INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2013 r. (data wpływu 29 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 12 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą diet i innych należności z tytułu podróży służbowych pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z wypłatą diet i innych należności z tytułu podróży służbowych pracowników.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 maja 2013 r., Nr IPTPB1/415-220/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 28 maja 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 3 czerwca 2013 r., Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 12 czerwca 2013 r.), które nadane zostało w polskiej placówce pocztowej w dniu 10 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

1. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: Spółką lub Wnioskodawcą) zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, których miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie jest obszar kilku województw. Takie ukształtowanie tego istotnego elementu stosunku pracy jest związane z charakterem pracy przedstawiciela handlowego, do którego obowiązków nieodłącznie należy stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych z obecnymi kontrahentami, a także działania ukierunkowane na zdobycie nowych kontrahentów. Należyte wykonywanie skonkretyzowanych w ten sposób obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, a także bezpośrednio z tym związanych, częstych noclegów „w trasie”, zakupu paliwa do auta służbowego, czy też ponoszenia opłat związanych z przejazdem płatnymi odcinkami autostrad. Koszty te ponosi Wnioskodawca, bowiem na fakturze VAT, czy rachunku, jako nabywca ww. usług, wskazana jest Spółka. Wnioskodawca nie traktuje zatem opisanego wyżej zdarzenia przyszłego jako podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca przedstawicielom handlowym diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.
2. Wewnętrzny schemat organizacyjny Wnioskodawcy dzieli terytorium Polski na obszary, składające się z kilku powiatów, które zwane są Regionami. Spółka ma zamiar zobowiązać pracowników, dla których miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest dany Region, do obligatoryjnego uczestnictwa w organizowanych przez Spółkę w jej siedzibie w X, spotkaniach, które mają na celu w szczególności zapoznanie pracowników z nowymi produktami, czy też prezentację strategii sprzedażowych Spółki. Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że - dla przykładu - przyjazd pracownika, dla którego stałym miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest Region p, będzie dla niego podróżą służbową, gdyż otrzymuje on od pracodawcy polecenie wyjazdu poza stałe miejsce świadczenia pracy w celu wykonania zadania służbowego. Spółka ma jednak wątpliwość czy będzie mogła traktować przyjazdy do jej siedziby w X pracowników, dla których miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest Region, w skład którego wchodzi również powiat X (kiedy pracownik otrzymuje polecenie służbowe przyjazdu do siedziby Spółki i odbywa podróż w ramach tego samego Regionu) jako podróż służbową, ze względu na to, iż Spółka wydaje w takiej sytuacji polecenie wyjazdu, które określa zadanie służbowe i dlatego też pracownikowi przysługiwać będzie zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.
3. Wnioskodawca kieruje swoich pracowników na liczne szkolenia zawodowe, o charakterze pozaszkolnym. Ze względu na dynamiczny rozwój branży, w której działa Spółka, udział pracowników w ww. szkoleniach jest dla Niej bardzo istotny, gdyż przekłada się na szereg czynników pożądanych przez Spółkę, w szczególności na Jej wizerunek jako partnera zatrudniającego zespół wysoko wyspecjalizowanych fachowców, a w konsekwencji na zaufanie jakim darzą Spółkę Jej kontrahenci. Dlatego też Spółka zobowiązuje się każdorazowo do zwrotu pracownikowi kosztów wyjazdu i uczestnictwa w szkoleniu, a wzięcie na siebie takiego obowiązku, zdaniem Spółki, jest podstawą do zwrotu tych kosztów według przepisów o podróżach służbowych.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż odbywane przez pracowników, o których mowa w pkt 2 opisu zdarzenia przyszłego, podróże są podróżami służbowymi w rozumieniu art. 77⁵ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej zwanej k.p.).

Miejscem wykonywania pracy w rozumieniu art. 29 § 1 pkt 2 k.p. dla zatrudnionych na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych jest ujęty w określone ramy terytorialne właściwy Region. Schemat organizacyjny Spółki dzieli obszar kraju na kilka Regionów, które nie pokrywają się z podziałem administracyjnym Polski, w tym sensie, że obejmują swoim zakresem terytoria położone na obszarze więcej niż jednego województwa lub jego część.

Dodał, iż przedmiotem zapytania w pkt 1 opisu zdarzenia przyszłego są koszty: noclegu, zakupu paliwa, opłat za przejazdy płatnymi odcinakami autostrad oraz opłat parkingowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka postąpi prawidłowo w przypadku, gdy nie uzna zapłaty w szczególności za koszty noclegów i zakupu paliwa dla przedstawicieli handlowych, wykonujących obowiązki pracownicze na określonym w umowie o pracę obszarze, wskazanym w niej jako miejsce świadczenia pracy, w kategoriach przychodu pracownika ze stosunku pracy i nie będzie pobierać w takiej sytuacji oraz odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli potrzeba noclegu, czy zakupu paliwa jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika...
2. Czy Spółka postąpi prawidłowo uznając, iż przyjazd do siedziby Spółki w przedstawionym zdarzeniu przyszłym jest podróżą służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, a w związku z tym wypłacone z tytułu jej odbycia diety i inne należności za czas podróży służbowej nie stanowią przychodu pracownika i podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
3. Czy Spółka postąpi prawidłowo, jeśli na tle przedstawionego zdarzenia przyjmie, że szkolenia pracowników mające charakter zajęć pozaszkolnych, na które ich kieruje poza miejsce stałego świadczenia pracy, jako wyjazd w celu wykonania zadania służbowego, na podstawie polecenia Spółki, mają charakter podróży służbowej i dokonywać będzie zwrotu poniesionych przez pracownika w związku z tym kosztów według przepisów o krajowych podróżach służbowych, co korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. Wnioskodawca przeformułował pytania Nr 2 i 3 nadając im treść:

Pytanie Nr 2:

Czy Spółka postąpi prawidłowo uznając, iż przyjazd do siedziby Spółki, dla pracowników, dla których miejscem wykonywania pracy jest Region, w którego skład wchodzi również miejsce siedziby Wnioskodawcy, jest podróżą służbową w rozumieniu przepisów art. 77 § 1 k.p., a w związku z tym Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do naliczenia, poboru i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych z tytułu jej odbycia diet i innych należności, bowiem nie stanowią one przychodu pracownika i podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Pytanie Nr 3:

Czy Spółka, jako płatnik, będzie zobowiązana do naliczenia, poboru i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy w związku z poniesieniem kosztów skierowania pracowników na szkolenia mające charakter zajęć pozaszkolnych, poza miejsce stałego świadczenia przez nich pracy, na podstawie polecenia Spółki...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2 sformułowane w uzupełnieniu wniosku. W pozostałym zakresie wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będziemy mieli do czynienia z podróżą służbową, gdyż zgodnie z treścią art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Z ww. przepisu wynika, że podróż służbowa ma charakter incydentalny, a jej podstawę stanowi polecenie wyjazdu, określające zadanie do wykonania oraz termin i miejsce jego realizacji. Zatem, gdy Wnioskodawca wzywa pracownika do swojej siedziby, która nie jest dla niego miejscem świadczenia pracy, w celu wykonania zadania służbowego, wówczas stanowi to dla tego pracownika podróż służbową. Pracownik w przedstawionym zdarzeniu znajduje się na obszarze, który stanowi dla niego miejsce świadczenia pracy, jednakże określone sensu largo, gdyż siedziba Wnioskodawcy stricte nie stanowi miejsca jego pracy, a przyjazd do niej jest wymuszony skonkretyzowanym poleceniem stawienia się pracownika w określonym miejscu i czasie, celem wykonania zadania służbowego, nienależącego do zwykłych jego obowiązków. Jest to zatem dla pracownika zdarzenie wyjątkowe i z tego też względu, zdaniem Wnioskodawcy, będzie można je zakwalifikować jako podróż służbową.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż przedstawione zdarzenie przyszłe jest podróżą służbową, gdyż ustawodawca w art. 77⁵ § 1 k.p. wskazał, iż polecenie pracodawcy dotyczące wykonania zadania służbowego jest podróżą służbową, gdy ma być wykonane poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy lub stałe miejsce pracy pracownika. Brzmienie tego przepisu jednoznacznie przesądza, że ustawodawca wziął pod uwagę, iż odrębnym miejscem pracy pracownika może być określony obszar, na którym pracownik faktycznie świadczy pracę. W takim przypadku wyjazd do siedziby pracodawcy stanowi dla tego pracownika podróż służbową.

Poza wszelką wątpliwością pozostaje, to iż przyjazd do siedziby Wnioskodawcy w przedstawionych okolicznościach ma charakter polecenia służbowego. Zdanie Wnioskodawcy potwierdzają liczne wyroki Sądu Najwyższego (SN). Jako przykład można wskazać orzeczenie z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. akt I PZP 11/8, w którym SN stwierdził, iż sytuację, kiedy pracownik musi wykonać zadanie poza geograficznym miejscem pracy, będzie można zakwalifikować jako podróż służbową. Stanowisko Wnioskodawcy jako właściwe zostało również potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, wśród których najnowsza to interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 stycznia 2013 r., Nr IPPB4/415-914/12-2/BW, w której postawione zostało m.in. pytanie „czy wydatki związane z wyjazdami poza obszar „miejsca pracy” wpisany w umowie o pracę (w tym również do oddziałów lub siedziby wnioskodawcy na narady biznesowe) prawidłowo są rozliczane na zasadach obowiązujących dla podróży służbowych jako korzystające ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...”. Organ podatkowy odpowiedział na nie twierdząco na tle niemalże tożsamego zdarzenia przedstawionego przez wnioskodawcę w tamtej sprawie. W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie jest zobowiązany do wykonywania obowiązków płatnika w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użycie w ww. przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy Kodeks pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza miejsce pracy – w celu wykonania zadania służbowego.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów z nią związanych. W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej, pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaty tychże należności.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167) - obowiązujące od dnia 1 marca 2013 r.

W myśl § 2 powołanego powyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Szczegółowo kwestia diet krajowych została uregulowana w § 7 ww. rozporządzenia, natomiast zwrot kosztów przejazdu i dojazdu – w § 3 i 9-10 rozporządzenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wewnętrzny schemat organizacyjny Wnioskodawcy dzieli terytorium Polski na obszary, składające się z kilku powiatów, które zwane są Regionami. Wnioskodawca ma zamiar zobowiązać pracowników, dla których miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest dany Region, do obligatoryjnego uczestnictwa w organizowanych w Jego siedzibie w X, spotkaniach, które mają na celu w szczególności zapoznanie pracowników z nowymi produktami, czy też prezentację strategii sprzedażowych Spółki. Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że - dla przykładu - przyjazd pracownika, dla którego stałym miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę, jest Region p, będzie dla niego podróżą służbową, gdyż otrzymuje on od pracodawcy polecenie wyjazdu poza stałe miejsce świadczenia pracy w celu wykonania zadania służbowego. Wnioskodawca ma jednak wątpliwość, czy będzie mógł traktować przyjazdy, do Jego siedziby, pracowników, dla których miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę jest Region, w skład którego wchodzi również powiat X (kiedy pracownik otrzymuje plecenie służbowe przyjazdu do siedziby Wnioskodawcy i odbywa podróż w ramach tego samego Regionu) jako podróż służbową, ze względu na to, iż Wnioskodawca wydaje w takiej sytuacji polecenie wyjazdu, które określa zadanie służbowe, i dlatego też pracownikowi przysługiwać będzie zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przywołane powyżej przepisy należy wskazać, że w sytuacji wypłacania przez Wnioskodawcę delegacji pracownikowi - odbywającemu podróż krajową – w wysokości i na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r., zachodzić będą przesłanki do zastosowania omawianego zwolnienia. Zaznaczenia wymaga jednak fakt, iż omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w powołanym wyżej rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Tym samym, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłaconych świadczeń.

Natomiast ewentualna nadwyżka wypłacanych świadczeń – ponad limit określony we wskazanym rozporządzeniu – spowoduje opodatkowanie wynikłych nadwyżek podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w takiej sytuacji na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia na rachunek urzędu skarbowego odpowiedniej zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych delegacji z tytułu odbywanych przez pracowników Spółki podróży krajowych.

Końcowo – odnosząc się do powołanego wyroku Sądu Najwyższego – wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Natomiast w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 3 stycznia 2013 r., Nr IPPB4/415-914/12-2/BW wskazać należy, iż dotyczy ona tylko konkretnej, indywidualnej sprawy w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.