INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 03.01.2012 r. (data wpływu 04.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zatrudniony w T. (publicznego nadawcy telewizyjnego) na podstawie umowy o pracę (etat) nieprzerwanie od 15 grudnia 1986. Od wprowadzenia w 2000 r. w T. tzw. systemu producenckiego i powołania w strukturze specjalnych agencji producenckich Wnioskodawca zatrudniony jest na stanowisku producenta audycji telewizyjnych. Funkcję tę sprawuje we właściwej agencji producenckiej stanowiącej integralną część tej Spółki. Zgodnie z wewnętrznymi przepisami firmy - specyfikującymi funkcje stanowiska pracy „Producentem wewnętrznym - jest pracownik zatrudniony w agencji produkcji audycji telewizyjnych na stanowisku pracy „producent”, któremu powierza się wytworzenie dla anten lub kontrahentów zewnętrznych, audycji telewizyjnej zgodnie z zatwierdzonym scenariuszem i w ramach środków określonych w kosztorysie tej audycji”. Zgodnie z obowiązującą ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych audycja telewizyjna bezspornie wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim. Audycja telewizyjna klasyfikowana jest jako utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) przedmiotowej ustawy. Ponadto każdorazowo cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. Jednocześnie też obszar działalności telewizyjnej koncentruje się w domenie sztuki i kultury masowej. Zgodnie z powszechnie przyjętą specyfiką zawodu producenta telewizyjnego jest on kluczowym współtwórcą utworu, od którego zależy postać finalnego dzieła. W zakresie obowiązków Wnioskodawca jest przede wszystkim osobiście odpowiedzialny za każdy aspekt audycji, w szczególności za warstwę kreatywną, finansową, organizacyjną. Wnioskodawca odpowiada za opracowanie koncepcji audycji oferowanej odpowiednim redakcjom w antenie, dobór kluczowych twórców umożliwiających osiągnięcie zamierzonego rezultatu antenowego, w tym m.in. reżysera, autora scenariusza, realizatorów obrazu, dźwięku i światła, kierownika produkcji, nabycie odpowiednich praw, pozyskanie scenografii, kostiumów i innych elementów inscenizacyjnych, zabezpieczenie odpowiednich obiektów zdjęciowych, czy wreszcie pozyskanie aktorów bądź osób występujących w audycji. Tym samym udział Wnioskodawcy w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle szeroki i przekłada się bezpośrednio na efekt finalny realizowanego dzieła. Istotnym faktem w tym przypadku też jest, iż na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskimi i p. p., podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. (w tym objęte prawem stosowania 50% kosztu uzyskania przychodu) Wnioskodawca każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. System zatrudnienia Wnioskodawcy w T. jest analogiczny jak w przypadku innych grup zawodowych o charakterze twórczym – reżyserów TV, autorów scenariuszy, realizatorów obrazu, realizatorów dźwięku, realizatorów światła, montażystów, itp. – tj. opiera się o honoracyjny system wynagradzania, w którym honoraria stanowią pochodną charakteru i ilości zrealizowanych czynności twórczych. Analogicznie też jak w przypadku ww. zawodów twórczych umowa Wnioskodawcy o pracę w T. ani też naliczane w wyniku niej honoraria nie określają nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz część należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez Wnioskodawcę z tytułu umowy o pracę. Z tego względu w odniesieniu do przypadku Wnioskodawcy jak i w zakresie wszystkich innych zawodów twórczych stosowana przez Pracodawcę (T.) ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi oraz tworzenie utworów.

Pełniąc funkcję producenta audycji telewizyjnych w ocenie Wnioskodawcy bezspornie jest On aktywnym współtwórcą utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wykonywana przez Niego praca bezspornie stanowi „przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze” wyczerpującą definicje utworu chronionego prawem autorskim. Praca Wnioskodawcy, polega na kreatywnym współtworzeniu utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z charakterem i specyfiką audycji Wnioskodawca podejmuje szeroką inicjatywę twórczą i odpowiada za kreatywny, organizacyjny, a także finansowy aspekt produkcji. Tym samym stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ocenie Wnioskodawcy spełnia On w pełnym zakresie przesłanki do uzyskiwania prawa stosowania 50% kosztu uzyskania przychodów w związku z wykonywaną pracą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w latach 2007-2011 (2007 r., 2008 r., 2009r., 2011 r.,) uzyskując przychody z tytułu wykonywania funkcji producenta wewnętrznego audycji telewizyjnych Wnioskodawca miał prawo stosowania zryczałtowanej - 50% stawki kosztu uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie argumentów przedstawionych w pkt G (rubryka 68) określających stan faktyczny oraz poczuciem jednoznacznego wykonywania czynności twórczych związanych z tworzeniem utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ustawy o prawie autorskim i p. p., co odzwierciedla m.in. stosowne przenoszenie praw autorskich Wnioskodawca uważa, iż w związku ze sprawowaniem funkcji wewnętrznego producenta audycji telewizyjnych przysługuje Mu prawo stosowania zryczałtowanej stawki 50% kosztu uzyskania przychodu. Według Wnioskodawcy wykonywane przez Niego czynności są czynnościami twórczymi, niepowtarzalnymi, cechują się indywidualnym charakterem, a tym samym w pełnej rozciągłości spełniają przesłanki określone domenie utworu zdefiniowanej w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz innych przepisach tej ustawy.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) – co w tym przypadku jednoznacznie zachodzi.

Stosownie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „Koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód,”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ponadto w świetle zapisu art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Zatem wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, z reguły będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy. Inaczej jednakże jest traktowana sprawa kosztów uzyskania przychodów twórców i autorów zatrudnionych na umowę o pracę czy w przypadku uzyskiwania przez twórców i autorów przychodów z tytułu wykonywania usług na podstawie umów cywilno-prawnych. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego. W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz.631).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 powołanej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

• wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),
• plastyczne
• fotograficzne
• lutnicze
• wzornictwa przemysłowego,
• architektoniczne, architektoniczno – urbanistyczne i urbanistyczne,
• muzyczne i słowno-muzyczne
• sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
• audiowizualne (w tym filmowe)
  
  

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3, ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat. W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest zatrudniony w T. na podstawie umowy o pracę (etat) nieprzerwanie od 15 grudnia 1986. Od wprowadzenia w 2000 r. w T. tzw. systemu producenckiego i powołania w strukturze specjalnych agencji producenckich Wnioskodawca zatrudniony jest na stanowisku producenta audycji telewizyjnych. Funkcję tę sprawuje we właściwej agencji producenckiej stanowiącej integralną część tej Spółki. Zgodnie z powszechnie przyjętą specyfiką zawodu producenta telewizyjnego jest on kluczowym współtwórcą utworu, od którego zależy postać finalnego dzieła. W zakresie obowiązków Wnioskodawca jest przede wszystkim osobiście odpowiedzialny za każdy aspekt audycji, w szczególności za warstwę kreatywną, finansową, organizacyjną. Tym samym udział Wnioskodawcy w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle szeroki i przekłada się bezpośrednio na efekt finalny realizowanego dzieła. Istotnym faktem w tym przypadku też jest, iż na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i p.p., podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. (w tym objęte prawem stosowania 50% kosztu uzyskania przychodu) Wnioskodawca każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. System zatrudnienia Wnioskodawcy w T. jest analogiczny jak w przypadku innych grup zawodowych o charakterze twórczym – reżyserów TV, autorów scenariuszy, realizatorów obrazu, realizatorów dźwięku, realizatorów światła, montażystów, itp. – tj. opiera się o honoracyjny system wynagradzania, w którym honoraria stanowią pochodną charakteru i ilości zrealizowanych czynności twórczych. Analogicznie też jak w przypadku ww. zawodów twórczych umowa Wnioskodawcy o pracę w T. ani też naliczane w wyniku niej honoraria nie określają nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz część należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez Wnioskodawcę z tytułu umowy o pracę. Z tego względu w odniesieniu do przypadku Wnioskodawcy jak i w zakresie wszystkich innych zawodów twórczych stosowana przez Pracodawcę (T.) ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi oraz tworzenie utworów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że tylko wówczas, gdy:

1. praca wykonywana przez stronę tej umowy jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
2. strona umowy jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy,

• do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.
  
  

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że do przychodów osiągniętych z tytułu wynagrodzenia za pracę twórczą mogą być zastosowane 50% koszty uzyskania przychodu tylko wówczas, gdy praca wykonywana przez pracownika jest twórcza, tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter, spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oraz „podatnik” jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy.

Podsumowując powyższe należy stwierdzić, że jeżeli wszystkie warunki, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w celu zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu przeniesienia praw autorskich, zostaną spełnione – możliwe jest zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów w stosunku do przychodu osiągniętego przez Wnioskodawcę z tytułu pełnienia funkcji producenta wewnętrznego audycji telewizyjnych.

Reasumując, mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu w latach 2007-2011, do wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji producenta wewnętrznego audycji telewizyjnych, jako uczestnika tworzenia utworu audiowizualnego można uznać za prawidłowe, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy praca wykonywana przez Wnioskodawcę była pracą twórczą tzn. niepowtarzalną, miała indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, do ustalenia czego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie jest uprawniony.

Końcowo, podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów, a tym samym do stwierdzenia, czy efektem pracy Wnioskodawcy jest powstanie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W sprawach interpretowania przepisów ww. ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.