INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 02 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego na raty środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego na raty środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zamierza dokonać zakupu środków trwałych, w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT (dalej: „środki trwałe”) za cenę płatną w określonych ratach, tj. na zasadach analogicznych, jak przewidziana w przepisach Kodeksu cywilnego „sprzedaż na raty”. Zgodnie z postanowieniami umownymi, które będą obowiązywać pomiędzy Spółką a sprzedawcą, płatność może być rozłożona na kilka lub więcej rat, płatnych według określonego w umowie harmonogramu płatności. Spółka będzie uiszczać raty wynikające z harmonogramu płatności w terminie, tj. na dzień, na który dana rata będzie należna.

Przedmiot transakcji zostanie Wnioskodawcy wydany jeszcze przed całkowitym zapłaceniem ceny, tj. uiszczeniem wszystkich ustalonych rat. Po otrzymaniu przedmiotu transakcji i spełnieniu warunków, o których mowa w art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, środki trwałe zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „ewidencja”). Od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji Spółka rozpocznie dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Przy czym możliwe jest, iż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji nie zostaną uiszczone wszystkie albo część z rat, zgodnie z ustalonym harmonogramem. Dodatkowo, możliwe jest, iż w ciągu 90 dni od dnia dokonania odpisu amortyzacyjnego (pierwszego lub kolejnego) część z rat nie będzie należna, a więc nie zostanie uregulowana przez Spółkę.

Zakupione środki trwałe będą w całości związane z prowadzoną działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób prawnych, a wydatki poniesione na ich zakup nie zostaną odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym oraz nie zostaną zwrócone Spółce w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odpisy amortyzacyjne od środków trwałych zakupionych przez Wnioskodawcę na raty będą w całości stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, a ograniczenia wynikające z art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o CIT nie znajdą zastosowania w sytuacji, gdy Spółka ureguluje każdą z rat w terminie jej płatności wynikającym z harmonogramu płatności...

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych zakupionych przez Wnioskodawcę na raty będą w całości stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, a ograniczenia wynikające z art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o CIT nie znajdą zastosowania w sytuacji, gdy Spółka ureguluje każdą z rat w terminie jej płatności wynikającym z harmonogramu płatności.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. 2012, poz. 1342, dalej: „Ustawa deregulacyjna”), znowelizowała ustawę o CIT poprzez wprowadzenie art. 15b, który przewiduje konieczność dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku wystąpienia tzw. zatorów płatniczych, tj. sytuacji w której kwota zobowiązania podatnika wobec jego kontrahenta nie zostanie uregulowana w ustalonym terminie. I tak, stosownie do treści art. 15b ust. 1 ustawy o CIT, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Dodatkowo ust. 2 stanowi, iż jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

W stosunku do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustawodawca wskazał, że powyższe przepisy stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów (ust. 6) oraz, że w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2 (ust. 7).

Zdaniem Spółki, wskazane powyżej przepisy ograniczające możliwość rozpoznania za koszt uzyskania przychodu całości lub części odpisu amortyzacyjnego, czy też nakazujące dokonywać korekty takiego odpisu nie będą miały zastosowania do środków trwałych zakupionych na raty, w sytuacji gdy każda rata zostanie uregulowana przez Wnioskodawcę w ustalonym w umowie terminie.

Wynika to z faktu, iż w przypadku, gdy zapłata dokonywana jest w ratach, każda z poszczególnych rat zostanie uiszczona w ciągu 30 dni od dnia upływu terminu jej płatności, a więc art. 15b ust. 1 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania. Nie można także przyjąć, iż zastosowanie znajdzie ust. 2 art. 15b, gdyż ten odnosi się do sytuacji, w której termin płatności ustalony został na więcej niż 60 dni. W sytuacji umowy „sprzedaży na raty”, którą zawrze Spółka należy przyjąć, iż ustalenie zasad płatności w ratach nie może prowadzić do przyjęcia, że strony umowy ustaliły termin płatności „dłuższy niż 60 dni”. Termin ten należy bowiem obliczać każdorazowo od momentu, w którym dana płatność ratalna staje się należna. Wynika to z samej specyfiki tego rodzaju transakcji, której elementem konstytutywnym jest takie uregulowanie praw i obowiązków stron, w ramach których do przeniesienia własności przedmiotu sprzedaży i wydania go kupującemu dochodzi w zamian za płatność rozłożoną na z góry ustaloną liczbę rat, płatnych w określonych odstępach czasu.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż zawieranie umów sprzedaży na raty także w relacjach pomiędzy przedsiębiorcami jest powszechną praktyką występującą w obrocie gospodarczym. Podstawowym założeniem dla tego typu umów jest umożliwienie nabywcy uzyskania danego dobra na dogodnych warunkach związanych z zasadami płatności, przy czym korzyść z tego typu transakcji odnosi również sprzedawca, gdyż oferowanie sprzedaży na raty zachęca nabywców do zakupu oferowanych produktów.

W tym miejscu należy przywołać cel, jaki leżał u podstaw wprowadzenia art. 15b ustawy o CIT. Zgodnie z uzasadnieniem projektu Ustawy deregulacyjnej celem tejże było m.in. „(...) poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami” (por. uzasadnienie do druku sejmowego nr 833, str. 1).

W kontekście powyższego z pewnością należy stwierdzić, iż celem ustawodawcy nie było objęcie przedmiotowymi ograniczeniami (art. 15b) umów, których immanentną cechą jest rozłożenie płatności za towar w czasie (w formie rat). Byłoby to z pewnością sprzeczne z zasadą racjonalności ustawodawcy, gdyby przyjąć, iż jednocześnie przewiduje on możliwość stosowania w obrocie gospodarczym umów sprzedaży na raty, jednocześnie poddając je sankcjom, które powinny mieć zastosowanie jedynie to takich sytuacji, które nie są przez ustawodawcę akceptowane - tj. do sytuacji zatorów płatniczych, czyli opóźnień w płatnościach za towary i usługi, które pogarszają płynność finansową dostawców (kontrahentów).

W uzasadnieniu projektu ustawy (str. 9) wskazano także, iż „w celu uniknięcia sytuacji, gdy podatnik będzie wykorzystywał swoją dominującą pozycję wobec dostawcy usług lub towarów przez narzucanie długich terminów płatności, proponuje się rozwiązanie polegające na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów kwot nieopłaconych w terminie 90 dni od dnia zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów”.

W przypadku sprzedaży na raty z pewnością nie można mówić, iż taki rodzaj transakcji jest skutkiem wykorzystania dominującej pozycji przez którąkolwiek ze stron. Co więcej, częstą praktyką w obrocie gospodarczym jest odpowiednie wkalkulowywanie w cenę przedmiotu sprzedaży także wartości kosztów związanych z finansowaniem, co czyni transakcję sprzedaży na raty instytucją łączącą umowę sprzedaży z umową pożyczki. Skoro więc nabywca uiszcza częstokroć wyższą cenę za przedmiot sprzedaży w zamian za możliwość uiszczenia tej ceny w ratach nie można przyjąć, iż dochodzi do tzw. zatoru płatniczego, a więc zaistnienia okoliczności, która była jedynym celem wprowadzenia wskazanych regulacji. Wnioskodawca pragnie także wskazać na fakt, iż brak jest możliwości zastosowania art. 15b ust. 7 ustawy o CIT, w sytuacji gdyby przyjąć, iż fakt wprowadzenia płatności w ratach prowadzi do przyjęcia, iż „termin płatności jest dłuższy niż 60 dni” (art. 15b ust. 2 ustawy o CIT). Wskazany przepis odnosi się bowiem do sytuacji, gdy na miesiąc następujący po miesiącu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji upłynął termin określony w ust. 2. Ponieważ ust. 2 art. 15b ustawy o CIT jednoznacznie odnosi się do „90 dni od daty zaliczenia kwoty do kosztów uzyskania przychodów” nie znajdzie zastosowania, gdyż wydatek na nabycie środka trwałego zostanie ujęty w kosztach uzyskania przychodów dopiero w momencie ujęcia danego odpisu amortyzacyjnego w tych kosztach. Czyli nie jest możliwe, aby na moment wprowadzenia środka trwałego do ewidencji upłynęło 90 dni od dnia ujęcia wydatku, jako koszt uzyskania przychodu, gdyż ten koszt zostanie ujęty w terminie późniejszym, właśnie poprzez odpisy amortyzacyjne. Powyższa wykładnia przepisów, jako prowadząca do sprzeczności nie może mieć więc zastosowania.

Reasumując, zdaniem Spółki, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych zakupionych przez nią na raty będą w całości stanowiły koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, a ograniczenia wynikające z art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o CIT nie znajdą zastosowania w sytuacji, gdy Spółka ureguluje każdą z rat w terminie jej płatności wynikającym z harmonogramu płatności.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza dokonać zakupu środków trwałych. Płatność może być rozłożona na kilka lub więcej rat. Spółka będzie uiszczać raty wynikające z harmonogramu w terminie. Przed dokonaniem całkowitej spłaty Spółka wprowadzi środek trwały do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpocznie dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z dniem 01 stycznia 2013 r. mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342) ustawodawca wprowadził do ustawy o pdop regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o pdop). Stosownie do tego unormowania, w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o pdop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Natomiast zgodnie z art. 15b ust. 2 ustawy o pdop, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3).

Zgodnie z art. 15b ust. 4 ustawy o pdop, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.

Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15b ust. 5).

Przepisy te (art. 15b ust. 1-5) stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 6 ustawy o pdop).

Stosownie do ust. 7 tego artykułu, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego.

Celem wprowadzenia art. 15b ustawy o pdop było ograniczenie tzw. „zatorów płatniczych”, poprzez obowiązek dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych w przypadku nieuregulowania przez niego kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) w terminie wskazanym w przepisach podatkowych. Przepisy podatkowe zawierają rozwiązanie polegające na obowiązku dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni – nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) do kosztów uzyskania przychodów. Zatem korekta kosztów podatkowych jest uzależniona od terminu płatności ustalonego przez strony i braku zapłaty w odpowiednim, wskazanym w przepisach, terminie.

Ww. przepisy mają również zastosowanie do płatności rozłożonych na raty, tj. również do przedstawionej we wniosku sytuacji - zakupu na raty środka trwałego. Terminy płatności każdej raty należy liczyć od tego samego dnia, tj. od dnia wystawienia faktury (rachunku) lub innego dokumentu, potwierdzającego nabycie środka trwałego. Podkreślić jednak należy, iż termin płatności należy liczyć dla każdej raty oddzielnie, a zatem w sytuacji gdy łączny termin płatności rat jest dłuższy niż 60 dni, do części rat, których termin płatności (liczony od dnia wystawienia faktury lub rachunku) nie przekracza 60 dni, znajdzie zastosowanie art. 15b ust. 1, a do rat których termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, art. 15b ust. 2 ustawy o pdop.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wskazać należy, że jeżeli do dnia upływu terminów, o których mowa w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o pdop, tj. 30 dni od terminu płatności i 90 dni od dnia zaliczenia odpisu amortyzacyjnego do kosztów, zaliczona do kosztów uzyskania przychodów część odpisów amortyzacyjnych znajduje pokrycie w dokonanych płatnościach, to nie powinno mieć miejsca zmniejszenie kosztów. Natomiast jeżeli Spółka zaliczy do kosztów uzyskania przychodów odpis amortyzacyjny, który nie ma pokrycia (częściowo, czy w całości) w zapłaconej racie i nie ureguluje tej płatności w terminach wskazanych powyżej, to zobowiązana będzie do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o stosowną część dokonanego odpisu.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych zakupionych na raty nie mają zastosowania ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy o pdop, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.