Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-610/13/BJ
z 10 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 10 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o dzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) organizuje różnego rodzaju zawody sportowe np. mecze piłki nożnej, siatkowej, koszykówki. Zawody te są sędziowane przez sędziów sportowych. Wnioskodawca nadmienił, że sędziowie nie są pracownikami Spółki, nie wiąże ich ze Spółką umowa o pracę ani żadna umowa cywilnoprawna zawarta w formie pisemnej, tylko na podstawie ustnego zamówienia w odpowiednim związku sportowym.

Po zakończonym meczu sędzia wystawia rachunek dotyczący ekwiwalentu sędziowskiego w kwotach określonych przez dany związek zawartych w tabeli ekwiwalentu dla sędziów (tabela ta została opracowana na podstawie uchwał), bądź też na niższe kwoty wynegocjowane ze Spółką. Jednorazowe wynagrodzenie sędziego za przeprowadzony mecz często nie przekracza kwoty 200 zł.

Na podstawie wyżej wskazanego stanu faktycznego Spółka zwróciła się z wnioskiem z dnia 14 lipca 2011 r. o wydanie indywidualnej interpretacji a odpowiedź została zawarta w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 października 2011 r. znak: IBPB II/1/415-663/11/MK. Przedmiotowa interpretacja sprzeczna jest z interpretacją wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 15 listopada 2012 r. znak: IBPB II/1/415-750/12/BJ co powoduje problemy przy rozliczaniu albowiem rachunki wystawiane przez sędziów sportowych uwzględniają rozliczenie na zasadach ogólnych, zaś zgodnie z interpretacją wydaną na rzecz Spółki rozliczanie winno być ryczałtowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wypłacone na podstawie złożonych rachunków ekwiwalenty sędziowskie, które nie przekraczają jednorazowo kwoty 200 zł należy opodatkować ryczałtowo pobierając tylko 18% podatku czy też należy naliczyć koszty uzyskania przychodu w wysokości 20%?
2. Czy Spółka prawidłowo nalicza podatek od osób fizycznych w formie ryczałtu w oparciu o art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach IBPB 11/1/415-663/11/MK?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. ekwiwalenty sędziowskie wypłacane każdorazowo sędziom sportowym do wysokości 200 złotych należy opodatkować ryczałtowo, tzn. pobrać tylko 18 % zaliczki na podatek. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) źródłem przychodów jest m.in. działalność wykonywana osobiście. W myśl art. 13 pkt 2 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych. Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł - w wysokości 18% przychodu. Przepisem art. 1 pkt 22 lit. b) ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478) dokonano zmiany w pkt 5a ust. 1 art. 30 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) nadając mu brzmienie, iż od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł - w wysokości 18% przychodu. Zmiana weszła w życie z dniem 1 stycznia 2011 r. i ma zastosowanie do dochodów (poniesionych strat) od dnia 1 stycznia 2011 r.

Analiza normy wyrażonej w znowelizowanym przepisie art. 30 ust. 1 pkt 5a cytowanej ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce gdy: kwota należności określona w umowie nie przekracza 200 zł oraz umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika. Przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może mieć zastosowanie do dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 i 5-9 cytowanej ustawy po spełnieniu wskazanych wyżej warunków. W myśl art. 30 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania. Zauważyć należy, iż powołany powyżej przepis odwołuje się do dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, a zatem obejmuje również dochody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych. Od 1 stycznia 2011 r. zryczałtowane opodatkowanie stosuje się do przychodów, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł. Wnioskodawca nie zawiera z sędziami umów (np. zlecenia, o dzieło) regulujących kwoty należności, to jednak otrzymują oni wynagrodzenie wypłacane na podstawie przedłożonego rachunku. Zatem zostaje im zlecone wykonanie określonych czynności. Znana jest również Wnioskodawcy suma należności jaka wynika z danego sędziowania (tabeli zgodnie z Uchwałą PZPN), która w większości przypadków nie przekracza 200 zł. Tym samym odnosząc przedstawiony opis zdarzenia do przedstawionych powyżej przepisów prawa należy wskazać, iż przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., dotyczący opodatkowania ryczałtem przychodów, o których mowa m. in. w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie w analizowanym przypadku, jeżeli kwota należności określona za sędziowanie w jednym meczu nie przekracza 200 zł.

Zatem, od wynagrodzenia wypłacanego przez Wnioskodawcę na rzecz sędziego, niebędącego pracownikiem wnioskodawcy, jeżeli należność określona w jednym rachunku nie przekracza za każdy mecz kwoty 200 zł, należy pobrać zryczałtowany podatek w wysokości 18% przychodu, wynikający z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. (…).

W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (art. 42 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustala się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jednakże, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł - w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ww. ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy.

Z kolei, zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych (art. 42 ust.1 ww. ustawy).

W myśl art. 42 ust. 1a cyt. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru.

We wniosku wskazano, że Spółka (Wnioskodawca) organizuje różnego rodzaju zawody sportowe, które są sędziowane przez sędziów sportowych. Sędziowie nie są pracownikami Spółki, nie wiąże ich ze Spółką umowa o pracę ani żadna umowa cywilnoprawna zawarta w formie pisemnej. Czynność sędziowania wykonywana jest na podstawie ustnego zamówienia w odpowiednim związku sportowym. Po zakończonym meczu sędzia wystawia rachunek dotyczący ekwiwalentu sędziowskiego w kwotach określonych przez dany związek, zawartych w tabeli ekwiwalentu dla sędziów (tabela ta została opracowana na podstawie uchwał), bądź też na niższe kwoty wynegocjowane ze Spółką. Jednorazowe wynagrodzenie sędziego za przeprowadzony mecz często nie przekracza kwoty 200 zł.

Jak wynika z przywołanych powyżej przepisów opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma miejsce, gdy:

• umowa zawarta jest z osobą niebędącą pracownikiem płatnika,
• kwota należności z tytułu tej umowy nie przekracza 200 zł oraz
• wysokość należności wynika z umowy.
  
  

Z wniosku wynika, iż mimo, że kwota wynagrodzenia sędziego nie przekracza 200 zł, należność jest uzyskiwana przez osobę niebędącą pracownikiem płatnika (Wnioskodawcy), to jednak Wnioskodawca, jako płatnik, nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych na przeprowadzenie zawodów sportowych. Z treści wniosku jednoznacznie bowiem wynika, iż sędziowanie odbywa się na podstawie ustnego zamówienia w odpowiednim związku sportowym. Tym samym Wnioskodawca nie zawiera nawet ustnej umowy z sędzią, który jest delegowany na mecz. To oznacza, że nie zleca mu żadnych czynności. Swe czynności sędzia wykonuje w istocie na mocy delegacji udzielonej mu przez związek sportowy a nie na zlecenie Wnioskodawcy.

Powyższe okoliczności wskazują więc, że Wnioskodawca jako płatnik ekwiwalentów nie zawiera z delegowanymi sędziami żadnych umów cywilnoprawnych – nie zleca im żadnych zadań; wypłaca im jedynie ekwiwalent pieniężny na podstawie przedłożonych rachunków. Kwota należności za sędziowanie meczu jest określona co do zasady w tabeli i właśnie na tej podstawie sędziowie sporządzają rachunki.

Powyższe wskazuje więc, że w opisanym stanie faktycznym nie została spełniona przesłanka określenia kwoty należności w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika. Taka umowa nie jest bowiem zawierana, a nawet gdyby była, to należność nie wynika z umowy lecz z tabeli stawek. W takiej sytuacji nie jest spełniony warunek do zastosowania ryczałtu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż do wypłaconych na podstawie złożonych rachunków ekwiwalentów sędziowskich, które nie przekraczają jednorazowo kwoty 200 zł nie ma zastosowania przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ponieważ Wnioskodawcę z sędziami sportowymi nie wiąże żadna umowa (żaden stosunek prawny).

Wobec powyższego, na Wnioskodawcy jako płatniku ekwiwalentów sędziowskich ciąży obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego świadczenia, z uwzględnieniem 20% kosztów uzyskania przychodu, jak również sporządzenia informacji PIT-11.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do przywołanych we wniosku dwóch różnych interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Organ wyjaśnia, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo Sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

W przedmiotowej sprawie Organ interpretacyjny zastosuje wskazaną powyżej procedurę wynikającą z art. 14e Ordynacji podatkowej.

Do wniosku dołączono dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wydając niniejszą interpretację Organ oparł się jedynie na opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.