Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-620/13-2/PK1
z 18 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2013 r. (data wpływu 19 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów kary umownej, do zapłacenia której zobowiązana była inna spółka aniżeli Wnioskodawca, a którą w ostatecznym rozrachunku na mocy wzajemnych negocjacji i porozumienia obciążony został Wnioskodawca – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów kary umownej, do zapłacenia której zobowiązana była inna spółka aniżeli Wnioskodawca, a którą w ostatecznym rozrachunku na mocy wzajemnych negocjacji i porozumienia obciążony został Wnioskodawca.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

C. Polska Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółką”) zajmuje się produkcją, dystrybucją i sprzedażą napojów bezalkoholowych, soków owocowych i warzywnych, wód oraz nektarów opatrzonych zastrzeżonymi znakami towarowymi. W celu zwiększenia efektywności kosztowej dostaw surowców i opakowań, Spółka podpisała ze spółką CX (dalej: „CX”) Ramową Umowę o świadczenie usług zaopatrzenia (dalej: „Umowa”). CX jest podmiotem, którego celem jest konsolidacja, centralizacja procesów zaopatrzenia spółek z grupy H. CX utrzymuje i zarządza relacjami z dostawcami, a także negocjuje i ustala z nimi warunki w zakresie cen wybranych materiałów.

W wykonaniu powyższej Umowy, CX zawarła umowę z S. (dalej: „S”) m.in. na dostawę dla Spółki opakowań kartonowych do soków produkowanych w fabryce w Ł. Wysokość wynagrodzenia z tytułu dostaw przewidziana w umowie z S została ustalona na podstawie wielkości planowanych zamówień. W przypadku dokonania przez CX zamówienia mniejszego, niż prognozowane w okresie rozliczeniowym lub w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy z winy CX, CX miała obowiązek zapłacić karę umowną.

W styczniu 2012 r. w oparciu o analizę pogarszających się wyników finansowych Spółka podjęła decyzję o zaprzestaniu produkcji w fabryce w Ł. W konsekwencji tej decyzji, CX wypowiedziała umowę zwartą z S, przez co była zobowiązana zapłacić na rzecz S karę umowną z tytułu wcześniejszego zakończenia umowy oraz dodatkowe kary z tytułu niezrealizowania zamówień w wysokości zgodnej z założeniami zaplanowanymi w okresie trwania umowy, tj. w latach 2010-2012.

Ponieważ w rzeczywistości koszty zapłaconych kar umownych były poniesione w wykonaniu dostaw realizowanych na rzecz Spółki i dotyczyły podstawowej działalności gospodarczej Spółki, CX obciążyła Spółkę kosztami poniesionymi w związku z niezrealizowaniem planu dostaw oraz wcześniejszym rozwiązaniem umowy. Obciążenie zostało dokonane na mocy ogólnej klauzuli odszkodowawczej zawartej w Umowie oraz negocjacji i porozumień ustnych, pomiędzy CX a Spółką.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy kara umowna zapłacona przez Spółkę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy oraz braku realizacji planu zakupów może zostać zaliczona do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust.1 ustawy o pdop?
   
2. W jakim okresie należy zaliczyć powyższą karę do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Stanowisko

Ad 1. Zdaniem Spółki, koszty związane z zapłatą kary umownej zostały poniesione w celu osiągnięcia oraz zachowania i zabezpieczenia źródła uzyskania przychodów i stanowią koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych zgodnie z art. 15 ust.1 ustawy o pdop.

Zgodni z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1 ustawy o pdop. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o pdop do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kar umownych oraz odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonaniu robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
   
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Ze względu na zamknięty katalog kar enumeratywnie wymienionych w powyższym przepisie, tylko i wyłącznie kary umowne wymienione w analizowanym artykule nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, kary umowne z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy oraz nie wykonania planu zamówień, które nie zostały wymienione w art. 16 ust.1 ustawy o pdop mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że są one związane z prowadzoną przez podatnika działalnością i uzyskiwanymi z tego tytułu przychodami.

W oparciu o pogarszające się wyniki finansowe oraz w celu optymalizacji kosztów produkcji, Spółka podjęła decyzję o zamknięciu zakładu w Ł i zdecydowała się na zakup produktów gotowych od spółek z grupy. Decyzja ta wpłynęła na znaczną optymalizację kosztów produkcji, przy utrzymaniu tego samego asortymentu produktowego na rynku. W konsekwencji spadających wyników sprzedaży oraz zwiększających się kosztów produkcji, Spółka nie była w stanie zrealizować planów zakupowych jakie zostały ustalone i wynegocjowane w kontrakcie zawartym między CX i S. W konsekwencji zamknięcia zakładu produkcyjnego w Ł, CX musiała dokonać wcześniejszego wypowiedzenia umowy podpisanej z S, co wiązało się z zapłatą kar umownych (kary z tytułu niezrealizowanego planu dostaw oraz kary z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy). Ponieważ kary zapłacone przez CX niewątpliwie stanowiły koszty poniesione w związku z wykonaniem umowy dostaw na rzecz Spółki i dotyczyły jej działalności gospodarczej, CX obciążyła niniejszymi kosztami Spółkę.

Obciążenie zostało dokonane na podstawie noty obciążeniowej, wystawionej po wcześniejszych negocjacjach i ustaleniach między CX a Spółką.

Niewątpliwie mniejszym obciążeniem dla Spółki było zapłacenie kary umownej z tytułu niezrealizowania wielkości dostaw, niż nabywanie opakowań w ilości, która nie była uzasadniona wielkością produkcji. Zaoszczędzone w wyniku zapłaty kary umownej środki, Spółka przeznaczyła na inną działalność (m.in. na nabycie produktów gotowych od spółek z grupy), przyczyniając się do uzyskania przychodów oraz zabezpieczenia (zachowania) ich źródła, W ocenie Spółki, zapłacone kary umowne są racjonalnie oraz gospodarczo uzasadnione i mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Celowość wydatku należy oceniać nie w odniesieniu do rozwiązania umowy, które skutkowało zapłatą kary umownej, ale w odniesieniu do jej zawarcia. To z kolei niewątpliwie nastąpiło w celu osiągnięcia przychodu.

Dodatkowym argumentem potwierdzającym powyższe stanowisko, jest fakt, że ustawodawca wyraźnie dopuszcza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z rezygnacją z wcześniej podjętych zamierzeń (projektów) poniesione w celu ograniczenia strat. Potwierdza to usunięcie z ustawy o pdop z dniem 1 stycznia 2009 r. przepisu art. 16 ust. 1 pkt 41, zgodnie z którym koszty zaniechanych inwestycji nie mogły stanowić kosztów podatkowych, a także wykładnia i uzasadnienie tej zmiany przedstawione przez ustawodawcę w uzasadnieniu do projektu ustawy.

Stanowisko Spółki zostało również potwierdzone przez WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 29 lipca 2010 r., (sygn. akt I SA/Po 265/10), który uznał za właściwe zaliczenie kary umownej do kosztów podatkowych podkreślając, że „przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie wymaga nie tylko oceny pod kątem czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Sam fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu) nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Należy podkreślić, iż gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności (np. wzrost cen, obniżenie popytu, wzrost kosztów, zmiana koniunktury), mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. W kontekście tego istotne jest, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy, zmiana uwarunkowań gospodarczych, motywy decyzji o odstąpieniu od umowy, skutkujące zapłatą kary umownej, podjęcie w nowych warunkach gospodarczych działań, które są bardziej korzystne dla podatnika. Przy ocenie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu nie sposób więc pominąć dynamiki procesów gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.” Podobne stanowisko zajął WSA w wyroku z dnia 4 stycznia 2009 r. stwierdzając, że „istotne jest więc, aby kwalifikując, z perspektywy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również, nie mniej istotną kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, tj. począwszy od momentu zawarcia umowy z klauzulą odszkodowania, na wypadek odstąpienia od niej; poprzez zmianę okoliczności i uwarunkowań gospodarczych, w porównaniu z pierwotnie istniejącymi, tj. istniejącymi w momencie zawierania umowy; a w konsekwencji bezpośrednie motywy determinujące decyzję o odstąpieniu od umowy, wypłatę odszkodowania i następnie podjęcie, w ramach przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej, działań, które w nowych warunkach gospodarczych (zmienionych, w porównaniu z pierwotnie istniejącymi), są zdecydowanie bardziej korzystne dla podatnika.” Prezentowany pogląd co do możliwości zaliczenia kary umownej do kosztów uzyskania przychodów znajduje również potwierdzenie w interpretacjach podatkowych (nr ZD/406-187/CIT/05, nr ILPB3/423-368/08-2/DS nr 1471/DPD1/423-132/05/SG).

W konsekwencji powyższego, w opinii Spółki, wydatki związane z zapłatą kary umownej z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy przez CX oraz z tytułu nie wykonania planowanej wysokości zakupów są ekonomicznie i racjonalnie uzasadnione i mają na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów, zgodnie zatem z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych Spółki.

Ad 2. Zgodnie z przepisami ustawy o pdop koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Natomiast koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Nota obciążeniowa wystawiona przez CX na Spółkę zawierała jedną kwotę obciążenia będącą wynikiem ustaleń negocjacyjnych z S, na którą składała się kara umowna z tytułu wcześniejszego wypowiedzenia umowy oraz kara umowna z tytułu niezrealizowania planów zakupowych za okres trwania umowy, tj. za lata 2010-2012. W ocenie Spółki, koszty związane z otrzymaniem kary umownej są kosztami pośrednio związanymi z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami, ponieważ Spółka nie jest w stanie jednoznacznie przyporządkować odpowiadających im przychodów. W konsekwencji, Spółka powinna zaliczyć ją do kosztów podatkowych poszczególnych lat proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą (tj. po 1/3 kwoty w latach 2010, 2011, 2012).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie rozpoznaniu podlega kwestia związana z możliwością zaliczenia w poczet podatkowych kosztów uzyskania przychodów kary umownej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy oraz braku realizacji planu zakupów. Co istotne, źródłem przedmiotowej kary umownej jest stosunek umowny łączący spółkę, której podstawą działalności jest świadczenie usług zaopatrzenia (tj. CX, dalej „CX”) z dostawcą usług (tj. S dalej „S”). W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest stroną umowy, która stanowi podstawę roszczeń dostawcy o zapłatę kary umownej. Z opisu stanu faktycznego wynika, iż to na CX ciążył prawny obowiązek uiszczenia na rzecz dostawcy kary umownej, co zresztą jest logiczną konsekwencją zawarcia przez ten właśnie podmiot umowy z dostawcą. Obowiązek Wnioskodawcy do uiszczenia przedmiotowej kary umownej wynika natomiast z zupełnie innego stosunku, łączącego go z CX, a opartego o klauzulę odszkodowawczą zawartą w umowie ramowej o świadczenie usług zaopatrzenia, a także negocjacje oraz porozumienia ustne. Tym samym w niniejszej sprawie mamy do czynienia z dwoma odrębnymi stosunkami zobowiązaniowymi, jednym zawartym przez CX z S oraz drugim łączącym Wnioskodawcę z CX, przy czym to ten pierwszy stosunek jest podstawą do żądania przez dostawcę (S) uiszczenia kary umownej.

W ocenie organu interpretacyjnego powyższa okoliczność w sposób zasadniczy rzutuje na prawnopodatkową kwalifikację przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia. Należy mieć bowiem na uwadze, iż zgodnie z dyspozycja art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74 poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z treści powyższego przepisu wprowadzić można szereg warunków jakie spełniać musi wydatek, dla uznania go za podatkowy koszt uzyskania przychodów. Są to z jednej strony warunki o charakterze pozytywnym, a mianowicie; a) poniesienie wydatku przez podatnika, b) jego definitywny (rzeczywisty) charakter, c) związek z prowadzoną przez podatnika działalnością, d) poniesienie wydatku w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła, e) a także właściwe jego udokumentowanie, z drugiej zaś warunki o charakterze negatywnym, tj. nie podleganie przez wydatek pod katalog enumeratywnie wyliczonych kosztów nie stanowiących na gruncie przepisów prawa podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi zastrzeżeń organu podatkowego wypełnianie przez przedmiotowy wydatek owych przesłanek negatywnych. W tym miejscu potwierdzić należy stanowisko Podatnika, iż w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania żaden z przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w tym przede wszystkim art. 16 ust.1 pkt 22 ustawy o CIT, który stanowił przedmiot przeprowadzonej przez Spółkę prawnej analizy. Organ interpretacyjny podziela w tym zakresie argumentację Spółki, iż powołany przepis dotyczy tylko i wyłącznie kar ściśle w tym przepisie wymienionych, tj. kar umownych oraz odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub też zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Skoro zatem kara umowna będąca przedmiotem zapytania Podatnika, nie znajduje się we wskazanym katalogu, to tym samym może być oceniana jedynie pod kątem spełnienia przesłanek pozytywnych wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Dopiero ocena wypełnienia tych przesłanek dokonywana przez organ interpretacyjny prowadzi do zajęcia odmiennego od Spółki stanowiska, albowiem w ocenie organu interpretacyjnego nie sposób jest przyjąć, iż kary umowne z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy oraz braku realizacji planu zakupów związane są z działalnością gospodarczą Spółki, a w konsekwencji, że pozostają one w związku z osiągnięciem przez Spółkę przychodów podatkowych, czy też służą ich zachowaniu albo zabezpieczeniu. Oczywiste jest przy tym, iż wydatek ten spełnia pozostałe warunki, a mianowicie, został poniesiony przez podatnika, ma charakter definitywny oraz został właściwie udokumentowany, niemniej wypełnienie tych przesłanek nie jest wystarczające dla prawnopodatkowej kwalifikacji wydatków, skoro ustawodawca nakazuje łączne spełnienie wszystkich wymienionych w cytowanym przepisie warunków.

Przechodząc zatem do oceny związku przyczynowego, jaki winien zachodzić pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, stwierdzić należy, iż związek ten ma kluczowe znaczenie. Tylko bowiem wydatek, który przyczynia się do powstania przychodu Spółki, czy też zabezpieczenia albo zachowania jej źródła przychodów, może być podstawą do pomniejszenia podstawy opodatkowania (dochodu), od której w ostatecznym rozrachunku zależy opodatkowanie. Związek ten nie musi mieć przy tym charakteru bezpośredniego, a zatem wpływającego na wzrost przychodu podatkowego, może mieć bowiem charakter pośredni, związany z działalnością gospodarczą jednak nie przekładający się wprost na przychód podatkowy. Ważne jest jednak, ażeby konkretny wydatek pozostawał w związku z działalnością podatnika, a zatem z podejmowanymi przez niego decyzjami gospodarczymi. W tym przypadku związek ten ma charakter bezpośredni, co oznacza to, iż dany wydatek musi być bezpośrednią konsekwencją podjętych przez Podatnika, a nie przez inny podmiot działań gospodarczych. Powyższe wynika z uznania, iż podatnik jako podmiot obrotu gospodarczego, racjonalnie funkcjonujący na rynku może odpowiadać jedynie za konsekwencje własnych działań, nie zaś przyjmować odpowiedzialności za inne podmioty, jeśli przejmowanie tejże odpowiedzialności nie stanowi przedmiotu jego działalności gospodarczej.

W niniejszej sprawie mamy właśnie do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca przejmuje obowiązek uiszczenia kary umownej, która nie jest bezpośrednią konsekwencją jego działalności gospodarczej tylko innego podmiotu tj. CX. Należy bowiem pamiętać, iż to nie Wnioskodawca wypowiedział umowę stanowiącą podstawę do naliczenia kary umownej, a zrobił to właśnie CX, który oceniając swoją sytuację gospodarczą uznał, że nie jest możliwe dalsze kontynuowanie zakupów na poziomie wynikającym z zawartej z dostawcą (S) umowy. Podjęta zatem przez CX decyzja oparta o racjonalne przesłanki biznesowe związane, z oceną własnej kondycji finansowej, na którą owszem wpłynęło zmniejszenie zamówień Spółki, jest decyzją CX i to ta spółka może co najwyżej dowodzić istnienia przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, albowiem wydatek w postaci przedmiotowej kary umownej wiązał się z jej działalnością gospodarczą. Jeśli bowiem zapłata kary umownej wynika ze stosunku obligacyjnego łączącego CX z S to logiczne jest, iż pozostaje w związku z działalnością gospodarczą stron tejże umowy.

Wnioskodawca nie ma w tym przypadku prawnego obowiązku uiszczenia tejże kary, co oznacza, iż dostawca nie może w stosunku do niego wywieść skutecznego roszczenia o jej zapłatę. W analizowanej sprawie obowiązek Wnioskodawcy wynika z odrębnego stosunku prawnego łączącego go z CX, niemniej jednak nie powiązanego bezpośrednio ze źródłem powstania kary umownej. Obowiązek ten, stanowiący dokonane przez CX „obciążenie” jest zatem dobrowolnym zobowiązaniem Wnioskodawcy do spełnienia świadczenia na rzecz CX z tytułu poniesionych przez niego wydatków. Świadczenie Wnioskodawcy nie jest w przedłożonym stanie faktycznym świadczeniem z tytułu uiszczenia kary umownej, lecz stanowi zobowiązanie do świadczenia określonej kwoty pieniężnej, której wysokość naliczana jest w oparciu o wielkość należnej od CX kary umownej. W niniejszej sprawie mamy zatem do czynienia z dwoma zupełnie odrębnymi świadczeniami, z których jedno związane jest z działalnością gospodarczą S oraz CX, drugie zaś z działalnością CX i Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie organu interpretacyjnego, przedmiot zapytania Spółki , a mianowicie świadczenie z tytułu kary umownej nie jest wydatkiem związanym z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, co skutkuje przerwaniem związku przyczynowo-skutkowego jaki zachodzi pomiędzy wydatkiem poniesionym przez Wnioskodawcę a jego przychodem.

Organ interpretacyjny stoi bowiem na stanowisku, iż przerzucanie wydatków do świadczenia których zobowiązany jest dany podatnik na rzecz innych uczestników obrotu gospodarczego, z którymi ten podatnik pozostaje w ścisłych relacjach biznesowych, nie może skutkować pomniejszeniem u tego ostatniego podstawy opodatkowania. W takim przypadku doszłoby do niepożądanej sytuacji, w której na podstawie umowy cywilnoprawnej można byłoby kreować wysokość zobowiązania podatkowego. Powyższe rozumienie potwierdzone zostało w wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 maja 2011 roku, sygn. akt III SA/Wa 2029/10, które następnie zostało podzielone przez NSA w wyroku z dnia 5 czerwca 2013 roku, sygn. akt II FSK 2161/11. W powołanych wyrokach spółka poniosła wydatki, które de iure stanowiły dług innego podmiotu (stanowiły jego zobowiązanie). Bez znaczenia pozostawała wówczas okoliczność, iż wydatki te były tak, jak i w niniejszej sprawie, efektem w istocie wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego. Pomimo, iż sprawa rozstrzygana przez sądy administracyjne nie dotyczyła kary umownej, lecz samej kwalifikacji wydatków do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, to jednak mając na względzie fakt, iż w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, poruszała istotę problemu powstałego na gruncie obecnego postępowania interpretacyjnego.

W tym miejscu organ interpretacyjny wskazuje, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest przytoczony przez Spółkę judykat (sygn. akt I SA/Po 265/10). Dotyczy on bowiem samej możliwości zaliczania kar umownych do kosztów uzyskania przychodów, nie przesądzając przy tym sedna problemu jaki wyłonił się w rozpoznawanej przed organem sprawie. W przytoczonym judykacie to na wnioskodawcy (nie zaś na innym podmiocie) ciążył obowiązek zapłaty kary umownej, albowiem wynikał on zawartych przez wnioskodawcę umów. Odniesienie się natomiast do drugiego orzeczenia jest trudne, gdyż Wnioskodawca nie przywołał jego sygnatury, jednakże z treści przytoczonego fragmentu można wnioskować, iż zbieżny jest on ze wyrokiem wyżej wskazanym.

Jednocześnie organ interpretacyjny wskazuje, iż z racji braku wypełnienia przez przedmiotowy wydatek przesłanek składających się w pełni na treść normy z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie kwestii, poruszanej w ramach stanowiska do pytania drugiego, związanej z momentem potrącalności wydatku w rachunku podatkowym Spółki.

Reasumując, organ interpretacyjny, nie znajdując podstaw do podzielenia stanowiska Wnioskodawcy, uznał je na podstawie art. 14c § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.