INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.07.2012 r. (data wpływu 20.07.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług factoringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.07.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług factoringu.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Przedmiotem działalności Spółki dalej „Wnioskodawca” jest udzielanie finansowania na różnego rodzaju inwestycje. Działalność Wnioskodawcy opiera się głównie na leasingu. Obecnie Wnioskodawca planuje prowadzić działalność polegającą na finansowaniu kontrahentów również poprzez zakup ich wierzytelności handlowych. Kontrahentami Wnioskodawcy będą, co do zasady, inni leasingodawcy (lub wydzierżawiający). Wnioskodawca będzie nabywał niewymagalne wierzytelności leasingowe (wierzytelności z tytułu dzierżawy). Wierzytelności te będą miały charakter bezwarunkowy i bezsporny, co do prawa i terminu wymagalności oraz których podstawa prawna i termin płatności nie będą budziły wątpliwości. Dłużnicy kontrahentów będą informowani o dokonanej cesji wierzytelności.

Cena sprzedaży zostanie ustalona w kwocie niższej od wartości nominalnej nabywanych wierzytelności. Różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną ustaloną w umowie (dyskonto) będzie stanowiła wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usługi.

Intencją Wnioskodawcy jest wchodzenie w stałe relacje z kontrahentami, w ramach których cyklicznie będzie dochodziło do zakupu pakietów wierzytelności.

Planowane umowy sprzedaży wierzytelności będą przewidywały, że dłużnicy będą nadal dokonywali płatności do kontrahentów (Cedentów). Kontrahenci zawiadomią dłużnika o sprzedaży wierzytelności, jednakże nadal będą naliczać raty leasingowe (dzierżawne), fakturować dłużników i pobierać od dłużnika na rzecz Wnioskodawcy wszystkie należne kwoty zgodnie z umową leasingu lub umową dzierżawy. W skutek cesji wierzytelności Cedent zobowiązany będzie do przekazania Wnioskodawcy uzyskanych kwot w ich terminach zapłaty (transfer rat leasingu otrzymanych od dłużnika). Niemniej jednak, to Wnioskodawca będzie ponosić ryzyko niewypłacalności dłużnika. Brak wpłat rat leasingowych w żadnym przypadku nie będzie obciążał Cedentów, lecz Wnioskodawcę.

W konsekwencji, skutkiem zawartych przelewów wierzytelności, będzie finansowanie za wynagrodzeniem bieżącej działalności kontrahentów przy jednoczesnym przejęciu ryzyka niewypłacalności jego dłużników.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy obrotem dla celów podatku VAT będzie dyskonto w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną nabywanych wierzytelności a ceną ich zakupu, jako wynagrodzenie za usługi faktoringu świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów...
2. Czy wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia usługi wskazanej w stanie faktycznym, jako wynagrodzenie za wykonywaną usługę faktoringu, powinno zostać opodatkowane podstawową stawką podatku od towarów i usług wynoszącą 23%...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm., dalej jako: „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowość prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem. Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, może stanowić świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. W szczególności profesjonalne skupowanie wierzytelności za wynagrodzeniem w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej sprzedaży stanowi świadczenie usługi finansowej.

Usługi finansowe zostały przez ustawodawcę zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 ustawy o VAT. Niemniej, w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT ustawodawca wskazał, że usługa faktoringu jest wyłączona z powyższych zwolnień.

Polskie przepisy nie zawierają definicji usługi faktoringu. Umowa faktoringu należy do kategorii tzw. umów nienazwanych, czyli niezapisanych wprost w kodeksie cywilnym. Zgodnie z treścią art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. 1964 Nr 16 poz. 93 ze. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W praktyce przyjmuje się, że faktoring polega na tym, że faktor (podmiot zawodowo trudniący się tego rodzaju działalnością) nabywa wierzytelności przysługujące faktorantowi (przedsiębiorca połączony stosunkiem zobowiązaniowym z dłużnikiem) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto. uwzględniające wynagrodzenie faktora. Przedmiotem faktoringu są wierzytelności niewymagalne. Usługi faktoringu charakteryzują się tym, iż dotyczą wierzytelności handlowych wynikających z zawartych pomiędzy przedsiębiorcami umów sprzedaży towarów i usług, a nie wszelkiego rodzaju wierzytelności. Z reguły przedmiotem faktoringu są wierzytelności o stosunkowo krótkim terminie ich zaspokojenia. Usługi faktoringu często kreują stosunek zobowiązaniowy o charakterze ciągłym (długoterminowym) pomiędzy faktorem a faktorantem.

Z biznesowego punktu widzenia, w istocie faktoring jest narzędziem, którego głównym zadaniem jest zwiększenie płynności finansowej kontrahenta.

Wobec tego, iż jak wskazano wyżej pojęcie faktoringu nie zostało zdefiniowane zarówno w przepisach prawa podatkowego, jak i prawa cywilnego, zasadne jest odwołanie się do regulacji i wytycznych zawartych w prawie międzynarodowym. Definicja faktoringu znajduje się w Konwencji z dnia 28 maja 1988 r. UNIDROID o międzynarodowym faktoringu (tzw. Konwencji Ottawskiej). Konwencja ta określa, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem faktoringu.

Zgodnie z jej postanowieniami, poprzez umowę faktoringu rozumie się cesję wierzytelności połączoną z wykonywaniem przez faktora co najmniej dwóch z następujących funkcji:

• finansowanie cedenta;
• księgowanie należności;
• inkasowanie należności;
• przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika.
  
  

Faktoring jest zatem usługą złożoną, na którą w zależności od postanowień stron umowy (oprócz cesji wierzytelności), mogą składać się powyższe czynności. Katalog może być szerszy lub węższy w zależności od potrzeb biznesowych kontrahenta.

Ustawa o VAT nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie dla określenia, czy dana umowa spełnia definicję umowy faktoringowej, decydujące znaczenia powinna mieć treść stosunku prawnego łączącego strony przedmiotowej umowy, a nie jej nazwa.

Przenosząc powyższe uwagi na stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, iż przedmiotem zawieranych przez Spółkę umów, bez względu na ich nazwę, będzie finansowanie zbywcy poprzez umowę faktoringu. Wnioskodawca będzie nabywał za wynagrodzeniem, w ramach stosunków zobowiązaniowych o charakterze ciągłym niewymagalne wierzytelności handlowe jednocześnie przejmując ryzyko braku ich spłaty przez dłużnika.

Mając na uwadze powyższe unormowania, jak również wskazane we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż wynagrodzeniem Wnioskodawcy za wykonywane przez niego czynności polegające na świadczeniu usługi faktoringu, będzie dyskonto w postaci różnicy pomiędzy wartością nominalną nabywanych wierzytelności a ich ceną nabycia. Kwota należna (całość świadczenia należnego), jaką Wnioskodawca otrzyma od kontrahenta (nabywcy usługi) w związku ze świadczoną usługą faktoringu będzie w istocie stanowiła różnicę pomiędzy tym, co otrzyma od kontrahenta w wyniku przekazanych mu płatności leasingowych, a kwotą wypłaconą kontrahentowi przez Wnioskodawcę z tytułu jego finansowania.

Z uwagi na treść art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług faktoringu będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Powyższe stanowisko ściśle koresponduje ze stanowiskiem wyrażonym przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, m.in.:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 maja 2012 r., Nr IPPPI/443-161/12-2/EK;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2012 r., Nr IPPPI/443-131/12-2/EK;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia I marca 2012 r., Nr ILPP2/443-1634/11-2/EN.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Reasumując umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl z art. 43 ust. 1 pkt 38, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionego zdarzenia tut. Organ stwierdza, że czynność polegająca na zakupie wierzytelności, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zatem, należy stwierdzić, iż przedmiotowa czynność polegająca na obrocie wierzytelnościami, tj. zakupie wierzytelności, stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, polegającą na uwolnieniu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje prowadzić działalność polegającą na finansowaniu kontrahentów również poprzez zakup ich wierzytelności handlowych. Kontrahentami Wnioskodawcy będą, co do zasady, inni leasingodawcy (lub wydzierżawiający). Wnioskodawca będzie nabywał niewymagalne wierzytelności leasingowe (wierzytelności z tytułu dzierżawy). Wierzytelności te będą miały charakter bezwarunkowy i bezsporny, co do prawa i terminu wymagalności oraz których podstawa prawna i termin płatności nie będą budziły wątpliwości. Dłużnicy kontrahentów będą informowani o dokonanej cesji wierzytelności.

Cena sprzedaży zostanie ustalona w kwocie niższej od wartości nominalnej nabywanych wierzytelności. Różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną ustaloną w umowie (dyskonto) będzie stanowiła wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usługi.

Intencją Wnioskodawcy jest wchodzenie w stałe relacje z kontrahentami, w ramach których cyklicznie będzie dochodziło do zakupu pakietów wierzytelności.

Planowane umowy sprzedaży wierzytelności będą przewidywały, że dłużnicy będą nadal dokonywali płatności do kontrahentów (Cedentów). Kontrahenci zawiadomią dłużnika o sprzedaży wierzytelności, jednakże nadal będą naliczać raty leasingowe (dzierżawne), fakturować dłużników i pobierać od dłużnika na rzecz Wnioskodawcy wszystkie należne kwoty zgodnie z umową leasingu lub umową dzierżawy. W skutek cesji wierzytelności Cedent zobowiązany będzie do przekazania Wnioskodawcy uzyskanych kwot w ich terminach zapłaty (transfer rat leasingu otrzymanych od dłużnika). Niemniej jednak, to Wnioskodawca będzie ponosić ryzyko niewypłacalności dłużnika. Brak wpłat rat leasingowych w żadnym przypadku nie będzie obciążał Cedentów, lecz Wnioskodawcę.

W konsekwencji, skutkiem zawartych przelewów wierzytelności, będzie finansowanie za wynagrodzeniem bieżącej działalności kontrahentów przy jednoczesnym przejęciu ryzyka niewypłacalności jego dłużników.

Odnosząc zatem powołany stan prawny do przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście zadanych pytań tut. organ stwierdza, iż czynność polegająca na nabyciu przez Wnioskodawcę wierzytelności innych podmiotów gospodarczych, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” ww. podmiotów od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Zatem usługi wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Tym samym transakcja ta nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy, lecz winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W świetle cytowanego art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku nabycia wierzytelności, podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi ściągania długów stanowić będzie różnica między wartością nominalną wierzytelności, która została przeniesiona na cesjonariusza, a kwotą, którą cesjonariusz zapłacił za przejętą wierzytelność. Różnica ta stanowi bowiem faktyczne wynagrodzenie cesjonariusza z tytułu świadczonej usługi.

W związku z powyższym podstawą opodatkowania czynności polegającej na nabyciu wierzytelności za cenę niższą od jej wartości nominalnej jest dyskonto – czyli różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością którą Wnioskodawca zapłaci wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zatem stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.