INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2012r. (data wpływu 23 kwietnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania zakupu „wierzytelności trudnych” poniżej ich wartości nominalnej, w celu ich odzyskania na własny rachunek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2012r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania zakupu „wierzytelności trudnych” poniżej ich wartości nominalnej, w celu ich odzyskania na własny rachunek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca jest właścicielem wierzytelności nabytych od innego podmiotu w drodze umowy sprzedaży wierzytelności (cesji) za cenę niższą od nominalnej wartości wierzytelności. Przyczyną (causa) przeniesienia tych wierzytelności w rozumieniu przepisu art. 510 Kodeksu cywilnego jest wyłącznie wymieniona umowa sprzedaży. Zakupione wierzytelności stanowią tzw. „wierzytelności trudne", czyli wierzytelności, co do których istnieje poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone. Różnica między wartością nominalną zakupionych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która była uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. Wymienione wierzytelności Wnioskodawca nabył za środki własne.

Poza zapłatą ceny umowa sprzedaży wierzytelności nie nakładała na Wnioskodawcę jakiegokolwiek innego obowiązku świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności. Poza zapłatą ceny zakupu wierzytelności nie doszło i nie będzie dochodzić do przekazania żadnego innego wynagrodzenia (ceny) zarówno przez Wnioskodawcę na rzecz zbywcy jak i w przeciwnym kierunku czyli przez zbywcę wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy. W szczególności nie przewidziano aby Wnioskodawca miał możliwość powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz poszczególnych zbywców wierzytelności. W wymienionej umowie nie zawarto postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.

Wnioskodawca zamierza wyegzekwować ww. "wierzytelności trudne", którymi już dysponuje. Część z nabytych wierzytelności została już wyegzekwowana.

Nabycie wierzytelności, o których mowa w niniejszym wniosku nastąpiło we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko Wnioskodawcy.

Strony umów, na podstawie, których Wnioskodawca nabył wymienione wierzytelności nie przewidziały otrzymania wynagrodzenia przez nabywcę od zbywcy wierzytelności.

W cenie wierzytelności nie mieściło się ani wynagrodzenie ani prowizja dla Wnioskodawcy.

Pomiędzy zbywcą wymienionych wierzytelności a Wnioskodawcą nie istniał i nie istnieje żaden odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją tych wierzytelności. Umowa sprzedaży wierzytelności zawarta pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nigdy nie ustanowiła żadnego upoważnienia dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika jako cesjonariusz, po to, by wyegzekwować wierzytelność pieniężną na rachunek zbywcy wierzytelności.

Pakiet wierzytelności, o których mowa powyżej został nabyty w dniu 27 lutego 2009r. w postępowaniu upadłościowym od syndyka masy upadłości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, na podstawie zezwolenia Rady Wierzycieli (złożonej z przedstawiciela Z i B) wyrażonego w uchwale z dnia 10 marca 2005r., Zezwolenie Rady Wierzycieli z dnia 10 marca 2005r. obejmowało sprzedaż wierzytelności masy upadłości poprzez ogłoszenie prasowe o przetargu bez określenia ceny sprzedaży.

Zbywca wierzytelności prowadził działalność w zakresie produkcji okien. W stosunku do zbywcy wierzytelności ogłoszono upadłość likwidacyjną na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 1 stycznia 2004r. sygn. akt X. Postępowanie upadłościowe wobec zbywcy wierzytelności ukończono w dniu 9 października 2010r. Po ukończeniu postępowania upadłościowego w dniu 22 marca 2011r. zbywca wierzytelności został wykreślony z Krajowego Rejestru Sądowego. Postanowienie w sprawie wykreślenia zbywcy wierzytelności z Krajowego Rejestru Sądowego uprawomocniło się w dniu 6 kwietnia 2011r.

Postępowanie upadłościowe prowadzone wobec zbywcy wierzytelności podlegało nadzorowi Sędziego Komisarza. Stosownie do przepisu art. 152 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze z dnia 28 lutego 2003r. sędzia-komisarz kieruje tokiem postępowania (upadłościowego), sprawuje nadzór nad czynnościami syndyka, nadzorcy sądowego i zarządcy, oznacza czynności, których syndykowi, nadzorcy albo zarządcy nie wolno wykonywać bez jego zezwolenia lub bez zgody rady wierzycieli. Jak również zwraca uwagę na popełnione przez nich uchybienia.

Nabyte przez Wnioskodawcę wierzytelności stwierdzono bez wyjątku tytułami wykonawczymi takimi jak wyroki i nakazy wydane przez sądy powszechne, akty dobrowolnego poddania się egzekucji na podstawie art. 777 Kodeksu postępowania cywilnego, bądź zgłoszeniami wierzytelności w postępowaniach upadłościowych.

Istnienie poważnej wątpliwości, czy zakupione wierzytelności zostaną zaspokojone wynika z faktu, iż co do poszczególnych wierzytelności:

1. umorzono postępowanie upadłościowe, w którym te wierzytelności były dochodzone,
2. w toku postępowania upadłościowego umieszczono zakupioną wierzytelność jedynie na uzupełniającej liście wierzytelności,
3. otrzymano informację o braku środków w masie upadłości na zaspokojenie zgłoszonej wierzytelności,
4. otwarto postępowanie likwidacyjne wobec dłużnika,
5. umorzono postępowanie egzekucyjne z powodu bezskuteczności egzekucji,
6. umorzono postępowanie egzekucyjne z uwagi na fakt, że w toku postępowania nie uzyska się środków wyższej od kosztów egzekucji,
7. doręczono zawiadomienie komornika o bezskuteczności egzekucji,
8. umorzono postępowanie egzekucyjne,
9. prowadzono bez rezultatu postępowania egzekucyjne przez okres ponad dwóch lat (niektóre z zakupionych wierzytelności były bezskutecznie egzekwowane przez zbywcę wierzytelności nawet od 2002r.,
10. zawieszono postępowanie egzekucyjne z uwagi na,
11. wykreślono dłużnika (spółkę z o. o.) z krajowego rejestru sądowego,
12. trwał spór o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego (nakazu zapłaty).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabywanie w drodze umowy sprzedaży (cesji) wierzytelności od osób trzecich i uzyskiwanie zaspokojenia nabytych wierzytelności w tym: w toku prowadzonych na własny rachunek postępowań egzekucyjnych, albo na podstawie ugód zawieranych z dłużnikami na własny rachunek, albo wskutek potrącenia, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011r. w sprawie C – 93/10 Finanzamt Essen-NordOst p – ko GFKL Financial Services AG oraz uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2012r. sygn. I FPS 5/11 wydanego w składzie 7 sędziów przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 43 ust. 1 pkt 40 i ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004r. należy interpretować w ten sposób, że podmiot który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów tej ustawy, jeżeli przy nabyciu wierzytelności występuje tylko zapłata ceny i nie występuje zapłata wynagrodzenia na rzecz nabywcy za wykonanie jakiejkolwiek czynności. W sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny sprzedaży za nabywaną wierzytelność, nie można uznać, że dochodzi do odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług przez nabywcę wierzytelności na rzecz zbywcy tej wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powyższego artykułu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem wierzytelności nabytych od innego podmiotu w drodze umowy sprzedaży wierzytelności (cesji) za cenę niższą od nominalnej wartości wierzytelności. Przyczyną (causa) przeniesienia tych wierzytelności w rozumieniu przepisu art. 510 Kodeksu cywilnego jest wyłącznie wymieniona umowa sprzedaży. Zakupione wierzytelności stanową tzw. „wierzytelności trudne", czyli wierzytelności, co do których istnieje poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone. Różnica między wartością nominalną zakupionych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która była uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. Wymienione wierzytelności Wnioskodawca nabył za środki własne.

Poza zapłatą ceny umowa sprzedaży wierzytelności nie nakładała na Wnioskodawcę jakiegokolwiek innego obowiązku świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności. Poza zapłatą ceny zakupu wierzytelności nie doszło i nie będzie dochodzić do przekazania żadnego innego wynagrodzenia (ceny) zarówno przez Wnioskodawcę na rzecz zbywcy jak i w przeciwnym kierunku czyli przez zbywcę wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy. W szczególności nie przewidziano aby Wnioskodawca miał możliwość powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz poszczególnych zbywców wierzytelności. W wymienionej umowie nie zawarto postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.

Wnioskodawca zamierza wyegzekwować ww. "wierzytelności trudne", którymi już dysponuje.

Nabycie wierzytelności, o których mowa w niniejszym wniosku nastąpiło we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko Wnioskodawcy.

Strony umów, na podstawie, których Wnioskodawca nabył wymienione wierzytelności nie przewidziały otrzymania wynagrodzenia przez nabywcę od zbywcy wierzytelności.

W cenie wierzytelności nie mieściło się ani wynagrodzenie ani prowizja dla Wnioskodawcy.

Pomiędzy zbywcą wymienionych wierzytelności a Wnioskodawcą nie istniał i nie istnieje żaden odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją tych wierzytelności. Umowa sprzedaży wierzytelności zawarta pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nigdy nie ustanowiła żadnego upoważnienia dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika jako cesjonariusz, po to, by wyegzekwować wierzytelność pieniężną na rachunek zbywcy wierzytelności.

Pakiet wierzytelności, o których mowa powyżej został nabyty w dniu 27 lutego 2009r. w postępowaniu upadłościowym od syndyka masy upadłości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, na podstawie zezwolenia Rady Wierzycieli (złożonej z przedstawiciela Z i B) wyrażonego w uchwale z dnia 10 marca 2005r., Zezwolenie Rady Wierzycieli z dnia 10 marca 2005r. obejmowało sprzedaż wierzytelności masy upadłości poprzez ogłoszenie prasowe o przetargu bez określenia ceny sprzedaży.

Zbywca wierzytelności prowadził działalność w zakresie produkcji okien. W stosunku do zbywcy wierzytelności ogłoszono upadłość likwidacyjną na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 1 stycznia 2004r. sygn. akt X. Postępowanie upadłościowe wobec zbywcy wierzytelności ukończono w dniu 9 października 2010r. Po ukończeniu postępowania upadłościowego w dniu 22 marca 2011r. zbywca wierzytelności został wykreślony z Krajowego Rejestru Sądowego. Postanowienie w sprawie wykreślenia zbywcy wierzytelności z Krajowego Rejestru Sądowego uprawomocniło się w dniu 6 kwietnia 2011r.

Postępowanie upadłościowe prowadzone wobec zbywcy wierzytelności podlegało nadzorowi Sędziego Komisarza. Stosownie do przepisu art. 152 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze z dnia 28 lutego 2003r. sędzia-komisarz kieruje tokiem postępowania (upadłościowego), sprawuje nadzór nad czynnościami syndyka, nadzorcy sądowego i zarządcy, oznacza czynności, których syndykowi, nadzorcy albo zarządcy nie wolno wykonywać bez jego zezwolenia lub bez zgody rady wierzycieli. Jak również zwraca uwagę na popełnione przez nich uchybienia.

Nabyte przez Wnioskodawcę wierzytelności stwierdzono bez wyjątku tytułami wykonawczymi takimi jak wyroki i nakazy wydane przez sądy powszechne, akty dobrowolnego poddania się egzekucji na podstawie art. 777 Kodeksu postępowania cywilnego, bądź zgłoszeniami wierzytelności w postępowaniach upadłościowych.

Istnienie poważnej wątpliwości, czy zakupione wierzytelności zostaną zaspokojone wynika z faktu, iż co do poszczególnych wierzytelności:

• umorzono postępowanie upadłościowe, w którym te wierzytelności były dochodzone,
• w toku postępowania upadłościowego umieszczono zakupioną wierzytelność jedynie na uzupełniającej liście wierzytelności,
• otrzymano informację o braku środków w masie upadłości na zaspokojenie zgłoszonej wierzytelności,
• otwarto postępowanie likwidacyjne wobec dłużnika,
• umorzono postępowanie egzekucyjne z powodu bezskuteczności egzekucji,
• umorzono postępowanie egzekucyjne z uwagi na fakt, że w toku postępowania nie uzyska się środków wyższej od kosztów egzekucji,
• doręczono zawiadomienie komornika o bezskuteczności egzekucji,
• umorzono postępowanie egzekucyjne,
• prowadzono bez rezultatu postępowania egzekucyjne przez okres ponad dwóch lat (niektóre z zakupionych wierzytelności były bezskutecznie egzekwowane przez zbywcę wierzytelności nawet od 2002r.,
• zawieszono postępowanie egzekucyjne z uwagi na,
• wykreślono dłużnika (spółkę z o. o.) z krajowego rejestru sądowego,
• trwał spór o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego (nakazu zapłaty).
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazał Wnioskodawca – cena, jaką zapłacił cedentowi wierzytelności odpowiada ekonomicznej wartości tej wierzytelności, a w związku z zawarciem umowy przelewu (cesji) nie otrzymał od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie doszło do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Opisana w stanie faktycznym wniosku transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, iż nabycie wierzytelności nastąpiło na podstawie art. 510 Kodeksu cywilnego, a nabywając wierzytelność dokonał za nią zapłaty, w której nie mieściło się wynagrodzenie. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność Wnioskodawca wszedł w miejsce dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

Wnioskodawca nie dokonał również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu, bowiem treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez niego wierzytelności miały służyć do celów innych niż Jego działalność gospodarcza.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie dokonywał czynności, które na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyzny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zdarzenia przyszłego dotyczącego opodatkowania zakupu „wierzytelności trudnych” poniżej ich wartości nominalnej, w celu ich odzyskania na własny rachunek, będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.