INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2010r. (data wpływu 27 września 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 listopada 2010r. (data wpływu 30 listopada 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na zawarciu umowy o dopuszczeniu do współpracy - jest nieprawidłowe.

UZASANIENIE

W dniu 27 września 2010r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na zawarciu umowy o dopuszczeniu do współpracy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 listopada 2010r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 17 listopada 2010r. znak: IBPP3/443-721/10/PK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jako wspólnik spółki cywilnej wraz z drugim wspólnikiem spółki cywilnej zamierzają zawrzeć z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, umowę o dopuszczenie do współpracy, w której zobowiążą się do wspólnego prowadzenia interesów z osobą fizyczną. W szczególności strony zamierzają wspólnie założyć spółkę osobową, do której przystąpią wspólnicy spółki cywilnej wnosząc jako aport zorganizowaną część swojego przedsiębiorstwa oraz osoba fizyczna wnosząc wkład pieniężny. W zamian za to zobowiązanie każdy ze wspólników spółki cywilnej otrzyma od osoby fizycznej wynagrodzenie. Wynagrodzenie będzie płatne w trzech ratach. Żadna ze stron umowy nie może bez ważnych powodów wypowiedzieć, odstąpić, ani w inny sposób zawiesić lub rozwiązać umowy o dopuszczenie do współpracy przed dniem zarejestrowania spółki osobowej. Niezastosowanie się do tej zasady spowoduje obowiązek naprawienia szkody powstałej z tej przyczyny w majątku drugiej strony. Żadna ze stron umowy nie może dokonać cesji praw i obowiązków z niej wynikających, z wyjątkiem sytuacji, gdy cesja ta dokonana zostanie na rzecz drugiej strony umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie umowy o dopuszczenie do współpracy pomiędzy osobą fizyczną a wspólnikami spółki cywilnej powinno być uznane za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy o dopuszczenie do współpracy pomiędzy osobą fizyczną a wspólnikami spółki cywilnej nie powinno być uznane za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej „ustawa o VAT), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z pewnością umowa o dopuszczenie do współpracy ze spółką nie może zostać uznana za dostawę towarów. Nie ma bowiem w tym przypadku przeniesienia praw do jakiegokolwiek towaru w rozumieniu ustawy o VAT (art. 2 pkt 6) ustawy o VAT). W związku z tym jedyną możliwością opodatkowania umowy o dopuszczenie do współpracy podatkiem VAT byłoby uznanie jej za świadczenie usług. W myśl art. 8 ust 1 ustawy o VAT przez czynność tą należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy dana czynność jest świadczeniem usług ma ustalenie zakresu tego pojęcia. Dokonywanie kwalifikacji rozmaitych transakcji jako odpłatnego świadczenia usług było przedmiotem rozstrzygnięć zarówno ETS jak i polskich sądów administracyjnych. W ocenie WSA w Warszawie (wyrok z dnia 18 września 2009r., sygn. akt III SA/Wa 266/09) „mając na względzie definicję zawartą w art. 8 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT można stwierdzić, że świadczenie usług zakłada:

1. istnienie dwóch podmiotów,
2. wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonywanie usługi na rzecz jej odbiorcy oraz
3. pomiędzy odpłatną czynnością podlegająca opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni związek".
   
   

Stanowisko WSA w Warszawie pozostaje w zgodzie z orzecznictwem ETS, który w wyroku z dnia 8 marca 1988r. w sprawie 102/86 Appie and Pear DeveIopment Council vs. Wielka Brytania wskazał, ze „istnienie odpłatnego świadczenia usług zakłada istnienie bezpośredniego związku pomiędzy wyświadczoną usługą a otrzymanym ekwiwalentem świadczenia", zaś w orzeczeniu w sprawie C-2/95 SDC vs. Dania stwierdził, że „transakcja podlega opodatkowaniu VAT jedynie w sytuacji, kiedy pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywisty ekwiwalent usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy.”

W przypadku umowy o dopuszczenie do współpracy ze spółką wnoszący opłatę nie otrzymuje jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Spółka zobowiązuje się jedynie do podejmowania pewnych działań gospodarczych, które jednak staną się odrębnym przedmiotem opodatkowania, połączonym z odrębnym wynagrodzeniem. Opłaty związanej z umową o dopuszczenie do współpracy nie da się przyporządkować do żadnego konkretnego świadczenia ze strony spółki. Przedmiotem umowy jest bowiem samo zobowiązanie się do przyszłej współpracy. W analogicznych sytuacjach ETS konsekwentnie stał na stanowisku, że nie ma konieczności opodatkowania transakcji, w wyniku których jedna ze stron w zamian za wynagrodzenie zobowiązuje się tylko do zawarcia określonej umowy. ETS podkreślił w szczególności fakt iż nie każda otrzymana płatność powoduje powstanie obowiązku podatkowego VAT. W sprawie C-409/98 Mirror Group pic vs. Wielka Brytania podatnik będący najemcą nieruchomości otrzymał od wynajmującego opłatę z tytułu przystąpienia do umowy najmu długoterminowego. Opłata ta miała więc analogiczny do umowy o współpracę charakter. ETS dokonując rozstrzygnięcia uznał, że nawet jeśli czynność taka jak przystąpienie do umowy jest wynagradzana przez drugą stronę, to nie może być tu mowy o świadczeniu usług przez podmiot otrzymujący takie wynagrodzenie. Trybunał podkreślił, że fakt otrzymania płatności przez podatnika wyłącznie za to, że przystępuje on do umowy z konkretnym kontrahentem, a więc decyduje się zawrzeć relację zobowiązaniową z tym a nie innym podmiotem, nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu VI dyrektywy.

Polskie organy podatkowe również uznają podobne świadczenia za niepodlegające opodatkowaniu VAT. Przykładem może być interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2009r. (sygn. IPPP1-443/S-989/08-10/AW). W stanie faktycznym będącym podstawą wydanej decyzji spółka prowadząca sklep zawierała z bankami bądź innymi instytucjami finansowymi, na podstawie których umożliwiała bankowi prowadzenie na terenie marketu działalności związanej z udzielaniem kredytów, wykonując przy tym szereg czynności wspierających tę działalność. Zawarcie umowy uzależnione było od wpłacenia przez bank na rzecz spółki opłaty wstępnej (opłaty motywacyjnej). Miała ona na celu wynagrodzenie spółce jej gotowości do przystąpienia do umowy i wykonywania wynikających z niej obowiązków. Za wykonywanie czynności wynikających z umowy spółka pobierała odrębne wynagrodzenie, całkowicie niezależne od opłaty wstępnej. Z uwagi na to, że przedmiotowa opłata nie miała żadnego związku z usługami, które miały być świadczone na podstawie przyszłej, przyrzeczonej umowy (w szczególności opłata ta nie podlegała zwrotowi w przypadku niezawarcia umowy) nie było podstaw do uznania jej za podlegającą opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług.

Reasumując: zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym zawarcie umowy o dopuszczenie do współpracy pomiędzy osobą fizyczną a wspólnikami spółki cywilnej nie powinno być uznane za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na brak świadczenia odpowiadającego wynagrodzeniu uiszczonemu przez drugą stronę umowy. W świetle orzecznictwa ETS i polskich sądów administracyjnych nie uznaje się bowiem za świadczenie samo zobowiązanie się spółki do uczestniczenia we wspólnych przedsięwzięciach gospodarczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwaną dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Zatem aby ocenić czy doszło do świadczenia przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanej należy rozpatrzyć czy przez Wnioskodawcę w ogóle były świadczone jakiekolwiek czynności, a jeżeli tak to czy czynność ta była odpłatna.

Zgodnie z artykułem 25 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji. Konstrukcja ta stanowi nawiązanie do szerokiego pojęcia świadczenia wywodzącego się jeszcze z prawa rzymskiego, będącego podwaliną współczesnych europejskich systemów prawnych. W prawie rzymskim pojęcie świadczenia obejmowało bowiem zarówno przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub ustanowienie dla niego ograniczonego prawa rzeczowego (dare), jak i wykonywanie innych czynności faktycznych lub prawnych, w tym powstrzymanie się od działania (facere, non-facere) oraz każde inne świadczenie, które mogło być treścią zobowiązania (praestare), a jednocześnie było możliwe do wykonania, zgodne z prawem i dobrymi obyczajami oraz wystarczająco określone i przedstawiające wartość majątkową możliwą do wyrażenia w pieniądzach.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Powyższe zagadnienie stało się przedmiotem sporu pomiędzy niemieckim podatnikiem Jurgenem Mohrem a Finanzamt Bad Segeberg (sprawa C-215/94). W powyższej sprawie przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości postawiono pytanie, czy podatnik, który zobowiązał się do zaprzestania lub ograniczenia produkcji mleka w zamian za odszkodowanie rządowe, świadczy usługi w rozumieniu artykułu 6(1) Dyrektywy, a w związku z tym czy wypłata farmerom rządowego odszkodowania w zamian za utracone korzyści z tytułu zaprzestania (lub ograniczenia) produkcji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W opinii wyrażonej przez rządy Niemiec i Włoch stwierdzono, że ponieważ wypłata odszkodowania ma bezpośredni związek z zaprzestaniem produkcji mleka, takie zobowiązanie jest odpłatnym świadczeniem usług i na podstawie artykułu 6(1) w związku z artykułem ll(A)(l)(a) VI Dyrektywy wypłata odszkodowania stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT.

Podobna interpretacja została przedstawiona w orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-384/95 pomiędzy Landboden Agrardienste GmbH Co. KG a Finanzamt Calau (Niemcy). Sprawa dotyczyła opodatkowania zobowiązania się do ograniczenia produkcji ziemniaków w świetle definicji świadczenia usług. W orzeczeniu wskazano, że w sytuacjach, w których zredukowanie produkcji ziemniaków nie przyczynia się do uzyskania korzyści ani przez organy administracji państwowej, które dokonują wypłaty odszkodowania z tego tytułu, ani przez inne znane (ustalone) osoby, czynność taka nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu artykułu 6(1) VI Dyrektywy. Świadczenie usług nie może mieć bowiem miejsca bez ustalenia konsumenta, tj. podmiotu będącego beneficjentem danej usługi.

W świetle powyższych orzeczeń, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za subsydia, konieczne jest rozstrzygnięcie, czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego. Jeśli odpowiedź na tak postawione pytanie jest twierdząca, czynności podejmowane w zamian za takie wynagrodzenie stanowią świadczenie usług podlegających opodatkowaniu VAT. Opodatkowaniu podlegają bowiem tylko te czynności, które przyczyniają się bezpośrednio do uzyskania korzyści przez dokonującego zapłaty w ramach stosunku zobowiązaniowego. W obu sprawach Trybunał wskazywał, że kryterium decydującym o kwalifikacji danej transakcji jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu jest obecność identyfikowalnego konsumenta - beneficjenta usługi.

Należy tutaj zauważyć, że Wnioskodawca zobowiązuje się do zawarcia spółki osobowej z osobą trzecią czyli świadczy na rzecz swego kontrahenta pewną czynność którą zdaniem tut. organu można zaklasyfikować jako usługę w świetle powyższej definicji.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa o VAT nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Jak zauważył ETS w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

W orzeczenie z dnia 5 lutego 1981r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że czynność uznaje się za odpłatną gdy są spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi
• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

Zdaniem tut. organu w przedmiotowej sprawie zostały spełnione następujące warunki:

• Wnioskodawcę łączą więzy prawne z osobą trzecią (zawarto umowę w której zobowiązano się do wspólnego prowadzenia interesów),
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość za konkretne świadczenie polegające na zobowiązaniu się zawarcia w przyszłości umowy przez Wnioskodawcę,
• Wnioskodawca jako świadczący usługę zyskuje zindywidualizowaną korzyść w postaci otrzymanego wynagrodzenia,
• otrzymane środki pozostają w bezpośrednim związku z czynnością, zobowiązano się do wspólnego prowadzenia interesów, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przedmiotowej sytuacji dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, w rozumieniu przepisów o podatku VAT. Należy się tutaj zgodzić z Wnioskodawcą, iż Spółka nie będzie świadczyć usługi gdyż to Wnioskodawca (wspólnik spółki) występuje tutaj jako usługodawca. Na marginesie warto zauważyć, że w sytuacji gdy Wnioskodawca posiada status podatnika czynnego VAT lub nabędzie taki status w wyniku wykonywania przedmiotowej usługi winien tę usługę opodatkować stawką podstawową. Natomiast w sytuacji gdy Wnioskodawca będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego usługa ta pomimo iż została uznana za odpłatne świadczenie usług nie zostanie opodatkowana efektywną stawką podatku VAT.

Odnośnie przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie należy zauważyć, że dotyczy sytuacji gdzie opłata wstępna nie nakładała na Spółkę prowadzącą sklep obowiązku świadczenia zwrotnego na rzecz wpłacającego czyli za pobraną opłatę nie szło konkretne świadczenie wzajemne, a opłata ta miała charakter motywacyjny.

Podobnie się ma sprawa sytuacji będącej przedmiotem orzeczenia ETS w sprawie C-409/98 gdzie uznano, że zachęta pieniężna z tytułu przystąpienia do umowy długoterminowej najmu i podjęcia decyzji o zostaniu klientem usługodawcy (który nagradza za to usługobiorcę) nie jest zapłatą za świadczenie usług.

Ww. przypadkach opłata miała charakter motywacyjny odmiennie niż w przedmiotowej sprawie gdzie Wnioskodawca za pobraną opłatę jest zobowiązany do pewnych czynności, a nie wypełnienie tego zobowiązania spowoduje obowiązek naprawienia szkody.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.