Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-210/13/PS
z 18 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2013 r. (data wpływu 10 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów zobowiązań wynikających z wystawionych faktur korygujących przez dostawców materiałów – jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów zobowiązań wynikających z wystawionych faktur korygujących przez dostawców materiałów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, prowadzący działalność w zakresie produkcji i sprzedaży łożysk ślizgowych i innych elementów dla przemysłu samochodowego, dokonuje zakupu materiałów (np. miedzi) potrzebnych do produkcji od podmiotów powiązanych z siedzibami poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Koszty zakupu tych materiałów Wnioskodawca traktuje jako koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodów (w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zgodnie z warunkami zakupu materiałów obowiązującymi pomiędzy podmiotami powiązanymi w grupie F., do której należy Wnioskodawca, materiały kupowane są przez Spółkę od podmiotów powiązanych (sprzedawcy) po tzw. cenach standardowych, które są stałe w okresie roku. Materiały te są nabywane przez sprzedawców od podmiotów niepowiązanych, a ich ceny na giełdach światowych ulegają znacznym wahaniom. Z uwagi na tę zmienność cen, warunki transakcji pomiędzy sprzedawcami a spółką przewidują, że raz na trzy miesiące strony dokonują dodatkowego rozliczenia mającego na celu wyrównanie zastosowanej ceny standardowej do cen obowiązujących w danym trzymiesięcznym okresie na giełdach światowych. Rozliczenie to odbywa się w ten sposób, że sprzedawcy wystawiają na Wnioskodawcę noty uznaniowe lub obciążeniowe - w zależności od tego, czy wyrównanie ceny standardowej polega na jej obniżeniu czy na podwyższeniu. Rozliczenie dokonywane jest zbiorczo na jednym dokumencie za cały okres rozliczeniowy. Rozliczenie to określane jest w ramach grupy jako tzw. dopłaty materiałowe, lecz Spółka traktuje je jako korektę ceny zakupu materiałów (in plus lub in minus). Wspomniane okresy rozliczeniowe nie pokrywają się z kwartałami kalendarzowymi i dlatego, dla przykładu, z końcem marca 2013 r. Spółka otrzymała rozliczenie za okres grudzień 2012 - luty 2013.

W poszczególnych latach Spółka otrzymuje obciążenia/uznania z tytułu korekty ceny zakupów materiału zarówno przed jak i po sporządzeniu sprawozdania finansowego za rok, w którym zostały dokonane zakupy, których dotyczy korekta. Spółka zobowiązana jest - na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości - do sporządzania sprawozdań finansowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym okresie rozliczeniowym Wnioskodawca powinien ująć korektę kosztów związanych z zakupem materiałów (stanowiących koszty bezpośrednie uzyskania przychodu) w przypadku, gdy otrzyma dokument stanowiący podstawę do takiej korekty po zakończeniu roku podatkowego, w którym zostały zawarte transakcje, których dotyczy korekta ceny (kosztu zakupu)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy otrzyma on dokument stanowiący podstawę do dokonania korekty kosztów związanych z zakupem materiałów (kosztów bezpośrednich), po zakończeniu roku podatkowego, powinien on dokonać korekty tych kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 15 ust. 4b oraz art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka ponosi wydatki na materiały niezbędne do procesu produkcji prowadzonego w swoim przedsiębiorstwie. Biorąc pod uwagę rodzaj kosztu i prowadzoną działalność, Spółka traktuje te wydatki jako tzw. koszty bezpośrednie. Koszty te nie stanowią kosztów skatalogowanych w art. 16 ustawy. W celu ustalenia sposobu zaliczenia kosztów bezpośrednich do kosztów uzyskania przychodów należy zastosować art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 4, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Bezpośredni koszt uzyskania przychodów można zatem zasadniczo odliczyć tylko w tym roku podatkowym, w którym został osiągnięty przychód, do którego dany koszt się odnosi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje również moment rozliczenia kosztów w przypadkach, w których koszty bezpośrednie ponoszone są po roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody. Zgodnie z 15 ust. 4b, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje również przypadki, gdy koszt bezpośredni ponoszony jest w jeszcze późniejszych terminach niż wskazuje to art. 15 ust. 4b. Mianowicie - zgodnie z ust. 4c powyżej wskazanego przepisu - koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują zasad rozliczania kwot wynikających z korekty kosztów bezpośrednich. Zdaniem wnioskodawcy, skoro ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje w tym zakresie żadnej szczególnej regulacji, należy przyjąć, iż także korekta powinna być rozliczona na zasadach ogólnych, zdefiniowanych dla kosztów bezpośrednich przez art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę potwierdzone jest w ugruntowanej linii orzecznictwa sądów administracyjnych. Stanowisko takie zajął m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 3 grudnia 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 2561/10), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 2 lipca 2012 r. (sygn. akt I SA/Gl 1094/11), a także Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 28 lutego 2011 r. (sygn. akt I SA/Wr 1457/10). W tym ostatnim wyroku Sąd wskazał: „Przepisy updop nie regulują wprost zasad zaliczania do kosztów bezpośrednich powyższych kwot wynikających z faktur korygujących. Skoro jednak ustawodawca nie przewidział w tym zakresie żadnej specjalnej regulacji, zdaniem Sądu uzasadniony jest pogląd, że w przedmiotowej sprawie podwyższone kwoty wynikające z faktur korygujących powinny być zaliczane w koszty podatkowe na ogólnych zasadach określonych w art. 15 ust. 4, 4b i 4c u.p.d.o.p.”

Ostatnie ze wskazanych orzeczeń było także przedmiotem postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. NSA w wyroku w sprawie o sygn. akt II FSK 1298/11, z dnia 26 lutego 2013 r., podtrzymał stanowisko Sądu pierwszej instancji, wskazując: „Należy przy tym zaakcentować, że wbrew twierdzeniu organu interpretacyjnego - przepis ten (art. 15 ust. 4c updop - przypis Wnioskodawcy) nie odnosi się czy to do faktury, czy faktury korygującej, a więc dokumentu, na podstawie, którego koszt został poniesiony - tylko do kosztu poniesionego po zaistnieniu bądź określonego zdarzenia faktycznego (sporządzeniu sprawozdania finansowego) bądź określonej okoliczności prawnej (upływu terminu do złożenia zeznania). Zasadnie zatem Sąd I instancji wywiódł, że poniesienie kosztu wiążącego się bezpośrednio z przychodem 2008 i 2009 r., po dniu sporządzenia sprawozdań finansowych za wskazane lata, skutkuje tym, że koszty te można rozliczyć wyłącznie w trybie art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p. tj. w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, którego dotyczy przychód powiązany z tym wydatkiem.” Sąd wskazał zatem, iż z przepisu art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (jak zresztą i pozostałych przepisów art. 15 dotyczących kosztów bezpośrednich uzyskania przychodu), nie można odnosić tylko do faktur dokumentujących poniesione przez podatnika wydatki, w sytuacji gdy przepis nie odnosi się do faktur czy też faktur korygujących. Określa on natomiast okres rozliczeniowy do którego należy zaliczyć wszelkie koszty (a zatem także te wynikające z korekty) poniesione po sporządzeniu sprawozdania finansowego bądź upływie terminu do złożenia zeznania.

W dalszej części uzasadnienia NSA stwierdza także: „Twierdzenie organu interpretacyjnego o zastosowaniu w takim przypadku przepisów Ordynacji podatkowej, nie ma usprawiedliwionych podstaw. Po pierwsze, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, w dacie składania zeznań podatkowych za lata 2008 i 2009 r., zeznania te obejmowały zaistniały stan faktyczny w tychże latach, a po drugie, przepisy Ordynacji podatkowej, mają zastosowanie w sytuacji, gdy danej instytucji, nie regulują przepisy podatkowe odnoszące się do danej kategorii podatku. W ocenianej sprawie, potrącalność kosztów w czasie regulują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a konkretnie art. 15 ust. 4 - 4d w/w ustawy. Zastosowanie w takiej sytuacji przepisów Ordynacji podatkowej o korekcie kosztów uzyskania przychodów za wskazane lata de facto prowadziłoby do ich pominięcia/niezastosowania, a więc ich naruszenia, skoro przepisy te w sposób kompleksowy regulują zagadnienie potrącalności kosztów uzyskania przychodów, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z przychodami.”

Organ podatkowy wydający interpretację, która stała się podstawą postępowania sądowo administracyjnego, zakończonego komentowanym wyrokiem NSA, zajął stanowisko, zgodnie z którym brak w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych szczegółowych przepisów regulujących wprost moment ujmowania korekty kosztów uzyskania przychodów, świadczy o konieczności oparcia się w tej mierze na przepisach Ordynacji podatkowej. Na podstawie rozwiązań zawartych w ustawie Ordynacja podatkowa dotyczących korekty deklaracji, uznał on, że rozliczenie korekty kosztu uzyskania przychodu powinno mieć miejsce w rozliczeniu za okres sprawozdawczy, do którego zaliczono pierwotnie koszt uzyskania przychodu, którego dotyczy późniejsza korekta. NSA, jak wcześniej WSA we Wrocławiu, z takim poglądem się nie zgodził, uznając, iż w przypadku rozliczenia korekty kosztów uzyskania przychodów pominięcie przepisów art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zastosowanie do tej sytuacji przepisów Ordynacji podatkowej prowadzi do naruszenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, iż noty odnoszące się do kosztów bezpośrednich danego roku podatkowego otrzymane:

• do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego (czyli w terminie, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1), powinny być ujmowane w roku podatkowym, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody,
  

• po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego powinny być rozpoznawane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane było sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.
  

W przypadku przykładowego okresu rozliczeniowego, trwającego od grudnia 2012 roku do lutego 2013 roku, nota otrzymana przez Spółkę w marcu 2013 r. dotyczyła częściowo zakupów materiałów dokonanych w roku 2012 (a więc zakończonym już roku podatkowym), a część zakupów dokonanych w bieżącym roku podatkowym (2013). Ponieważ jednak Spółka otrzymała tę notę po dacie sporządzenia sprawozdania finansowego za rok 2012, więc, w świetle przytoczonych wyżej regulacji oraz stanowiska orzecznictwa odnośnie sposobu ujmowania korekt kosztów, cała kwota wynikająca z tej noty powinna zostać przez spółkę rozliczona w kosztach roku 2013 (roku następującego po roku, w którym osiągnięto przychody, z którymi związane są te koszty).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,

• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,

• został właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,

• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Art. 15 ust. 4c stanowi z kolei, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że Wnioskodawca, prowadzący działalność w zakresie produkcji i sprzedaży łożysk ślizgowych i innych elementów dla przemysłu samochodowego, dokonuje zakupu materiałów (np. miedzi) potrzebnych do produkcji od podmiotów powiązanych z siedzibami poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej. Koszty zakupu tych materiałów Wnioskodawca traktuje jako koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodów (w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zgodnie z warunkami zakupu materiałów obowiązującymi pomiędzy podmiotami powiązanymi w grupie, do której należy Wnioskodawca, materiały kupowane są przez Spółkę od podmiotów powiązanych (sprzedawcy) po tzw. cenach standardowych, które są stałe w okresie roku. Materiały te są nabywane przez sprzedawców od podmiotów niepowiązanych, a ich ceny na giełdach światowych ulegają znacznym wahaniom. Z uwagi na tę zmienność cen, warunki transakcji pomiędzy sprzedawcami a Spółką przewidują, że raz na trzy miesiące strony dokonują dodatkowego rozliczenia mającego na celu wyrównanie zastosowanej ceny standardowej do cen obowiązujących w danym trzymiesięcznym okresie na giełdach światowych. Rozliczenie to odbywa się w ten sposób, że sprzedawcy wystawiają na Wnioskodawcę noty uznaniowe lub obciążeniowe - w zależności od tego, czy wyrównanie ceny standardowej polega na jej obniżeniu czy na podwyższeniu. Rozliczenie dokonywane jest zbiorczo na jednym dokumencie za cały okres rozliczeniowy. Rozliczenie to określane jest w ramach grupy jako tzw. dopłaty materiałowe, lecz Spółka traktuje je jako korektę ceny zakupu materiałów (in plus lub in minus).

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest mement potrącalności kosztów bezpośrednich, wynikających z korekt cen zakup materiałów, w przypadku, gdy otrzyma on dokument stanowiący podstawę do takiej korekty po zakończeniu roku podatkowego, w którym zostały zawarte transakcje, których dotyczy korekta ceny (kosztu zakupu).

Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera odrębnych regulacji dotyczących sposobu kwalifikacji podatkowej korekt kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, z jakimi mamy do czynienia w przedmiotowym wniosku.

Podkreślić należy, iż faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem zawsze faktura pierwotna (faktura korygująca musi bowiem zawierać dane ujęte w fakturze, której dotyczy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów. Nie może budzić wątpliwości, iż bez względu na to czy poniesiony koszt ma charakter kosztu bezpośredniego, czy też kosztu pośredniego wystawiona faktura korygująca nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość. Korekta wielkości kosztu powinna być zatem zawsze rozliczna w okresie rozliczeniowym, w którym koszt został już ujęty w ewidencji księgowej, z uwzględnieniem zasad potrącalności wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku zatem kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami istotnym dla rozliczenia korekty kosztów będzie data uzyskania przychodów. Od niej zależy bowiem sposób ujęcia kosztów bezpośrednio z nimi związanych.

Jeżeli bowiem koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami poniesione zostały w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Podobnie, jeśli poniesione zostały w roku następującym po roku w którym uzyskano odpowiadające im przychody ale do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, albo złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego, również są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zatem istotne z punktu widzenia przedmiotowej sprawy jest, czy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami zostały rozliczone, a zatem czy podatnik uzyskał przychody z nimi związane.

Jeżeli tak, późniejsze otrzymanie faktury korygującej - w następnym roku podatkowym – po sporządzeniu sprawozdania finansowego, nie będzie uprawniało do potrącenia tego wydatku zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy podatkowej. Skoro bowiem koszty zostały już poniesione, to nie można do nich stosować powyższego przepisu.

Z uwagi na to, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów, a także nie zawierają uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) tychże kosztów, tj. czy koszty podatkowe powiększa się (pomniejsza) w dacie korekty, czy też w dacie poniesienia kosztów, zasadne jest zastosowanie rozwiązań zawartych w ustawie – Ordynacja podatkowa dotyczących korekty deklaracji.

W przypadku rozliczenia kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym i otrzymania w roku następnym faktury korygującej, korektę kosztów należy dokonać za rok poprzedni. Faktura korygująca powoduje bowiem w takim wypadku, iż w zeznaniu za poprzedni rok zostały wykazane koszty w nieprawidłowej wysokości.

Jeżeli jednak faktura korygująca została wystawiona w roku następnym po sporządzeniu sprawozdania finansowego, tj. roku, po którym dokonano transakcji zakupu materiałów, ale nie dokonano jeszcze sprzedaży produktów, z punktu widzenia potrącalności tych wydatków sporządzenie sprawozdania za poprzedni rok podatkowy jest nie istotne, a wydatek pomimo jego korekty zostanie zaliczony do kosztów na zasadach wskazach w art. 15 ust. 4 – ust. 4c ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Spółki, w świetle którego noty odnoszące się do kosztów bezpośrednich danego roku podatkowego otrzymane:

• do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego (czyli w terminie, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1), powinny być ujmowane w roku podatkowym, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody,

• po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego powinny być rozpoznawane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane było sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie,

• uznać należy co do zasady za nieprawidłowe.

Natomiast powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii bowiem nie kwestionując i w żaden sposób nie podważając znaczenia orzecznictwa sądów administracyjnych jako zawierających istotne wskazówki co do interpretacji przepisów prawa oraz ich zastosowania, należy zauważyć, że istnienie tego orzecznictwa nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.