INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29.04.2013 r. (data wpływu 07.06.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników z tytułu udziału w imprezie integracyjnej:

• w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie pracowników z tytułu udziału w otwartej imprezie plenerowej - jest prawidłowe,
• w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 07.06.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników z tytułu udziału w imprezie integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank (dalej: Bank) zgodnie z realizowaną strategią na lata 2013-2015 zamierza wzmocnić pozycję lidera sektora finansowego w Polsce m.in. poprzez budowanie nowoczesnej kultury korporacyjnej opartej na zaufaniu i współpracy. Bank widzi możliwość realizacji ww. celów m.in. poprzez budowanie efektywnej komunikacji pomiędzy pracownikami różnych jednostek organizacyjnych Banku, wzmocnienie integracji pracowników, wspieranie inicjatyw i aktywności pozazawodowych. Dla swoich pracowników Bank ma ambicje być najlepszym pracodawcą w polskim sektorze bankowym, wspierając ich pasje i rozwój osobisty.

Zdaniem Banku sprawność organizacji w dużej mierze zależy od tego, w jakim stopniu jest zintegrowany i jak skutecznie współpracuje ze sobą zespół zatrudnionych w niej ludzi. Efektywność pracowników można rozwijać m.in. poprzez działania nastawione na doskonalenie pracy zespołowej. Bank zwraca również uwagę na utrzymanie odpowiedniego poziomu motywacji i zaangażowania pracowników poprzez realizację tzw. pozapłacowych zachęt, które zgodnie ze stanowiskiem specjalisty z zakresu psychologii pracy stanowią alternatywne do tradycyjnych metod, źródło podnoszenia poziomu integracji pracownika z pracodawcą.

Bank informuje, iż strategia Banku na lata 2013-2015 w ramach przyjętej polityki w zakresie zarządzania kadrami realizuje się m.in. poprzez organizację szerokiego wachlarza imprez nazywanych imprezami integracyjnymi. Spotkania takie mają różnorodną formę tj. otwartych imprez plenerowych o charakterze sportowym, kulturalnym, pikników rodzinnych, spotkań mikołajkowych, adresowanych do mniej lub bardziej określonej liczby adresatów (pracownicy, członkowie rodzin pracowników, byli pracownicy, obecni i potencjalni Klienci Banku), oraz imprez ograniczonych do grona pracowników, mających na celu podnoszenie poziomu integracji pracownika z przedsiębiorstwem. Spotkania te są finansowane albo w całości ze środków Banków (nie pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych), albo w kosztach partycypują uczestnicy spotkań.

Najczęściej Bank w ramach organizacji ww. spotkań ponosi koszty wynajmu sali, w której ma być organizowana impreza, cateringu, rozrywek zapewnianych uczestnikom (zawody sportowe, oprawa muzyczna itd.), koszty transportu. Podczas spotkań uczestnicy mogą korzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych świadczonych przez firmy wynajmowane przez Bank.

Bank zwraca uwagę, iż uczestnicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych, jednocześnie nie ewidencjonowana jest ilość spożytych produktów oraz poziom aktywności w zakresie udziału w atrakcjach, rozrywkach udostępnionych szerokiemu gronu uczestników biorących udział w spotkaniu.

Organizując spotkanie, Bank najczęściej zawiera umowę z firmą zewnętrzną, od której otrzymuje fakturę, wskazującą łączny koszt spotkania - należne wynagrodzenie po stronie świadczącego usługę. W znakomitej większości przypadków, w zawieranych umowach wskazuje się szacunkową ilość uczestników, która może wziąć udział w spotkaniu, na podstawie której ustala się skalę imprezy a w konsekwencji minimalny zakres usług np. gastronomicznych, do których zobowiązuje się firmę świadczącą usługę.

Bank informuje, iż w przypadku imprez plenerowych o charakterze sportowym, kulturalnym, pikników rodzinnych z uwagi na fakt, iż są adresowane do bliżej nieokreślonej liczby adresatów, ustalenie dokładnej liczby uczestników, kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji pozostaje praktycznie niewykonalne.

Analogiczne ustalenia należy przyjąć w odniesieniu do imprez integracyjnych kierowanych do pracowników poszczególnych jednostek organizacyjnych Banku, gdzie pomimo faktu dostępności listy osób wyrażających wolę wzięcia udziału w imprezie, Bank nie ma możliwości zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń z uwagi na brak praktycznej możliwości ustalenia ilości i rodzaju świadczeń (posiłków, napojów, atrakcji), z których skorzystali poszczególni pracownicy obecni na imprezie.

Bank zgodnie z dotychczasową praktyką, w przypadku sporządzenia listy pracowników wyrażających wolę wzięcia udziału w spotkaniu i możliwości skwantyfikowania wartości świadczenia pobierał i odprowadzał zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 UPDOF. Bank powziął jednakże wątpliwość czy w tak określonym stanie faktycznym, jego postępowanie jest prawidłowe i znajduje uzasadnienie na gruncie przepisów prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do realizowanych świadczeń na rzecz pracowników w postaci organizacji ww. spotkań Bank zobowiązany jest obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 UPDOF...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 9 ust. 1 UPDOF opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednocześnie ustawodawca wskazuje, iż stosownie do art. 12 ust. 1 UPDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty - bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Ustawodawca doprecyzował, iż w sytuacji gdy przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b UPDOF.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a UPDOF, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustała się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Ponadto Bank informuje, iż z brzmienia art. 11 ust. 1 UPDOF wynika, że ustawodawca wyraźnie podzielił możliwe do uzyskania przez pracowników przychody na dwie grupy:

1. pieniądze i wartości pieniężne, które stają się przychodem w momencie ich postawienia do dyspozycji, tj. niezależnie od faktu ich otrzymania (odebrania) przez pracownika oraz
2. świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia, które stają się przychodem z chwilą ich otrzymania przez pracownika.
   
   

Z powyższego wynika, że samo postawienie do dyspozycji pracownika możliwości skorzystania z określonych usług nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie przepisów ustawy funkcjonują bowiem dwa pojęcia tj. „postawienia do dyspozycji” i „otrzymania”, zatem przyjmując racjonalność ustawodawcy nie można uznać, że są to pojęcia tożsame. Dokonując wykładni językowej pojęcia „postawienia do dyspozycji” należy wnosić, iż po stronie odbiorcy nie musi zaistnieć rzeczywiste odebranie świadczenia, aby powstał przychód podlegający opodatkowaniu.

Bank podnosi, iż dokonując wnioskowania a contrario, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane jako zdanie odrębne do uchwały NSA z dnia 24 maja 2010 r. w zakresie opodatkowania pakietów medycznych, sygn. II FPS 1/10, przez sędziego Stefana Babiarza, który wyraził następujący pogląd: „Z art. 11 ust. 1 UPDOF wynika, że „przychodami (...) są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”. Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) pozostawienie go do dyspozycji podatnika. Wprawdzie odnoszą się one tylko do pieniędzy i wartości pieniężnych ale uważam, że przy wykładni pojęcia „otrzymane” nie można tego rozróżnienia nie dostrzegać. Zgodnie z językowym znaczeniem słowa „otrzymać” to „dostać (dostawać) coś w darze, dostać (dostawać) coś co się należy, na co się zasługuje, do czego się dąży”, „uzyskać coś z czegoś” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod. red. S. Dubisza, Warszawa 2003, s.602). Oznacza to nie mniej nie więcej zaistnienie skutku polegającego na faktycznym otrzymaniu tego świadczenia, skoro otrzymanie ma być konsekwencją tego co się należało, na co się zasłużyło albo do czego się dążyło. Do takiej interpretacji tego zwrotu skłania też wykładnia kontekstowa pojęcia „pozostawione do dyspozycji”. Skoro ustawodawca te zwroty „otrzymywać” i „pozostawiać do dyspozycji” rozróżnia to także powinien je rozróżniać sąd stosujący dany przepis, gdyż jak trafnie wskazano w uchwale bez dostatecznych argumentów nie powinno się nadawać różnych znaczeń tym samym zwrotom. Nadanie więc słowu „otrzymać świadczenie” znaczenia obejmującego także „możliwość skorzystania z tych świadczeń” zaciera różnicę z pojęciem „postawienie do dyspozycji” a nawet więcej prowadzi do ich utożsamienia. Trudno dostrzec ukryte czy istniejące różnice znaczeniowe między tymi pojęciami. W związku z tym powstaje pytanie po co ustawodawca w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f użył na wstępie w odniesieniu do przychodów z pieniędzy lub wartości pieniężnych także zwrotu „postawione do dyspozycji” skoro to samo znaczenie rozumiane jako możliwość nimi dysponowania można wyprowadzić ze słowa „otrzymane”. Jest to moim zdaniem problem zasadniczy nie znajdujący odpowiedzi w uchwale”.

Stanowisko takie potwierdzają również liczne wyroki, m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 sierpnia 2011 r., (sygn. I SA/Wr 884/11), wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r., (sygn. I SA/ 1326/08), wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 stycznia 2011 r., (sygn. I SA/Wr 1284/10).

W świetle brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 UPDOF Bank wskazuje na kluczową rolę wykładni językowej, która jest zawsze podstawową regułą interpretacji przepisów prawa podatkowego, o pierwszorzędnym znaczeniu dla ich zastosowania. Stosując dany przepis, organ podatkowy jest więc związany jego dosłowną treścią.

Przykładowo, w wyroku z dnia 8.04.1997 r. (sygn. akt. SA/Ka 2976/95), Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, iż: „wykładnia językowa jest pierwszą i podstawową wykładnią w prawie podatkowym i z tego względu ma priorytet przy stosowaniu. Organy wykonawcze powinny wyłącznie stosować prawo, a nie tworzyć je lub uzupełniać poprzez wypełnianie luk lub stosowanie analogii na niekorzyść podatnika.” Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 28.03.1996 r. (sygn. akt SA/Gd 2693/1995) zwrócił uwagę na konieczność interpretacji prawa przez organy podatkowe i sądy w sposób jednolity, konsekwentny i zgodny z rzeczywistą treścią przepisu oraz podkreślił niedopuszczalność stosowania rozszerzającej wykładki ustaw podatkowych: „w żadnym zaś przypadku nie można prawa podatkowego traktować instrumentalnie. Nie ma bowiem żadnych podstaw, by stosować wykładnię rozszerzającą tam gdzie jest ona korzystna dla organów podatkowych, a ścieśniającą wszędzie tam, gdzie korzyść miałby odnieść podatnik.”

Bank informuje, iż w celu wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 UPDOF konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tymże przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. Nie jest bowiem możliwe ustalenie wartości świadczeń w sposób inny, niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, jeżeli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Wartość świadczenia winna zostać określona według metody wskazanej w ustawie, a nie według dowolnie przyjętej koncepcji, która nie ma ustawowego oparcia. W większości przypadków nie można postawić znaku równości pomiędzy usługami nabywanymi przez pracodawcę a usługami oferowanymi czy też wyświadczonymi pracownikom. Ponadto, przyjęcie, że świadczeniem jest „prawo do otrzymania” przesądza o braku możliwości zastosowania art. 11 ust. 2a pkt 2 UPDOF. W istocie bowiem mamy do czynienia z „prawem do korzystania z usługi zakupionej”, a nie korzystaniem z „usługi zakupionej”.

W opinii Banku samo uczestnictwo pracowników w organizowanej imprezie, nawet przy możliwości określenia uczestników z imienia i nazwiska (podpisanie listy obecności), nie będzie skutkować możliwością ustalenia prawidłowego przychodu u każdego z uczestników. Warto zwrócić uwagę, iż co do zasady każdy pracownik korzysta ze świadczeń, w różnym stopniu. Niewykluczona jest też sytuacja, iż pracownik bierze udział w spotkaniu firmowym, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Zatem Bank nie jest w stanie przypisać pracownikowi wartości świadczenia które pracownik faktycznie otrzyma, ponieważ jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń w szerszym zakresie niż przypadający na jedną osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia.

Bank, jako płatnik nie jest w stanie stwierdzić, który z pracowników skonsumował więcej lub mniej posiłków czy napoi, pozostawionych do dyspozycji. A zatem nie można dokonać prostego działania matematycznego polegającego na zsumowaniu wszelkich kosztów organizowanej imprezy, szczególnie w przypadku, gdy zakup towarów i usług związanych z organizacją imprezy jest dokumentowany jedną kwotą, a następnie podziału tej kwoty na każdego pracownika, gdyż w takiej sytuacji doszłoby do przypisania pracownikom przychodu o charakterze czysto statystycznym, tj. w konkretnym przypadku nierealnym. Ponadto przepisy ustawy nie dają podstaw prawnych do wykonania takiego działania. Powyższe stanowisko potwierdza m.in. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. (sygn. I SA/Wr 1326/08) lub wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 października 2011 r., (sygn. I SA/Sz 695/11).

Bank pragnie podkreślić, iż w związku z faktem, iż nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, wobec tego nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Ponadto podkreślić należy, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 UPDOF podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna, a nie grupa osób.

W konsekwencji, zgodnie z tezą wyrok NSA z 16 września 2010 r., (sygn. akt II FSK 1989/08) zastosowanie znajdzie zasada impossibilium nulla obligatio est. Brak bowiem możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego.

Niezależnie od powyższej argumentacji Bank podnosi, iż zgodnie z aktualnymi trendami w zarządzaniu zasobami ludzkimi, realizuje katalog benefitów pozapłacowych, których celem jest motywowanie pracownika do efektywnej pracy, budowanie lojalności wobec firmy poprzez zaspakajanie indywidualnych potrzeb zatrudnionych.

Bank zwraca uwagę, iż spotkania, imprezy integracyjne stanowią narzędzie motywacji pozafinansowej, które odwołują się do bardziej złożonych potrzeb pracowników, takich jak potrzeba przynależności, akceptacji, komunikacji. Nie stanowią natomiast zapłaty (rekompensaty) za pracę wykonywaną przez pracownika w ramach przydzielonych mu obowiązków służbowych.

W ocenie Banku spotkania integracyjne, mając na uwadze w szczególności zmianę uwarunkowań ekonomicznych, demograficznych nie stanowią aktualnie dla pracownika dodatkowego benefitu mającego walor finansowy. W większości przypadków obecność na imprezie stanowi swojego rodzaju obowiązek pracowniczy, przeważnie realizowany w czasie wolnym. Dla menadżerów, kadry zarządzającej jest to zaś obowiązek służbowy polegający na reprezentowaniu pracodawcy, przedsiębiorstwa przed zespołem pracowników. Udział w imprezie nie jest dla pracownika formą nagrodą i nie wiąże się z faktem wykonywania określonego zadania, jest zaś ofertą, z której atrakcyjności w zasadzie korzysta sam pracodawca, mając na względzie integrację pracownika z przedsiębiorstwem, dbanie o dobre kontakty interpersonalne między pracownikami a przełożonymi a także w zespole.

W związku z powyższym Bank stoi na stanowisku, iż wartość organizowanych dla pracowników imprez nie powinna zostać pracownikom dopisana do przychodu i opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe - w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie pracowników z tytułu udziału w otwartej imprezie plenerowej,
• nieprawidłowe - w pozostałej części.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość (koszt organizacji). Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa, wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b cyt. ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika ( art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Powyższe postanowienia zastosować należy zarówno do nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód z innych źródeł, jak i tych, które na mocy art. 12 ust. 3 ww. ustawy, stanowią przychód ze stosunku pracy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, strategia Banku na lata 2013-2015 w ramach przyjętej polityki w zakresie zarządzania kadrami realizuje się m.in. poprzez organizację szerokiego wachlarza imprez nazywanych imprezami integracyjnymi. Spotkania takie mają różnorodną formę tj. otwartych imprez plenerowych o charakterze sportowym, kulturalnym, pikników rodzinnych, spotkań mikołajkowych, adresowanych do mniej lub bardziej określonej liczby adresatów (pracownicy, członkowie rodzin pracowników, byli pracownicy, obecni i potencjalni Klienci Banku), oraz imprez ograniczonych do grona pracowników, mających na celu podnoszenie poziomu integracji pracownika z przedsiębiorstwem. Spotkania te są finansowane albo w całości ze środków Banków (nie pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych), albo w kosztach partycypują uczestnicy spotkań. Najczęściej Bank w ramach organizacji ww. spotkań ponosi koszty wynajmu sali, w której ma być organizowana impreza, cateringu, rozrywek zapewnianych uczestnikom (zawody sportowe, oprawa muzyczna itd.), koszty transportu. Podczas spotkań uczestnicy mogą korzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych świadczonych przez firmy wynajmowane przez Bank. Uczestnicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych, jednocześnie nie ewidencjonowana jest ilość spożytych produktów oraz poziom aktywności w zakresie udziału w atrakcjach, rozrywkach udostępnionych szerokiemu gronu uczestników biorących udział w spotkaniu. Organizując spotkanie, Bank najczęściej zawiera umowę z firmą zewnętrzną, od której otrzymuje fakturę, wskazującą łączny koszt spotkania. W większości przypadków, w zawieranych umowach wskazuje się szacunkową ilość uczestników, która może wziąć udział w spotkaniu, na podstawie której ustala się skalę imprezy a w konsekwencji minimalny zakres usług np. gastronomicznych, do których zobowiązuje się firmę świadczącą usługę. W przypadku imprez plenerowych o charakterze sportowym, kulturalnym, pikników rodzinnych z uwagi na fakt, iż są adresowane do bliżej nieokreślonej liczby adresatów, ustalenie dokładnej liczby uczestników, kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji pozostaje praktycznie niewykonalne. W odniesieniu do imprez integracyjnych kierowanych do pracowników poszczególnych jednostek organizacyjnych Banku, gdzie pomimo faktu dostępności listy osób wyrażających wolę wzięcia udziału w imprezie, Bank nie ma możliwości zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń z uwagi na brak praktycznej możliwości ustalenia ilości i rodzaju świadczeń (posiłków, napojów, atrakcji), z których skorzystali poszczególni pracownicy obecni na imprezie.

Mając na względzie powołane wcześniej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podkreślić należy, iż przychód ze stosunku pracy powstaje w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Najistotniejszą więc kwestią do rozstrzygnięcia pozostaje zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania przez pracownika. W tym też zakresie, zauważyć należy, iż w przypadku organizowania przez pracodawcę spotkań integracyjnych o powstaniu przychodu przesądza fakt uczestnictwa przez uprawnione osoby w zorganizowanym przez Wnioskodawcę spotkaniu, a nie samo otrzymanie przez te osoby możliwości skorzystania ze spotkania.

Organizowanie imprez integracyjnych nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa.

Wzięcie udziału przez pracownika w spotkaniu integracyjnym zorganizowanym i w całości lub w części sfinansowanym przez pracodawcę będzie równoznaczne z otrzymaniem przez niego nieodpłatnego świadczenia, lub świadczenia częściowo odpłatnego, którego wartość ustala się według zasad określonych w cyt. wyżej art. 11 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieistotne jest przy tym, co i ile dana osoba skonsumuje, czy i z jakich atrakcji skorzysta, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone będą niezależnie od tego czy uprawnione osoby skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że osoby te skorzystają z możliwości udziału w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym im przez pracodawcę. Samo uczestnictwo pracownika w organizowanym spotkaniu, którego koszty pokrywa w całości lub w części pracodawca posiada konkretny wymiar finansowy.

W przypadku opisanych imprez, gdzie krąg osób ograniczony jest do grona pracowników, ewentualne trudności towarzyszące ustaleniu wartości świadczenia, czy indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników, którzy będą uczestniczyć w spotkaniu, będą miały charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego. Jest to tylko problem organizacyjny możliwy do rozwiązania.

Ustalenie przychodu u poszczególnych uczestników jest sprawą oczywistą. Nieistotne jest przy tym, co i ile dana osoba skonsumuje albo czy uczestniczy w całości imprezy, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone będą niezależnie od tego czy uprawnione osoby skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy pracodawca zorganizuje spotkanie o charakterze integracyjnym, w którym udział będą brali pracownicy i poniesie wszystkie koszty związane ze zorganizowaniem tego spotkania, winien ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdej uprawnionej osoby, która weźmie w niej udział.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przypadku imprez ograniczonych do grona pracowników przy dochowaniu przez Wnioskodawcę należytej staranności, nie ma przeszkód w ustaleniu osób, które otrzymają przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu uczestnictwa w organizowanej przez niego imprezie.

Wartość świadczenia, jaką Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego uczestnika należy więc obliczyć dzieląc całkowity koszt organizacji imprezy poniesiony przez pracodawcę przez liczbę osób zaproszonych (np. wszystkich, jeżeli impreza była przewidziana dla wszystkich pracowników) lub deklarujących chęć wzięcia udziału w imprezie, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko osobom w niej uczestniczącym.

Przychód powstały w ten sposób po stronie pracowników Wnioskodawcy, podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, jako przychód ze stosunku pracy. Obliczoną wartość świadczeń, przypadających na pracownika, należy doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Odnośnie natomiast otwartych imprez plenerowych adresowanych do bliżej nieokreślonej liczby adresatów (pracownicy, członkowie rodzin pracowników, byli pracownicy, obecni i potencjalni klienci Banku) zgodzić się należy z Wnioskodawcą, iż nie powstanie przychód po stronie pracowników, jednakże nie z takiego powodu jak wskazał w uzasadnieniu Wnioskodawca, że nie można określić w jakim stopniu dany pracownik skorzysta z postawionych mu do dyspozycji świadczeń, a z tego powodu, że krąg podmiotów objętych imprezą nie będzie tworzył zbioru zamkniętego, będzie nieograniczony. W tej sytuacji, ustalenie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci opłaconych przez Wnioskodawcę kosztów imprezy, nie będzie możliwe.

W takiej sytuacji Wnioskodawca nie będzie w stanie określić wartości nieodpłatnych świadczeń przypadających na jednego pracownika, gdyż nie będzie w stanie określić, ile osób w rzeczywistości weźmie udział w imprezie integracyjnej. Tym samym wartość poniesionych wydatków płaconych przez Wnioskodawcę nie będzie stanowić dla pracowników uczestniczących w imprezie integracyjnej przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przypadku uczestnictwa pracowników w imprezach integracyjnych, gdzie krąg osób ograniczony będzie do grona pracowników, pracownikom tym Spółka zobowiązana będzie przypisać przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i od łącznego dochodu z tytułu wypłaconego wynagrodzenia w danym miesiącu obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Odnośnie natomiast otwartych imprez plenerowych adresowanych do bliżej nieokreślonej liczby adresatów wartość poniesionych wydatków płaconych przez Wnioskodawcę nie będzie stanowić dla pracowników uczestniczących w imprezie integracyjnej przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.