Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-817/13-4/TW
z 28 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2013 r. (data wpływu 12 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej sposobu ustalenia kosztów wytworzenia – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 4 października 2013 r., nr ILPB1/415-817/13-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 11 października 2013 r., a w dniu 21 października 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej 17 października 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (…) prowadzi działalność farmaceutyczną na terenie X i gminy M. oraz wynajmuje lokale użytkowe na cele służby zdrowia. Wnioskodawca jest jednym ze wspólników tej spółki.

Aktem notarialnym Rep. (…) z dnia 29-12-1997 r. została zawarta umowa użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni 462 m² – działka numer 19/5 i sprzedaży budynku w stanie surowym położonym na tym gruncie.

W styczniu 1998 roku otrzymano pozwolenie na budowę budynku usługowo-handlowego.

W czerwcu 1998 roku rozpoczęte zostały prace dotyczące przebudowy i rozbudowy budynku na działce nr 19/5, tzw. etap I.

Aktem notarialnym Rep. (…) z dnia 21-10-1998 r. została nabyta działka numer 19/14 o powierzchni 367m². W planie zagospodarowania przestrzennego miasta X, działka gruntu nr 19/14 przeznaczona została na poprawę stanu zagospodarowania działki przyległej oznaczonej numerem 19/5 o powierzchni 462 m².

W kwietniu 1999 roku otrzymano pozwolenie na rozbudowę etapu I – budowa budynku usług medycznych, tzw. etap II na działce nr 19/5 i 19/14.

Tak więc na przestrzeni lat 1998-2000 trwa równolegle budowa etapu I i etapu II.

Prace przy budowie etapu I i etapu II zostają zakończone w grudniu 2000 roku.

31 grudnia 2000 r. budynek usługowo-handlowy i budynek usług medycznych został wprowadzony do ewidencji środków trwałych jako jeden obiekt inwentarzowy. Od dnia 01-01-2001 r. rozpoczęto naliczać amortyzację obiektu.

W obiekcie tym mieści się: apteka i pomieszczenia biurowe, przychodnia lekarska.

Aktem notarialnym Rep. A (…) z dnia 28-12-2000 r. zostaje zawarta umowa użytkowania wieczystego działki gruntu o numerze 23/3 i powierzchni 688 m² oraz sprzedaży budynku posadowionego na działce gruntu numer 23/3, który to budynek przeznaczony był do kapitalnego remontu (został wyburzony).

W dniu 25-04-2001 r. uzyskano pozwolenie na rozbudowę etapu I i II, tj. budowę na działce nr 23/3 budynku usługowego (opieka zdrowotna). Tę część oddano do użytkowania w styczniu 2003 r.

W nowo powstałej części budynku mieści się: poradnie specjalistyczne, dzienny ośrodek pobytu chorych i restauracja.

Koszty budowy na działce nr 23/3 zwiększyły wartość budynku etapu I i II – w ewidencji środków trwałych figuruje jeden obiekt położony na 3 działkach, tj. działka nr 19/5, 19/14 i 23/3. Całość stanowi zabudowę zwartą.

Wartość całego obiektu ustalona została wg kosztu wytworzenia zgodnie z art. 22g pkt 1 i pkt 4 updof.

Od miesiąca lutego 2003 r. rozpoczęto naliczanie amortyzacji od powiększonej wartości obiektu.

W oparciu o art. 22i pkt 1 ustalono stawkę amortyzacji na poziomie 2,5%.

Ww. działki o numerach: 19/5, 19/14 i 23/3 zostały w międzyczasie wykupione na własność.

Cały obiekt / zabudowa działki 19/5, 19/14 i 23/3 służy prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej, z tym że w części usługowo-handlowej spółka prowadzi działalność farmaceutyczną, zaś część zajęta na usługi medyczne, opiekę zdrowotną i restaurację jest przedmiotem wynajmu od momentu oddania do użytkowania.

W chwili obecnej spółka zamierza sprzedać: część przeznaczoną na usługi medyczne położoną na działce nr 19/14 i częściowo na działce 19/5, część przeznaczoną na dzienny ośrodek pobytu chorych położoną na działce 23/3 z wyłączeniem powierzchni zajętej na restaurację.

W tym też celu z działki nr 19/5 wydzielono część gruntu zajętego na budynek usług medycznych stanowiący integralną całość z budynkiem na działce nr 19/14 i po podziale powstały 2 działki o numerach: 19/17 (dawna 19/5 bez części gruntu) i 19/18 (dawna 19/14 + część gruntu z działki 19/5).

Dokonano również inwentaryzacji całości obiektu, tj. części usługowo-handlowej i części usług medycznych jak również części usługowej (opieka zdrowotna) i pomieszczeń restauracji.

Działka gruntu nr 23/3, na którym posadowiony jest budynek łącznie z restauracją zostanie oddany do współużytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób wyliczyć dotychczasowe umorzenie przeznaczonych do sprzedaży części obiektu?
2. Jak amortyzować pozostałą część obiektu?
3. Czy dla każdego etapu budowy ustalić odrębnie koszt wytworzenia i w oparciu o ten koszt ustalić wartość dotychczasowej amortyzacji? Przecież cały obiekt stanowi zabudowę zwartą i widnieje jako jeden środek trwały.
4. W jaki sposób wyliczyć dotychczasowe umorzenie sprzedawanych części obiektu i co z dalszą amortyzacją pozostałej części obiektu?
5. Czy dla każdego etapu ustalić koszt wytworzenia i w oparciu o ten koszt ustalić wartość dotychczasowego umorzenia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, po sprzedaży pozostała część obiektu, tj. część służąca działalności farmaceutycznej nadal będzie wykorzystywana na cele działalności gospodarczej. Zainteresowany uważa, że w tym wypadku należy zmniejszyć wartość tego środka trwałego w oparciu o art. 22g ust. 20 updof.

Natomiast koszt wytworzenia odłączonej części składowej obiektu jak również wartość dotychczas naliczonych odpisów amortyzacyjnych należy ustalić jako stosunek procentowy powierzchni części przeznaczonej na sprzedaż do powierzchni całego obiektu.

Ustalanie kosztu wytworzenia poszczególnych etapów nie jest możliwe – ponoszone koszty budowy nie były dzielone na poszczególne jej elementy – zakup materiałów. robocizna itp. gromadzone były razem. Ponadto w ewidencji środków trwałych widnieje jeden obiekt inwentarzowy, od wartości którego naliczane są odpisy amortyzacyjne.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, że dalszej amortyzacji należy dokonywać wg zasad stosowanych przed zbyciem części obiektu, tj. amortyzacja metodą liniową ze stawką 2,5% w stosunku rocznym, od zmniejszonej wartości początkowej tego środka trwałego.

Podstawę dalszych odpisów amortyzacyjnych będzie stanowiła nowa wartość początkowa obiektu, tj. pomniejszona o wartość netto przypadającą na zbytą część obiektu-środka trwałego, czyli stosując zasadę określoną w art. 22g ust. 20 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

• w części dotyczącej sposobu ustalenia kosztów wytworzenia – uznaje się za nieprawidłowe,
• w pozostałej części – uznaje się za prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca jest współwłaścicielem budynku (obiektu), dla którego prowadzona jest ewidencja środków trwałych. Stawka amortyzacji wynosi 2,5% rocznie (metoda liniowa).

W związku z powyższym, odwołując się do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca rozpoczął amortyzację wskazanego środka trwałego z zastosowaniem jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k ww. ustawy, to wybraną metodę winien stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym dalszej amortyzacji należy dokonywać wg zasad stosowanych przed zbyciem części obiektu, tj. metodą liniową ze stawką 2,5% w stosunku rocznym, należało uznać za prawidłowe.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Przy czym – w myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wyjaśnić należy, że brak możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winien mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie określonego środka trwałego. Odnieść to należy między innymi do przypadku, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków.

Do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej i z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności, koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika m.in., że od chwili realizowanej inwestycji (przeznaczonej dla potrzeb prowadzonej działalności) gromadzona była dokumentacja wskazująca na wartość poniesionych nakładów. Na tej podstawie wartość całego obiektu ustalona została wg kosztu wytworzenia.

Znany jest więc koszt wytworzenia obiektu – zarówno koszt wytworzenia tej części, która została oddana do użytku 31 grudnia 2000 r. (etap I i II), oraz wartość wytworzenia tej części obiektu, który został dobudowany do już istniejącego środka trwałego i od lutego 2003 r. zwiększył jego wartość początkową.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że nie sposób zgodzić się z Zainteresowanym, że ustalenie kosztu wytworzenia poszczególnych etapów nie jest możliwe. Z wniosku wynika bowiem, że ponoszone koszty budowy obiektu, o którym mowa we wniosku ponoszone były w okresie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, w celu wykorzystywania go na potrzeby tej działalności. Można zatem ustalić wartość nakładów poniesionych w tym okresie na realizowaną inwestycję w oparciu o gromadzone dowody.

Jak wynika z opisu sprawy, od istniejącego środka trwałego odłączana jest taka jego część, w skład którego wchodzi zarówno fragment powierzchni oddanej do używania 31 grudnia 2000 r., jak i fragment tej powierzchni, która została w późniejszym terminie dobudowana. Wnioskodawcy znana jest powierzchnia oraz usytuowanie odłączanej części budynku W takim zatem przypadku wartością wytworzenia tej odłączanej części jest suma wartości wytworzenia tego fragmentu, który jest odłączany a został oddany do użytku 31 grudnia 2000 r. (ustalona jako iloczyn wartości wytworzenia tej części budynku i procentowego udziału powierzchni odłączanej do powierzchni wybudowanej) oraz (analogicznie wyliczonej) wartości wytworzenia tego odłączanego fragmentu, który został oddany do użytku w lutym 2003 roku.

W celu ustalenia wysokości dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych (od odłączanej części budynku) należy stosować proporcje wyliczone w sposób wyżej opisany. Będzie to więc łączna wartość dokonanego odpisu od odłączanej części budynku – fragmentu oddanego do użytku w grudniu 2000 roku oraz fragmentu oddanego do użytku w marcu 2003 roku.

Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszt wytworzenia odłączonej części składowej obiektu jak również wartość dotychczas naliczonych odpisów amortyzacyjnych należy ustalić jako stosunek procentowy powierzchni części przeznaczonej na sprzedaż do powierzchni całego obiektu, należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast, stosownie do przepisu art. 22g ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Jeżeli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego środka o różnicę, o której mowa w ust. 20 (art. 22g ust. 21 ww. ustawy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „części składowej”. Wobec powyższego, należy odwołać się do definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 47 § 2 ww. ustawy, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Zatem trwałe odłączenie tak rozumianej części składowej powoduje:

• trwałe uszkodzenie środka trwałego lub istotną zmianę środka trwałego albo
• trwałe uszkodzenie przedmiotu odłączonego lub trwałą istotną zmianę przedmiotu odłączanego.
  
  

Przepisy podatkowe nie definiują również pojęcia „części peryferyjnej”, która – o ile traktować ją jako przynależność w rozumieniu art. 51 Kodeksu cywilnego – jest rzeczą odrębną od rzeczy głównej, pozostającą z nią w stosunku gospodarczego przyporządkowania, o charakterze pomocniczym.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, m.in. że cały obiekt / zabudowa działki 19/5, 19/14 i 23/3 służy prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej, z tym że w części usługowo-handlowej spółka prowadzi działalność farmaceutyczną, zaś część zajęta na usługi medyczne, opiekę zdrowotną i restaurację jest przedmiotem wynajmu od momentu oddania do użytkowania. Spółka zamierza sprzedać: część przeznaczoną na usługi medyczne położoną na działce nr 19/14 i częściowo na działce 19/5, część przeznaczoną na dzienny ośrodek pobytu chorych położoną na działce 23/3 z wyłączeniem powierzchni zajętej na restaurację. W tym też celu z działki nr 19/5 wydzielono część gruntu zajętego na budynek usług medycznych stanowiący integralną całość z budynkiem na działce nr 19/14 i po podziale powstały 2 działki o numerach: 19/17 (dawna 19/5 bez części gruntu) i 19/18 (dawna 19/14 + część gruntu z działki 19/5).

Zatem można przyjąć, że w wyniku sprzedaży, o której mowa we wniosku nastąpią trwałe zmiany środka trwałego (obiektu). W konsekwencji, przepis art. 22g ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowanie. Sytuacja ta spowoduje obowiązek korekty wartości początkowej środka trwałego.

Przepisy podatkowe nakładają bowiem obowiązek korekty wartości początkowej środka trwałego w wyniku zaistnienia zdarzeń związanych z trwałym odłączeniem od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej. Zmniejszenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych należy dokonać wówczas, gdy część składowa lub peryferyjna danego środka trwałego zostanie trwale od niego odłączona.

Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym podstawę dalszych odpisów amortyzacyjnych będzie stanowiła nowa wartość początkowa obiektu przy zastosowaniu zasady określonej w art. 22g ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.