Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-177/13/JG
z 20 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 13 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniach 25 i 30 kwietnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wynajmowanych lokali – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wynajmowanych lokali mieszkalnych.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-177/13/JG, IBPBII/2/415-178/13/JG wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniach 25 i 30 kwietnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. W latach 1998 i 1999 nabył w drodze kupna udział w nieruchomości stanowiącej kamienicę z lokalami mieszkalnymi. Poszczególne lokale kamienicy były wówczas zajęte przez lokatorów w związku z tym wnioskodawca rozliczał przychody z tytułu najmu lokali i koszty im odpowiadające proporcjonalnie do posiadanego przez niego udziału. W 2012 r. zakończyło się postępowanie sądowe mające na celu zniesienie współwłasności poprzez wyodrębnienie lokali mieszkalnych. Sąd wydał postanowienie przydzielając wnioskodawcy konkretne lokale mieszkalne, podając ich konkretne wartości, strych, piwnicę i pewną kwotę tytułem spłaty za cześć lokalu przyznanego innemu współwłaścicielowi. Obecnie wnioskodawca nadal kontynuuje wynajem przyznanych mu lokali rozliczając już tylko przychody wynikające z najmu lokali będących jego własnością i obniżając podstawę opodatkowania o koszty związane z tymi lokalami.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych (lokali) celem dokonywania odpisów amortyzacyjnych w wartości rynkowej określonej postanowieniem sądu o zniesieniu współwłasności ?

Zdaniem wnioskodawcy, fakt zniesienia współwłasności postanowieniem sądu sprowadza się do zamiany własności udziału w nieruchomości na własność nieruchomości (lokalu). Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (IBPBII/2/415-730/11/AK) „zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat”. Wnioskodawca podkreślił, iż w omawianym przypadku spłata była dokonywana a jego udział w całości budynku uległ zmianie (zmniejszeniu). Uznając więc za datę nabycia wynajmowanych lokali datę postanowienia sądu, należy uznać że nabycie środków trwałych nastąpiło w drodze zniesienia współwłasności, a więc nieodpłatnie (odpłatność wystąpiła tylko przy spłacie udziału w lokalu, który w efekcie postanowienia został przez wnioskodawcę zbyty).

Zdaniem wnioskodawcy ustalając więc wartość początkową środków trwałych, należy odnieść się do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustala się ją jako „wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości”. W omawianym przypadku wartość rynkowa jest zawarta w postanowieniu sądu i oparta o zleconą przez sąd opinię rzeczoznawcy majątkowego. Reasumując, w ocenie wnioskodawcy właśnie ta wartość może stanowić podstawę odpisów amortyzacyjnych dla wynajmowanych lokali.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wynajmowanych lokali. Ocena stanowiska w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania spłaty w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości została dokonana w odrębnej interpretacji.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie natomiast do treści art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca w latach 1998 i 1999 nabył w drodze kupna udział w nieruchomości stanowiącej kamienicę z lokalami mieszkalnymi. W 2012 r. zakończone zostało postępowanie sądowe mające na celu zniesienie współwłasności poprzez wyodrębnienie lokali mieszkalnych. W efekcie tego postępowania wnioskodawcy przyznano konkretne lokale mieszkalne, podając ich konkretne wartości, strych, piwnicę i pewną kwotę tytułem spłaty za cześć lokalu przyznanemu innemu współwłaścicielowi. Wnioskodawca nadal kontynuuje wynajem przyznanych mu lokali. W przedmiotowej sprawie kwestią budzącą wątpliwość wnioskodawcy jest kwestia ustalenia wartości początkowej dla wynajmowanych lokali.

Wartość początkowa to ustalona według określonych zasad podstawa naliczania odpisów amortyzacyjnych od danego składnika majątku podatnika. Szczegółowe zasady ustalenia wartości początkowej zawarte zostały w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia,
   1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
   
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia,
   
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatny przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,
   
4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:
   
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
      
   2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
      
   3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustalona przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Dokonując wykładni ww. zapisu art. 22g ust. 1 nie ma żadnych wątpliwości, że prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawowym jest przyjęcie, przy nabyciu w drodze kupna, ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną jest fakt, iż udziały w nieruchomości stanowiącej kamienicę z wynajmowanymi lokalami mieszkalnymi wnioskodawca nabył w latach 1998 i 1999 w drodze kupna. Dlatego też dla ustalenia wartości początkowej wynajmowanych obecnie lokali mieszkalnych zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Przepisy ww. artykułu definiujące cenę nabycia, łączą „koszty zakupu” i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość. Koszty te muszą być jednak udokumentowane.

Wnioskodawca posiadając udział w nieruchomości od wartości początkowej udziału w tym składniku majątku mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodu. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast w przedmiotowej sprawie nie istnieją żadne przesłanki, aby wartość początkową wnioskodawca mógł ustalić w oparciu o art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatny przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości czyli w wysokości wartości rynkowej określonej postanowieniem sądu o zniesieniu współwłasności.

Myli się wnioskodawca twierdząc, że datą nabycia wynajmowanych aktualnie lokali po ich wyodrębnieniu jest data postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności a co za tym idzie ustalając wartość początkową środków trwałych, może odnieść się do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustalić ją jako „wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości”.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 z późn. zm.) jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego współwłasność polega na tym, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Zniesienie współwłasności to m.in. fizyczny podział rzeczy wspólnej, polegający na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej rzeczy wspólnej, a wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Stąd zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad tą rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wyłącznie wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która po dokonanym podziale przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części nieruchomości nabytej w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności. Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w niniejszej sprawie, a więc nie ma mowy o ustalaniu nowej daty nabycia lokali mieszkalnych.

Z wniosku wynika, że w wyniku zniesienia współwłasności nastąpiło wyodrębnienie lokali mieszkalnych. Wnioskodawcy przyznano konkretne lokale mieszkalne oraz kwotę spłaty z uwagi na fakt, że udział wnioskodawcy na skutek zniesienia współwłasności w całości budynku uległ zmianie, jednak nie zwiększeniu, ale zmniejszeniu. Innymi słowy wnioskodawca otrzymał majątek niższej wartości niż ten posiadany przed zniesieniem współwłasności. Nie nastąpiło zatem po stronie wnioskodawcy żadne przysporzenie majątkowe. Skoro tak, to trudno mówić, że w przypadku wnioskodawcy czynność zniesienia współwłasności należy utożsamiać z nabyciem lokali i w konsekwencji datę postanowienia sądu uznać za nabycie środków trwałych a tym samym wartość początkową wynajmowanych lokali mieszkalnych ustalić na podstawie 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie z chwilą zniesienia współwłasności nieruchomości - kamienicy z lokalami mieszkalnymi doszło w istocie do likwidacji poprzedniego środka trwałego – kamienicy. W momencie tym bowiem, w jego miejsce powstały nowe składniki majątku, tj. lokale będące przedmiotem odrębnej własności. Zatem w wyniku zniesienia współwłasności, wnioskodawca stał się właścicielem konkretnych lokali mieszkalnych stanowiących odrębne (nowe) środki trwałe w świetle cyt. wyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ lokale mieszkalne są nadal wynajmowane, to dla celów ich amortyzacji należy ustalić ponownie wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną, jednakże brak jest podstaw prawnych do przeszacowania wartości otrzymanych lokali do wartości rynkowej z dnia dokonania tej czynności prawnej. Zniesienie współwłasności nie spowodowało bowiem nabycia „na nowo” ww. lokali, a skutkowało jedynie skonkretyzowaniem, przysługujących wnioskodawcy praw do nieruchomości, tj. swoistym przekształceniem przysługującego mu udziału w prawie własności całego budynku w odrębne prawa własności znajdujących się w nim lokali. W konsekwencji wartość początkową otrzymanych w wyniku zniesienia współwłasności lokali (odrębnych środków trwałych) wnioskodawca winien ustalić w następujący sposób: wartość początkową nabytych w latach 1998 i 1999 udziałów w nieruchomości (cena nabycia) należy powiększyć o wydatki poniesione na zniesienie współwłasności, a następnie wartość tę (łączną) podzielić (przypisać) na poszczególne lokale. W tym celu wnioskodawca winien ustalić (np. w oparciu o dane wynikające z postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności nieruchomości budynkowej) wskaźnik procentowy udziału wartości rynkowej poszczególnych nieruchomości (lokali) z dnia zniesienia współwłasności nieruchomości budynkowej w ich łącznej wartości rynkowej i zastosować go do ustalonej w powyższy sposób wartości łącznej.

W świetle przedstawionych powyżej wyjaśnień nie można uznać stanowiska wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Znak: IBPBII/2/415-730/11/AK wskazać należy, iż dotyczy innego stanu faktycznego niż ten, który wynika z niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, aczkolwiek również rozstrzyga kwestię istoty czynności prawnej mającej na celu zniesienie współwłasności. Właśnie ww. interpretacja potwierdza stanowisko Organu zawarte w niniejszej interpretacji, że „zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat”. I dalej: „Jeżeli natomiast w wyniku zniesienia współwłasności udział się nie zwiększa, wówczas datą nabycia nieruchomości jest data pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości, a nie data zniesienia współwłasności”. W przedmiotowej sprawie, co jest bezspornym, na skutek zniesienia współwłasności udział wnioskodawcy uległ zmniejszeniu czyli nie nastąpiło żadne przysporzenie majątkowe stąd też niezrozumiałym jest dowodzenie ze strony wnioskodawcy, że za datę nabycia wynajmowanych lokali mieszkalnych należy uznać datę postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności. Taka argumentacja wnioskodawcy kłóci się z sensem rozumienia istoty zniesienia współwłasności, która została opisana zarówno w niniejszej jak i we wskazanej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.