Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-638a/12/AW
z 3 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2012 r. (data wpływu 15 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania amortyzacji środka trwałego zaklasyfikowanego w Klasyfikacji Środków Trwałych pod poz. 346 tzw. „metodą degresywną”– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. możliwości dokonywania amortyzacji środka trwałego zaklasyfikowanego w Klasyfikacji Środków Trwałych pod poz. 346 tzw. „metodą degresywną”.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca realizuje inwestycję – planuje budowę 4 elektrowni wiatrowych.

Każda elektrownia wiatrowa składa się z :

1. turbiny
2. wieży
3. fundamentów
4. stacji kontenerowej wraz z przyłączem

Turbina jest zespołem wiatrowo-elektrycznym, w którego skład wchodzą: rotor, gondola wraz z systemem obrotu, układy sterowania, generator prądu zmiennego, transformatora, układy sterujące, kontrolne. Elektrownia wiatrowa jest skonstruowana w ten sposób, że wieża jest przymocowana do fundamentu posadowionego w gruncie za pomocą śrub. Wieża elektrowni wykonana jest w formie stalowej rury o wys. 105 m na szczycie której zainstalowana jest gondola wraz z rotorem.

Produkcja energii elektrycznej odbywa się przez przekształcenie energii kinetycznej wiatru w energię elektryczną poprzez wprawienie w ruch obrotowy generatora prądu zmiennego.

Produkowany prąd o napięciu 400V jest transformowany w transformatorze znajdującym się w gondoli na napięcie 15 000V i przesyłany kablem poprzez stację pomiarową znajdującą się koło elektrowni, przyłączem energetycznym kablowym, do linii napowietrznej SN.

Elektrownia zbudowana została na gruntach rolniczych stanowiących własność Spółki.

Spółka posiada pismo z Głównego Urzędu Statystycznego, z którego wynika, iż posiadana przez nią elektrownia winna w całości (wraz z wieżą i fundamentami) zostać sklasyfikowana łącznie w Klasyfikacji Środków Trwałych pod poz. 346.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo potraktować całą elektrownię (w skład której wchodzą: turbina, wieża, fundamenty, stacja kontenerowa wraz z przyłączem) jako jeden środek trwały sklasyfikowany w KŚT w rodzaju 346 oraz czy ma ona prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą degresywną” o której mowa w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedmiot niniejszej interpretacji przepisów prawa podatkowego stanowi odpowiedź na postawione pytanie w części dotyczącej możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych sklasyfikowanych w KŚT w rodzaju 346 tzw. „metodą degresywną”, o której mowa w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W zakresie możliwości zaklasyfikowania całej elektrowni (w skład której wchodzą: turbina, wieża, fundamenty, stacja kontenerowa wraz z przyłączem) jako jednego środka trwałego sklasyfikowanego w KŚT w rodzaju 346 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma ona prawo do uznania elektrowni za jeden środek trwały sklasyfikowany w KŚT w rodzaju 346 oraz ma ona prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą degresywną”, o której mowa w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosując 7% stawkę amortyzacyjną z uwzględnieniem współczynnika 2,0.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Z kolei, na mocy art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia, czyli tzw. odpisy amortyzacyjne.

Stosownie do art. 16a ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania, zwane środkami trwałymi.

W myśl powyższego przepisu, środek trwały podlega amortyzacji. W sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.

Aby móc jednoznacznie ustalić sposób amortyzacji elektrowni należy w pierwszej kolejności ustalić do którego rodzaju KŚT należy zakwalifikować przedmiotowe elektrownie. Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja środków trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym, m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

W klasyfikacji środków trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe (część 1 – Objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Turbina, zawiera wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z jej przeznaczeniem. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku. Należy jednak zaznaczyć, że tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej wysokości ponad poziomem gruntu. Turbina aby móc spełnić swoje zadanie, czyli przetransformować energię wiatru na energię elektryczną musi być wyposażona w śmigła, które powinny mieć swobodę ruchu oraz być wyeksponowane na działanie wiatru. Spełnienie tych kryteriów wymaga zastosowania stosownej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

W ocenie Spółki powyższe elementy elektrowni (turbina, wieża fundament, stacja kontenerowa wraz z przyłączem) winny być potraktowane jako jeden środek trwały, który powinien zostać sklasyfikowany w grupie 346 KŚT.

Za taką klasyfikacją przemawia przede wszystkim fakt, iż zgodnie z uwagami zawartymi w objaśnieniach szczegółowych do KŚT do grupy trzeciej, grupa ta obejmuje: „kotły grzejne i parowe, maszyny napędowe pierwotne niezespolone konstrukcyjnie z zasilanym obiektem, maszyny elektryczne wirujące, zespoły prądotwórcze, które traktuje się jako samodzielne obiekty” natomiast zgodnie z uwagami do tej grupy „za odrębny obiekt w grupie 3 uważa się każdy oddzielny kocioł, turbinę, prądnicę prądu stałego, maszynę parową tłokową, koło wodne, silnik, prądnicę synchroniczną, kompensator wirujący, układ napędowy elektryczny skojarzony, turbozespół, zespół prądotwórczy, zespół wiatrowo-elektryczny i przetwornicę. W skład poszczególnego obiektu wchodzą także: fundamenty, podpory, konstrukcje wsporcze, ogrodzenia oraz przynależne elementy wyposażenia. Maszyny współpracujące ze sobą, powiązane konstrukcyjnie w zestaw technologiczny np. w formie agregatu, stanowią jeden obiekt. Samodzielnym obiektem nie jest maszyna wbudowana konstrukcyjnie w inne maszyny, urządzenia lub aparaty, jak np. silniki elektryczne powiązane konstrukcyjnie z obrabiarkami, pompami, sprężarkami, agregatami, pojazdami silnikowymi, itp.”.

Z powyżej przytoczonych uwag wynika zatem, że w skład poszczególnych obiektów nie wchodzą tylko i wyłącznie elementy główne (podstawowe), ale także elementy pomocnicze, które umożliwiają funkcjonowanie głównego obiektu. W ocenie Spółki, wszystkie wymienione w stanie faktycznym elementy elektrowni wiatrowej winny zostać uznane za: podporę (wieża), fundament, oraz „przynależne elementy wyposażenia” (stacja kontenerowa wraz z przyłączem).

Natomiast przeciwko ewentualnemu stanowisku, iż wieża wraz z fundamentami winna zostać sklasyfikowana jako osobny obiekt należący do rodzaju 201, należy wskazać iż podgrupa 20 nosi tytuł „kompleksowe budowle na terenach przemysłowych”. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, farma wiatrowa zostanie zlokalizowana na terenach rolniczych, a zatem innych niż przemysłowe. W związku z tym, wieża oraz fundamenty elektrowni nie mogą zostać sklasyfikowane w rodzaju 201 KŚT.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż każda elektrownia wiatrowa (w skład której wchodzą turbina, wieża, fundamenty, stacja kontenerowa wraz z przyłączem) winna zostać uznana za jeden obiekt w myśl KŚT, przy czym klasyfikację taką determinować będzie element główny (turbina), który będzie determinował klasyfikację elementów pomocniczych (wieża, turbina, stacja kontenerowa wraz z przyłączem).

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż elektrownia na gruncie KŚT traktowana jest jak jeden obiekt, to również dla celów amortyzacji podatkowej powinna być traktowana jako odrębny środek trwały i winna zostać sklasyfikowana w rodzaju 346 KŚT.

Jeżeli zatem (co zostało udowodnione wyżej) Spółka może potraktować elementy elektrowni jako jeden środek trwały, to – w myśl art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przed rozpoczęciem amortyzacji dokonuje wyboru metody amortyzacji dla tego środka trwałego (metoda liniowa lub degresywna), którą następnie stosuje do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy zastosowaniu stawek określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16k ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT, odpisów amortyzacyjnych w pierwszym roku podatkowym można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie, podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0. W następnych latach, amortyzacji tych aktywów dokonuje się od wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji określona według metody degresywnej miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody liniowej, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Wykaz stawek amortyzacyjnych przyporządkowuje daną stawkę amortyzacji do danego środka trwałego posługując się KŚT.

Jak zostało wskazane wyżej, elektrownia wiatrowa, o której mowa w zapytaniu mieści się w klasyfikacji środków trwałych w grupie 3 rodzaj 346 – zespoły prądotwórcze wiatrowe. Została umieszczona pod poz. 03 wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w używania).

Podsumowując – zdaniem Wnioskodawcy – w wyniku przeprowadzonej inwestycji Spółka będzie mogła potraktować elektrownię (w skład której wchodzą: turbina, wieża, fundamenty, stacja kontenerowa wraz z przyłączem ) jako „zespół prądotwórczy wiatrowy” – sklasyfikowane w grupie 3 kotły i maszyny energetyczne, w podgrupie 34 turbozespoły i zespoły prądotwórcze oraz reaktory jądrowe, w ramach której wyszczególnia się rodzaj 346, dla których zastosowanie znajdzie roczna stawka odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7%, umieszczona w pozycji 03 wykazu stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do maszyn energetycznych, którą to stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 na mocy art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko zbliżone do powyższego zostało przedstawione również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 lipca 2009 r. (sygn. akt II FSK 469/08).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają – z zastrzeżeniem art. 16c – stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majtku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany jego okres używania musi być dłuższy niż rok,
4. winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym stanowi, że stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Dodać także należy, iż w treści art. 16k ust. 2 omawianej ustawy, ustawodawca przewidział również możliwość podwyższenia stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0 – w przypadku używania środków trwałych, określonych w ust. 1, w zakładzie położonym na terenie gminy o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją i degradacją społeczną, których wykaz na podstawie odrębnych przepisów ustala Rada Ministrów. Obliczenie odpisów amortyzacyjnych jest wówczas dokonywane zgodnie z zasadą określoną w art. 16k ust. 1. Należy przy tym zaznaczyć, że w sytuacji, gdy gmina zostanie wyłączona ze wskazanego wykazu w trakcie roku podatkowego, podatnik ma prawo stosować do końca tego roku podwyższone stawki amortyzacyjne.

Przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze „starzeniem się” eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na „starzenie się” technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą liniową”.

Jednocześnie, stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, iż elektrownia wiatrowa zbudowana będzie z turbiny, wieży, fundamentów i stacji kontenerowej wraz z przyłączem. Spółka posiada pismo z Głównego Urzędu Statystycznego Spółka, z którego wynika, iż elektrownia, o której mowa w przedmiotowym wniosku winna w całości (wraz z wieżą i fundamentami łącznie) zostać sklasyfikowana w Klasyfikacji Środków Trwałych pod poz. 346.

Tak więc, skoro Główny Urząd Statystyczny, dokonał klasyfikacji całego obiektu majątku trwałego (wraz z wieżą i fundamentami) do grupy 3 Klasyfikacji Środków Trwałych [zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz. U. Nr 242, poz. 1622)], to Spółka może go amortyzować metodą degresywną, stosując stawkę wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych (tj. 7%) podwyższoną o współczynnik równy 2,0.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.