółki, za koszt uzyskania przychodu uważa się wartość poniesionych wydatków na nabycie albo wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli rzeczy te lub prawa nie były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki, (art. 22 ust. 8a ww. ustawy)

Sytuacja indywidualnego przedsiębiorcy, przejmującego określony składnik ze swego majątku prywatnego do majątku prowadzonego przedsiębiorstwa jest identyczna z przedsiębiorcą wnoszącym aport do spółki nie posiadającej osobowości prawnej – zarówno w przypadku spółki, jak i w opisywanym stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawczyni, powinny być więc zachowane takie same zasady: przychód ze sprzedaży składnika majątku przedsiębiorstwa jest przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a kosztem uzyskania przychodu jest koszt nabycia tego składnika, choćby czynność nabycia miała miejsce wcześniej niż wprowadzenie składnika do majątku przedsiębiorstwa. Jeśli więc regulacja dotycząca osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w formie indywidualnego przedsiębiorstwa nie jest uregulowana w sposób jednoznaczny czy wyrazisty, a sytuacja osób prowadzących przedsiębiorstwo w formie spółki nie posiadającej osobowości prawnej jest uregulowana jednoznacznie – należy, zdaniem Wnioskodawczyni, posiłkować się przy interpretacji sytuacji indywidualnych przedsiębiorców treścią przepisów, regulujących sytuacje praktycznie takie same. Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 stycznia 2012r., Znak: IPTPB1/415-275/11-2/MD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 361 ze zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ww. ustawy, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

– ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. W 2009r. wraz z mężem, z którym pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej, nabyła do celów prywatnych samochód osobowy. Od 1 kwietnia 2012r. przyjęła ww. samochód do majątku prowadzonej działalności w celu wykorzystywania go w prowadzonej działalności. Ponieważ Wnioskodawczyni planowała zbycie wskazanego samochodu wcześniej niż po upływie roku od jego przyjęcia do majątku prowadzonej działalności, nie wprowadziła go do ewidencji środków trwałych. Koszty eksploatacyjne rozliczała według ewidencji przebiegu pojazdu. W dniu 18 lipca 2012r. Wnioskodawczyni sprzedała samochód.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż chociaż ww. samochód nie stanowił (bo nie mógł stanowić) środka trwałego, to był składnikiem majątku wykorzystywanym w tej działalności, stanowiącym wyposażenie, przez które stosownie do treści § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), należy rozumieć rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Zauważyć ponadto należy, iż Wnioskodawczyni zaliczała wydatki związane z jego eksploatacją do kosztów uzyskania przychodów tej działalności. Zatem przychód uzyskany ze zbycia ww. samochodu bez wątpienia stanowi przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie przedmiotowego samochodu, stwierdzić należy, iż z chwilą przekazania przedmiotowego samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni obowiązana była ująć go w ewidencji wyposażenia, a wydatki poniesione na jego nabycie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, jako wydatki spełniające przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienić należy, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.