INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2013 r. (data wpływu 29 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 12 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem przedstawicielom handlowym wyjazdów służbowych niebędących podróżami służbowymi:

• w części dotyczącej ponoszenia (zwrotu) przez pracodawcę kosztów noclegów – jest nieprawidłowe,

• w części dotyczącej ponoszenia przez pracodawcę wydatków (paliwo, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe) w związku z korzystaniem z samochodów służbowych pracodawcy – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 maja 2013 r., Nr IPTPB1/415-220/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 28 maja 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 3 czerwca 2013 r., Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 12 czerwca 2013 r.), które nadane zostało w polskiej placówce pocztowej w dniu 10 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

1. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: Spółką lub Wnioskodawcą) zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, których miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie jest obszar kilku województw. Takie ukształtowanie tego istotnego elementu stosunku pracy jest związane z charakterem pracy przedstawiciela handlowego, do którego obowiązków nieodłącznie należy stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych z obecnymi kontrahentami, a także działania ukierunkowane na zdobycie nowych kontrahentów. Należyte wykonywanie skonkretyzowanych w ten sposób obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, a także bezpośrednio z tym związanych, częstych noclegów „w trasie”, zakupu paliwa do auta służbowego, czy też ponoszenia opłat związanych z przejazdem płatnymi odcinkami autostrad. Koszty te ponosi Wnioskodawca, bowiem na fakturze VAT, czy rachunku, jako nabywca ww. usług, wskazana jest Spółka. Wnioskodawca nie traktuje zatem opisanego wyżej zdarzenia przyszłego jako podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca przedstawicielom handlowym diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.
2. Wewnętrzny schemat organizacyjny Wnioskodawcy dzieli terytorium Polski na obszary, składające się z kilku powiatów, które zwane są Regionami. Spółka ma zamiar zobowiązać pracowników, dla których miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest dany Region, do obligatoryjnego uczestnictwa w organizowanych przez Spółkę w jej siedzibie w X, spotkaniach, które mają na celu w szczególności zapoznanie pracowników z nowymi produktami, czy też prezentację strategii sprzedażowych Spółki. Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że - dla przykładu - przyjazd pracownika, dla którego stałym miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest Region p, będzie dla niego podróżą służbową, gdyż otrzymuje on od pracodawcy polecenie wyjazdu poza stałe miejsce świadczenia pracy w celu wykonania zadania służbowego. Spółka ma jednak wątpliwość, czy będzie mogła traktować przyjazdy do Jej siedziby w X pracowników, dla których miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest Region, w skład którego wchodzi również powiat X (kiedy pracownik otrzymuje polecenie służbowe przyjazdu do siedziby Spółki i odbywa podróż w ramach tego samego Regionu) jako podróż służbową, ze względu na to, iż Spółka wydaje w takiej sytuacji polecenie wyjazdu, które określa zadanie służbowe i dlatego też pracownikowi przysługiwać będzie zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.
3. Wnioskodawca kieruje swoich pracowników na liczne szkolenia zawodowe, o charakterze pozaszkolnym. Ze względu na dynamiczny rozwój branży, w której działa Spółka, udział pracowników w ww. szkoleniach jest dla Niej bardzo istotny, gdyż przekłada się na szereg czynników pożądanych przez Spółkę, w szczególności na Jej wizerunek jako partnera zatrudniającego zespół wysoko wyspecjalizowanych fachowców, a w konsekwencji na zaufanie jakim darzą Spółkę Jej kontrahenci. Dlatego też Spółka zobowiązuje się każdorazowo do zwrotu pracownikowi kosztów wyjazdu i uczestnictwa w szkoleniu, a wzięcie na siebie takiego obowiązku, zdaniem Spółki, jest podstawą do zwrotu tych kosztów według przepisów o podróżach służbowych.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż odbywane przez pracowników, o których mowa w pkt 2 opisu zdarzenia przyszłego, podróże są podróżami służbowymi w rozumieniu art. 77⁵ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej zwanej k.p.).

Miejscem wykonywania pracy w rozumieniu art. 29 § 1 pkt 2 k.p. dla zatrudnionych na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych jest ujęty w określone ramy terytorialne właściwy Region. Schemat organizacyjny Spółki dzieli obszar kraju na kilka Regionów, które nie pokrywają się z podziałem administracyjnym Polski, w tym sensie, że obejmują swoim zakresem terytoria położone na obszarze więcej niż jednego województwa lub jego część.

Dodał, iż przedmiotem zapytania w pkt 1 opisu zdarzenia przyszłego są koszty: noclegu, zakupu paliwa, opłat za przejazdy płatnymi odcinakami autostrad oraz opłat parkingowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka postąpi prawidłowo w przypadku, gdy nie uzna zapłaty w szczególności za koszty noclegów i zakupu paliwa dla przedstawicieli handlowych, wykonujących obowiązki pracownicze na określonym w umowie o pracę obszarze, wskazanym w niej jako miejsce świadczenia pracy, w kategoriach przychodu pracownika ze stosunku pracy i nie będzie pobierać w takiej sytuacji oraz odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli potrzeba noclegu, czy zakupu paliwa jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika...
2. Czy Spółka postąpi prawidłowo uznając, iż przyjazd do siedziby Spółki w przedstawionym zdarzeniu przyszłym jest podróżą służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, a w związku z tym wypłacone z tytułu jej odbycia diety i inne należności za czas podróży służbowej nie stanowią przychodu pracownika i podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
3. Czy Spółka postąpi prawidłowo, jeśli na tle przedstawionego zdarzenia przyjmie, że szkolenia pracowników mające charakter zajęć pozaszkolnych, na które ich kieruje poza miejsce stałego świadczenia pracy, jako wyjazd w celu wykonania zadania służbowego, na podstawie polecenia Spółki, mają charakter podróży służbowej i dokonywać będzie zwrotu poniesionych przez pracownika w związku z tym kosztów według przepisów o krajowych podróżach służbowych, co korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. Wnioskodawca przeformułował pytania Nr 2 i 3 nadając im treść:

Pytanie Nr 2:

Czy Spółka postąpi prawidłowo uznając, iż przyjazd do siedziby Spółki, dla pracowników, dla których miejscem wykonywania pracy jest Region, w którego skład wchodzi również miejsce siedziby Wnioskodawcy, jest podróżą służbową w rozumieniu przepisów art. 77 § 1 k.p., a w związku z tym Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do naliczenia, poboru i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych z tytułu jej odbycia diet i innych należności, bowiem nie stanowią one przychodu pracownika i podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Pytanie Nr 3:

Czy Spółka, jako płatnik, będzie zobowiązana do naliczenia, poboru i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy w związku z poniesieniem kosztów skierowania pracowników na szkolenia mające charakter zajęć pozaszkolnych, poza miejsce stałego świadczenia przez nich pracy, na podstawie polecenia Spółki...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1. W pozostałym zakresie wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata przedstawicielom handlowym w szczególności kosztów noclegu i paliwa, wykonującym swe obowiązki pracownicze w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą Wnioskodawcy oraz swojego miejsca zamieszkania), stanowi racjonalny wydatek, związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie Wnioskodawcy, stanowi koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów. Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że nie może on być uznany za element przychodu pracownika, jeżeli pobyt w hotelu, czy też zakup paliwa był spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza Jego siedzibą, a jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracownika. Niezależnie bowiem od tego, czy pracownik przebywa w delegacji w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czy też jego wyjazd nie posiada takiego statusu, to pobyt w danym miejscu i ewentualna konieczność noclegu i ponoszenia innych związanych ze świadczeniem pracy kosztów, jest wynikiem polecenia Wnioskodawcy i wykonywania czynności na Jego rzecz. Pracownik nie otrzymuje od Wnioskodawcy jakiekolwiek „przysporzenia”, w związku z tym nie powstaje po jego stronie przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. Wnioskodawca dodał, iż ponoszenie kosztów noclegu, paliwa, opłat za przejazdy autostradami oraz opłat parkingowych w przypadku przedstawicieli handlowych, którzy wykonują swe obowiązki pracownicze w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą Wnioskodawcy oraz miejscem zamieszkania pracownika), stanowi racjonalny wydatek Wnioskodawcy, związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Dodano też, iż na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użycie w ww. przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, których miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie jest obszar kilku województw. Takie ukształtowanie stosunku pracy jest związane z charakterem pracy przedstawiciela handlowego, do którego obowiązków nieodłącznie należy stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych z obecnymi kontrahentami, a także działania ukierunkowane na zdobycie nowych kontrahentów. Należyte wykonywanie skonkretyzowanych w ten sposób obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze wskazanym w umowie o pracę jako miejsce świadczenia pracy, a także, bezpośrednio z tym związanych, częstych noclegów „w trasie”, zakupu paliwa do auta służbowego, czy też ponoszenia opłat związanych z przejazdem płatnymi odcinkami autostrad. Koszty te ponosi Wnioskodawca, bowiem na fakturze VAT czy rachunku, jako nabywca ww. usług wskazana jest Spółka. Wnioskodawca nie traktuje opisanego zdarzenia przyszłego jako podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca przedstawicielom handlowym diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.

Na wstępie podkreślić należy, iż na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą, obowiązujący u danego pracodawcy, przewidywał zapewnienie pracownikowi wyżywienia, noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu, czy wyżywienia związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, iż zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie, świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu (zwrotu kosztów za nocleg) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Czym innym jest zatem organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu pracownikowi biurka, materiałów biurowych, czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych ze zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu, czy wyżywienia w sytuacji, gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych, czy żywieniowych pracownika, dla którego – zgodnie z zawartą umową o pracę – wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika – opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach. Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, iż w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Dochód zwolniony z opodatkowania, to m.in. świadczenia uzyskiwane w ramach podróży służbowej, ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracownika własne narzędzia (sprzęt, materiały).

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej – tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż w ocenie Wnioskodawcy, wyjazdy przedstawicieli handlowych (pracowników mobilnych), których miejscem pracy zgodnie z umową o pracę jest określony obszar terytorialny, nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy – nie ma możliwości zastosowania do ww. świadczeń zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Należy jednak zwrócić uwagę, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawca ponosi wydatki za noclegi pracowników mobilnych - przedstawicieli handlowych w związku z ich wyjazdami (niebędącymi podróżami służbowymi) w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Wnioskodawcy – to wartość tego świadczenia (noclegu) – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy. Przychód ten jednakże korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, tj. do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Natomiast, wartość świadczenia – przekraczająca w danym miesiącu kwotę 500 zł – ponoszona z tytułu zapewnienia noclegu ww. pracownikom, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Tym samym, w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast odnośnie wydatków na opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą oraz opłaty za paliwo, związane z wykorzystywaniem przez pracownika samochodów służbowych, będących własnością Spółki, do wykonywania określonych czynności (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz Spółki, zauważyć należy, że nie generują po stronie pracowników przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazane wydatki nie mają bowiem charakteru osobistego. Dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego. Tym samym, z tego tytułu po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wykorzystując bowiem składniki majątkowe Wnioskodawcy dla celów realizacji nałożonych zadań pracownicy nie otrzymują nieodpłatnych świadczeń; korzystają bowiem z mienia Wnioskodawcy w celu wykonania obowiązków służbowych.

Zatem, w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawcy, tut. Organ nie odniósł się do kwestii dotyczącej zaliczenia wydatków związanych z wyjazdami przedstawicieli handlowych do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, ponieważ zagadnienie te nie było przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.