INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2012 r. (data wpływu 3 lutego 2012 r.) uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek został uzupełniony w dniu 26 kwietnia 2012 r. o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (dalej: Zainteresowany, Spółka) jest m.in. handel wyrobami z drewna.

W związku z rozwojem przedsiębiorstwa Zainteresowany rozważa podjęcie współpracy z nowym dostawcą materiałów i półfabrykatów drewnianych. W szczególności rozważa nabywanie w przyszłości desek o określonych wymiarach, w rodzaju desek niestruganych i niesuszonych.

Zgodnie ze wstępnymi ustaleniami z potencjalnym dostawcą Spółka nabywałaby deski o określonym tzw. wymiarze obliczeniowym – wymiar wskazywany przez dostawcę na fakturze VAT wystawianej na rzecz Spółki. Faktycznie otrzymywałaby deski o tzw. wymiarze produkcyjnym (wymiar desek faktycznie dostarczanych Spółce) większym niż wymiar obliczeniowy uwzględniany na fakturach VAT.

Przykładowo Wnioskodawca zamawiałaby deski o wymiarze obliczeniowym 19 mm (grubość) x 96 mm (szerokość) x 2400 mm (długość), który podawany byłoby na fakturze wystawianej przez dostawcę.

Natomiast wymiar produkcyjny desek faktycznie otrzymywanych przez Spółkę wynosiłby w tym przypadku: 25 mm (grubość) x 102 mm (szerokość) x 2400 mm (długość).

Różnica pomiędzy wymiarem produkcyjnym (faktycznie dostarczanym) a wymiarem obliczeniowym wynika w części ze szczególnej charakterystyki materiałów tartych (tarcicy), które w wyniku zeschnięcia tracą pierwotne wymiary grubości i szerokości. Utrata wymiarów wynika z zeschnięcia się wilgotnego materiału drzewnego.

W związku z powyższym, w praktyce często do ustalania naddatków na zeschnięcie dla materiałów tartych stosowane są Polskie Normy opracowywane zgodnie z ustawą o normalizacji (ustawa z 12 września 2001 r. o normalizacji; Dz. U. 2002 Nr 169, poz. 1386 ze zm.) i zatwierdzane przez Polski Komitet Normalizacyjny. Szczegółowe zasady ustalania nadmiarów dla wymiarów grubości i szerokości iglastych i liściastych materiałów tartych określa Polska Norma nr PN-D-03003:1957 „Materiały tarte – Nadmiary na zeschnięcie” (dalej: Polska Norma). Należy zaznaczyć, że główny producent drewna w Polsce, to jest Lasy Państwowe, nie stosuje przy sprzedaży drewna naddatków na zeschniecie.

Należy podkreślić, że Polska Norma określa szczegółowo limity dopuszczalnych naddatków. W opisanym powyżej przykładzie, przy zamówieniu deski o wymiarze obliczeniowym 19 mm (grubość) x 96 mm (szerokość) x 2400 mm (długość) dopuszczalny naddatek na zeschnięcie wynosi 20 mm (grubość) x 100 mm (szerokość) x 2400 mm (długość). W praktyce naddatki dopuszczane przez Polską Normę pokrywałyby zaledwie około 5-6% objętości drewna nie uwzględnianej na fakturach.

Zainteresowany otrzymywałby zatem w rzeczywistości deski o wymiarach produkcyjnych (faktycznych) przewyższających wymiary uwzględniane na fakturach VAT. W praktyce, w zależności od rodzaju nabywanego materiału, masa (wymiar) desek nie uwzględniony na wystawianych fakturach może osiągać znaczące wielkości, na przykład 25% lub więcej drewna faktycznie przekazywanego przez dostawcę desek Spółce. Naddatki dopuszczane Polską Normą pokrywałyby jedynie w niewielkim stopniu objętość drewna nie uwzględnianą na fakturach wystawianych przez dostawcę desek.

Również w przypadku tarcicy suchej, zgodnie ze wstępnymi ustaleniami z potencjalnym dostawcą desek, Spółka zamawiałaby deski o określonym wymiarze obliczeniowym lecz otrzymywałaby faktycznie deski o wyższym wymiarze produkcyjnym. Należy zaznaczyć, że w przypadku tarcicy suchej materiał drzewny podlega wysuszeniu już u producenta desek, w związku z czym Polskie Normy nie przewidują dopuszczalnych limitów naddatków na zeschnięcie. W tym przypadku wymiar obliczeniowy (uwzględniany na fakturze VAT) byłby niższy od wymiaru produkcyjnego (rzeczywiście otrzymywanego przez Wnioskodawcę), przy czym żadna cześć tej różnicy nie może być pokryta naddatkami wynikającymi z Polskiej Normy.

W każdym przypadku faktura dostawcy wskazywałaby cenę uzgodnioną wcześniej z Zainteresowanym. Rozbieżności dotyczyłyby zatem jedynie wymiarów desek uwidacznianych na fakturach w porównaniu z wymiarami desek faktycznie otrzymanych przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymanie od dostawcy desek faktur VAT uwzględniających tzw. obliczeniowy wymiar desek odmienny (niższy) od tzw. produkcyjnego wymiaru desek w rzeczywistości dostarczanych Wnioskodawcę, w sytuacji gdy różnica ta nie będzie przewidziana ani dopuszczana Polską Normą, będzie uprawniał Zainteresowanego do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z takich faktur...

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie od dostawcy desek faktur VAT uwzględniających tzw. obliczeniowy wymiar desek odmienny (niższy) od tzw. produkcyjnego wymiaru desek w rzeczywistości dostarczanych Zainteresowanego, będzie uprawniał go do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z takich faktur, nawet jeśli różnica ta nie będzie przewidziana ani dopuszczana Polską Normą.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Z art. 88 ust. 3a pkt 4 ustawy o VAT wynika, że prawo do odliczenia VAT naliczonego w pewnych sytuacjach nie przysługuje. Na mocy wskazanej regulacji otrzymane faktury nie uprawniają do odliczenia VAT naliczonego w sytuacjach, gdy:

• stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,
• podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
• potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. 1964 Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: Kodeks cywilny) – w części dotyczącej tych czynności.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymanie od dostawcy desek faktury VAT, wystawionej w sposób wskazany w opisie zdarzenia przyszłego, będzie ją uprawniało do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z takiej faktury. Dla zaistnienia prawa do odliczenia VAT wystarczającym jest bowiem aby Zainteresowany nabywał deski w celu ich wykorzystania do czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Bez znaczenia pozostaje natomiast fakt, że faktury uwzględniać będą tzw. obliczeniowy wymiar desek odmienny (niższy) od tzw. produkcyjnego wymiary desek – rzeczywistego wymiaru desek dostarczanych Spółce. Jak wskazano wcześniej, powyższa rozbieżność jest w pełni uzasadniona specyficznym charakterem tarcicy, która w wyniku działania warunków atmosferycznych zmniejsza swoją objętość. W ocenie Wnioskodawcy, limity naddatków wynikające z Polskiej Normy nie są w tym zakresie wystarczające i odbiegają od realiów występujących w branży obrotu materiałami tartymi. W konsekwencji, dostawca desek ma prawo ustalić w porozumieniu z Zainteresowanym umowną wielkość naddatków oraz pomniejszać objętość desek wskazywanych na fakturach o ustalone w taki sposób naddatki. Faktury zawierające dane na temat wymiarów desek odpowiadające tzw. wymiarom obliczeniowym, pomimo że dane te są inne niż wymiary desek faktycznie odbieranych przez Spółkę, powinny być zatem uznane za faktury wystawiane zgodnie z rzeczywistością. W tym zakresie nie będzie miało zatem zastosowania ograniczenie prawa do odliczenia podatku VAT wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. b ustawy o VAT, na mocy którego nie stanowią podstawy do odliczenia VAT faktury podające kwoty niezgodne z rzeczywistością.

Zdaniem Wnioskodawcy, do opisanej sytuacji nie będzie mieć także zastosowania ograniczenie wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT. Należy bowiem podkreślić, że faktury te będą stwierdzać czynności które rzeczywiście miały miejsce – sprzedaż desek została faktycznie dokonana. Rozbieżność dotyczy natomiast jedynie danych wynikających z faktury oraz wymiarów desek faktycznie otrzymywanych przez Zainteresowanego.

Warto zaznaczyć, że intencją Spółki nie jest także obejście prawa podatkowego, a nabycie desek nie jest sprzeczne z ustawą ani z zasadami współżycia społecznego. Do opisanego zdarzenia przyszłego nie ma zatem zastosowania art. 58 Kodeksu cywilnego. Co istotne, do przedmiotowej sprzedaży desek nie będzie miał także zastosowania art. 83 Kodeksu cywilnego, gdyż czynności ta nie będzie wypełniać przesłanek czynności pozornej. W konsekwencji, do opisanej transakcji nabycia desek nie będzie stosowało się również ograniczenie w odliczeniu podatku VAT wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT.

Podsumowując, pomimo że wymiar (objętość) nabywanych desek wykazywana na fakturach przez dostawcę będzie, nawet w znacznym stopniu, zaniżona w stosunku do wymiaru desek faktycznie otrzymywanych przez Wnioskodawcę, Spółka będzie uprawniona do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z tych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowy warunek determinujący prawo do odliczenia podatku naliczonego zawarty jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą. Wyraża on ogólną zasadę, zgodnie z którą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (…).

Ze wskazanego przepisu wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, od zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Oznacza to, iż można odliczyć w całości podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W myśl art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Stosownie do art. 86 ust. 12 ustawy, w przypadku otrzymania faktury, o której mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a lub lit. c, przed nabyciem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel albo przed wykonaniem usługi, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje z chwilą nabycia prawa do rozporządzania towarem lub z chwilą wykonania usługi.

Jak stanowi art. 86 ust. 12a ustawy, przepisu ust. 12 nie stosuje się do przypadków, gdy:

1. faktura dokumentuje czynności, od których obowiązek podatkowy powstał zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1, 2, 4, 7, 9-11;
2. nabycie prawa do dysponowania towarem jak właściciel lub wykonanie usługi nastąpiło przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej, w której podatnik dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy m.in. zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z przedmiotowego prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego określonych warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 88 ust. 3a. ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
   2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż;
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5, zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym.

Stosownie do regulacji art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Jak stanowi § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury VAT są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Z powyższego wynika, iż o prawidłowości faktur VAT wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu wspomnianych braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany rozważa podjęcie współpracy z nowym dostawcą materiałów i półfabrykatów drewnianych. W szczególności rozważa nabywanie w przyszłości desek o określonych wymiarach, w rodzaju desek niestruganych i niesuszonych.

Zgodnie ze wstępnymi ustaleniami z potencjalnym dostawcą Spółka nabywałaby deski o określonym tzw. wymiarze obliczeniowym – wymiar wskazywany przez dostawcę na fakturze VAT wystawianej na rzecz Spółki. Faktycznie otrzymywałaby deski o tzw. wymiarze produkcyjnym (wymiar desek faktycznie dostarczanych Spółce) większym niż wymiar obliczeniowy uwzględniany na fakturach VAT.

Utrata wymiarów wynika z zeschnięcia się wilgotnego materiału drzewnego.

Zainteresowany otrzymywałby zatem w rzeczywistości deski o wymiarach produkcyjnych (faktycznych) przewyższających wymiary uwzględniane na fakturach VAT. W praktyce, w zależności od rodzaju nabywanego materiału, masa (wymiar) desek nie uwzględniony na wystawianych fakturach może osiągać znaczące wielkości, na przykład 25% lub więcej drewna faktycznie przekazywanego przez dostawcę desek Spółce.

Również w przypadku tarcicy suchej, zgodnie ze wstępnymi ustaleniami z potencjalnym dostawcą desek, Spółka zamawiałaby deski o określonym wymiarze obliczeniowym lecz otrzymywałaby faktycznie deski o wyższym wymiarze produkcyjnym. Należy zaznaczyć, że w przypadku tarcicy suchej materiał drzewny podlega wysuszeniu już u producenta desek.

W każdym przypadku faktura dostawcy wskazywałaby cenę uzgodnioną wcześniej z Zainteresowanym. Rozbieżności dotyczyłyby zatem jedynie wymiarów desek uwidacznianych na fakturach w porównaniu z wymiarami desek faktycznie otrzymanych przez Spółkę.

Ponadto, z wniosku nie wynika by Zainteresowany, będący nabywcą, kwestionował dokonaną czynność, jak również jej wartość. W związku z powyższym Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z dokonaną transakcją, zaś otrzymana faktura pomimo wskazanych różnic w wymiarach desek, stanowi dokument potwierdzający to uprawnienie, bowiem nie dotyczą jej ograniczenia prawa do odliczenia oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego wynikające z art. 88 ust. 3a ustawy.

Należy również wskazać, że w wyroku z dnia 9 lutego 2000 r. (I SA/Wr 1885/99) NSA orzekł, że „gdy materiał dowodowy sprawy wskazuje jednoznacznie, że dana faktura wystawiona została przez usługodawcę z tytułu rzeczywiście zrealizowanych przez niego czynności, stanowiąc wezwanie do zapłaty z tytułu ich wykonania, a jej wadliwość polega jedynie na błędnym określeniu tytułu jej wystawienia przez wskazanie na niej innych czynności, aniżeli te, które były przez niego wykonywane – faktura taka mimo, że jest dotknięta wadliwością formalną, daje podstawę do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, skoro rzeczywistą podstawę jej wystawienia stanowią czynności faktycznie wykonane przez usługodawcę na rzecz usługobiorcy, (…) a nie czynności błędnie na niej określone”.

Wyrok ten potwierdza stanowisko, obowiązujące również na gruncie Dyrektywy 2006/112/WE, że w zakresie realizacji prawa do odliczenia podatku, dokumenty, takie jak faktura czy dokument celny, spełniają przede wszystkim rolę dowodową, w zakresie potwierdzenia faktu wykonania transakcji, w związku z którą ma nastąpić odliczenie podatku, chociaż na gruncie ustawy o VAT, faktowi otrzymania tych dokumentu przez podatnika przypisuje się również charakter zdarzenia konstytuującego nabycie prawa do odliczenia podatku.

Reasumując, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie faktury VAT uwzględniające tzw. obliczeniowy wymiar desek odmienny (niższy) od tzw. produkcyjnego wymiaru desek w rzeczywistości dostarczanych, uprawniają Zainteresowanego do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z takich faktur.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie zdarzenia przyszłego dotyczącego stwierdzenia nierzetelności wystawionej przez dostawcę desek faktury VAT w dniu 4 maja 2012 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie nr ILPP2/443-126/12-3/AD.

Dodatkowo, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.