Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-263/13-2/KS
z 2 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2013 r. (data wpływu 04 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatku zapłaconego w kwocie brutto, tj. wraz z podatkiem od wartości dodanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatku zapłaconego w kwocie brutto, tj. wraz z podatkiem od wartości dodanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych na terenie Unii Europejskiej. W toku prowadzonej działalności zakupuje za granicą m.in. paliwo do samochodów ciężarowych, które jest opodatkowane podatkiem od wartości dodanej obowiązującym na terytorium danego państwa członkowskiego. Zakupy te są dokumentowane fakturami VAT.

Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów Firmy kwotę brutto, tj. wartość netto wraz z zapłaconym podatkiem od wartości dodanej z ww. dokumentów. W przypadku zwrotu na podstawie odrębnych przepisów kwoty podatku od wartości dodanej, Wnioskodawca w miesiącu otrzymania zwrotu zalicza go jako przychód Firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka, która za granicą kupuje paliwo i płaci za autostrady, ubiegając się o zwrot zagranicznego VAT, może wcześniej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zapłacone kwoty brutto, mimo iż ubiega się o zwrot ww. podatku naliczonego w deklaracji VAT-REF?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na paliwo do samochodów ciężarowych i opłaty za autostradę ponoszone na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej powinny być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodu Firmy w kwocie brutto, tj. z naliczonym podatkiem od wartości dodanej. Natomiast w przypadku zwrotu tego podatku, zwrócona kwota winna być uznana za przychód Firmy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług. Zgodnie jednak z art. 4a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ilekroć w ustawie mowa o ustawie o podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy wyklucza inne rozumienie tego pojęcia. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ww. ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W świetle powyższego, stwierdzić można, iż cytowany art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wyłącznie polskiego podatku od towarów i usług, co oznacza, iż nie znajduje on zastosowania w odniesieniu do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej. Ponadto, należy zauważyć, iż wydatki na zakup paliwa oraz za przejazdy autostradami dokonywane na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej nie są nabyciem wewnątrzwspólnotowym ani importem usług / towarów.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, w ciężar kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć wartość brutto zakupu z faktury unijnej (tj. netto wraz z podatkiem od wartości dodanej). Możliwość tę niejako potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 marca 2009 r. nr IBPB1/1/415-1007/08/BK (też: interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 stycznia 2012 r. nr IBPB1/2/423-1275/11/AK oraz z dnia 9 kwietnia 2009 r. nr IBPB1/1/415-276/09/KB), stanowiąca, iż wartość brutto z faktury otrzymanej od kontrahenta unijnego można zaliczyć do kosztów podatkowych, o ile wydatek ten związany jest z uzyskaniem, czy zabezpieczeniem źródła przychodów; z kolei w przypadku zwrotu podatku z zagranicy, odzyskany podatek należałoby zaliczyć do przychodów podatkowych. Również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Gl 924/07, pozwala przyjąć, iż wydatki dokonywane w państwach członkowskich Unii Europejskiej, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w kwocie brutto.

Należy również zwrócić uwagę, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 27 września 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 571/11, uznał, że podatek od wartości dodanej może być kosztem podatkowym. Wyrok ten stanowi, iż podatnik dokonując nabycia paliwa w innym państwie członkowskim „nie uzyskuje uprawnienia odliczenia podatku naliczonego VAT na warunkach wynikających z ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. zatem brak podstaw do uznania, że nie odliczył podatku w warunkach przysługiwania mu tego odliczenia”. W uzasadnieniu tego wyroku czytamy dalej, iż „podatek zapłacony od wartości dodanej, wynikający ze stosownych faktur, jest dla podatnika kosztem”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja ww. przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Interpretując przepis art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych trzeba mieć na uwadze, że stanowi on odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 15. Zatem jego wykładnia musi być ścisła. Enumeratywnie wymieniono sytuacje, w których wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W art. 16 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy unormowano sytuację podatników podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji – w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ilekroć w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) – art. 4a pkt 7 ustawy.

Z kolei przez podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem polskiego podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. W myśl tej ustawy, pod pojęciem podatku od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego przepisami wyżej wymienionej ustawy. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W konsekwencji stwierdzić należy, że cytowany art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej. Tym samym, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka może uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto.

Reasumując, w przypadku zakupu przez Spółkę za granicą paliwa, ponoszenia opłat za autostrady, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zapłacone kwoty w wysokości brutto, mimo że ubiega się o zwrot podatku naliczonego w deklaracji VAT-REF.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.