Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1269/12/ZK
z 4 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 04 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 10 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów dla dochodów uzyskanych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu – jest nieprawidłowe.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów dla dochodów uzyskanych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej, której przedmiotem jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 70.20.2), Wnioskodawca uiszcza „podatek liniowy” wg stawki 19%, zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podatek VAT. Wnioskodawca zawarł umowę najmu na czas określony od dnia 30 czerwca 2005 r. do dnia 31 lipca 2013 r. Najemca, w chwili obecnej zaprzestał prowadzenia działalności w wynajmowanym lokalu i zaproponował zawarcie porozumienia dotyczącego wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. Jak wynika z treści porozumienia „najemca w związku z rozwiązaniem umowy najmu w trybie porozumienia stron, zapłaci Wynajmującemu odszkodowanie w określonej łącznej kwocie brutto”. Wysokość odszkodowania została wyliczona w oparciu o wysokość miesięcznego czynszu netto, powiększonego o podatek VAT i pomnożonego przez ilość miesięcy, jaki pozostał do zakończenia umowy najmu zawartej na czas określony.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy otrzymane odszkodowanie będzie rozliczone w działalności gospodarczej, zgodnie z art. 30c, czy należy je zaliczyć do przychodów z innych źródeł (PIT-37) opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. odszkodowanie nie jest czynszem za najem lokalu, a kwotą rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie umowy i zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od osób fizycznych, odszkodowanie to należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych według „zasad ogólnych” w rozliczeniu PIT-37.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jeżeli zatem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczają określony przychód do innego, niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów, przychód ten przy braku przeciwnego wskazania, stanowi przychód z tego źródła, a nie przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy (pozarolniczej działalności gospodarczej).

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia jak i do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Ustawodawca nie wymaga, aby przychodem były tylko wymienione w art. 14 ust. 1 ww. ustawy pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby fizycznej. Co do zasady, wszelkie wpłaty pieniężne, mogą być uznane za przychód osoby fizycznej, zwłaszcza że listę pożytków, które nie mogą być zaliczone do przychodów uzyskiwanych z tytułu ww. działalności, stanowiącą katalog zamknięty, zawarto w art. 14 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, każde przysporzenie majątkowe, uzyskane w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą, stanowi przychód z tej działalności, o ile ustawa nie wyłącza go z tej kategorii. Zatem także odszkodowania, jeżeli mają związek z prowadzoną przez podatnika pozarolniczą działalnością gospodarczą, stanowią podlegający opodatkowaniu przychód z tej działalności, o ile ustawa wprost nie wyłącza ich z kategorii przychodów lub nie zwalnia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, której przedmiotem jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, zawarł umowę najmu na czas określony od dnia 30 czerwca 2005 r. do dnia 31 lipca 2013 r. Najemca zaprzestał prowadzenia działalności w wynajmowanym lokalu i zaproponował zawarcie porozumienia dotyczącego wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. W związku z rozwiązaniem umowy najmu w trybie porozumienia stron, zapłaci on Wnioskodawcy odszkodowanie, którego wysokość zostanie wyliczona w oparciu o wysokość miesięcznego czynszu netto, powiększonego o podatek VAT i pomnożonego przez ilość miesięcy, jaki pozostał do zakończenia umowy najmu zawartej na czas określony.

Biorąc pod uwagę, iż otrzymanie ww. odszkodowania jest następstwem rozwiązania umowy najmu, uprzednio zawartej w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, stwierdzić należy, iż uzyskany przez Wnioskodawcę przychód z tego tytułu, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Mając na względzie cyt. uprzednio definicję działalności gospodarczej, zawartą w art. 5a ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazać przy tym należy, iż ww. ustawa nie zalicza ww. przychodu, do innego niż działalność gospodarcza, źródła przychodu. Przychód ten nie został również wymieniony w art. 14 ust. 3 ww. ustawy, jako nie zaliczony do przychodów z działalności gospodarczej. Brak zatem podstaw prawnych do zaliczenia przychodu ze wskazanego we wniosku odszkodowania do innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów, w tym i określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.