Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-682/13/ZK
z 7 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 12 lipca 2013 r.), uzupełnionym 18 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 września 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-682/13/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 4 marca 2010 r. została zawarta umowa spółki prawa cywilnego pomiędzy Wnioskodawcą i drugą osobą fizyczną. Głównym przedmiotem działalności spółki jest działalność usługowa w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami oraz działalność handlowa.

Dla realizacji przedmiotu działalności spółki, 19 maja 2010 r. aneksem Nr l do ww. umowy, wspólnicy wnieśli do spółki nieruchomość będącą ich współwłasnością, to jest działkę o powierzchni 0,0715 ha oraz stary dom, przeznaczony do rozbudowy i modernizacji w oparciu o niezbędne dokumenty (w tym decyzję Prezydenta Miasta z 9 grudnia 2008 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę dla zamierzenia: rozbudowa budynku mieszkalnego z przeznaczeniem na funkcję handlową (parter) i mieszkalną (I i II piętro) oraz rozbudowa instalacji wewnątrz budynku: elektrycznej, gazowej, wod.-kan., co., wentylacji mechanicznej, budowa drogi wewnętrznej i parkingów).

Rozbudowa została zakończona i zgłoszona do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który wydał zaświadczenie z 12 marca 2013 r. (w drodze decyzji), że nie wnosi sprzeciwu w sprawie użytkowania rozbudowy budynku mieszkalnego, zrealizowanej na podstawie ostatecznej decyzji z 9 grudnia 2008 r.

Dane techniczne budynku:

• powierzchnia zabudowy - 82,19 m²,
• powierzchnia całkowita - 611,49 m ²,
• powierzchnia użytkowa mieszkań - 360,35 m²,
• powierzchnia użytkowa usług - 144,46 m²,
• kubatura - 1.024,00 m ³,
• garaż - 87,37 m²,
• ilość mieszkań - 2 w całym budynku
• budynek zakwalifikowano do budynków mieszkalnych KŚT 110,
• wartość budynku przed ulepszeniem - 5.000,00 zł,
• wartość budynku po ulepszeniu - 1.600.000,00 zł.
  
  

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 16 września 2013 r., wskazano, iż:

• wniesiona aportem do spółki nieruchomość budynkowa spełniała kryteria środka trwałego, została objęta ewidencją środków trwałych. Przy czym, stwierdzenie to stanowiło odpowiedź na zawarte w wezwaniu z 6 września 2013 r. pytanie – „czy nieruchomość budynkowa, o której mowa we wniosku, w dniu jej nabycia, spełniała kryteria środka trwałego”,
• budynek stanowi jeden składnik majątku łącznie z garażem, który nie stanowi odrębnego obiektu,
• ewidencyjnie wyodrębniono drogę wewnętrzną oraz parking,
• wszystkie lokale w budynku są przeznaczone tylko na wynajem, nie ma w nim lokali o wyodrębnionej własności.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla przyjętego do użytkowania, ulepszonego budynku można ustalić stawkę amortyzacyjną w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, budynek spełnia warunki określone w art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i można zastosować do niego amortyzację w wysokości 10%, to jest w okresie 10 lat.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 w ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

Zgodnie z art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku, ulepszonych przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy). Wydatki te powiększają wartość początkową środka trwałego.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego, wynika m.in., że Wnioskodawca jest wspólnikiem dwuosobowej spółki cywilnej. W dniu 19 maja 2010 r. wspólnicy wnieśli do spółki nieruchomość będącą ich współwłasnością, tj. działkę o powierzchni 0,0715 ha oraz stary dom, przeznaczony do rozbudowy i modernizacji. Wniesiona aportem do spółki nieruchomość budynkowa spełniała kryteria środka trwałego; została objęta ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek stanowi jeden składnik majątku; nie ma w nim lokali będących przedmiotem odrębnej własności. Budynek ten został ulepszony.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowy budynek był środkiem trwałym wprowadzonym do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki cywilnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, to nie spełnia kryterium zawartego w cyt. wyżej art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Nie został bowiem ulepszony przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lecz po ujęciu w tej ewidencji. Nie istnieje zatem możliwość zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do uzupełnienia wniosku dołączono kserokopie dokumentów źródłowych. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.