Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-300/13/BD
z 12 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 01 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 12 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 27 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu rozliczenia wierzytelności przysługujących z tytułu wynagrodzenia za pracę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 marca 2013 r. wpłynął do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Bielsku –Białej Pana wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu rozliczenia wierzytelności przysługujących z tytułu wynagrodzenia za pracę. Pismem z dnia 11 marca 2013 r. wniosek ten został przekazany do tut. Biura (data wpływu 12 marca 2013 r.).

Wobec tego, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 17 maja 2013 Znak: IBPB II/1/415-300/13/BD wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. W dniu 27 maja 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 24 maja 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W okresie od 2007 roku do końca 2009 roku Wnioskodawca był Prezesem Zarządu Spółki z o.o., która zajmowała się produkcją zmechanizowanych obudów górniczych. Miesięczne obroty Spółki były na poziomie kilku milionów złotych. Pobierane zaliczki z kasy Spółki służyły do częściowego regulowania zobowiązań bądź też do realizacji zakupów materiałów podstawowych i pomocniczych. Na przełomie 2008 i 2009 roku na skutek załamania się branży górniczej Spółka zaczęła mieć kłopoty finansowe. Były one przyczyną niewypłaconych w terminie wynagrodzeń. Część administracyjna pracowników łącznie z Wnioskodawcą przez pewien czas nie pobierała w ogóle wynagrodzeń. W kwietniu 2009 roku został złożony wniosek do Sądu Rejonowego o upadłość Spółki przez jednego z wierzycieli. Z uwagi na trudną sytuację finansową Spółka w drugiej połowie 2009 roku nie była w stanie prowadzić działalności gospodarczej. W grudniu 2009 roku księgowość wykazała, że Wnioskodawca ma nierozliczone zaliczki pobrane w większości w 2008 roku. Dlatego też w dniu 21 grudnia 2009 r. dokonano potrącenia w trybie art. 498 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16 poz. 93 z późn. zm.), zobowiązań Wnioskodawcy z tytułu pobranych i nierozliczonych zaliczek z należnościami z tytułu wynagrodzenia wynikającego z umowy o pracę i niewypłaconego za okres od września 2008 roku do grudnia 2009 roku na kwotę 74.822,11 zł i odsetek w kwocie 9.242,24 zł. Dnia 22 grudnia 2009 roku Sąd Rejonowy wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej Spółki, wyznaczając syndyka masy upadłości w osobie X. Po ogłoszeniu upadłości Wnioskodawca zgłosił do masy upadłości wierzytelność z tytułu przysługującego mu na podstawie Umowy o pracę wynagrodzenia i złożył oświadczenie o potrąceniu wzajemnych wierzytelności. Jednak Syndyk nie uznał tego potrącenia z dnia 21 grudnia 2009 r. i zażądał zwrotu nierozliczonych zaliczek pobranych w 2008 roku, natomiast zaległe wynagrodzenie miało być wypłacone z masy upadłości po uzyskaniu środków finansowych. Ponieważ Wnioskodawca nie zgodził się z tą decyzją i nie zwrócił tych zaliczek Syndyk skierował sprawę do Sądu Okręgowego Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 28 października 2010 roku w/w Sąd nie uznał potrącenia z dnia 21 grudnia 2009 r. i wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym pobranych i nierozliczonych zaliczek w łącznej kwocie 99.782.20 zł z należnymi odsetkami. Od tego nakazu Wnioskodawca złożył odwołanie do Sądu Okręgowego i w dniu 29 marca 2011 r. Sąd wydał wyrok, który uznał prawidłowość i skuteczność potrącenia z dnia 21 grudnia 2009 r. Po złożeniu przez Syndyka apelacji do Sądu Apelacyjnego Sąd ten w dniu 24 lutego 2012 r. utrzymał w mocy wyrok wydany przez Sąd Okręgowy w dniu 29 marca 2011 r. i uznał za skuteczne i zgodne z prawem dokonane potrącenie. W lipcu 2012 r. Wnioskodawca otrzymał pismo datowane 04 lipca 2012 r. w którym Syndyk powołując się na prawomocny wyrok Sądu dokonuje rozliczenia uwzględniając zgłoszoną przez Wnioskodawcę kwotę wierzytelności (wynagrodzenia) informując, że stosowne korekty dotyczące ZUS-u zostaną przesłane do ZUS. W ślad za cytowanym pismem otrzymanym od Syndyka w październiku 2012 r. został wysłany PIT-11 (Informacja o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy) za okres od 01 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r., który uwzględniał kwotę zaległych wynagrodzeń Wnioskodawcy. Po otrzymaniu PIT-11 za 2009 rok Wnioskodawca zwrócił się pismem z dnia 16 listopada 2012 r., przesyłając je również do wiadomości Drugiego Urzędu Skarbowego w B., o korektę tej deklaracji ponieważ uważał, że wystawiona deklaracja PIT-11 powinna dotyczyć roku 2012. W odpowiedzi otrzymał pismo w dniu 28 lutego 2013 r. od Syndyka masy upadłości Spółki (wysłane również do wiadomości Drugiego Urzędu Skarbowego w B.), że rozumowanie Wnioskodawcy jest nieprawidłowe dlatego nie będzie wystawiał korekty PIT -11. W związku z powyższym w dniu 01 marca 2013 r. zwrócił się pisemnie do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w B. z prośbą o ustalenie czy wystawiony przez Syndyka PIT-11 obejmuje prawidłowy okres rozliczeniowy, a co za tym idzie za jaki okres Wnioskodawca ma złożyć korektę rocznego zeznania podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Za jaki okres Wnioskodawca ma złożyć korektę rocznego zeznania podatkowego PIT-37, za rok 2009, czy też za rok 2012 ?

Biorąc pod uwagę przedstawiony zaistniały stan faktyczny Wnioskodawca uważa, że korekta rocznego zeznania PIT- 37 uwzględniająca zaległe wynagrodzenie powinna być złożona za 2012 rok i za ten rok odprowadzony należny podatek dochodowy. Wprawdzie dokonane potrącenie wzajemnych wierzytelności miało miejsce 21 grudnia 2009 roku, ale na skutek ogłoszenia upadłości spółki i nie uznania przez syndyka tego potrącenia, oraz wydanie przez Sąd Okręgowy nakazu zapłaty wcześniej pobranych i nierozliczonych zaliczek, to dopiero wyrok Sądu Apelacyjnego wydany w dniu 28 lutego 2012 r. fizycznie rozstrzygnął kwestię prawidłowości dokonanego potrącenia i w przekonaniu Wnioskodawcy jest to data rozliczenia jego zaległych wynagrodzeń.

Wnioskodawca podkreśla, że deklarację PIT-11 również otrzymał w drugiej połowie 2012 roku. Jeżeli będzie musiał dokonać korekty zeznania za 2009 rok i zapłacić odsetki za ten okres to uważa, że taka decyzja będzie dla niego krzywdząca i niesprawiedliwa z uwagi na to, że nie mógł i nie miał podstawy, aby takie rozliczenie zrobić wcześniej i odprowadzić należny podatek dochodowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem kluczowym dla oceny stanowiska podatnika jest ustalenie, w którym momencie powstał przychód w świetle art. 11 ww. ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w latach 2007 – 2009 Wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku Prezesa Zarządu Spółki z o.o.. Pobierał zaliczki z kasy Spółki, które służyły do częściowego regulowania zobowiązań lub realizacji zakupów materiałów podstawowych i pomocniczych. W wyniku kłopotów finansowych Spółki na przełomie 2008 i 2009 roku, Wnioskodawca nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę. W kwietniu 2009 roku został złożony wniosek do Sądu Rejonowego o upadłość Spółki przez jednego z wierzycieli. W dniu 21 grudnia 2009 roku dokonano potrącenia w trybie art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, zobowiązań Wnioskodawcy z tytułu pobranych i nierozliczonych zaliczek z należnościami z tytułu wynagrodzenia wynikającego z umowy o pracę i niewypłaconego za okres od września 2008 roku do grudnia 2009 roku na kwotę 74 822,11 zł i odsetek w kwocie 9 242,24 zł. W ramach prowadzonego postępowania upadłościowego syndyk masy upadłości nie uznał dokonanego potrącenia za skuteczne i zażądał zwrotu ówcześnie otrzymanych przez Wnioskodawcę zaliczek. Spór pomiędzy Wnioskodawcą a syndykiem zakończył się ostatecznie w 2012 r. prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego. W październiku 2012 r. Wnioskodawca otrzymał od syndyka PIT-11 za okres od 01 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r., który uwzględniał kwotę zaległych wynagrodzeń. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia okresu, w którym należy rozliczyć wynagrodzenie, w dacie potracenia (2009 r.) czy też w dacie wyroku Sadu Apelacyjnego uznającego potracenie za skuteczne (2012 r.).

Do oceny powyższego konieczne jest odniesienie się do regulacji dotyczących statusu prawnego otrzymanych przez Wnioskodawcę zaliczek oraz instytucji potrącenia. Uregulowania w tym zakresie zawarte są w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. 1998, Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) oraz ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16 poz. 93 z późn. zm.).

Otrzymane przez Wnioskodawcę pieniądze (zaliczki) w celu regulowania zobowiązań bądź też do realizacji zakupów materiałów podstawowych i pomocniczych stanowią mienie powierzone w rozumieniu art. 124 Kodeksu pracy, co oznacza że w momencie otrzymania przez Wnioskodawcę pieniędzy (zaliczek) w celu regulowania zobowiązań bądź też do realizacji zakupów materiałów podstawowych i pomocniczych nie powstanie przychód w świetle art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymane pieniądze nie stały się bowiem własnością Wnioskodawcy, nie powiększyły jego majątku.

Przechodząc natomiast do kwestii potrącenia wskazać należy, iż zgodnie z art. 87 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy z wynagrodzenia za pracę – po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych – podlegają potrąceniu należności z tytułu zaliczki pieniężnej udzielonej pracownikowi. Przez zaliczki, o których mowa w tym przepisie, należy rozumieć kwoty pieniężne wypłacone pracownikowi i pobrane przez niego do rozliczenia przeznaczone przede wszystkim na pokrycie obciążających pracodawcę wydatków związanych z wykonywaniem pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 24 lipca 2001 r. I PKN 552/00).

Potrącenie, o którym mowa w art. 87 Kodeksu pracy, łączy się z instytucją prawa cywilnego, uregulowaną w art. 498-505 Kodeksu cywilnego. Stosownie do regulacji art. 498 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelność, jak i zobowiązanie względem tej drugiej strony. Potrącenie, pomimo iż dotyczy świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Instytucja potracenia jest substytutem świadczenia, dzięki któremu dłużnik płaci swój dług i zwalnia się z zobowiązania. W momencie potracenia następuje faktyczne spełnienie świadczenia.

Potrącenie jest zatem formą regulowania (wykonywania) zobowiązań, skutkującą powstaniem przychodu podatkowego w wysokości potrąconego zobowiązania, zgodnie z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, stanowi przychód w momencie jego faktycznego otrzymania (zapłaty), tj. w momencie dokonania potrącenia.

Jak wynika z powyższych regulacji potrącenie, o którym mowa w art. 87 Kodeksu pracy może nastąpić z kwoty zobowiązania po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przepis ten jest swego rodzaju dopełnieniem, potwierdzeniem regulacji zawartych w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynika z niego, że potrącenie ma nastąpić z kwot pozostających po odliczeniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a z treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Zatem zaliczki pobierane są od przychodu w rozumieniu art. 11 ustawy, a potrąceniu może podlegać tylko wartość po wypełnieniu obowiązków wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy wskazującego, że przychód powstaje w roku 2012 tzn. w roku, w którym Sąd Apelacyjny wydał orzeczenie, w którym utrzymał w mocy wyrok wydany przez Sąd Okręgowy i uznał za skuteczne i zgodne z prawem dokonane potrącenie, stwierdzić należy, że moment wydania czy też data uprawomocnienia się orzeczenie sądowego nie mogą być uznane za okoliczność, w której powstał przychód. Orzeczenie Sądu Apelacyjnego w tej materii potwierdziło jedynie, że do potrącenia doszło w dniu 21 grudnia 2009 r., orzeczenie to ma charakter deklaratywny. Zgodnie regulacjami Kodeksu cywilnego dla skuteczności potrącenia nie jest wymagana ingerencja sądu – wydanie orzeczenia. Zgodnie z art. 499 Kodeksu cywilnego potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe. Natomiast art. 61 Kodeksu cywilnego stanowi, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Natomiast oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią.

W świetle wyżej przytoczonych regulacji przychód powstał w momencie potrącenia czyli 21 grudnia 2009 r.

Wskazać tu należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, czyli odsetki od nieterminowej wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy. Zatem nie podlegają opodatkowaniu odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzenia będące przedmiotem opisywanego we wniosku potrącenia.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zaś zgodnie z art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Natomiast art. 45 ust. 6 ww. ustawy stanowi, że podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku. W razie niezłożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu, właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym.

Wobec powyższego przychód osiągnięty w 2009 r. powinien być wykazany w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym składnym za rok 2009.

Podatnik, który jest zobowiązany do złożenia zeznania w świetle art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym, w zeznaniu tym wykazuje dochody bez względu na to czy otrzymał od płatnika informacje o wysokości dochodu, w tym przypadku PIT—11, czy też ich nie otrzymał.

Zgodnie art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa podatnicy mogą skorygować wcześniej złożone deklaracje podatkowe. Skorygowane zeznania składa się wraz z pismem wyjaśniającym przyczyny złożenia korekty.

Stanowisko wnioskodawcy stwierdzające, iż o dacie uzyskania przychodu decyduje rok rozstrzygnięcia sporu przez Sąd Apelacyjny oraz otrzymanie PIT-11 należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w B., ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.