2013.06.18 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-227/13-2/LK
z 18 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19.03.2013 r. (data wpływu 21.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur w systemie self-billingu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.03.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur w systemie self-billingu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (X. S.A.) (dalej: X. lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie rozliczania i rozrachunków transakcji giełdowych nabywanych towarów np. energii elektrycznej, praw majątkowych etc. przez jej Członków, będących jednocześnie Członkami T. S.A. (T. S.A.). Członkowie Wnioskodawcy, którzy są jednocześnie członkami T. S.A. nabywają i zbywają towary, między innymi energię elektryczną jak również prawa majątkowe od innych podmiotów prowadzących w tym zakresie działalność gospodarczą. Z uwagi na fakt wyjątkowo intensywnej współpracy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pomiędzy Wnioskodawcą a Członkami, będącymi jednocześnie członkami T. S.A. niezbędne stało się dla tych podmiotów zaimplementowanie umowy upoważniającej X. do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rzecz Członków X., zwanej dalej umową o samofakturowanie (self-billing) na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011, Nr 68, poz. 360) (dalej: rozporządzenie w sprawie self-billingu), które obowiązywało do dnia 31 grudnia 2012 roku.

Zgodnie z brzmieniem § 6 rozporządzenia w sprawie self-billingu nabywca towarów i usług może sam wystawiać faktury VAT dokumentujące transakcję, jednak obarczone jest to szeregiem warunków. Taki nabywca, podobnie jak sprzedawca, sam musi być zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, a upoważnienie do wystawiania przez niego faktur w imieniu i na rzecz sprzedawcy, w tym faktur korygujących i duplikatów, musi wynikać z umowy zawartej pomiędzy stronami. Umowa powinna zawierać liczne obowiązkowe postanowienia. W odniesieniu do sprzedawcy: postanowienia, że upoważnia on nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów, w jego imieniu i na jego rachunek, a w razie wykreślenia go z rejestru, jako podatnika VAT czynnego lub zbycia przedsiębiorstwa poinformuje on o tym natychmiast nabywcę. Z kolei nabywca powinien zobowiązać się do wystawiania faktur, w tym faktur korygujących i duplikatów, zgodnie z obowiązującymi przepisami, jak również, że będzie przedstawiał sprzedawcy oryginał i kopię faktury do akceptacji w formie podpisu, przy czym termin przedstawienia do akceptacji faktury powinien być tak określony w umowie, aby było możliwe dokonanie terminowego rozliczenia podatku przez sprzedawcę (kopię faktury zachowuje on u siebie) i wreszcie nabywca powinien zobowiązać się, że poinformuje drugą stronę natychmiast o ewentualnym wykreśleniu go z rejestru, jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa. Sama umowa także powinna określać termin, na jaki została zawarta (nie dłuższy niż dwa lata) oraz wskazywać towary i usługi, których sprzedaż ma być dokumentowana fakturami wystawianymi przez nabywcę. Z kolei faktura powinna zawierać informację, kto był jej wystawcą i że wystawił ją w imieniu i na rachunek sprzedawcy.

Polskie przepisy w tym zakresie stanowią implementację wiążącego Polskę od dnia 1 maja 2004 roku prawa wspólnotowego, w szczególności przepisu wyrażonego w art. 220 Dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.L 347 z 11.12.2006r.) [dalej: Dyrektywa 112] zgodnie, z którym faktura może zostać wystawiona przez samego podatnika lub w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią. W tym przypadku „każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę, lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią w następujących przypadkach:

Dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez niego na rzecz innego podatnika lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem,
Dostaw towarów, o których mowa w art. 33,
Dostaw towarów dokonywanych na warunkach przewidzianych w art. 138,
Wszelkich zaliczek wpłaconych przed dokonaniem jednej z dostaw towarów, o których mowa w punktach 1,2,3,
Wszelkich zaliczek wpłaconych na jego rzecz przez innego podatnika lub przez osobę prawną niebędącą podatnikiem przez zakończeniem świadczenia usług”.

Uzupełnieniem powyższej regulacji jest przepis zawarty w art. 224 Dyrektywy 112, zgodnie, z którym: „faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika”.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, tak polskie, jak również obowiązujące w Polsce od 1 maja 2004 roku do 31 grudnia 2012 roku, nadrzędne przepisy prawa wspólnotowego, X. zaczęła podpisywać z Członkami, będącymi równocześnie członkami T. S.A. umowy upoważniające Nabywcę (X.) do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy (inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą) towarów lub usługodawcy - umowa samofakturowania. Umowa ta spełniała wszystkie kryteria określona w Rozporządzeniu w sprawie self-billingu w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku.

Wnioskodawca założył, i sposób taki został wdrożony do systemu samofakturowania, że akceptacja wystawionej faktury w formie podpisu, o której mowa w Rozporządzeniu w sprawie self-billingu będzie dokonywana przez pracownika Nabywcy towaru lub usługi, któremu Dostawca udzieli stosowanego odrębnego szczególnego pełnomocnictwa rodzajowego do podpisywania i tym samym akceptacji w jego imieniu faktur VAT, faktur korygujących oraz duplikatów faktur. Prawidłowość takiego akceptowania faktur przez pełnomocnika i w konsekwencji ważności w sferze wywierania skutków prawno-podatkowych tak zaakceptowanej faktury została potwierdzona w interpretacji indywidualnej wydanej na rzecz Wnioskodawcy przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2011 roku (sygnatura IPP1-443-1109/10-3/AS).

Obecnie, X. posiada system dystrybucji faktur oparty tylko na przesyłaniu faktur pocztą elektroniczną zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz pocztą tradycyjną, Począwszy od 1 stycznia 2012 roku Wnioskodawca wdrożył nowy system dotyczący dystrybucji faktur oparty na self-billingu i pobieraniu faktur przez Członków z niepublicznej strony internetowej.

Wdrożenie tego systemu oparte jest o następujące założenia:

faktury będą dostępne na niepublicznej stronie internetowej www.irgit.pl, do której dostęp będzie chroniony hasłem, a całość transmisji szyfrowana protokołem SSL zapewniając integralność i poufność danych,

system będzie zbudowany w oparciu o redundantną architekturę zapewniającą ciągłość działania systemu,

każdy Członek X. będzie miał dostęp jedynie do władnych faktur, będzie posiadał swój unikatowy login oraz hasło do systemu,

faktury transakcyjne kupna, transakcyjne sprzedażowe oraz faktury prowizyjne wygenerowane przez IRGIT będą umieszczana na niepublicznej stronie w postaci pliku .pdf,

faktury transakcyjne sprzedażowe typu self-billing będą dostępne ponadto w formacie .txt, za pomocą których można będzie zaimportować dane do systemów księgowych.

W konsekwencji, na dokumencie faktury, który pojawia się wygenerowany w systemie opartym na self-blllingu, gotowym do pobrania po zalogowaniu się i podaniu hasła, znajdą się dwa podpisy - wystawiającego fakturę oraz osoby posiadającej pełnomocnictwo do akceptacji faktury. Nie będą to jednak podpisy odręczne, lecz podpisy generowane w systemie, nieedytowalne, pojawiające się po akceptacji faktury przez podanie osobistego i indywidualnego kodu (hasła). Procedura taka jest związana tylko i wyłącznie z olbrzymią ilością generowanych dokumentów i ma na celu poprawienie wydajności systemu dystrybucji faktur opartego na self-billingu.

W odniesieniu do powyżej opisanego systemu, w którym Wnioskodawca przedstawi drugiej stronie (pełnomocnikowi) fakturę w systemie do jej zaakceptowania, gdzie jej podpis będzie generowany w systemie będzie spełniał wymogi określone Rozporządzeniem w sprawie self-billingu Minister Finansów w wydanej w dniu 30 listopada 2011 roku interpretacji indywidualnej o sygnaturze IPPP1/443-1450/11/S/IGo potwierdził, że faktura wystawiona w takim systemie będzie upoważniała Nabywcę do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Od 1 stycznia 2013 roku powyższe zasady zostały zmodyfikowane zapisami Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie self-billingu (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1428) [dalej: nowe rozporządzenie w sprawie self-billingu]. W związku z wejściem w życie nowego rozporządzenia w sprawie self-billingu w polskim porządku prawnym od 1 stycznia 2013 roku zliberalizowano przepisy w tym zakresie, co jednak nie wpłynęło na ogólne zasady w zakresie samofakturowania. Obecnie Wnioskodawca prowadzi już system self-billingu ponad rok i w związku z rozwojem tego systemu, pojawiło się nowe zagadnienie, które jest przedmiotem niniejszego wniosku. Wnioskodawca w swoim systemie stosuje własną, kolejną numerację faktur, w myśl § 5 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca w swoim systemie stosuje własną, kolejną numerację faktur, w myśl § 5 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. 2011, Nr 68, poz. 360) [dalej: rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur], zgodnie z którym faktura powinna zawierać kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. W tym zakresie pojawiła się wątpliwość, czy możliwym byłoby wprowadzenie zewnętrznego systemu numeracji faktur dla niektórych podmiotów, które przystąpiły lub też chcą przystąpić do systemu samofakturowania. W praktyce polegałoby to na tym, że Wnioskodawca stosowałby własną, kolejną numerację wystawianych w procesie samofakturowania faktur, przy czym w odniesieniu do niektórych podmiotów stosowałby inną numerację, zapożyczoną od podmiotu, w imieniu którego wystawia faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wprowadzenie do systemu self-billingu prowadzonego przez Wnioskodawcę, obok istniejącego sposobu numeracji faktur, systemu numeracji zapożyczonego od podmiotu w imieniu którego wystawia faktury jest zgodne z istniejącymi przepisami prawa podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy: wprowadzenie do systemu self-billingu prowadzonego przez Wnioskodawcę, obok istniejącego sposobu numeracji faktur, systemu numeracji zapożyczonego od podmiotu w imieniu którego wystawia faktury byłoby sprzeczne z istniejącymi przepisami prawa podatkowego. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jedynie system, w którym nadawane są kolejne numery faktur właściwe dla wystawiającego, czyli Wnioskodawcy, spełnia przesłanki określone w rozporządzeniu w sprawie wystawiania faktur.

Zgodnie z przepisem art. 106 ust. 1 ustawy o VAT faktura powinna stwierdzać w szczególności dokonanie sprzedaży, datę sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Przepis ten jest uzupełniony i uszczegółowiony przez przepisy rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur, które wydane zostało na podstawie upoważnienia przewidzianego w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT. Uszczegółowienie to ma na celu usprawnienie kontroli faktur i możliwość ich identyfikacji. W tym zakresie Wnioskodawca pragnie podkreślić, że faktury wystawiane przez podatników podatku VAT pełnią fundamentalną rolę na gruncie podatku VAT. Nie są one tylko zwykłym dokumentem służącym dokumentacji transakcji, ale są podstawą do zaksięgowania takiej transakcji w księgach obu jej stron. Stąd też niezwykła rola takiego dokumentu. Co więcej, faktura stanowi również podstawę dla nabywcy w niej wskazanego do odliczenia podatku naliczonego, co stanowi o możliwości realizacji podstawowej zasady podatku VAT wynikającą tak z przepisów prawa krajowego, jak i wspólnotowego, jaką jest zasada neutralności tego podatku, na której zasadza się przecież system podatku VAT. W tym zakresie należy zauważyć, że bazując na przepisach wspólnotowych, polskie prawo podatkowe w zakresie podatku VAT przewiduje, że faktura może zostać wystawiona nie tylko przez podatnika, ale także przez jego klienta lub osobę trzecią w imieniu i na rzecz podatnika.

Wydaje się, że wprowadzając prawną możliwość wystawiania faktury w imieniu podmiotu trzeciego w polskim prawie podatkowym po pierwsze dostosowano brzmienie polskich przepisów do standardów unijnych, ale również wprowadzono zapisy, które w polskim prawie są zupełnie nowe, i dlatego często stają się przedmiotem interpretacji, która jednak zgodna musi być z ogólnymi zasadami prawa podatkowego, w tym w szczególności wspólnego systemu podatku VAT. W tym kontekście należy zauważyć, że w ślad za prawodawcą wspólnotowym, w Polsce na mocy rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur faktura powinna zawierać (co najmniej) kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. W tym znaczeniu podkreśla się, że przepisy stanowią jednoznacznie o kolejnym numerze, który nadawany jest przez jej wystawcę. Co prawda rozporządzenie wprowadza możliwość istnienia kilku serii faktur, ale w każdym takim przypadku serie te muszą zachowywać kolejność, właściwą, lub też nadaną przez wystawcę.

W związku z faktem, że w systemie samofakturowania to nabywca towarów lub usług wystawia fakturę w imieniu sprzedawcy, oczywistym wydaje się to, że to w stosunku do niego zastosowanie musi znaleźć norma odnosząca się do kolejności nadawania numerów wystawianym fakturom. Nie tylko wynika to z praktycznego punktu widzenia, ale również zapobiega lub tez utrudnia naganne praktyki podatkowe, które polegają na wystawianiu tzw. „pustych faktur” które wystawiane byłyby bez zachowania kolejności i jednolitego systemu numeracji. Co więcej, co do zasady podatnik musi numerować faktury według określonego ciągu liczb, a ciąg ten musi być skonstruowany tak, by można było uszeregować faktury według kolejności. Jeżeli do systemu samofakturowania wprowadzono by obce” numeracje, zapożyczone od podmiotu w imieniu którego Wnioskodawca wystawia fakturę, uniemożliwiałoby to uszeregowanie faktur, o których mowa powyżej, jak również w stosunku do takich faktur niemożliwym byłoby, lub bardzo utrudnionym, dokonywanie ich identyfikacji, co stanowi ratio legis wprowadzenia przepisów dotyczących kolejności numeracji. Dlatego też wprowadzenie różnych numeracji faktur w systemie samofakturowania, które nie spełniałyby wymogu kolejności u wystawcy takich dokumentów, należy uznać za nieprawidłowe.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wprowadzenie do systemu self-billingu, obok istniejącego sposobu numeracji faktur, systemu numeracji zapożyczonego od podmiotu w imieniu którego wystawia faktury byłoby sprzeczne z istniejącymi przepisami prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanego dalej rozporządzeniem, fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny. Zgodnie z pkt 2 ust. 1 tego paragrafu faktury mogą również wystawiać zarejestrowani podatnicy VAT zwolnieni.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia podatnik, podatnik podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze albo osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, nabywający towary lub usługi od podatnika, o którym mowa w § 4, mogą wystawiać w jego imieniu i na jego rzecz faktury dokumentujące:

dokonanie sprzedaży przez podatnika na rzecz tego podmiotu,
otrzymanie należności, o której mowa w art. 19 ust. 11 ustawy, oraz
dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w § 26a pkt 2 lit. b
- jeżeli istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Stosownie do § 6 ust. 2 rozporządzenia faktury może wystawiać w imieniu i na rzecz podatnika, o którym mowa w § 4, również upoważniona przez niego osoba trzecia, w szczególności jego przedstawiciel podatkowy.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia faktura powinna zawierać:

datę jej wystawienia;
kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku, od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem.

Jak stanowi § 5 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadku faktur, o których mowa w § 6 ust. 1 - wyraz "samofakturowanie".

Powyższe przepisy przewidują możliwość wystawiania faktur w imieniu i na rzecz podatnika przez upoważnione przez Niego osoby trzecie w szczególności przez przedstawiciela podatkowego oraz przez nabywcę towarów lub usług, będącego podatnikiem podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze bądź też osobą prawną niebędącą takim podatnikiem. Samofakturowanie przez nabywcę znajduje zastosowanie do sprzedaży dokonywanej na jego rzecz jak również obejmuje możliwość wystawiania faktur zaliczkowych. Aby zastosować metodę samofakturowania od 2013 r., wystarczy, że pomiędzy stronami istnieje wcześniejsze porozumienie dotyczące samofakturowania oraz procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności. Faktura wystawiona przez nabywcę dodatkowo prócz danych wymienionych w § 5 ust. 1 rozporządzenia winna zawierać wyraz samofakturowanie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie rozliczania i rozrachunków transakcji giełdowych nabywanych towarów np. energii elektrycznej, praw majątkowych.

Członkowie Wnioskodawcy, którzy są jednocześnie członkami Towarowej Giełdy Energii nabywają i zbywają towary, między innymi energię elektryczną jak również prawa majątkowe od innych podmiotów prowadzących w tym zakresie działalność gospodarczą. Z uwagi na fakt wyjątkowo intensywnej współpracy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pomiędzy Wnioskodawcą a Członkami, będącymi jednocześnie członkami Towarowej Giełdy Energii niezbędne stało się dla tych podmiotów zaimplementowanie umowy upoważniającej Wnioskodawcę (jako nabywcę towarów) do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rzecz Członków Wnioskdoawcy, zwanej dalej umową o samofakturowanie (self-billing) na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom,

Wnioskodawca założył, i sposób taki został wdrożony do systemu samofakturowania, że akceptacja wystawionej faktury w formie podpisu, o której mowa w rozporządzeniu w sprawie self-billingu będzie dokonywana przez pracownika Nabywcy towaru lub usługi, któremu Dostawca udzieli stosowanego odrębnego szczególnego pełnomocnictwa rodzajowego do podpisywania i tym samym akceptacji w jego imieniu faktur VAT, faktur korygujących oraz duplikatów faktur.

Obecnie, Wnioskodawca posiada system dystrybucji faktur oparty tylko na przesyłaniu faktur pocztą elektroniczną zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz pocztą tradycyjną, Począwszy od 1 stycznia 2012 roku Wnioskodawca wdrożył nowy system dotyczący dystrybucji faktur oparty na self-billingu i pobieraniu faktur przez Członków z niepublicznej strony internetowej.

Wdrożenie tego systemu oparte jest o następujące założenia:

faktury będą dostępne na niepublicznej stronie internetowej www.irgit.pl, do której dostęp będzie chroniony hasłem, a całość transmisji szyfrowana protokołem SSL zapewniając integralność i poufność danych,

system będzie zbudowany w oparciu o redundantną architekturę zapewniającą ciągłość działania systemu,

każdy Członek Wnioskodawcy będzie miał dostęp jedynie do własnych faktur, będzie posiadał swój unikatowy login oraz hasło do systemu,

faktury transakcyjne kupna, transakcyjne sprzedażowe oraz faktury prowizyjne wygenerowane przez Wnioskodawcę będą umieszczane na niepublicznej stronie w postaci pliku .pdf,

faktury transakcyjne sprzedażowe typu self-billing będą dostępne ponadto w formacie .txt, za pomocą których można będzie zaimportować dane do systemów księgowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, jaka pojawiła się wraz ze zmianami przepisów dotyczącymi wystawiania faktur a konkretnie do kwestii § 5 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, który stanowi, że faktura powinna zawierać kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Wnioskodawca wskazuje, iż w swoim systemie stosuje własną, kolejną numerację faktur, w myśl § 5 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia. Jednakże wątpliwość jaka pojawiła się wraz ze zmianami, dotyczy możliwości wprowadzenia zewnętrznego systemu numeracji faktur dla niektórych podmiotów, które przystąpiły lub też chcą przystąpić do systemu samofakturowania. W praktyce polegałoby to na tym, że Wnioskodawca stosowałby własną, kolejną numerację wystawianych w procesie samofakturowania faktur, przy czym w odniesieniu do niektórych podmiotów stosowałby inną numerację, zapożyczoną od podmiotu, w imieniu którego wystawia faktury.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że każda wystawiona faktura powinna być zaopatrzona w swój numer, który zgodnie z rozporządzeniem powinien być „kolejny". Faktury muszą być ponumerowane w sposób pozwalający na identyfikację faktury. Podatnik musi zatem numerować faktury według określonego ciągu liczb, a ciąg ten musi być skonstruowany tak, by można było uszeregować faktury według kolejności. Zatem w sytuacji, gdy jak Wnioskodawca wskazał dodatkowo wprowadzone numery faktur w systemie self-billingu zapożyczone od dostawcy uniemożliwiają uszeregowanie tych faktur w kolejności to wówczas taki sposób numerowania jest niezgodny z obowiązującymi przepisami.

Tym samym sposób numerowania faktur wskazany przez Wnioskodawcę polegający na tym, że Wnioskodawca stosowałby własną, kolejną numerację wystawianych w procesie samofakturowania faktur, przy czym w odniesieniu do niektórych podmiotów stosowałby inną numerację, zapożyczoną od podmiotu, w imieniu którego wystawia faktury jest nieprawidłowy, bowiem ponumerowane w ten sposób faktury nie dały by się uszeregować w kolejności, tym samym nie byłby to numer który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin