2013.08.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-433/13-2/JK
z 16 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13.05.2013 r. (data wpływu 15.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług w przypadku nabycia przez Kupującego niewymagalnych wierzytelności z umów leasingu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.05.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług w przypadku nabycia przez Kupującego niewymagalnych wierzytelności z umów leasingu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Spółka oferuje swoim klientom usługi leasingowe. Przedmiotem leasingu mogą być w szczególności maszyny i sprzęt budowlany, linie produkcyjne, maszyny i urządzenia poligraficzne, środki transportu, wózki widłowe, maszyny i sprzęt rolniczy oraz inne maszyny i urządzenia przemysłowe.

Zawierane przez Spółkę umowy z klientami stanowią umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy CIT. Spółka zawiera umowy leasingu jako finansujący. Spółka zawiera zarówno umowy leasingu operacyjnego, to jest umowy, które spełniają wymogi określone w art. l7b ustawy CIT, jak i umowy leasingu finansowego, to jest umowy, które spełniają wymogi określone w art. 17f ustawy CIT.

Spółka planuje rozwinięcie prowadzonej przez siebie działalności leasingowej, co wymaga uzyskania dodatkowych środków finansowych. W konsekwencji, Spółka planuje odpłatne zbycie wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu na rzecz osoby trzeciej (dalej: Kupujący). Kupujący posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech. Spółka zawrze z Kupującym umowę ramową o sprzedaży wierzytelności ogólnie regulującą warunki przeniesienia wierzytelności, natomiast poszczególne wierzytelności lub ich pakiety będą przenoszone na rzecz Kupującego na podstawie umowy szczegółowo określającej warunki sprzedaży, w szczególności cenę.

Przedmiotem zbycia będą wierzytelności jeszcze niewymagalne, to jest takie, których termin wymagalności jeszcze nie nadszedł. Z uwagi na fakt, iż w wyniku odpłatnego zbycia wierzytelności Spółka uzyska środki finansowe przed terminem wymagalności wyżej wskazanych wierzytelności, to Spółka będzie zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia Kupującemu z tytułu wykonanej usługi.

Wynagrodzenie za usługę wykonaną przez Kupującego może przybrać formę odrębnie ustalonej prowizji lub dyskonta (to jest wierzytelności zostaną sprzedane poniżej ich wartości nominalnej).

Kupujący, co do zasady, przejmie ryzyko niewypłacalności dłużnika Spółki, to jest Kupującemu nie będzie przysługiwało prawo regresu względem Spółki. Spółka nie wyklucza, iż będzie dokonywała w przyszłości również sprzedaży wierzytelności bez przejęcia przez Kupującego ryzyka niewypłacalności dłużnika Spółki, to jest że Kupującemu będzie przysługiwało prawo regresu względem Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie obowiązana do rozpoznania importu usług z zastosowaniem stawki podstawowej podatku VAT z tytułu nabycia przez Kupującego wierzytelności z umów leasingu, a podstawę opodatkowania będzie stanowiło wynagrodzenie przysługujące Kupującemu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, Spółka będzie obowiązana do rozpoznania importu usług z zastosowaniem stawki podstawowej podatku VAT z tytułu nabycia przez Kupującego wierzytelności z umów leasingu, a podstawę opodatkowania będzie stanowiło wynagrodzenie przysługujące Kupującemu.

W opinii Spółki, podstawowe znaczenie dla ustalenia skutków podatkowych nabycia wierzytelności przez Kupującego ma ustalenie natury zawartej transakcji. Zdaniem Spółki, umowa nabycia wierzytelności przez Kupującego będzie nosiła znamiona umowy faktoringu. Umowa faktoringu nie została uregulowana w Kodeksie Cywilnym, ani innej ustawie i w konsekwencji stanowi tzw. umowę nienazwaną.

Niemniej umowę faktoringu definiuje konwencja Ottawska UNIDROIT (International Institute for the Unification of Private Law) z 1988 r. (dalej: Konwencja). Konwencja wprawdzie nie została podpisana przez Polskę lecz jest traktowana przez doktrynę, orzecznictwo sądowe oraz organy podatkowe jako istotne źródło przy definiowaniu pojęcia faktoringu. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 15 maja 2012 r. sygn. IPPP1/443-161/12-2/EK uznał, iż „zgodzić należy się z Wnioskodawcą, iż usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. (…) Konwencja Ottawska uchwalona w roku 1988 dotycząca faktoringu międzynarodowego mówi o tym, że faktor powinien zobowiązać się do wykonania (…) czynności w niej określonych.” Na Konwencję Ottawską powołał się również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 28 lutego 2011 r. sygn. IBPP2/443-1311/11/KO.

Stosownie do Konwencji przez faktoring rozumie się umowę nienazwaną, która w swej treści oprócz przelewu wierzytelności powstałej z tytułu sprzedaży towarów (przy czym dla celów Konwencji przez sprzedaż towarów rozumie się również świadczenie usług), zawiera przynajmniej dwie z czterech poniżej wymienionych usług:

finansowanie faktoranta poprzez udzielenie mu zaliczek bądź pożyczek,
przejęcie ryzyka wypłacalności dłużnika,
prowadzenie rozliczeń finansowych związanych z wierzytelnościami,
inkaso wierzytelności od dłużnika.

Zatem umową faktoringu jest umowa:

zawierająca postanowienie o przelewie wierzytelności,
wierzytelność będąca przedmiotem przelewu powinna powstać z tytułu sprzedaży towarów lub świadczenia usług,
świadczone powinny być dwie z czterech wskazanych powyżej w punktach 1 -4 usług.

Ad a)

Niewątpliwie nabycie przez Kupującego wierzytelności prowadzi do przelewu wierzytelności.

Ad b)

Wierzytelności będące przedmiotem nabycia stanowią wierzytelności powstałe w wyniku świadczenia przez Spółkę usługi leasingu na rzecz korzystającego. Stanowią zatem wierzytelności z tytułu świadczenia usług.

Ad c)

Kupujący, co do zasady, będzie świadczył na rzecz Spółki co najmniej dwie z czterech usług wskazanych w punktach 1-4. Świadczona będzie usługa, o której mowa w punkcie 1, to jest Kupujący będzie finansował Spółkę przez udzielenie mu zaliczki. Spółka otrzyma bowiem środki finansowe od Kupującego przed terminem wymagalności wierzytelności leasingowej. Świadczona będzie też, co do zasady, usługa, o której mowa w punkcie 2, to jest Kupujący przejmie ryzyko niewypłacalności dłużnika.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskdoawcy, nabycie wierzytelności przez Kupującego będzie nosiło znamiona faktoringu.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy VAT, zasadą jest opodatkowanie stawką podstawową podatku VAT. Art. 43 ust. 1 ustawy VAT wprowadza zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT, jednak stosownie do art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT, zwolnienia nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym faktoringu. Z uwagi na fakt, iż nabycie wierzytelności przez Kupującego będzie nosiło znamiona faktoringu, to zdaniem Spółki, powinno podlegać ono opodatkowaniu stawką podstawową podatku VAT. Zdaniem Spółki, również w przypadku gdy Kupującemu będzie przysługiwało prawo regresu, nabycie wierzytelności będzie opodatkowane stawką podstawową podatku VAT nie znajdzie bowiem zastosowania żadne zwolnienie od podatku VAT.

Pogląd, iż faktoring podlega opodatkowaniu podatkiem VAT potwierdził Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. Finanzamt GroB-Gerau przeciwko MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH (sygn.: C-305/01). TSUE wskazał, iż faktoring właściwy należy traktować jako mieszczący się w zakresie opodatkowania VAT. Ponadto uznał, iż nie istnieje ważne uzasadnienie dla traktowania faktoringu właściwego i niewłaściwego w różny sposób z punktu widzenia VAT, gdyż w obu przypadkach faktor dokonuje na rzecz klienta świadczenia za wynagrodzeniem.

Kwestia opodatkowania VAT zbycia wierzytelności była także przedmiotem wyroku TSUE w sprawie GFKL Financial Services AG sygn. C-93/l0, z dnia 27 października 2011 r. TSUE uznał, iż warunkiem opodatkowania danej czynności jest jej odpłatny charakter. TSUE wskazał, że gdy „różnica między wartością cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi wynagrodzenia za usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży” to nie występuje płatność za usługę, a w konsekwencji nie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług. Tymczasem w przypadku opisanym w zdarzeniu przyszłym wystąpi wynagrodzenie za usługę. Wynagrodzenie będzie przysługiwało Kupującemu z tytułu zapewnienia Spółce środków finansowych przed terminem wymagalności wierzytelności. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, wynagrodzenie Kupującego przyjmie formę odrębnie ustalonej prowizji lub dyskonta.

Należy także zauważyć, iż w przypadku nabycia wierzytelności przez Kupującego przedmiotem nabycia będą wierzytelności jeszcze niewymagalne (tzw. „zdrowe”). Natomiast wyrok TSUE w sprawie GFKL dotyczył nabycia wierzytelności trudnych, to jest już wymagalnych a niespłaconych terminowo przez dłużnika. W przypadku wierzytelności „zdrowych” dyskonto stanowi wynagrodzenie dla nabywającego wierzytelność z tytułu udzielenia finansowania zbywającemu wierzytelność, to jest udostępnienia środków finansowych przed terminem wymagalności wierzytelności. Natomiast w przypadku wierzytelności trudnych dyskonto odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną wierzytelności, to jest okoliczność, iż prawdopodobnie wierzytelności te nie zostaną ściągnięte w pełnej kwocie od dłużnika.

Stanowisko, iż usługi faktoringu i usługi do nich zbliżone oraz czynności sprzedaży wierzytelności podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 28 września 2011 r. sygn. ITPP1/443-927/11/DM uznał, iż „każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy. Z tych też względów nabycie przez Wnioskodawcę na podstawie zawartej umowy, wierzytelności stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jest to świadczenie odpłatne, gdyż Wnioskodawca otrzymuje od kontrahenta stosowne, zgodne z umową, wynagrodzenie za czynności faktoringowe. (…) czynności ściągania długów, w tym factoringu nie ma zastosowania zwolnienie od podotku od towarów i usług zatem (...) jako niekorzystające ze zwolnienia od podatku, podlegają opodatkowaniu stawką podstawową, tj. 23%.”

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 25 marca 2013 r. sygn. IBPP2/443-1237/12/WN uznał, iż „czynność polegająca na nabyciu przez Wnioskodawcę wierzytelności własnej przysługującej cedentowi, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.”

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 20 grudnia 2012 r. sygn. ILPP4/443-472/12-3/BA potwierdził, iż „w sytuacji sprzedaży wierzytelności własnej, to nabywca świadczy usługę na rzecz sprzedawcy uwalniając go z konieczności dochodzenia tej wierzytelności i oczekiwania na realizację prawa majątkowego.”

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, należy uznać, iż nabycie wierzytelności przez Kupującego będzie podlegało opodatkowaniu stawką podstawową podatku VAT, a podstawą opodatkowania będzie wynagrodzenie przysługujące Kupującemu.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne „nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik niepasiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, (...)
usługobiorcą jest:

- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,”

Ad a

Usługodawcą w stanie opisanym w zdarzeniu przyszłym jest Kupujący. Kupujący świadczy na rzecz Spółki usługi, które zdaniem Spółki, należy uznać za usługi faktoringu. Kupujący nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Ad b

Spółka jest usługobiorcą usług faktoringowych i jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy VAT. W stosunku do opisanych w zdarzeniu przyszłym usług stosuje się art. 28b ustawy ponieważ usługi świadczone są na rzecz podatnika, to jest na rzecz Spółki.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółkę należy uznać za podatnika w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT z tytułu nabycia od Kupującego usług factoringowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy VAT, przez import usług rozumie się „świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4”. W konsekwencji, Spółka z tytułu nabycia usług faktoringu od Kupującego powinna rozpoznać import usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym, na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Zgodnie więc z treścią art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego).

Przeniesienie wierzytelności majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Z przedstawionego w złożonym wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i oferuje swoim klientom usługi leasingowe. Spółka planuje rozwinięcie prowadzonej przez siebie działalności leasingowej, co wymaga uzyskania dodatkowych środków finansowych. W konsekwencji, Spółka planuje odpłatne zbycie wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu na rzecz osoby trzeciej - Kupującego. Kupujący posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech. Spółka zawrze z Kupującym umowę ramową o sprzedaży wierzytelności ogólnie regulującą warunki przeniesienia wierzytelności, natomiast poszczególne wierzytelności lub ich pakiety będą przenoszone na rzecz Kupującego na podstawie umowy szczegółowo określającej warunki sprzedaży, w szczególności cenę. Przedmiotem zbycia będą wierzytelności jeszcze niewymagalne, to jest takie, których termin wymagalności jeszcze nie nadszedł. Z uwagi na fakt, iż w wyniku odpłatnego zbycia wierzytelności Spółka uzyska środki finansowe przed terminem wymagalności wyżej wskazanych wierzytelności, to Spółka będzie zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia Kupującemu z tytułu wykonanej usługi. Wynagrodzenie za usługę wykonaną przez Kupującego może przybrać formę odrębnie ustalonej prowizji lub dyskonta (to jest wierzytelności zostaną sprzedane poniżej ich wartości nominalnej). Kupujący, co do zasady, przejmie ryzyko niewypłacalności dłużnika Spółki, to jest Kupującemu nie będzie przysługiwało prawo regresu względem Spółki. Spółka nie wyklucza, iż będzie dokonywała w przyszłości również sprzedaży wierzytelności bez przejęcia przez Kupującego ryzyka niewypłacalności dłużnika Spółki, to jest że Kupującemu będzie przysługiwało prawo regresu względem Spółki.

Zatem w przedmiotowym przypadku Kupujący nabywając wierzytelności leasingowe od Spółki będzie świadczył na jej rzecz usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Przy tym wskazać należy, że na potrzeby Rozdziału 3 Działu V ustawy „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług” w art. 28a ustawodawca zawarł definicję podatnika. Zgodnie z tym przepisem na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W oparciu o zasadę ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych we wniosku stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie będą miały zastosowania, zatem miejsce świadczenia przedmiotowych usług, ustalane będzie na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż Kupujący posiadający siedzibę poza terytorium kraju – w Niemczech, świadczył będzie usługi w ramach umowy sprzedaży niewymagalnych wierzytelności leasingowych na rzecz Spółki będącej podatnikiem i mającej siedzibę w Polsce. Zatem, miejscem świadczenia a tym samym miejscem opodatkowania usług świadczonych przez Kupującego w ramach umowy sprzedaży niewymagalnych wierzytelności leasingowych na rzecz Spółki, będzie Polska.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4;

Zatem stwierdzić należy, iż Spółka będzie zobowiązana do opodatkowania importu nabytych usług, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium Polski.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Wskazać jednak należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie jednak do art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Odnosząc powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionej sytuacji tut. Organ stwierdza, że czynność polegająca na zakupie niewymagalnych wierzytelności leasingowych, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” leasingodawcy, tj. Spółki od ciężaru egzekwowania długu oraz ryzyka jego nieściągnięcia i stanowić będzie czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Tym samym przedmiotowa transakcja winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Zgodnie z treścią art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle powyższego, w przypadku nabycia wierzytelności, podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi ściągania długów stanowi różnica między wartością nominalną wierzytelności, która zostaje przeniesiona na Kupującego, a kwotą, którą Kupujący płacił za przejętą wierzytelność. Różnica ta stanowi bowiem faktyczne wynagrodzenie Kupującego z tytułu świadczonej usługi. Tak więc postawą opodatkowania w przedmiotowej sprawie będzie ustalona prowizja lub dyskonto.

Reasumując Spółka będzie obowiązana do rozpoznania importu usług z zastosowaniem stawki podstawowej podatku VAT z tytułu nabycia przez Kupującego niewymagalnych wierzytelności z umów leasingu, a podstawę opodatkowania będzie stanowiło wynagrodzenie przysługujące Kupującemu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin