Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-791/13/AP
z 26 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 02 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego znaku towarowego stanowiącego autorskie prawo majątkowe (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 lipca 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego znaku towarowego stanowiącego autorskie prawo majątkowe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka, w związku z rozwojem swojej działalności gospodarczej, planuje zostać wspólnikiem w osobowej spółce prawa handlowego z siedzibą w Polsce (dalej: „SPV”). W przyszłości Spółka planuje nabyć od SPV znak towarowy (dalej: „Znak towarowy”) w rozumieniu art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej: „Ustawa PWP”). Wnioskodawca zakłada, że w momencie zakupu, wobec Znaku towarowego będzie prowadzony proces rejestracji, a w konsekwencji Spółka nabędzie prawo ze zgłoszenia znaku towarowego, tj. pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy w związku ze zgłoszeniem Znaku towarowego do Urzędu Patentowego zgodnie z art. 123 i n. Ustawy PWP.

Spółka dopuszcza możliwość, że wobec zakupionego Znaku towarowego prowadzony będzie przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (Office for Harmonization in the Internal Market) z siedzibą główną w Alicante proces rejestracji wspólnotowego znaku towarowego.

Znak towarowy zostanie zakupiony z uwzględnieniem jego aktualnej wartości rynkowej, w oparciu o wycenę dokonaną przez rzeczoznawcę majątkowego. SPV wystawi z tytułu sprzedaży na rzecz Spółki fakturę VAT. SPV odprowadzi należny podatek VAT do urzędu skarbowego. Spółka odliczy naliczony z tej faktury podatek VAT.

Spółka zamierza nabyte prawo ze zgłoszenia Znaku towarowego wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: „Ustawa CIT”) jako autorskie prawo majątkowe. Po wprowadzeniu prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego będącego autorskim prawem majątkowym do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki, jego wartość początkowa zostanie ustalona w oparciu o cenę nabycia z faktury VAT wystawionej przez SPV.

Możliwe jest, że po transakcji sprzedaży prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego, a przed dokonaniem zapłaty przez Spółkę na rzecz SPV za nabyte aktywo, dojdzie do połączenia Spółki oraz SPV. Nastąpi to w drodze przejęcia całości majątku SPV przez Spółkę, która będzie spółką przejmującą, czyli spółką, która będzie kontynuować działalność. W tej sytuacji dojdzie między innymi do wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu transakcji nabycia prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego na skutek tzw. „konfuzji” tj. połączenia w ramach tej samej osoby (Spółki) prawa (wierzytelności SPV wobec Spółki) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Spółki wobec SPV).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4 oraz art. 16h ust. 1 pkt l Ustawy CIT w przypadku nabycia w drodze umowy sprzedaży prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego w jednym z powołanych urzędów Spółka będzie uprawniona do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym prawo to zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki jako autorskie prawo majątkowe? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zakupu prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego w jednym z powołanych urzędów, Spółka będzie uprawniona do wprowadzenia prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego będącego autorskim prawem majątkowym do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki w miesiącu nabycia Znaku towarowego.

Spółka będzie uprawniona do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego stanowiącego autorskie prawo majątkowe, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Znak towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 Ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 Ustawy CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.; dalej „Ustawa PWP”),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
   
   

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm., dalej „Ustawa PAPP”) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do treści art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy PAPP w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno-muzyczne, sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, audiowizualne (w tym filmowe).

Jednocześnie zgodnie z art. 120 ust. 1 i 2 Ustawy PWP, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa – w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

W doktrynie prawa wskazuje się na dualizm w zakresie ochrony między innymi znaków towarowych na podstawie Ustawy PAPP i Ustawy PWP stwierdzając, że „Znaki towarowe, zwłaszcza graficzne czy słowno-graficzne, niezależnie od tego, że stają się przedmiotem praw wyłącznych w wyniku rejestracji w Urzędzie Patentowym, niejednokrotnie też wykazują cechy utworów i korzystają z ochrony opartej o przepisy prawa autorskiego”.

Zwrócić należy również uwagę, na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w powyższym zakresie w wyroku z dnia 22 czerwca 2010 r., o sygn. akt IV CSK 359/09: „Użytkowe z założenia przeznaczenie dzieła, a więc tworzenie go wyłącznie z zamiarem wykorzystania w określony sposób, jest charakterystyczne dla przedmiotów własności przemysłowej, szczególnie wzorów przemysłowych, a także znaków towarowych z tym, że w wypadku tych ostatnich najczęściej dotyczy to znaków słowno-graficznych. W prawie polskim dopuszczalna jest kumulacja niektórych praw na dobrach niematerialnych, w tym znaków towarowych i utworów oraz wzorów przemysłowych i utworów. Dopuszczalne jest również wykorzystywanie w roli znaku towarowego istniejącego już utworu, w tym utworu słownego, który miał taki autonomiczny (niezależny od ewentualnego przyszłego komercyjnego zastosowania) status. Inna jest sytuacja, w której dla konkretnego towaru tworzy się projekt znaku towarowego do oznaczania konkretnego produktu, a więc sytuacja, w której utwór w rozumieniu prawa autorskiego miałby powstać niejako „przy okazji” opracowywania znaku. (...) Trzeba dostrzec, że zrezygnowanie z oceny oznaczenia słownego, jako takiego, z punktu widzenia samoistnych cech twórczości, prowadziłoby do możliwości uznania każdego znaku towarowego za utwór, gdyż zawsze w znaku jest ucieleśniony pomysł wykorzystania użycia słowa w określonym celu. Oznaczenie pełniące rolę znaku towarowego może stanowić jednocześnie utwór, ale tylko wtedy, gdy wykazuje samodzielną wartość twórczą. Warto dodać, że chociaż kumulacja praw na dobrach niematerialnych jest dopuszczalna, to nie należy zacierać różnic pomiędzy prawami, których nie tylko natura, ale także cele, sposób uzyskania i czas trwania ochrony zasadniczo się różnią. Nie ogranicza to uzyskania przez uprawnionego prawnej ochrony jego dzieła, oznacza jedynie, że ochrona ta winna być oparta na właściwej podstawie prawnej, którą determinuje charakter dzieła. W ocenie Sądu Najwyższego, użycie słowa jako znaku towarowego nie wpływa na możliwość uznania go za utwór, gdyż istnienie utworu nie może być uwarunkowane określonym jego przeznaczeniem. Sposób korzystania z dzieła nie decyduje o uzyskaniu przez nie statusu utworu”.

Ze względu na fakt, że niezarejestrowany Znak towarowy, który Spółka zamierza nabyć jest oznaczeniem słowno - graficznym stanowi on, w ocenie Spółki, przedmiot autorskiego prawa majątkowego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy PAPP. W rezultacie, zdaniem Spółki, niezarejestrowany Znak towarowy stanowi również przedmiot autorskiego prawa majątkowego, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Ponadto przepis art. 16b ust. 1 Ustawy CIT wskazuje obligatoryjne przesłanki do uzyskania prawa do amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z jego treścią, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know - how, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.
  
  

Przepisy Ustawy CIT przewidują wejście podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji poprzez wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika. Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej, co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej.

Spółka nabędzie prawo ze zgłoszenia Znaku towarowego w drodze umowy sprzedaży. Zatem ten jak i kolejne przesłanki do uzyskania prawa do amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych zostaną w ocenie Spółki spełnione.

Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 października 2012 r. sygn. IBPBI/2/423-907/12/SD, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 maja 2011 r. sygn. IPPB3/423-219/11-3/PK1 oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 20 sierpnia 2010 r. sygn. IPPB3/423-336/10-5/MS, a także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 02 lutego 2010 r. sygn. ITPB3/423-679c/09/MT.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nabyte prawo ze zgłoszenia Znaku towarowego w jednym z powołanych urzędów, Spółka będzie mogła wprowadzić do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako autorskie prawo majątkowe w miesiącu, w którym prawo ze zgłoszenia Znaku towarowego zostanie nabyte przez Spółkę.

Zgodnie z treścią art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W rezultacie, Spółka uzyska uprawnienie do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od prawa ze zgłoszenia Znaku towarowego stanowiącego autorskie prawo majątkowe, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym prawo ze zgłoszenia Znaku towarowego będącego autorskim prawem majątkowym zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy przy tym zastrzec, że istotę interpretacji indywidualnej stanowi ocena stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (art. 14b i art. 14c Ordynacji podatkowej). W analizowanym przypadku, z uwagi na treść postawionego pytania, jednym z elementów opisu zdarzenia przyszłego (wskazanym przez Wnioskodawcę) jest okoliczność, że niezarejestrowany Znak towarowy stanowi przedmiot prawa autorskiego. Kwestia ta nie była zatem przedmiotem niniejszej interpretacji. Co więcej, zagadnienie to, jako nieregulowane przepisami prawa podatkowego, nie mogłoby stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej, z uwagi na treść art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych nr 2 i 3 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.