Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-227/13-2/PK1
z 9 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2013 r. (data wpływu do US w Płocku 8 kwietnia 2013 r., data wpływu do BKIP w Płocku: 10 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z potrącenia wzajemnej wierzytelności na podstawie Porozumienia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z potrącenia wzajemnej wierzytelności na podstawie Porozumienia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

S.A. (dalej: „OT lub Spółka”) jest jedną z największych firm w Polsce specjalizujących się w transporcie materiałów niebezpiecznych. Spółka realizuje kontrakty i zlecenia w zakresie transportu paliw i gazu płynnego (LPG).

Wysokie standardy przyjęte w działalności Spółki mają za zadanie zagwarantować zachowanie jakości paliw podczas całego procesu i ich całkowite bezpieczeństwo.

Na podstawie umowy zawartej pomiędzy OT i jej kontrahentem (dalej: „Kontrahent”) w dniu 1 marca 2009 r. w okresie od października 2009 r. do marca 2011 r. OT zrealizowała na rzecz Kontrahenta usługi przewozu gazu.

W toku realizacji umowy Kontrahent stwierdził ubytki (ilościowe braki) przewożonego gazu. Uznał, że kierowcy trzech autocystern mogli dokonywać zmiany urządzeń pomiarowych zamontowanych w autocysternach, co mogło powodować samowolne dokonywanie przywłaszczenia przez nich przewożonego gazu i odsprzedawanie go osobom trzecim na szkodę Kontrahenta.

Celem rozwiązania wiążącego się z powyższą sytuacją sporu strony umowy podjęły negocjacje, zakończone zawarciem w dniu 26 marca 2012 r. porozumienia (dalej: „Porozumienie”), W Porozumieniu Spółka przyznała, że kierowcy trzech autocystern OT (oznaczonych w Porozumieniu konkretnymi symbolami) za pomocą specjalnych przyrządów mogli dokonywać zmiany parametrów urządzeń pomiarowych zamontowanych w autocysternach. Strony zgodziły się, że szacowana strata, jaką Kontrahent mógł ponieść w związku z tym faktem, wynosi 100.000 zł za każdą autocysternę, co oznacza łączną szacowaną szkodę z tego tytułu w wysokości 300.000 zł. W zamian za to Kontrahent oświadczył, że niniejsza kwota wyczerpuje wszelkie jego roszczenia wobec OT z tytułu możliwości wpływania przez kierowców za pomocą specjalnych przyrządów na zmianę parametrów pracy i wskazania urządzeń pomiarowych zamontowanych na autocysternach dla trzech pojazdów, dla których OT potwierdziła, że przyrządy takie były zamontowane.

Jednocześnie Kontrahent uznał i oświadczył, że w wyniku rozliczenia przewozów realizowanych przez OT w okresie od października 2009 r. do marca 2011 r. jest winny OT, poza zapłaconym już wynagrodzeniem, dodatkowo kwotę 636.859,45 zł netto.

Strony Porozumienia postanowiły, że dokonają potrącenia wzajemnych należności (należności Kontrahenta wobec OT z tytułu wykonania usługi przewozowej oraz należności OT wobec Kontrahenta z tytułu strat gazu), w wyniku którego do zapłaty przez Kontrahenta na rzecz OT pozostanie kwota 336.859,45 zł netto; wystawią stosowne faktury VAT dokumentujące niniejsze rozliczenie, a pozostała kwota należna OT od Kontrahenta zostanie Spółce zapłacona przez Kontrahenta w terminie 30 dni od otrzymania faktury VAT.

Porozumienie zostało wykonane.

Spółka zaliczyła kwotę 636.859,45 zł netto do swoich przychodów podatkowych 2010 r.

Jednocześnie z ostrożności w swoim rozliczeniu podatkowym za 2012 r., nie ujęła kwoty 300.000 zł w kosztach uzyskania przychodów.

Z Porozumienia wynikało również, że w przypadku trzech kolejnych autocystern będą przeprowadzone dalsze ekspertyzy, które mogą potwierdzić również obecność przyrządów umożliwiających wpływ na parametry pracy i odczyty urządzeń pomiarowych. OT oświadczyła, że w takim przypadku zapłaci dodatkowo na rzecz Kontrahenta kwotę 100.000 zł netto za każdą stwierdzoną obecność przyrządów fałszujących. Wedle najlepszej wiedzy OT Kontrahent nie stwierdził uchybień w odniesieniu do kolejnych autocystern. Niezależnie, w Porozumieniu strony potwierdziły pisemnie zmiany racjonalizujące sposób rozliczenia wynagrodzenia od 1 kwietnia 2011 r. (m.in. poprzez wprowadzenie miesięcznych stawek ryczałtowych, zmianę sposobu indeksacji stawek itp.) i ustaliły, że do końca marca 2012 r. określą nowe warunki umowy przewozowej, która zastąpi umowę z dnia 1 marca 2009 r.

Zawarcie i realizacja Porozumienia pozwoliły Spółce uniknąć grożącego jej sporu sądowego z Kontrahentem i otrzymać od Kontrahenta bez dalszych komplikacji niezapłaconą dotąd przez niego część wynagrodzenia należną OT na podstawie umowy przewozowej. Pozwoliło to także Spółce ustrzec się przed ryzykiem pogorszenia swojej reputacji związanym z możliwymi uchybieniami podczas transportu gazu oraz utrzymać dobre relacje z ważnym kontrahentem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka jest Uprawniona do zaliczenia kwoty 300.000,00 zł, poniesionej poprzez potrącenie na podstawie Porozumienia, do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: updop)?
2. Czy powyższy koszt stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 4d updop potrącamy w dacie jego poniesienia?
3. Czy w razie odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytania Spółka będzie uprawniona do skorygowania zeznania rocznego CIT-8 za 2012 r. i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty wynikającej z zaniżenia kosztów uzyskania przychodów o 300.000 zł?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zdaniem Spółki kwota 300.000,00 zł, należna Kontrahentowi i poniesiona przez OT na podstawie Porozumienia poprzez potrącenie z należności OT wobec Kontrahenta, podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki zgodnie z art. l5 ust.1 updop.

W świetle art. 15 ust. 1 zd. pierwsze updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Spółka stoi na stanowisku, że przedmiotową kwotę zapłaciła w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. W przypadku nie zawarcia Porozumienia OT zostałaby bowiem narażona na skomplikowany dowodowo spór sądowy, pociągający za sobą nie tylko koszty postępowania bezpośrednio z niego wynikające, ale także koszty wiążące się z koniecznością angażowania własnych zasobów finansowych i ludzkich Spółki oraz istotne ryzyka reputacyjne. Spółka dba o swoje dobre imię, wizerunek wiarygodnego i rzetelnego partnera handlowego. Tenże wizerunek byłby narażony na szwank w razie konieczności toczenia sporu dotyczącego możliwej kradzieży dokonanej przez pracowników Spółki (niezależnie od tego, czy do kradzieży takiej rzeczywiście doszło). To z kolei mogłoby spowodować negatywne konsekwencje związane z niechęcią potencjalnych kontrahentów do współpracy z partnerem, w odniesieniu do którego powstała wątpliwość co do gwarancji integralności przewożonych substancji i ich zachowania bez uszczerbków ilościowych.

Uwikłanie w spór sądowy miało z perspektywy Spółki również i tę wadę, że jego rozstrzygnięcie było niewiadomą; także z tego powodu niosło z sobą ryzyko. W jego wyniku Spółka mogłaby zostać zobowiązania do wypłaty na rzecz Kontrahenta kwoty przewyższającej uzgodnioną w Porozumieniu. Polubowne załatwienie sprawy zapobiegło wystąpieniu wszystkich tych negatywnych skutków. Istotą Porozumienia było bowiem to, iż w zamian za przedmiotową kwotę 300.000 zł Kontrahent odstąpił od wszelkich roszczeń.

Zawarcie i realizacja Porozumienia miało także na celu naprawienie relacji z samym Kontrahentem. Dzięki temu Kontrahent uznał roszczenie Spółki o zapłatę niewypłaconej dotąd części wynagrodzenia należnego z tytułu umowy przewozowej (w kwocie znacząco, bo ponad dwukrotnie, przewyższającej 300.000 zł). Pozwoliło to także na ochronę przyszłych interesów OT z Kontrahentem, w tym związanych z kolejnymi kontraktami między tymi stronami.

Tym samym decyzja Spółki o zapłacie (dokonanej przez potrącenie) kwoty 300.000 zł była uzasadniona względami racjonalności gospodarczej. Koszt z tym związany został poniesiony w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie koszt ten nie znajduje się w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, zawartych w art. 16 ust. 1 updop. W konsekwencji podlega on zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Powyższe wnioski znajdują potwierdzenie w orzecznictwie sądowym, w tym zwłaszcza przybliżającym właściwe rozumienie zawartej w art. 15 ust. 1 updop przesłanki „poniesienia w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów Za koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów uznaje się koszty które poniesione zostały, aby takie źródło dalej istniało i przynosiło przychody natomiast celem zabezpieczenia źródła przychodów - koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób (wyrok NSA z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II FSK 484/11; wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1202/11). „Za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła związane z prowadzoną działalnością gospodarczą o ile, jak wynika z art. 15 ust 1 in fine nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 16 ust. 1. W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 updop. przyjąć trzeba kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła (uchwała NSA z 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II FPS 2/12, por także wyrok NSA z dnia 3 października 2012 r, sygn akt II FSK 332/11).

Koszt, którego kwalifikacja prawnopodatkowa jest przedmiotem zapytania Spółki w jej ocenie spełnia wszystkie wymienione warunki.

Ad 2)

Zdaniem Spółki omawiany koszt w kwocie 300.000 zł ma charakter pośredni (nie jest kosztem bezpośrednio związanym z przychodami) i jako taki jest potrącamy w momencie jego poniesienia

Zgodnie z art. 15 ust 4d updop koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Omawiany koszt poniesiony przez Spółkę nie jest związany wyłącznie z pojedynczym dającym się zidentyfikować, określonym przychodem podatkowym Jak Spółka wywiodła powyżej wykazuje on ogólny związek ze źródłem przychodów Spółki, jakim jest transport materiałów niebezpiecznych (w tym zwłaszcza gazu) Z tego powodu należy go zakwalifikować jako koszt pośredni, o którym mowa w art. 15 ust 4d updop, z wynikającymi z tego przepisu skutkami podatkowymi

Ad 3)

W pierwotnie dokonanym rozliczeniu podatkowym za 2012 r. (w zeznaniu rocznym CIT-8 za 2012 r., złożonym przez OT w dniu 21 marca 2013 r.) Spółka nie ujęła omawianego kosztu jako kosztu uzyskania przychodów. Po otrzymaniu pozytywnej interpretacji indywidualnej, potwierdzającej prawidłowość stanowiska przedstawionego w tym wniosku, Spółka będzie zatem uprawniona do dokonania korekty tego zeznania i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w omawianym zakresie. Nadpłata ta będzie wynikać z zawyżenia przez Spółkę wartości zobowiązania podatkowego wynikającego z pierwotnie złożonego zeznania wskutek niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionego na podstawie Porozumienia kosztu w kwocie 300.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie zapytaniem podatnika objęta jest kwestia dopuszczalności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z potrącenia wzajemnych wierzytelności przysługujących Kontrahentowi oraz Spółce. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kwota wynikająca z Porozumienia, która ma zostać potrącona z wierzytelnościami Spółki względem Kontrahenta spełnia wymogi zawarte w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), albowiem służy ona zachowaniu i jednocześnie zabezpieczeniu źródła przychodów. Dla poparcia swojego stanowiska Spółka wskazuje, iż zawarcie Porozumienia uchroniło Spółkę od zaangażowania w skomplikowany proces sądowy, którego rezultat mógł skutkować obowiązkiem uiszczenia większej kwoty pieniędzy aniżeli wynikającej z Porozumienia. Ponadto, Spółka podniosła, iż uznanie za należną kwoty wynikającej z Porozumienia pozwoliło na podtrzymanie dobrych kontaktów biznesowych z Kontrahentem (uznanie przez niego wierzytelności wynikającej z umowy przewozowej), co jednocześnie wpłynęło na poprawę renomy Spółki.

W odniesieniu do tak przedstawionego stanu faktycznego, organ interpretacyjny stwierdza, iż wbrew twierdzeniem Wnioskodawcy nie można uznać, że przesłanki zakreślone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT zostały spełnione.

Zgodnie bowiem z brzmieniem wskazanej normy prawnej kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawodawca, dla zaliczenia konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów wprowadza zatem szereg wymogów, które te wydatki winny spełniać. Jedną z kluczowych przesłanek jest wykazanie celowości poniesienia danego wydatku. W ocenie organu interpretacyjnego można mówić, iż dany wydatek został poniesiony „w celu” osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, iż przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe, lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Wskazać należy, iż koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem podmiotu jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia przychodów, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodów, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. Do tej grupy kosztów można zaliczyć wszelkie wydatki na ubezpieczenia, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne, wydatki na przekształcenia gospodarcze i wiele innych. Zatem koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

W obliczu powyższej argumentacji organ interpretacyjny nie podziela stanowiska Wnioskodawcy, iż kwota wynikająca z Porozumienia spełnia wymagania zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w tym służy ona zachowania albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy mieć bowiem na uwadze, iż celowe poniesienie konkretnego wydatku musi być oceniane pod kątem niezawinionego postępowania podatnika. Oznacza, to iż wyłącznym celem wydatku jest osiągnięcie przychodów lub też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tychże przychodów. Nie można bowiem zaakceptować stanowiska, zgodnie z którym wydatek będący skutkiem zawinionego działania Podatnika, poprzez niewłaściwe wywiązanie się z zawartej z Kontrahentem umowy służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Oceniając bowiem cel takiego wydatku, stwierdzić należy, iż nie przyczynia się on do zachowania lub też zabezpieczenia źródła przychodów lecz służy pokryciu szkody wyrządzonej zawinionym postępowaniem. Kwota porozumienia stanowi zatem ekwiwalent wyrządzonej szkody i to niezależnie czy dotyczy ona jedynie szkody faktycznie poniesionej (damnum emergens) czy też utraconych korzyści (lucrum cessans). W ocenie organu interpretacyjnego wyrządzenie Kontrahentowi szkody poprzez własne zawinione działanie (Wnioskodawca odpowiada bowiem za postępowania własnych pracowników) nie może być powodem do zaliczenia równowartości szkody w kosztach uzyskania przychodów. Powodowałoby to de facto rozciągnięcie odpowiedzialności za działania Podatnika na Skarb Państwa, poprzez pomniejszenie podstawy opodatkowania. W konsekwencji zatem, ażeby można było oceniać wydatek pod kątem jego celowości w pierwszej kolejności należy, zbadać czy jest on rezultatem niezawinionego postępowania. Przyjęcie zaś, iż wydatek wynika z zawinionego postępowania Podatnika uniemożliwia ocenę tego wydatku pod kątem przesłanki celowości, albowiem wówczas cel związany z przychodem podatkowym (jego osiągnięciem, zachowaniem albo zabezpieczeniem) przekształca się w istocie w obowiązek wyrównania wyrządzonej szkody.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż w przypadku zasądzenia odpowiedniej kwoty na rzecz Kontrahenta na podstawie wyroku sądowego (co oczywiście nie stanowi elementu stanu faktycznego i nie jest oceniane przez organ) kwota wynikająca z wyroku sądowego nie mogłaby zostać uznana za koszt uzyskania przychodów. Wówczas bowiem w sposób oczywisty stanowiłaby ona swoistą sankcję za niewłaściwe wykonanie zobowiązania i jako taka nie spełniałaby wymogów związanych z wykazaniem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym. Skoro zatem powyższa kwota nie byłaby brana pod uwagę w rachunku podatkowym Spółki to tym samym kwota wynikająca z Porozumienia, która co do zasady wynika z tego samego źródła również nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów. Tym samym, argumentacja stwierdzająca, iż uiszczenie należności na podstawie Porozumienia uchroniło Spółkę przed większymi kosztami, które ewentualnie mogłyby powstać na skutek zasądzenia odpowiedniej kwoty na podstawie wyroku sądowego jest nieprzekonujące. Nie można bowiem uznać, iż zabezpieczenie źródła przychodów może polegać w istocie na uchronieniu Spółki przed zapłatą kwoty ewentualnie zasądzonej wyrokiem sądowym, która nie mogłaby zostać uznana za koszt uzyskania przychodów.

Bez znaczenia również dla oceny prawno-podatkowej stanu faktycznego jest fakt, iż Wnioskodawca dzięki Porozumieniu mógł otrzymać niezapłaconą do tej pory przez Kontrahenta część wynagrodzenia. Ze stanu faktycznego wynika (Wnioskodawca nie wskazuje bowiem, iż kwota powyższego wynagrodzenia była sporna), iż niezapłacona część wynagrodzenia była należna i jako taka kwalifikowana była za przychód podatkowy. Sam fakt, iż powyższe wynagrodzenie zostało Spółce wcześniej wypłacone (tzn. wcześniej doszło do faktycznego przekazania pieniędzy) nie ma wpływu na rachunek podatkowy Spółki, skoro i tak przychody te kwalifikowane były memoriałowo, jako że związane były z działalnością gospodarczą Spółki.

Reasumując, w ocenie organu, Spółka nie wykazała ogólnych przesłanek kwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów i już z tej przyczyny nie można uznać kwoty wynikającej z Porozumienia za koszt podatkowy. Niezależnie od powyższego, oprócz przesłanek ogólnych związanych z celowością wydatku, na które jedynie Spółka się powołuje, podnieść należy, iż w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca odsyła również do katalogu wydatków które z mocy ustawy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Zakreślone one zostały w art. 16 ust. 1 wskazanej ustawy. W ocenie organu w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Zgodnie z wyżej wymienionym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przepis ten swoim zakresem z katalogu możliwych kosztów uzyskania przychodu wyłącza zatem te kary umowne i odszkodowania, których podstawą dochodzenia są; wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad, a także zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych usług (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 23 listopada 2006 r., sygn. akt I SA/Po 742/06, wyrok NSA z dnia 15 maja 2008 r., sygn. akt II FSK 463/07).

W konsekwencji w komentowanym przepisie ustawodawca wyłącza z kosztów uzyskania przychodów odszkodowania, które są wynikiem wadliwego wykonania usługi. W niniejszej sprawie, mamy właśnie do czynienia z powyżej wskazaną sytuacją, gdzie podczas transportu doszło do ubytków przewożonego towaru, które wynikały z wadliwego postępowania Spółki (ściślej jej pracowników). W rezultacie, wykonanie usługi polegającej na transporcie gazu było wadliwe, co przesądza o kwalifikacji wszelkich wydatków ponoszonych w celu wyrównania powstałej szkody. W przedmiotowej sprawie przyjąć należy, iż kwota wynikająca z Porozumienia stanowiła w istocie rekompensatę za wyrządzoną szkodę, a co za tym idzie ma ona charakter odszkodowawczy. Bez znaczenia, w niniejszej sprawie jest nazewnictwo przedmiotowej kwoty, w tym sensie, iż Spółka nie określa jej wprost odszkodowaniem, lecz kwotą wynikającą z Porozumienia. Należy mieć bowiem na uwadze, iż w rozpoznawanej sprawie Porozumienie ma charakter szerszy, albowiem na jego podstawie doszło do potrącenia wzajemnych wierzytelności, nie zaś jedynie do zapłaty odszkodowania za powstałe ubytki podczas transportu. Niemniej jednak treścią tego Porozumienia było uznanie roszczeń Kontrahenta do określonej kwoty, co niejako przesądza, iż przedmiotowa kwota stanowi odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania.

Mając powyższe na uwadze, nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Spółki w zakresie przytoczonych we wniosku judykatów. Należy bowiem zauważyć, że dotyczą one zupełnie odmiennej sytuacji, w ramach której nie sposób było przypisać podatnikom winy za ponoszone wydatki. Poza tym, w ocenie organu nie można zrównywać oceny przedłożonego stanu faktycznego z poruszaną w orzecznictwie kwestią kar umownych nie wyłączonych z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Odmienność stanów faktycznych poruszanych w powołanych orzeczeniach nie może być zatem uznana za akceptację stanowiska Spółki w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Na koniec poczynionych rozważań organ interpretacyjny stwierdza, iż wobec uznania stanowiska Podatnika w zakresie pytania pierwszego za nieprawidłowe bezprzedmiotowe stało się rozważanie kwestii stanowiących przedmiot zapytania Spółki w zakresie pytania drugiego oraz trzeciego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.