INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 07.05.2012 r. (data wpływu 09.05.2012 r.) oraz w piśmie z dnia 19.07.2012 r. (data nadania 20.07.2012 r., data wpływu 24.07.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 12.07.2012 r. Nr IPPB4/415-400/12-2/MP (data nadania 16.07.2012 r., data doręczenia 19.07.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej:

• w części dotyczącej wydatków poniesionych na zakup leków, aparatów słuchowych wraz z bateriami oraz kosztami ich serwisu, wydatki poniesione na usługi opiekuńcze we własnym domu oraz na zabiegi rehabilitacyjne – jest prawidłowe,
• w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 09.05.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 12.07.2012 r. Nr IPPB4/415-400/12-2/MP (data nadania 16.07.2012 r., data doręczenia 19.07.2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia z dnia 19.07.2012 r. (data nadania 20.07.2012 r., data wpływu 24.07.2012 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Pierwszy raz II gr. inwalidzką z ogólnego stanu zdrowia (I70,M47, K91) przyznano Wnioskodawczyni dnia 15.01.1999 r. W dniu 27.02.2002 r. Państwowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z uwagi na obustronny niedosłuch odbiorczy przyznał Wnioskodawczyni III gr. inwalidzką. Znaczny stopień niepełnosprawności: 10-N, 03-L, 04-O orzeczono w dniu 12.05.2011 r. (datuje się od 18.04.2011 r.) – niemożność samodzielnej egzystencji.

W dniu 30.08.2006 r. Wnioskodawczyni przeszła operację zaćmy prawego oka, zaś 15.05.2007 r. operację zaćmy lewego oka. W klinice okulistycznej rozpoznano jaskrę obu oczu.

Od dnia 01.09.1984 r. Wnioskodawczyni przebywała na wcześniejszej emeryturze, zaś od 27.02.1995 r. pobiera rentę rodzinną po zmarłym mężu.

Do dnia 12.08.2011 r. Wnioskodawczyni mieszkała sama. W dniu 17.06.2011 r., z powodu choroby zasadniczej nastąpił zanik komórek obu półkul móżdżku, stąd silny zawrót głowy, upadki i stłuczenie kręgosłupa oraz złamanie guzka większego – prawego barku. Od tej daty Wnioskodawczyni nie mogła egzystować sama. Z tego powodu rodzina była zmuszona umieścić Ją w Domu Opiekuńczo – Leczniczym, tj. od dnia 12.08.2011 r., gdzie przebywa dotychczas.

W dniu 20.04.2011 r. lekarz neurolog rozpoznał postać zaniku wieloukładowego mózgu – zanik oliwkowo – mostowo – móżdżkowy. Choroba ma charakter postępujący i obejmuje m.in. dyzartrię, zaburzenia chodu i równowagi, upadki. Zaleceniem jest stała kinezyterapia.

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawczyni przebyła udar móżdżkowy, nierozpoznany i nieleczony. W 2011 r. wykonała badania diagnostyczne: TK mózgu, RM mózgu – bezpłatne, badanie w kierunku Slct, badanie densytometryczne pełnopłatne, badanie USG prawego barku – płatne, USG jamy brzusznej, USG prawego barku – płatne, RM jamy brzusznej.

Poza tym od stycznia do października 2011 r. Wnioskodawczyni opłacała ulgowy karnet w Lux-Med w kwocie 70 zł miesięcznie (drugą połowę opłacał syn).

Wydatki medyczne poniesione przed pobytem w Domu Opiekuńczo – Leczniczym:

138,00 zł – krótka opieka osoby drugiej we własnym domu,
504,00 zł – diagnostyka medyczna,
222,00 zł – baterie do aparatów słuchowych,
192,00 zł – przejazd taxi (od 18.04.2011 r.) do lekarzy i na badania diagnostyczne,
890,70 zł – zakup leków,
1.946,70 – łącznie.

Wnioskodawczyni dodała, iż oryginały faktur na powyższą kwotę zostały w październiku 2011 r. przesłane do Biura Finansów Oświaty, skąd wg regulaminu ZFSŚ, jako zapomogę zdrowotną dla nauczycieli Wnioskodawczyni otrzymała 600 zł.

Specyfikacja poniesionych wydatków w Domu Opiekuńczo – Leczniczym:

08.2011 r. – 1.783 zł; 09.2011 r. – 2.722,43 zł; 10.2011 r. – 2.650 zł; 11.2011 r. – 2.701,73 zł; 12.2011 r. – 2.729,44 zł; 01.2012 r. – 2.782,33 zł; 02.2012 r. – 3.054,13 zł; 03.2012 r. – 3.000 zł; 04.2012 r. – 3.000 zł; 05.2012 r. – 3.000 (bez leków). Opłaty łącznie z rehabilitacją - 27.423,06 + 412,37 zł = 27.845,43 zł

Poza tym:

254,38 zł – serwis aparatu słuchowego; leki + pampersy – 79,80 zł; 42 zł – baterie do aparatu słuchowego; łącznie – 412,37 zł.

Żadna z powyższych kwot nie została sfinansowana ani dofinansowana z żadnego z funduszy.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż przyjmuje leki, które ordynuje lekarz opiekujący się DOL. Ponieważ wg opinii lekarzy nie ma specyficznego leku na zanik kory półkul móżdżku, Wnioskodawczyni otrzymuje leki podtrzymujące i ewentualnie hamujące postęp choroby. Wszystkie leki zleca lekarz opiekujący się DOL. Prowadzona jest historia choroby. Lekarz potwierdzi, iż zaordynowane przez niego leki są konieczne. Wnioskodawczyni posiada dokument z wyszczególnioną specyfikacją leków. Dyrekcja DOL wyszczególnia wydatki poniesione za leki, pampersy, konsultacje lekarza, natomiast nie wyszczególnia kosztów poniesionych za rehabilitację. Wnioskodawczyni posiada dokumenty na wydatki poniesione na ww. cele w związku z opłatą za pobyt w Domu Opiekuńczo - Leczniczym.

Wnioskodawczyni poinformowała, iż posiada zlecenie na zakup chodzika z maja ubiegłego roku, jednakże zakupu nie dokonała, ponieważ w trybie pilnym syn umieścił Ją w DOL i Wnioskodawczyni korzysta ze sprzętu w ww. domu. Chodzik stanowi niezbędny sprzęt rehabilitacyjny, bowiem bez niego Wnioskodawczyni nie przejdzie samodzielnie kilku kroków.

Wnioskodawczyni posiada również skierowanie od neurologa do szpitala, gdzie została już zakwalifikowana. Skierowanie wydano na rehabilitację (na Oddział późnej rehabilitacji neurologicznej). Wnioskodawczyni czeka na wezwanie na miejsce. DOL nie wydaje oddzielnego pokwitowania na poczet rehabilitacji. Nie ma tutaj rehabilitacji ogólnoustrojowej, ani specyficznie neurologicznej.

Wnioskodawczyni wskazała, iż zakupiła z własnych środków 3 aparaty słuchowe. Pierwszy na prawe ucho – wiele lat temu, bez żadnych ulg i dotacji. Drugi, po zużyciu pierwszego, na prawe ucho – z ulgą podatkową, ok. 10 lat temu. Trzeci na lewe ucho – 7 lat temu, z dotacją 560 zł i ulgą podatkową. PIT-37 i PIT-O znajdują się w US. Używanie aparatów słuchowych jest związane ze stwierdzoną niepełnosprawnością. Wnioskodawczyni posiada dokumenty na serwis aparatu, zakup baterii od 01.11.2011 r.

Wnioskodawczyni chciałaby powrócić do własnego domu i zaangażować fachową opiekę na 12 godz. dziennie lub na pełną dobę z zamieszkaniem. Wydatki, które zostaną poniesione to: zapłata opiekunce, utrzymanie mieszkania, wyżywienie. Wnioskodawczyni wskazała, iż nie może mieszkać samodzielnie. Wymaga pomocy i opieki przy wszystkich czynnościach dnia codziennego. Z pomocy osoby drugiej korzysta krótko i poniosła koszty ok. 200 zł.

Ponadto Wnioskodawczyni zaznaczyła, iż nie posiada dowodów na przejazdy na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, ponieważ wg opinii lekarzy Wnioskodawczyni nie nadawała się do korzystania z nich. Były to tylko wizyty u lekarzy specjalistów i na badania diagnostyczne. Wiele takich przewozów zrealizował syn prywatnym transportem. Dokumenty na przewozy taxi znajdują się w B.F.O.

Wnioskodawczyni poinformowała, iż nie przebywała w sanatorium, ponieważ ze schorzeniem jakie posiada żadne sanatorium Jej nie przyjmie. Wnioskodawczyni przysługuje wyłącznie leczenie szpitalne, o odpowiednim profilu lub na pobyt w podobnym ośrodku, w jakim przebywa obecnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa w związku z opłatą za pobyt w Domu Opiekuńczo – Leczniczym...
2. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa na zakup leków, pampersów...
3. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa na zakup chodzika...
4. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa na rehabilitację tak w Domu Opiekuńczo – Leczniczym, jak i w przyszłości we własnym domu...
5. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa na zakup aparatów słuchowych, baterii i serwisu aparatów słuchowych...
6. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa na ewentualny pobyt we własnym domu i opiekę osoby drugiej oraz związane z tym wydatki...
7. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa na przewóz transportem medycznym lub taxi na badania diagnostyczne i wizyty lekarskie...
8. Czy Wnioskodawczyni przysługuje ulga podatkowa za pobyt w sanatorium, przewózkę i opiekę drugiej osoby...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Ad. 1

Tak, przysługuje jako osobie niepełnosprawnej ze znacznym stopniem niepełnosprawności.

Ad. 2

Tak, przysługuje, ponieważ zaordynowane przez lekarza leki pomagają i ratują zdrowie, zaś pampersy pozwalają utrzymać higienę.

Ad. 3, 5

Tak, przysługuje, ponieważ bez pomocy chodzika Wnioskodawczyni nie wykona samodzielnie kilku kroków, zaś bez aparatów słuchowych nie może funkcjonować w środowisku społecznym.

Ad. 4

Tak, przysługuje, ponieważ lekarz neurolog zlecił stałą, systematyczną kinezyterapię. W dniu 26.04.2012 r. Wnioskodawczyni otrzymała od neurologa skierowanie do szpitala na oddział rehabilitacji neurologicznej.

Ad. 6

Tak, przysługuje, ponieważ wg opinii zespołu orzekającego o stopniu niepełnosprawności jest zapis, iż bez pomocy osoby drugiej Wnioskodawczyni nie może funkcjonować w środowisku społecznym.

Ad. 7

Tak, przysługuje, ponieważ Wnioskodawczyni nie porusza się bez chodzika i pomocy osoby drugiej.

Ad. 8

Tak, przysługuje, ponieważ Wnioskodawczyni nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków m.in. na cele określone w ust. 7a - z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7c - ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż II gr. inwalidzką z ogólnego stanu zdrowia przyznano Wnioskodawczyni dnia 15.01.1999 r. W dniu 27.02.2002 r. Państwowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z uwagi na obustronny niedosłuch odbiorczy przyznał Wnioskodawczyni III gr. inwalidzką. Znaczny stopień niepełnosprawności orzeczono w dniu 12.05.2011 r. (datuje się od 18.04.2011 r.) – niemożność samodzielnej egzystencji.

W dniu 30.08.2006 r. Wnioskodawczyni przeszła operację zaćmy prawego oka, zaś 15.05.2007 r. operację zaćmy lewego oka.

W dniu 17.06.2011 r., z powodu choroby zasadniczej nastąpił zanik komórek obu półkul móżdżku, stąd silny zawrót głowy, upadki i stłuczenie kręgosłupa oraz złamanie guzka większego – prawego barku. Od tej daty Wnioskodawczyni nie mogła egzystować sama. Z tego powodu rodzina była zmuszona umieścić Ją w Domu Opiekuńczo – Leczniczym, tj. od dnia 12.08.2011 r., gdzie przebywa dotychczas.

W dniu 20.04.2011 r. lekarz neurolog rozpoznał postać zaniku wieloukładowego mózgu – zanik oliwkowo – mostowo – móżdżkowy. Choroba ma charakter postępujący i obejmuje m.in. dyzartrię, zaburzenia chodu i równowagi, upadki. Zaleceniem jest stała kinezyterapia.

W 2011 r. Wnioskodawczyni wykonała badania diagnostyczne. Poza tym od stycznia do października 2011 r. Wnioskodawczyni opłacała ulgowy karnet w Lux-Med w kwocie 70 zł miesięcznie (drugą połowę opłacał syn).

Wydatki medyczne poniesione przed pobytem w Domu Opiekuńczo – Leczniczym związane były z krótką opieką osoby drugiej we własnym domu, diagnostyką medyczną oraz kupnem baterii do aparatów słuchowych i leków.

Natomiast przejazd taxi do lekarzy i na badania diagnostyczne odbywał się od 18.04.2011 r.

Wnioskodawczyni dodała, iż faktury na powyższe wydatki zostały w październiku 2011 r. przesłane do Biura Finansów Oświaty, skąd wg regulaminu ZFSŚ, jako zapomogę zdrowotną dla nauczycieli otrzymała 600 zł.

Poza tym Wnioskodawczyni poniosła wydatki na serwis aparatu słuchowego, leki, pampersy, kupno baterii do aparatu słuchowego. Wnioskodawczyni wskazała, iż żaden z powyższych wydatków nie został sfinansowany ani dofinansowany z żadnego z funduszy.

Odnośnie pobytu w Domu Opiekuńczo – Leczniczym wskazała, iż posiada dokumenty na poniesienie tych wydatków.

Ponadto Wnioskodawczyni dodała, że przyjmuje leki, które ordynuje lekarz opiekujący się DOL. Ponieważ wg opinii lekarzy nie ma specyficznego leku na zanik kory półkul móżdżku, Wnioskodawczyni otrzymuje leki podtrzymujące i ewentualnie hamujące postęp choroby. Wszystkie leki zleca lekarz opiekujący się DOL, który potwierdzi, iż zaordynowane przez niego leki są konieczne. Wnioskodawczyni posiada dokument z wyszczególnioną specyfikacją leków.

Wnioskodawczyni posiada również zlecenie na zakup chodzika z maja ubiegłego roku, jednakże zakupu jeszcze nie dokonała. Niemniej chodzik stanowi niezbędny sprzęt rehabilitacyjny, bowiem bez niego Wnioskodawczyni nie przejdzie samodzielnie kilku kroków.

Wnioskodawczyni poinformowała, iż przysługuje Jej leczenie szpitalne, o odpowiednim profilu lub na pobyt w podobnym ośrodku, w jakim przebywa obecnie, natomiast w sanatorium nie przebywała. Posiada ponadto skierowanie od lekarza neurologa do szpitala, gdzie została już zakwalifikowana i czeka na miejsce.

Wnioskodawczyni zakupiła z własnych środków 3 aparaty słuchowe. Pierwszy wiele lat temu, bez żadnych ulg i dotacji, drugi z ulgą podatkową, ok. 10 lat temu i trzeci 7 lat temu, z dotacją 560 zł i ulgą podatkową. Używanie aparatów słuchowych jest związane ze stwierdzoną niepełnosprawnością. Wnioskodawczyni posiada dokumenty na serwis aparatu, zakup baterii od 01.11.2011 r.

Wnioskodawczyni chciałaby powrócić do własnego domu i zaangażować fachową opiekę na 12 godz. dziennie lub na pełną dobę z zamieszkaniem. Wydatki, które zostaną poniesione to: zapłata opiekunce, utrzymanie mieszkania, wyżywienie. Wnioskodawczyni wskazała, iż nie może mieszkać samodzielnie. Wymaga pomocy i opieki przy wszystkich czynnościach dnia codziennego. Z pomocy osoby drugiej korzystała krótko i poniosła koszty ok. 200 zł.

Wnioskodawczyni nie posiada dowodów na przejazdy na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. Celem przejazdów były tylko wizyty u lekarzy specjalistów i na badania diagnostyczne.

Zgodnie z przepisem art. 26b ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni nie wskazała, iż odbyła zabiegi rehabilitacyjne, nie mniej jednak, jeżeli w przyszłości poniesie wydatki na ten cel, wówczas będzie mogła dokonać przedmiotowego odliczenia. Jednakże należy zauważyć, że lekarz specjalista winien zakwalifikować te zabiegi jako rehabilitacyjne.

Bowiem ostateczne rozstrzygnięcie kwestii, czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Zatem w przedmiotowej sprawie odliczenie od dochodu wydatków na zabiegi możliwe będzie tylko wówczas, gdy lekarz specjalista zakwalifikuje je jako zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, iż poniosła koszty związane z opłatami za pobyt w Domu Opiekuńczo - Leczniczym.

Jak wskazano wyżej katalog wydatków na cele rehabilitacyjne określa ust. 7a art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie z pkt 6 tegoż ustępu uważa się odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje takich pojęć jak: „zakład lecznictwa uzdrowiskowego”, „zakład rehabilitacji leczniczej”, „zakład opiekuńczo-leczniczy” czy też „zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy”, w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89).

Według tej ustawy zakład opieki zdrowotnej jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób i środków majątkowych utworzonym i utrzymywanym w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia. Zakład opieki zdrowotnej może być również utworzony i utrzymywany w celu prowadzenia badań naukowych i prac badawczo-rozwojowych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia (art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1).

Zakładem opieki zdrowotnej jest m.in. zakład opiekuńczo - leczniczy, zakład pielęgnacyjno - opiekuńczy i zakład rehabilitacji leczniczej (art. 2 ust. 1 pkt 1 i pkt 6).

Zgodnie z art. 32c ust. 1 ww. ustawy zakład opiekuńczo - leczniczy udziela całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację osób nie wymagających hospitalizacji, oraz zapewnia im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także opiekę w czasie organizowanych zajęć kulturalno - rekreacyjnych.

Działania przez nie prowadzone mają na celu przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej, poprawę jakości życia, a także przystosowanie do nowych warunków, integrację w społeczeństwie.

W stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, iż poniosła wydatki związane z pobytem w Domu Opiekuńczo – Leczniczym. Głównym zadaniem tej instytucji jest zapewnienie całodobowej opieki oraz zaspokojenie niezbędnych potrzeb bytowych, edukacyjnych, społecznych i religijnych. Do domów pomocy społecznej, w tym specjalistycznych (tj. dom opiekuńczo – leczniczy) mogą być kierowane osoby, które z uwagi na wiek, stan zdrowia, niepełnosprawność, sytuację życiową, warunki rodzinne, wymagają całodobowej opieki, której nie można im zapewnić w miejscu zamieszkania i w związku z tym kwalifikują się do korzystania z tej formy pomocy.

Stosownie do przepisu art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku może być prowadzona po uzyskaniu zezwolenia wojewody. Wojewoda prowadzi rejestr placówek, o których mowa w ust. 1. Rejestr jest jawny (art. 67 ust. 3 ustawy).

W myśl art. 68 ust. 1 ww. ustawy opieka w placówce zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku polega na świadczeniu przez całą dobę usług opiekuńczych i bytowych.

Zgodnie z art. 68 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy usługi opiekuńcze powinny zapewniać pielęgnację w chorobie oraz pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych.

Analiza wniosku w kontekście przedstawionych uregulowań prawnych wskazuje, że placówka, koszt pobytu, w której poniosła Wnioskodawczyni, nie jest zakładem tego typu, które zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a pkt 6 tej ustawy. Bowiem, przedmiotem działalności domu opiekuńczo – leczniczego jest pomoc społeczna z zakwaterowaniem, zapewniająca opiekę pielęgniarską oraz pozostała pomoc społeczna z zakwaterowaniem. Placówka ta pod nazwą „Dom opiekuńczo – Leczniczy” została wpisana do rejestru placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, mających siedzibę na terenie województwa. Zakres świadczonych przez tę placówkę usług wskazuje, że działania te nie służą leczeniu, rehabilitacji, przywracaniu sprawności fizycznej i psychicznej jak w przypadku zakładu pielęgnacyjno – opiekuńczego, czy zakładu rehabilitacji leczniczej bądź zakładu opiekuńczo - leczniczego, ale mają na celu zapewnienie opieki osobom tam przebywającym.

Reasumując stwierdzić należy, iż brak jest możliwości do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków za pobyt w placówce zapewniającej Wnioskodawczyni opiekę ponieważ nie mieszczą się one w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc do odliczenia z tytułu wydatków poniesionych na zakup leków, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile spełniają cechy „leku”, tzn. mieszczą się w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i lekarz specjalista stwierdził, że są one konieczne do stosowania przez okres stały lub czasowy. Definicja leku zawarta jest ustawie z dnia 6 września 2001 r. prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.). Wynika z niej, iż lek jest produktem leczniczym, tj. substancją (mieszaniną substancji), której przypisuje się właściwości zapobiegania lub leczenia chorób bądź jest podawany pacjentowi w celu postawienia diagnozy albo w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu.

W związku z powyższym, jeżeli Wnioskodawczyni poniosła wydatki na zakup leków, co do których lekarz specjalista stwierdził, że powinna je stosować (stale lub czasowo), to - ma prawo odliczyć wydatki poniesione na ten cel w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł – zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument ten winien zawierać dane personalne osoby ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim może być dowód, z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł. Dowodem tym nie musi być koniecznie faktura VAT.

Zatem Wnioskodawczyni może odliczyć wydatki poniesione na zakup leków, jeśli posiada dokumenty, potwierdzające wydatki z tego tytułu.

Natomiast w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup pampersów stwierdza się co następuje:

„Pampersy” niewątpliwie są środkami ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych osobom niepełnosprawnym oraz poprzez swoją funkcję pomagają fizycznie i psychicznie przystosować się osobie chorej do zmienionych warunków życia.

Jednakże ustawodawca, wyraźnie wskazał, które wydatki związane z rehabilitacją, mogą zostać odliczone od dochodu, uznając za takie m.in. wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego (art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy), a także na zakup leków – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł (art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy).

Jak już wyżej wskazano, w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, a zatem należy opierać się na regulacjach zawartych w innych przepisach. Taką definicję zawierają przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.). Z definicji leku aptecznego, leku recepturowego, leku gotowego wynika, że leki te są produktami leczniczymi (art. 2 pkt 10-12 tejże ustawy). Natomiast, stosownie do treści art. 2 pkt 32 ww. ustawy, przez produkt leczniczy należy rozumieć substancję lub mieszaninę substancji, przedstawianą jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawaną w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazać należy, iż środki higieniczne – „pampersy” nie mieszczą się w definicji leku, gdyż nie spełniają cech wskazanych w ww. przepisie, nie mieszczą się również w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy, ponieważ nie są sprzętem, urządzeniem, czy narzędziem technicznym. Zatem wydatek na zakup „pampersów” nie podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Jednakże należy wskazać, iż do sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych zalicza się m. in. aparat słuchowy.

Dla celów skorzystania z odliczenia od dochodu na mocy powołanych przepisów, zakupiony (naprawiony) sprzęt musi spełniać określone kryteria - powinien być to sprzęt o indywidualnym charakterze, dostosowany do konkretnej niepełnosprawności, niezbędny w jej rehabilitacji oraz ułatwiający wykonywanie czynności życiowych odpowiednio do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni zakupiła z własnych środków 3 aparaty słuchowe. Pierwszy – wiele lat temu, bez żadnych ulg i dotacji, drugi – z ulgą podatkową, ok. 10 lat temu, trzeci – 7 lat temu, z dotacją 560 zł i ulgą podatkową. Używanie aparatów słuchowych jest związane ze stwierdzoną niepełnosprawnością. Ponadto Wnioskodawczyni poniosła wydatki na zakup baterii do aparatów słuchowych oraz wydatki na serwis aparatu słuchowego. Wnioskodawczyni wskazała, iż posiada dokumenty na serwis aparatu oraz zakup baterii od 01.11.2011 r.

Mając na uwadze powyżej powołane przepisy należy stwierdzić, że aparat słuchowy jest niewątpliwie urządzeniem ułatwiającym osobie niedosłyszącej wykonywanie czynności życiowych oraz przystosowującym osobę niepełnosprawną do czynnego udziału w życiu społecznym, a baterie do aparatu słuchowego stanowią jego integralną część, bez której nie będzie spełniał swej podstawowej funkcji. Zakup i bieżąca wymiana baterii do aparatu oraz naprawa tegoż aparatu jest niezbędna do utrzymania urządzenia w stanie używalności w celu ułatwienia niesłyszącemu wykonywania czynności życiowych. Wydatki na ten cel mieszczą się zatem w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup aparatów słuchowych wraz z bateriami oraz koszty ich naprawy będą mogły zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w powołanym powyżej przepisie i odliczone od dochodu w zeznaniu podatkowym za rok, w którym ww. wydatki zostały poniesione.

Jednakże należy zaznaczyć, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię po dniu 27.02.2002 r. (tj. data uznania Wnioskodawczyni za osobę niepełnosprawną zaliczoną do III grupy inwalidzkiej) na zakup aparatów słuchowych Wnioskodawczyni mogła zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne i odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym za rok, w którym ww. wydatki zostały poniesione, w kwocie stanowiącej różnicę pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą dofinansowania, jeśli Wnioskodawczyni posiadała dokumenty, potwierdzające ich poniesienie.

Przechodząc natomiast do kwestii dotyczącej odliczenia z tytułu opieki drugiej osoby nad Wnioskodawczynią należy wskazać, iż zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 9 ww. ustawy, wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na: opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Ustawodawca nie określił w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakie czynności mieszczą się w pojęciu "usług opiekuńczych" oraz "opieki pielęgniarskiej". W tym względzie należy uwzględnić przepisy z innych dziedzin prawa szczegółowo charakteryzujących tego rodzaju usługi.

W przypadku usług opiekuńczych przepisami tymi mogą być regulacje zawarte w rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. Nr 189, poz. 1598), natomiast w przypadku opieki pielęgniarskiej w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz. 1816).

W § 2 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych określono bardzo szeroko zakres czynności kwalifikowany do usług opiekuńczych. Zalicza się do nich m.in.:

1. uczenie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia, w tym zwłaszcza:
   1. kształtowanie umiejętności zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i umiejętności społecznego funkcjonowania, motywowanie do aktywności, leczenia i rehabilitacji, prowadzenie treningów umiejętności samoobsługi i umiejętności społecznych oraz wspieranie, także w formie asystowania w codziennych czynnościach życiowych, w szczególności takich jak:
      • samoobsługa, zwłaszcza wykonywanie czynności gospodarczych i porządkowych, w tym umiejętność utrzymania i prowadzenia domu,
      • dbałość o higienę i wygląd,
      • utrzymywanie kontaktów z domownikami, rówieśnikami, w miejscu nauki i pracy oraz ze społecznością lokalną,
      • wspólne organizowanie i spędzanie czasu wolnego,
      • korzystanie z usług różnych instytucji,
   2. interwencje i pomoc w życiu w rodzinie, w tym:
      • pomoc w radzeniu sobie w sytuacjach kryzysowych - poradnictwo specjalistyczne, interwencje kryzysowe, wsparcie psychologiczne, rozmowy terapeutyczne,
      • ułatwienie dostępu do edukacji i kultury,
      • doradztwo, koordynacja działań innych służb na rzecz rodziny, której członkiem jest osoba uzyskująca pomoc w formie specjalistycznych usług,
      • kształtowanie pozytywnych relacji osoby wspieranej z osobami bliskimi,
      • współpraca z rodziną - kształtowanie odpowiednich postaw wobec osoby chorującej, niepełnosprawnej,
   3. pomoc w załatwianiu spraw urzędowych, w tym:
      • w uzyskaniu świadczeń socjalnych, emerytalno-rentowych,
      • w wypełnieniu dokumentów urzędowych,
2. pielęgnacja - jako wspieranie procesu leczenia, w tym:
   1. pomoc w dostępie do świadczeń zdrowotnych,
   2. uzgadnianie i pilnowanie terminów wizyt lekarskich, badań diagnostycznych,
   3. pomoc w wykupywaniu lub zamawianiu leków w aptece,
   4. pilnowanie przyjmowania leków oraz obserwowanie ewentualnych skutków ubocznych ich stosowania,
   5. w szczególnie uzasadnionych przypadkach zmiana opatrunków, pomoc w użyciu środków pomocniczych i materiałów medycznych, przedmiotów ortopedycznych, a także w utrzymaniu higieny,
   6. pomoc w dotarciu do placówek służby zdrowia,
   7. pomoc w dotarciu do placówek rehabilitacyjnych;
3. rehabilitacja fizyczna i usprawnianie zaburzonych funkcji organizmu w zakresie nieobjętym przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135; ost. zm. w Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485):
   1. zgodnie z zaleceniami lekarskimi lub specjalisty z zakresu rehabilitacji ruchowej lub fizjoterapii,
   2. współpraca ze specjalistami w zakresie wspierania psychologiczno-pedagogicznego i edukacyjno-terapeutycznego zmierzającego do wielostronnej aktywizacji osoby korzystającej ze specjalistycznych usług.
   
   
   

W przypadku ww. wydatków ustawodawca nie wskazał limitu do odliczenia jednakże niezbędnym warunkiem zastosowania przedmiotowej ulgi jest fakt posiadania I grupy inwalidzkiej oraz fakt udokumentowania poniesionych wydatków dotyczących opieki pielęgniarskiej.

Z treści przedmiotowego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni ma znaczny stopień niepełnosprawności, który datuje się od 18.04.2011 r. – niemożność samodzielnej egzystencji. Poza tym Wnioskodawczyni chciałaby powrócić do własnego domu i zaangażować fachową opiekę na 12 godz. dziennie lub na pełną dobę z zamieszkaniem. Wydatki, które zostaną poniesione to: zapłata opiekunce, utrzymanie mieszkania, wyżywienie. Wnioskodawczyni wskazała, iż nie może mieszkać samodzielnie. Wymaga pomocy i opieki przy wszystkich czynnościach dnia codziennego.

Jak już wskazano powyżej, za osoby posiadające I grupę inwalidztwa należy rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności.

Zatem, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że jako osobie, która posiada znaczny stopień niepełnosprawności (pierwszą grupę inwalidztwa), datowaną od 18.04.2011 r. przysługuje Wnioskodawczyni uprawnienie do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na usługi opiekuńcze, z których skorzysta we własnym domu, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli posiada dokumenty, potwierdzające wydatki z tego tytułu.

Do wydatków korzystających z ww. ulgi nie zalicza się natomiast wydatków na utrzymanie mieszkania oraz wyżywienie.

Odnosząc się natomiast do wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na dojazd na badania diagnostyczne oraz wizyty lekarskie wskazać należy, iż zasadność odliczenia od dochodu tych wydatków należy analizować w kontekście przepisów art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

• odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
  1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
  2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a) – pkt 13;
• używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł – pkt 14.
  
  

Jak już wskazano powyżej definicje pojęć „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza” są ściśle określone, co oznacza, że nie każdy dojazd (niezależnie od środka transportu) związany z leczeniem, w tym na wizyty lekarskie i badania diagnostyczne jest jednocześnie dojazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Powyżej wykazano, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na wizyty u lekarzy specjalistów i na badania diagnostyczne, nie są wydatkami poniesionymi na zabieg rehabilitacyjny, lecz wyłącznie na zabieg o charakterze medycznym, innym niż rehabilitacyjny.

Zatem wszelkie wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na dojazd (niezależnie od środka transportu), w celu odbycia wizyt lekarskich i badań diagnostycznych nie mogą zostać odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki takie nie są bowiem wydatkami, których poniesienie wg ustawodawcy uprawnia do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie zostały wymienione w katalogu wydatków uznawanych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Końcowo należy zaznaczyć, iż w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej dotyczące odliczenia na zakup chodzika oraz pobyt w sanatorium, brak jest możliwości zastosowania ww. ulgi, gdyż wydatki na te cele nie zostały poniesione przez Wnioskodawczynię. Podstawowym kryterium kwalifikującym do skorzystania z przedmiotowej ulgi jest faktyczne ich poniesienie.

Jak już wyżej wskazano, wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Ponadto wyjaśnić należy, że korzystanie z ulg nie jest obowiązkiem podatników, lecz przywilejem z którego mogą, lecz nie muszą korzystać. Decyzja o skorzystaniu z ulgi wiąże się jednak ze zrealizowaniem określonych warunków, których spełnienie bez względu na stopień uciążliwości jest obowiązkiem podatnika chcącego z tej ulgi skorzystać.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.