Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-509/13/AP
z 5 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 24 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 22 sierpnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości wycofania nieruchomości stanowiącej środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej i zakwalifikowania jej, jako towaru handlowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości wycofania nieruchomości stanowiącej środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej i zakwalifikowania jej, jako towaru handlowego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 8 sierpnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-509/13/AP, IBPP1/443-604/13/DK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 22 sierpnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, m.in. w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.10.Z), wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z) oraz pozostałego zakwaterowania (PKD 55.90.Z). Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów „metodą uproszczoną”. Natomiast dochody uzyskiwane z tej działalności opodatkowuje na tzw. zasadach ogólnych. Jest podatkiem podatku VAT. W lipcu 2011 r. zakupiła używany lokal mieszkalny, który zaliczyła do środków trwałych i dokonywała od jego wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych wg 10% stawki amortyzacyjnej. Wnioskodawczyni zamierzała wykorzystać ww. lokal do świadczenia usług zakwaterowania lub najmu. Ze względu na różne czynniki (brak środków i trudną sytuacją na rynku) - nie doszło do rozpoczęcia żadnej z planowanych usług. Ze względu na trudną sytuację finansową Wnioskodawczyni jest zmuszona do sprzedaży lokalu. W maju 2013 r. miało dojść do sprzedaży ww. nieruchomości. Wnioskodawczyni zamierzała wycofać lokal z ewidencji środków trwałych i uznać go za towar handlowy w prowadzonej działalności gospodarczej. Wówczas przychód na podstawie wystawionej faktury byłby przychodem z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 19 sierpnia 2013 r., Wnioskodawczyni wskazała m.in., że:

• 16 czerwca 2011 r. zakupiła lokal, który w tym samym miesiącu wprowadziła do ewidencji środków trwałych, a w lipcu 2011 r. dokonała pierwszego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego,
• początkowo Wnioskodawczyni zamierzała ww. lokal wykorzystać pod usługi zakwaterowania lub najmu, jednakże nie doszło do rozpoczęcia żadnej z planowanych usług. W maju 2013 r. dostała propozycję sprzedaży przedmiotowego lokalu i ze względu na złą sytuację finansową 31 maja 2013 r. lokal ten został sprzedany,
• przedmiotowy lokal nigdy nie został wynajęty, wydzierżawiony itp.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.Czy należy cofnąć się do lipca 2011 i od początku zaksięgować lokal, jako towar handlowy o takiej samej wartości jak wyliczono uprzednio wartość początkową środka trwałego, co za tym idzie wyksięgować odpisy amortyzacyjne, oraz wykazać wartość towarów w remanencie sporządzonym na 31 grudnia 2011 r., a na końcu skorygować rozliczenie roczne (PIT-36L za 2011)?

Czy tych samych czynności należy dokonać w 2012 r., jak również skorygować zapisy dot. 2013 r. o odpisy amortyzacyjne?

2.Czy mogę dokonać tej zmiany, czyli wycofania lokalu z ewidencji środków trwałych i przeksięgowania go na zakup towarów handlowych - w miesiącu sprzedaży tj. w maju 2013 r., a pomniejszenia zaksięgowanych wcześniej w koszty odpisów amortyzacyjnych - dokonać 31 grudnia 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro dnia 31 maja 2013 r., wraz z aktem notarialnym wystawiono fakturę VAT dot. sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego, to w kwietniu 2013 r. mogła dokonać ostatniego odpisu amortyzacyjnego dot. ww. lokalu, a w maju wycofać go z ewidencji środków trwałych. W konsekwencji w maju 2013 r. mogła zaksięgować zakup ww. lokalu w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, jako zakup towarów handlowych, w wartości towaru równej wcześniej wyliczonej i przyjętej wartości początkowej środka trwałego.

W związku z powyższym, spis z natury winien wyglądać następująco:

• wpis w maju wartość (wcześniej środka trwałego) teraz zakupu towaru = np. 150000 zł
• wpis w grudniu = 0 zł.
  
  

W grudniu 2013 r. (31 grudnia 2013 r.) winna zostać dokonana korekta na podstawie wykazu będącego podsumowaniem odpisów amortyzacyjnych za 21 miesięcy zaksięgowanych wcześniej do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, jako koszt uzyskania przychodów.

Odsetki od kredytu hipotecznego, zaciągniętego na zakup ww. lokalu zostaną pozostawione w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak twierdzi Wnioskodawczyni, wskazany przez Nią sposób rozliczenia jest prawidłowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Stosownie do treści § 3 pkt 1 lit. a) ww. rozporządzenia, towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Z definicji towarów handlowych zawartej w cyt. wyżej przepisie wynika, że towary handlowe, nabywane są z zamiarem ich sprzedaży w stanie nieprzerobionym. Stanowią one składnik majątku obrotowego prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Środkami trwałymi natomiast, są środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (§ 3 pkt 8 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Należy przy tym podkreślić, że o klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub towarów handlowych (wyrobów gotowych) winien zdecydować sam podatnik. Decyzja w tym zakresie nie może mieć jednak charakteru dowolnego. Decydujące znaczenie dla ww. klasyfikacji ma przeznaczenie określonego składnika majątku. Jeżeli podatnik zamierza w przyszłości sprzedać nabytą lub wytworzoną uprzednio nieruchomość budynkową, to winna być ona uznana za towar handlowy lub wyrób gotowy. Jeżeli natomiast, nieruchomość ma być wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, winna zostać uznana za środek trwały. Klasyfikowanie składnika zależy wyłącznie od zamierzonego przez podatnika sposobu wykorzystania tego składnika.

Z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, m.in. w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek, wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz pozostałego zakwaterowania. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów „metodą uproszczoną”. W dniu 16 czerwca 2011 r. zakupiła używany lokal mieszkalny, w tym samym miesiącu wprowadziła go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Natomiast od lipca 2011 r. rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawczyni nabyła przedmiotowy lokal z zamieram jego wykorzystywania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod usługi zakwaterowania lub najmu. Jednakże nie doszło do rozpoczęcia żadnej z planowanej usługi. Ze względu na trudną sytuację finansową Wnioskodawczyni zmuszona była sprzedać lokal. W maju 2013 r. wycofała przedmiotowy lokal z ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej i zakwalifikowała go jako towar handlowy w prowadzonej działalności gospodarczej. W dniu 31 maja 2013 r. dokonała sprzedaży ww. nieruchomości. Jak wskazała Wnioskodawczyni, uzyskany z tego tytułu przychód na podstawie wystawionej faktury zaliczyła do przychodów z prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowy lokal został zakupiony przez Wnioskodawczynię w celu jego wynajmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i uznany za środek trwały w tej działalności, to w istocie został nabyty w celu powiększenia majątku trwałego prowadzonej przez Wnioskodawczynie działalności gospodarczej. Należy przy tym zwrócić szczególną uwagę na element zależny tylko od woli właściciela, czyli przewidywany okres używania nabytego składnika majątku (lokalu mieszkalnego). Wnioskodawczyni nie potraktowała nabytego lokalu mieszkalnego jako towaru handlowego przeznaczonego do dalszej odsprzedaży. Przewidywała natomiast, że będzie on wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny wprowadziła go do ewidencji środków trwałych oraz dokonywała odpisów amortyzacyjnych przez 21 miesięcy (tj. od lipca 2011 r. do kwietnia 2013 r.). W maju 2013 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o sprzedaży ww. składnika majątkowego innemu podmiotowi. Wobec tego zaprzestała dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego i postanowiła przekwalifikować go na towar handlowy w miesiącu, w którym został on sprzedany.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane i wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem odpisów amortyzacyjnych należy zaprzestać od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Wnioskodawczyni zaprzestała wykorzystywać go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym podjęła decyzję o tym, że ww. lokal mieszkalny nie będzie już przedmiotem najmu, lecz zostanie sprzedany. Wskazać przy tym należy, iż decyzja o trwałym zaprzestaniu najmu nieruchomości mieszkalnej nie oznacza, iż może ona w przedmiotowej sprawie zostać przekwalifikowana i uznana za towar handlowy.

Zatem, w świetle stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawczyni zobowiązana była do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej i wykreślenia go z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednakże nie mogła dokonać przekwalifikowania tego lokalu i potraktowania go, jako towaru handlowego. Brak możliwości uznania środka trwałego za towar handlowy, nie oznacza, że nie może on być przedmiotem sprzedaży. Dla celów podatkowych przychód ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnej, która stanowiła środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowi przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy
-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnosi się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednakże przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku wykorzystywania w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej lokalu, stanowiącego środek trwały w tej działalności, przychód z jego sprzedaży, co do zasady, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jako przychód ze sprzedaży środka trwałego. Wyjątek stanowi będący środkiem trwałym lokal mieszkalny oraz związany z nim udział w gruncie. W świetle bowiem cyt. wyżej przepisów, przychód z jego sprzedaży stanowi zawsze przychód ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Przy czym, przychód ten powstanie jedynie w przypadku, gdy odpłatne zbycie takiego lokalu mieszkalnego nastąpi przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie lub wybudowanie.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie lokal, o którym mowa we wniosku stanowił lokal mieszkalny, to przychód ze sprzedaży tego lokalu, stanowić będzie przychód ze źródła określonego w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, bowiem okres jaki upłynął między jego nabyciem (tj. czerwiec 2011 r.) a sprzedażą (tj. maj 2013 r.) nie przekroczył pięcioletniego terminu, o którym mowa w tym przepisie.

W związku z powyższym, skoro jak wskazano wyżej, Wnioskodawczyni nie może dokonać zmiany kwalifikacji sprzedanego składnika majątku, tj. nie może uznać go za towar handlowy w prowadzonej działalności gospodarczej, to tym samym pozostałe przedstawione we wniosku pytania, dot. skutków podatkowych zmiany ww. kwalifikacji oraz odpowiadające tym pytaniom stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.