2013.06.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-221/13/KO
z 21 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2013r. (data wpływu 11 marca 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2013r. (data wpływu 4 czerwca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT i powstania obowiązku podatkowego z tytułu wynajmu i dzierżawy przedmiotów obowiązujących umów leasingu operacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT i powstania obowiązku podatkowego z tytułu wynajmu i dzierżawy przedmiotów obowiązujących umów leasingu operacyjnego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 maja 2013r. (data wpływu 4 czerwca 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 24 maja 2013r. znak: IBPP2/443-221/13/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 1991r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, zakładając przedsiębiorstwo. Podstawowym przedmiotem działalności przedsiębiorstwa jest sprzedaż hurtowa odpadów i złomu.

Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i w związku z nią, Wnioskodawca zawarł umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są różne maszyny, urządzenia i środki transportu użytkowane i wykorzystywane do celów firmowych m.in.:

waga samochodowa elektroniczna 30 ton, rok produkcji 2012;
waga samochodowa elektroniczna 60 ton, rok prod. 2012;
samochód ciężarowy D., rok prod. 2010, ładowność 26000 kg, liczba miejsc 2;
samochód dostawczy F., rok prod. 2006, ładowność 1881 kg, liczba miejsc 3, który nie jest samochodem osobowym w świetle art. 19a updof, a spełnia wymogi art. 86a ust. 2, pkt 4, co jest potwierdzone badaniem technicznym;
osprzęt do utrzymania dróg - odśnieżarka 3P160;
maszyna do robót ziemnych L.- koparka kołowa przeładunkowa;
ROL - ciągnik, maszyna rolnicza D. A. 230Y, rok prod. 2011;
kontenery r KP-33 3 sztuki;
wózek widłowy;
meble biurowe;
przyczepa powyżej 2T H. 18.70 rok prod. 2011;
samochód ciężarowy V. 6x2 rok prod. 2006, ładowność 25000 kg, liczba miejsc 2;
maszyna nieprzemysłowa rentgenowski system kontroli obiektów.
samochód osobowy.

Wykorzystując ww. sprzęt w tym środki transportu dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca zalicza zgodnie z przepisami updof w tym w szczególności art. 22 ust. 4, 5, 5a-5d updof. Rozdziałem 4a updof, szcz. Art. 23a,b updof ponoszone wydatki do podatkowych kosztów firmy na podstawie otrzymywanych co miesiąc faktur VAT od towarzystw leasingowych. W podatku VAT - odliczenie podatku naliczonego następuje na zasadach ogólnych ustawy o VAT, uwzględniając przepisy o samochodach osobowych i pojazdach do 3,5 t w tym dotyczące dodatkowe badania technicznego stacji diagnostycznej stwierdzające prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego lub prawo do odliczenia 60% nie więcej jak 6000 zł.

Wnioskodawca został wspólnikiem komandytariuszem spółki M Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, która 17 stycznia 2013 została zarejestrowana w KRS. Spółka komandytowa jest spółką osobową rozliczającą się w oparciu o własne księgi rachunkowe i podatkowe prowadzone zgodnie m.in. z ustawą o pdof.

Wnioskodawca za zgodą towarzystw leasingowych planuje wynająć lub wydzierżawić ww. przedmioty umów leasingowych za wyjątkiem samochodu osobowego do ww. spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem w miarę potrzeb działalności operacyjnej ww. spółki komandytowej.

Wynajem lub wydzierżawienie nastąpi po uzyskaniu zgody z towarzystw leasingowych, w sytuacji gdy dany sprzęt będzie potrzebny spółce komandytowej dla celów jej działalności gospodarczej. Planowany wynajem, dzierżawa ma nastąpić na podstawie zawartych umów pomiędzy stronami tj. Wnioskodawcą a ww. spółką komandytową. Do tychże zawartych umów, w okresie ich obowiązywania - Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT obciążające ww. spółkę kwotami za najem, dzierżawę. Kwoty te będą refakturami kwot którymi Wnioskodawca w każdym okresie zgodnie z własnym harmonogramem i własnymi umowami leasingowymi jest obciążany przez firmy leasingowe (leasingodawców) w poszczególnych okresach. Powyższe oznacza, że faktury za najem, dzierżawę poszczególnego składnika który równocześnie u Wnioskodawcy jest przedmiotem leasingu operacyjnego będą wyłącznie refakturą kosztów leasingu, którymi w poszczególnych okresach Wnioskodawca jest obciążany.

Przedmiotem najmu, dzierżawy do spółki komandytowej nie będzie samochód osobowy.

Art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy VAT stanowi, że obowiązek podatkowy w VAT powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leaingu lub usług o podobnym charakterze.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 22 ust. 1 updof kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodu z wyjątkiem wymienionych w art. 23.

Pismem z dnia 29 maja 2013r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe następująco:

3.b.

3.b.1)Tak, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

3.b.2)Tak, składniki majątku (w tym użytkowane na podstawie umów leasingu operacyjnego), które Wnioskodawca zamierza wynająć/wydzierżawić będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Dokonując, za zgodą firm leasingowych, wynajmu przedmiotów leasingu, u Wnioskodawcy, dochodzi do czynności opodatkowanej stawką podstawową VAT (w 2013r. = 23%).

W przypadku najmu/dzierżawy składników majątku własnego, również dochodzi do czynności opodatkowanej stawką podstawową j.w.

3.b.3):

Samochód ciężarowy D., rok. prod. 2010, ładowność 26000 kg, liczba miejsc 2; Tak - to pojazd samochodowy powyżej 3,5 tony. Dopuszczalna masa całkowita wynosi: 26000 kg.
Samochód dostawczy F., rok prod. 2006, ładowność 1881 kg, liczba miejsc 3; W przypadku tego pojazdu, użytkownik posiada zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, w którym Okręgowa Stacja Kontroli Pojazdów stwierdza, że jest to samochód ciężarowy, który spełnia wymagania określone w art. 7 ust. l pkt 4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 o zmianie ustaw o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw, jak też pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla VAT 4. Dopuszczalna masa całkowita wynosi: 3490 kg.
Samochód ciężarowy V. 6x2 rok prod. 2006, ładowność 25000 kg, liczba miejsc 2; Tak - to pojazd samochodowy powyżej 3,5 tony. Dopuszczalna masa całkowita wynosi: 25000 kg.

3.b.4)

Wszystkie ww. 3 pojazdy są samochodami ciężarowymi i spełniają kryteria odliczania VAT od zakupu paliw jak też od wydatków ponoszonych jako opłaty leasingowe w 100%.

W związku z powyższym w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytania (oznaczenie jak we wniosku):

Pytanie 2

Czy wnioskodawca po zawarciu za zgodą towarzystw leasingowych umów najmu, dzierżawy ze spółką komandytową, których to przedmiotem mogą być maszyny, urządzenia, sprzęt, środki transportu z wyjątkiem samochodu osobowego, meble, inne wymienione w pkt l-13 stanu faktycznego będące u Wnioskodawcy przedmiotami obowiązujących umów leasingu operacyjnego nadal będzie mógł odliczać podatek naliczony VAT na zasadach określonych w ustawie VAT wynikający z faktur wystawianych przez firmy leasingowe na wnioskodawcę zgodnie z zawartymi umowami ponieważ to on nadal będzie leasingobiorcą?

Pytanie 3

W związku z tym że przedmiotem umowy najmu, dzierżawy mają być poszczególne maszyny, urządzenia, meble, środki transportu z wyj. samochodu osobowego, inne wymienione w pkt l -13 stanu faktycznego, to czy Wnioskodawca ma obowiązek rozliczania podatku należnego VAT z faktur obciążających spółkę komandytową zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy VAT, czyli w chwili otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub w fakturze?

Pytanie 4

W związku z tym, iż przedmiotem umowy najmu, dzierżawy (za zgodą firm leasingowych) mają być poszczególne maszyny, urządzenia, meble, środki transportu z wyj. samochodu osobowego, inne wymienione w pkt l-13 stanu faktycznego oraz w związku z tym, że Wnioskodawca i spółka planują, iż wynajem ww. odbędzie na zasadzie tzw. refaktury kosztów ponoszonych przez wynajmującego jako leasingobiorcę - czy po stronie Wnioskodawcy nie będzie tzw. świadczeń częściowo odpłatnych lub świadczeń nieodpłatnych?

Stanowisko Wnioskodawcy (oznaczenie jak we wniosku).

Ad. 2

Wnioskodawca uważa, że po zawarciu za zgodą towarzystw leasingowych umów najmu, dzierżawy ze spółką komandytową, których to przedmiotem mogą być maszyny, urządzenia, sprzęt, środki transportu z wyjątkiem samochodu osobowego, meble, inne wymienione w pkt l-13 stanu faktycznego będące u Wnioskodawcy przedmiotami obowiązujących umów leasingu operacyjnego nadal będzie mógł odliczać podatek naliczony VAT na zasadach określonych w ustawie VAT wynikający z faktur wystawianych przez firmy leasingowe na Wnioskodawcę zgodnie z zawartymi umowami, ponieważ to on nadal będzie leasingobiorcą. W związku z zawartymi umowami najmu Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT zatem osiągnie obrót/przychód opodatkowany VAT, bowiem faktura za najem będąca refakturą kosztów leasingu będzie opodatkowana stawkami VAT 23%.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Na podstawie powyższego Wnioskodawca uważa, że z faktur otrzymywanych od firm leasingowych za sprzęt który będzie przedmiotem umów najmu, dzierżawy zawartymi pomiędzy Wnioskodawcą, a spółką komandytową ma prawo do odliczenia VAT na zasadach ogólnych bowiem spełnia ww. warunki.

Ad. 3

Wnioskodawca uważa, że ma obowiązek rozliczania podatku należnego VAT z faktur obciążających spółkę komandytową zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT, czyli w chwili otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub w fakturze.

Ad. 4

Wnioskodawca uważa, iż wynajem, dzierżawa dokonywana na zasadzie tzw. refaktury kosztów ponoszonych przez wynajmującego (Wnioskodawcę) jako leasingobiorcę - nie spowoduje powstania tzw. świadczeń częściowo odpłatnych lub świadczeń nieodpłatnych po stronie Wnioskodawcy jak też po stronie spółki komandytowej.

Refakturowanie choć jest pojęciem nie zdefiniowanym w żadnych przepisach podatkowych, to jednak jest ono w praktyce często stosowanym rozwiązaniem do tej pory nigdy kwestionowanym. Istotą refakturowania jest odsprzedaż bez marży, po kosztach nabytej uprzednio usługi, która jest udokumentowana fakturą VAT. Stanowisko to wielokrotnie potwierdzał NSA, który w wydawanych orzeczeniach stwierdzał, że refakturowanie w praktyce polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług, bez doliczania jakiejkolwiek marży. Refakturowanie nie stanowi odrębnej czynności ani w zakresie podatku dochodowego ani podlegającej VAT. Jest ono natomiast sposobem na przeniesienie kosztu świadczonej usługi na inny podmiot, związany z podmiotem dokonującym refakturowania określoną więzią prawną (tj. umową, która zezwala na jego przeniesienie). Tym bardziej za zgodą leasingodawcy w opisywanym przypadku.

Przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają możliwość wystawiania refaktur. Warto również zaznaczyć, iż refakturowanie zostało uregulowane w prawie unijnym. Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 112/2006/WE, w wypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi (Dyrektywa 112/2006/WE z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. Urz. UE L nr 347, str. 1 - od 1 stycznia 2007r. zastąpiła m.in. VI Dyrektywę).

W celu określenia, czy transakcja może podlegać refakturowaniu, należy stwierdzić, czy zostały spełnione warunki:

przedmiotem refakturowania są usługi,
z usługi nie korzysta podmiot (albo korzysta tylko w części), na którego wystawiana jest pierwotna faktura,
sprzedaż (odsprzedaż) musi być dokonana po cenie zakupu,
podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę z uwzględnieniem tej samej stawki VAT, która widnieje na fakturze pierwotnej,
w umowie między kontrahentami zawarte jest zastrzeżenie o refakturowaniu danej czynności.

Powyższe potwierdza Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z 7 stycznia 2011 (ILPP2/443-1657/10-3/AK), w której m.in. czytamy: „Oznacza to, że podmiot refakturujący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi”.

Reasumując dokonując refakturowania kosztów leasingu zgodnie z zawartymi umowami najmu, dzierżawy, ani u Wnioskodawcy ani po stronie spółki komandytowej nie powstaną tzw. świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne rodzące jakiekolwiek skutki podatkowe zarówno w pdof jak też w VAT.

W piśmie z dnia 29 maja 2013r. Wnioskodawca przedstawił swoje stanowisko odnośnie postawionego pytania nr 4.

Wnioskodawca wniósł o udzielenie odpowiedzi wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Wnioskodawca podtrzymał jednocześnie własne stanowisko wyrażone we wniosku ORD-IN dotyczące pytania nr 4 .

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnił, iż celem refakturowania usług jest przeniesienie kosztów usług nabytych przez podatnika na rzecz podmiotu, który z nich faktycznie korzysta. Istotą refakturowania jest odsprzedaż bez marży, po kosztach nabytej uprzednio usługi, która jest udokumentowana fakturą VAT. Stanowisko to wielokrotnie potwierdzał NSA, który w wydawanych orzeczeniach stwierdzał, że refakturowanie w praktyce polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług, bez doliczania jakiejkolwiek marży. Refakturowanie nie stanowi odrębnej czynności ani w zakresie podatku dochodowego ani podlegającej VAT. Jest ono natomiast sposobem na przeniesienie kosztu świadczonej usługi na inny podmiot, związany z podmiotem dokonującym refakturowania określoną więzią prawną (tj. umową, która zezwala na jego przeniesienie). Tym bardziej za zgodą leasingodawcy w opisywanym przypadku.

Przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają możliwość wystawiania refaktur. Warto również zaznaczyć, iż refakturowanie zostało uregulowane w prawie unijnym. Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 112/2006/WE, w wypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi (Dyrektywa 112/2006/WE z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1 - od 1 stycznia 2007r. zastąpiła m.in. VI Dyrektywę).

W celu określenia, czy transakcja może podlegać refakturowaniu, należy stwierdzić, czy zostały spełnione warunki:

przedmiotem refakturowania są usługi,
z usługi nie korzysta podmiot (albo korzysta tylko w części), na którego wystawiana jest pierwotna faktura,
sprzedaż (odsprzedaż) musi być dokonana po cenie zakupu,
podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę z uwzględnieniem tej samej stawki VAT, która widnieje na fakturze pierwotnej,
w umowie między kontrahentami zawarte jest zastrzeżenie o refakturowaniu danej czynności.

Powyższe potwierdza Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z 7 stycznia 2011 (ILPP2/443-1657/10-3/AK), w której m.in. czytamy: „Oznacza to, że podmiot refakturujący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi”.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 31 lipca 2008r., nr ILPP2/443-396/08-3/EN. Stwierdza: Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. „Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Należy podkreślić, iż istotą refakturowania jest to, by na fakturze dokumentującej odsprzedaż usług cena jednostkowa netto, wartość netto oraz stawka podatku od towarów i usług były takie jak na fakturze usługodawcy (przy założeniu, że miejsce świadczenia tych usług jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej). Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w stanie nieprzetworzonym odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 14 maja 2009r., nr IBPP3/443-203/09/AB.

Podmiot, który refakturuje, jest zarazem podmiotem świadczącym daną usługę w myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Pogląd ten jest zgodny z art. 28 dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten sam podatnik otrzymał i wyświadczył te usługi. Zatem obciążenie najemcy kosztami ponoszonymi przez Wynajmującego na zasadzie refaktury ponoszonych kosztów jest czynnością odpłatną.

Reasumując: dokonując refakturowania kosztów leasingu zgodnie z zawartymi umowami najmu, dzierżawy u wnioskodawcy nie powstaną tzw. świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne rodzące jakiekolwiek skutki podatkowe zarówno w pdof jak też w VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług uznaje się za prawidłowe.

Ad. 2

Kwestię odliczenia podatku reguluje przepis art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

z tytułu nabycia towarów i usług,
potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

-z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z ww. przepisów wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona wyżej zasada, wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego albo zwrotu podatku naliczonego. Sytuacje takie zostały wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:

wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
(uchylona)

transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony)
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:

stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;

faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony)
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Ponadto wskazać należy, że do dnia 31 grudnia 2010r. zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów regulują przepisy art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

I tak, w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2013r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 nie dotyczy:

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Stosownie do art. 3 ust. 3 ww. ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z wyżej powołanego przepisu art. 3 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony, wykorzystywanych w celach prowadzonej działalności gospodarczej, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości.

Jednak, w myśl art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 tego artykułu nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż dla celów prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są różne maszyny, urządzenia i środki transportu użytkowane i wykorzystywane do celów firmowych m.in.:

waga samochodowa elektroniczna 30 ton, rok produkcji 2012;
waga samochodowa elektroniczna 60 ton, rok prod. 2012;
samochód ciężarowy D., rok prod. 2010, ładowność 26000 kg, liczba miejsc 2 - to pojazd samochodowy powyżej 3,5 tony. Dopuszczalna masa całkowita wynosi: 26000 kg.
samochód dostawczy F., rok prod. 2006, ładowność 1881 kg, liczba miejsc 3, W przypadku tego pojazdu, użytkownik posiada zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, w którym Okręgowa Stacja Kontroli Pojazdów stwierdza, że jest to samochód ciężarowy, który spełnia wymagania określone w art. 7 ust. l pkt 4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 o zmianie ustaw o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw, jak też pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla VAT 4. Dopuszczalna masa całkowita wynosi: 3490 kg.
osprzęt do utrzymania dróg - odśnieżarka 3P160;
maszyna do robót ziemnych L.- koparka kołowa przeładunkowa;
ROL - ciągnik, maszyna rolnicza D. A. 230Y, rok prod. 2011;
kontenery r KP-33 3 sztuki;
wózek widłowy;
meble biurowe;
przyczepa powyżej 2T H. 18.70 rok prod. 2011;
samochód ciężarowy V. 6x2 rok prod. 2006, ładowność 25000 kg, liczba miejsc 2 - to pojazd samochodowy powyżej 3,5 tony. Dopuszczalna masa całkowita wynosi: 25000 kg.
maszyna nieprzemysłowa rentgenowski system kontroli obiektów.
samochód osobowy.

Samochód ciężarowy D., samochód dostawczy F. i samochód ciężarowy VOLVO są samochodami ciężarowymi i spełniają kryteria odliczania VAT od zakupu paliw jak też od wydatków ponoszonych jako opłaty leasingowe w 100%.

Składniki majątku (w tym użytkowane na podstawie umów leasingu operacyjnego), które Wnioskodawca zamierza wynająć/wydzierżawić będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych stawką podstawową 23%.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis zdarzenie należy zauważyć, iż składniki majątku (w tym użytkowane na podstawie umów leasingu operacyjnego), które Wnioskodawca zamierza wynająć/wydzierżawić będą wobec tego faktu wykorzystywane do czynności opodatkowanych stawką podstawową 23%. Zatem Wnioskodawcy po zawarciu za zgodą towarzystw leasingowych umów najmu/dzierżawy ze spółką komandytową, których przedmiotem będą maszyny, urządzenia, sprzęt, środki transportu z wyjątkiem samochodu osobowego, meble i inne przedmioty wymienione w pkt 1-13 opisanego zdarzenia przyszłego będące u Wnioskodawcy przedmiotami obowiązujących umów leasingu operacyjnego będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez firmy leasingowe na Wnioskodawcę zgodnie z zawartymi umowami.

Ad. 3

Podstawowa zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług została sformułowana w art. 19 ust. 1 ustawy, w myśl którego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Od tej zasady, ustawodawca określił szereg wyjątków ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np. od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza zawrzeć ze spółką umowy najmu i dzierżawy przedmiotem, których będą maszyny, urządzenia, meble, środki transportu z wyj. samochodu osobowego, i inne przedmioty wymienione w pkt l -13 zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym w przypadku zawarcia przez Wnioskodawcę ze spółką umów najmu i dzierżawy, obowiązek podatkowy powstanie u Wnioskodawcy na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT tj. z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu i dzierżawy.

Ad. 4

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wobec powyższego nie można uznać, iż czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe od kosztów świadczenia tych czynności, są nieodpłatne w części.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest orzecznictwo TSUE. Przykładowo w wyroku w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gasaback AB v. Riksskatteverket, TSUE wskazał, iż według VI Dyrektywy dostawa jest albo odpłatna albo nieodpłatna. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza w ocenie TSUE, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków (art. 693 § 1 i § 2 kodeksu cywilnego).

Tak więc najem i dzierżawa są umowami dwustronnie obowiązującymi i wzajemnymi; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższych przepisów wynika, iż najem i dzierżawa stanowią odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Stosownie do art. 3531 ustawy Kodeks cywilny, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W związku z powyższym w przypadku zawarcia umowy najmu lub dzierżawy strony umowy w zawartej umowie ustalają warunki tej umowy w tym m.in. kwotę w postaci czynszu jaką najemca/dzierżawca zobowiązuje się płacić wynajmującemu/wydzierżawiającemu. W takiej sytuacji nie wystąpią żadne dodatkowe świadczenia (odpłatne lub nieodpłatne).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca na podstawie zawartych umów wynajmie/ wydzierżawi spółce maszyny, urządzenia, meble, środki transportu z wyjątkiem samochodu osobowego i inne przedmioty wymienione w pkt 1-13 zdarzenia przyszłego. W tych umowach zostanie określona m.in. kwota jaką Wnioskodawca będzie obciążał spółkę za najem i dzierżawę. Kwoty te będą równe kwotom, którymi Wnioskodawca w każdym okresie zgodnie z własnym harmonogramem i własnymi umowami leasingowymi jest obciążany przez firmy leasingowe (leasingodawców) w poszczególnych okresach.

Z powyższego wynika, iż transakcję tą należy uznać za odpłatne świadczenie usług, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Istnieje bowiem beneficjent (odbiorca) świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu/dzierżawy, którym to beneficjentem jest jego kontrahent. Świadczenie to ma charakter odpłatny, bowiem Wnioskodawca z tytułu świadczenia tych usług obciąża spółkę kontrahenta kwotami równymi wartości leasingu usług.

Nie oznacza to jednak, że w tej sytuacji dochodzi do refakturowania przez Wnioskodawcę na rzecz jego kontrahenta usług leasingu. Z okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, iż występują tu dwie odrębne grupy usług świadczone na podstawie odrębnych umów cywilnoprawnych tj. z jednej strony są umowy leasingu zawarte pomiędzy leasingodawcą i Wnioskodawcą (leasingobiorca), a z drugiej strony są umowy najmu/dzierżawy zawarte pomiędzy Wnioskodawcą (wynajmujący/wydzierżawiający) i jego kontrahentem (najemca/dzierżawca). Z wniosku nie wynika natomiast aby w umowach leasingu Wnioskodawca działał w imieniu i na rzecz swojego kontrahenta, któremu wynajmuje/wydzierżawia leasingowany przez siebie sprzęt.

Przy czym należy zauważyć, iż w opisanej sytuacji nie wystąpią dodatkowe odpłatne lub nieodpłatne świadczenia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług dotyczące pytania nr 2, 3, i 4 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. organ wskazuje, że podjęta w niniejszej interpretacji ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy odnosi się wyłącznie do zakresu objętego pytaniem Wnioskodawcy. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii, o której mowa w art. 32 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Zauważyć także należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 ustawa – Ordynacja podatkowa). Zatem wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tych też względów – z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego – zaznacza się, iż niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Wnioskodawcy, nie dotyczy natomiast Spółki Metalik Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. Uwzględniając powyższe wskazać zatem należy, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla Spółki Metalik Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotycząca pytań nr 1 i 4 zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin