INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 08.11.2012 r. (data wpływu 14.11.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwoty bonusu (rabatu pośredniego) wypłacanego przez Spółkę Sprzedawcy (pytanie oznaczone nr 6) – jest prawidłowe,
  
  

• kwalifikacji podatkowej kwoty bonusu wypłacanego przez Spółkę Sprzedawcy oraz momentu poniesienia przedmiotowego wydatku (pytanie nr 7) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14.11.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwoty bonusu (rabatu pośredniego) wypłacanego przez Spółkę Sprzedawcy oraz w zakresie kwalifikacji podatkowej kwoty bonusu wypłacanego przez Spółkę Sprzedawcy i momentu poniesienia przedmiotowego wydatku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

M. Polska Sp. z o. o. (dalej:. „M.” lub „Spółka”) należy do międzynarodowej grupy kapitałowej L. M.. Spółka została powołana w Polsce 1 kwietnia 2008 r. Jej głównym przedmiotem działalności jest sprzedaż alkoholi wybranych krajowych i zagranicznych producentów. Spółka jest też wyłącznym dystrybutorem produktów M. w Polsce.

Model dystrybucji produktów M. zakłada, że Spółka sprzedaje je do hurtowni (dystrybutorów), które następnie sprzedają je kolejnym podmiotom gospodarczym (sklepy, restauracje, puby, kluby, itp.; dalej: Sprzedawcy). W takim modelu rozliczeń, Spółka nie sprzedaje bezpośrednio żadnych produktów Sprzedawcom i nie wystawia również na ich rzecz żadnych faktur VAT. Jednocześnie jednak, wszystkie produkty M., które są przedmiotem legalnego obrotu w Polsce pochodzą wyłącznie od M. Polska.

Spółka zamierza zawrzeć umowy (według ustalonego wzoru) ze Sprzedawcami, zgodnie z którymi w przypadku spełnienia określonych warunków dotyczących poziomu dokonanych zakupów produktów M. przez danego Sprzedawcę w danym okresie rozliczeniowym, M. Polska przyzna takiemu Sprzedawcy bonus pieniężny w określonej kwocie, co efektywnie zmniejszy takiemu Sprzedawcy cenę zakupu produktów M. (tzw. rabat pośredni). Zgodnie z umową, Sprzedawcy nie będą zobowiązani do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz M. Polska, uzyskanie rabatu pośredniego będzie uzależnione wyłącznie od osiągnięcia przez danego Sprzedawcę określonego w umowie poziomu zakupów produktów M. Kwota bonusu (rabatu pośredniego) zmniejszającego koszt zakupu zostanie wypłacona Sprzedawcy bezpośrednio przez M. Polska. Powyższy bonus (rabat pośredni) zostanie udokumentowany notą księgową (notą uznaniową wystawianą przez M. Polska), gdyż w opisanym poniżej przypadku Spółka nie ma możliwości wystawiania na rzecz Sprzedawcy faktury korygującej, aby udokumentować udzielony rabat, ponieważ Spółka nie wystawiła żadnej faktury sprzedażowej na rzecz Sprzedawcy. Sprzedawca otrzymuje fakturę zakupową od hurtowni/dystrybutora, a nie od Spółki.

Celem opisanego wyżej działania M. Polska jest motywowanie Sprzedawców do bardziej aktywnej sprzedaży produktów M., które pochodzą z sieci sprzedaży M. Polska, poprzez uatrakcyjnienie warunków zakupu produktów M. Polska (zwrot części ceny zapłaconej przez Sprzedawcę w formie bonusu - rabatu pośredniego) proporcjonalnie do wielkości zakupów produktów M., co wobec faktu, iż M. Polska jest wyłącznym dostawcą na polski rynek produktów M. wpływać będzie na zwiększenie sprzedaży M. Polska, a w konsekwencji zwiększenie przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z udzieleniem Sprzedawcy rabatu pośredniego w opisanych wyżej warunkach, Spółka jest zobowiązana do wystawienia faktury korygującej, czy też z uwagi na fakt, że Spółka nie wystawia żadnych faktur na rzecz Sprzedawcy, udokumentowanie rabatu pośredniego może nastąpić notą księgową (uznaniową)...
2. Czy w związku z udzieleniem Sprzedawcy rabatu pośredniego w opisanych wyżej warunkach, Spółka jest uprawniona do obniżenia obrotu na gruncie VAT na podstawie wystawionej noty księgowej (uznaniowej)...
3. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 2, w jaki sposób odnosić kwotę rabatu do wartości obniżenia podstawy opodatkowania VAT przez Spółkę...
4. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 2, czy nota księgowa (uznaniowa) będzie dokumentem, który należy uwzględnić w rejestrze VAT Spółki dla potwierdzenia obniżenia podstawy opodatkowania VAT po stronie M. Polska...
5. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 2, w rozliczeniu za który okres Spółka powinna dokonać zmniejszenia obrotu w związku z udzieleniem rabatu pośredniego...
6. Czy kwota bonusu (rabatu pośredniego) wypłaconego Sprzedawcy stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT...
7. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 6, w którym momencie bonus (rabat pośredni) uznawać należy za koszt poniesiony, zaliczany do podatkowych kosztów uzyskania przychodów...
8. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 2, czy kwota stanowiąca różnicę pomiędzy należnym podatkiem VAT wynikającym z ksiąg rachunkowych (rozliczenia z tytułu VAT) a kwotą podatku VAT należnego pomniejszonego o udzielony rabat pośredni, wynikającą z deklaracji VAT-7 stanowi przychód w rozumieniu przepisów Ustawy CIT ...
   
   

Odpowiedź na pytanie oznaczone w przedmiotowym wniosku numerem 6 i 7 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Przedmiotowy wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, odnośnie pytania oznaczonego nr 8, oraz w zakresie pytań oznaczonych numerami od 1 do 5 tj. w zakresie podatku od towarów i usług VAT zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 6

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W ocenie Spółki, działania zmierzające do intensyfikacji sprzedaży oferowanych przez Spółkę produktów M. Polska, także w przypadku gdy kierowane są do podmiotów będących pośrednimi nabywcami tych produktów - tj. do Sprzedawców, wpływają na zwiększenie wolumenu (wartościowo oraz ilościowo) sprzedaży dokonywanej przez Spółkę, a tym samym do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów. Stosowana przez Spółkę strategia marketingowa polega na motywowaniu wszystkich podmiotów uczestniczących w sieci dystrybucji produktów M., nie tylko bezpośrednio nabywających te produkty od Spółki (dystrybutorzy), ale również prowadzących sprzedaż produktów bezpośrednio do konsumentów (Sprzedawcy).

Podniesiono, iż mając na uwadze, że Spółki nie łączą ze Sprzedawcami bezpośrednie stosunki handlowe, jedynym sposobem praktycznej realizacji strategii marketingowej polegającej na uatrakcyjnianiu kosztów zakupu produktów M. w zależności od wysokości dokonywanych zakupów tych produktów, jest oferowanie Sprzedawcom zwrotu części zapłaconej ceny, w formie bonusu wypłacanego przez Spółkę (rabat pośredni). Wobec faktu, iż przyznanie oraz wysokość bonusu dla konkretnego Sprzedawcy powiązana będzie wprost z wielkością dokonywanych zakupów produktów M. Polska, które na rynek polski dostarcza wyłącznie Spółka, ponoszony przez Spółkę wydatek wiązać będzie się w sposób bezpośredni ze zwiększeniem przychodów osiąganych ze sprzedaży produktów M.

Mając powyższe na uwadze Spółka stoi na stanowisku, że wypłacany Sprzedawcom bonus (rabat pośredni) uzależniony od wysokości dokonywanych zakupów produktów M., spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, tj. ponoszony jest przez Spółkę w celu uzyskania przychodów, wobec czego stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu wskazanego przepisu.

Równocześnie wskazano, że wobec faktu, iż Spółka nie sprzedaje produktów M. bezpośrednio na rzecz Sprzedawców i nie wystawania otrzymującym bonus (rabat pośredni) Sprzedawcom żadnych faktur, do bonusu wypłacanego przez Spółkę nie mogą znaleźć zastosowania przepisy art. 12 ust. 3 Ustawy CIT, bowiem wypłacony bonus nie stanowi bonifikaty ani skonta, pomniejszającego przychód należny z działalności gospodarczej.

Podniesiono, że zasadność opisanego wyżej sposobu podatkowego ujęcia udzielonego rabatu pośredniego dla Sprzedawców potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lutego 2008 r. nr IP-PB3-423-506/07-2/MS.

Ad. 7

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 4 Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d Ustawy CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wskazano, że jakkolwiek bonusy (rabaty pośrednie), które Spólka zamierza wypłacać Sprzedawcom przysługiwać będą w związku z dokonywanymi przez Sprzedawców zakupami produktów M., to jak zostało to wskazane powyżej, Spółka nie sprzedaje tych produktów bezpośrednio do Sprzedawców. Tym samym w ocenie Spółki nie jest możliwe bezpośrednie powiązanie bonusu wypłaconego Sprzedawcy z konkretnymi przychodami osiąganymi przez Spółkę z tytułu sprzedaży produktów M.

Spółka stoi zatem na stanowisku, że wypłatane przez nią na rzecz Sprzedawców bonusy (rabat pośredni) stanowić będą koszt uzyskania przychodów o którym mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT - koszt pośredni, potrącamy w dacie jego poniesienia.

Podniesiono, iż mając na uwadze stanowisko powszechnie akceptowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. wyrok NSA z dnia 27.09.2012 r. sygn. akt II FSK 253/11, odnośnie rozumienia pojęcia dzień poniesienia kosztu, jako dnia, w którym ujęto (zaksięgowano) dany koszt w zapisie bilansowego konta kosztowego, w ocenie Spółki koszty z tytułu wypłacanych bonusów stanowić będą koszt uzyskania przychodów w dacie ujęcia ich przez Spółkę (zaksięgowania) na bilansowym koncie kosztowym, stosownie do art. 15 ust. 4d w związku z ust. 4e Ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwoty bonusu (rabatu pośredniego) wypłacanego przez Spółkę Sprzedawcy (pytanie oznaczone nr 6) – za prawidłowe,

• kwalifikacji podatkowej kwoty bonusu wypłacanego przez Spółkę Sprzedawcy oraz momentu poniesienia przedmiotowego wydatku (pytanie nr 7) – za prawidłowe.
  
  

Ad. 6.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Należy wyjaśnić, iż pomimo, że ustawodawca w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy), nie wymienia wydatków dotyczących bonusów (rabatów pośrednich) wypłacanych Sprzedawcom z tytułu wielkości zakupionych usług/towarów, należy mieć zawsze na względzie, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W tym miejscu należy podkreślić, iż koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż alkoholi wybranych krajowych i zagranicznych producentów. Spółka jest też wyłącznym dystrybutorem produktów M. w Polsce. Zgodnie z modelem dystrybucji produktów M. Spółka sprzedaje je do hurtowni (dystrybutorów), które następnie sprzedają je kolejnym podmiotom gospodarczym (sklepy, restauracje, puby, kluby, itp. tj. Sprzedawcom). W takim modelu rozliczeń, Spółka nie sprzedaje bezpośrednio żadnych produktów Sprzedawcom i nie wystawia również na ich rzecz żadnych faktur VAT. Ponadto, wszystkie produkty M., które są przedmiotem legalnego obrotu w Polsce pochodzą wyłącznie od M. Polska. Spółka zamierza zawrzeć ze Sprzedawcami umowy według ustalonego wzoru, zgodnie z którymi w przypadku spełnienia określonych warunków dotyczących poziomu dokonanych zakupów produktów M. przez danego Sprzedawcę w danym okresie rozliczeniowym, M. Polska przyzna takiemu Sprzedawcy bonus pieniężny w określonej kwocie, tzw. rabat pośredni. Zgodnie z umową, Sprzedawcy nie będą zobowiązani do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz M. Polska, uzyskanie rabatu pośredniego będzie uzależnione wyłącznie od osiągnięcia przez danego Sprzedawcę określonego w umowie poziomu zakupów produktów M. Kwota bonusu zostanie wypłacona Sprzedawcy bezpośrednio przez M. Polska. Powyższy bonus zostanie udokumentowany notą księgową, gdyż w opisanym poniżej przypadku Spółka nie ma możliwości wystawiania na rzecz Sprzedawcy faktury korygującej, ponieważ nie wystawiła żadnej faktury sprzedażowej na rzecz Sprzedawcy. Sprzedawca otrzymuje fakturę zakupową od hurtowni/dystrybutora, a nie od Spółki.

Wnioskodawca podnosi, iż celem opisanego wyżej działania jest motywowanie Sprzedawców do bardziej aktywnej sprzedaży produktów M., które pochodzą z sieci sprzedaży M. Polska, poprzez uatrakcyjnienie warunków zakupu danych produktów, tj. zwrot części ceny zapłaconej przez Sprzedawcę w formie bonusu - rabatu pośredniego, proporcjonalnie do wielkości zakupów produktów M. W związku z faktem, iż M. Polska jest wyłącznym dostawcą na polski rynek produktów M. wpływać to będzie na zwiększenie sprzedaży M. Polska, a w konsekwencji zwiększenie przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z wypłatą bonusów (premii pośrednich) na rzecz Sprzedawców, wpływać będą niewątpliwie na zwiększenie sprzedaży M. Polska, a w konsekwencji zwiększenie przychodów Spółki. Tym samym, zdaniem tut. Organu, przedmiotowe wydatki spełniać będą przedstawione powyżej kryteria i Spółka może zaliczać je w ciężar kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 6 należy uznać za prawidłowe.

Na marginesie należy zauważyć, iż Wnioskodawca zasadnie podniósł, że z uwagi na fakt, iż nie sprzedaje on produktów M. bezpośrednio na rzecz Sprzedawców i nie wystawania Sprzedawcom otrzymującym bonus żadnych faktur, to do wypłacanego przez Spółkę bonusu nie będą miały zastosowania postanowienia art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ad. 7.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego wątpliwości Wnioskodawcy budzi także kwalifikacja podatkowa kwoty bonusu wypłacanego przez Spółkę Sprzedawcy oraz moment poniesienia przedmiotowego wydatku.

Należy wskazać, iż dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, jak wskazano powyżej, że wydatki ponoszone przez Spółkę na wypłatę bonusów (rabatów pośrednich) Sprzedawcom związane są niewątpliwie z uzyskaniem przez Spółkę przychodów. Jednakże, w związku z faktem, iż Spółka nie wystawia na rzecz Sprzedawców żadnych faktur sprzedażowych, gdyż Sprzedawcy otrzymują faktury zakupowe od hurtowni/dystrybutorów, a nie od Spółki, to przedmiotowych wydatków nie można powiązać w sposób bezpośredni z przychodami Spółki z tytułu sprzedaży produktów M. Wobec tego, wydatki ponoszone przez Spółkę na wypłatę bonusów (rabatów pośrednich) Sprzedawcom stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Spółki w przedmiotowym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż klasyfikacja ponoszonych przez Spółkę wydatków do kosztów uzyskania przychodu każdorazowo powinna odbywać się w oparciu o indywidualne cechy działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone. Prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z osiągniętym przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek prawidłowego rozliczania i wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania.

Mając na uwadze fakt, że przedmiotowe bonusy stanowić będą koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami z tytułu sprzedaży produktów M. należy wskazać, iż kwalifikacja tychże bonusów do kosztów uzyskania przychodów powinna następować zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższych przepisów wynika, iż koszty, które pozostają w innym niż bezpośrednim związku z przychodami powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w roku ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy. Dla celów podatkowych momentem poniesienia kosztów pośrednich, będzie moment ujęcia przedmiotowych wydatków w księgach jako kosztu na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego.

Ponadto podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie znajdą także zastosowania postanowienia art. 15b wprowadzonego do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 4 pkt 1) ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. u. z 30.11.2012 r. poz. 1342), zgodnie z którym:

1. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.
2. Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.
3. Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.
4. Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.
5. Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.
   
   

Mając na uwadze powyższe za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 7 uznające, że: „koszty z tytułu wypłacanych bonusów stanowić będą koszt uzyskania przychodów w dacie ujęcia ich przez Spółkę (zaksięgowania) na bilansowym koncie kosztowym, stosownie do art. 15 ust. 4d w związku z ust. 4e Ustawy CIT”, przy jednoczesnym uwzględnieniu oczywiście przesłanek wynikających z postanowień cyt. wyżej art. 15b wprowadzonego do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 01.01.2013 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na , piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.