INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16.05.2012 r. (data wpływu 23.05.2012 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 21.08.2012 r., data wpływu 23.08.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-542/12-2/AM z dnia 13.08.2012 r. (data nadania 13.08.2012 r., data doręczenia 16.08.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wartości początkowej nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.05.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wartości początkowej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2010 r. Wnioskodawcy, oraz jego ojcu i bratu przysługuje łącznie w równych częściach prawo użytkowania wieczystego działki gruntu oraz własności budynku (pawilon handlowy). W czerwcu 2010 r. otrzymano pozwolenie na rozbiórkę budynku handlowego usytuowanego na ww. działce oraz na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową. W sierpniu 2010 r. Wnioskodawca i jego brat wraz z współmałżonkami podpisali umowę kredytową na budowę systemem gospodarczym budynku na ww. działce. W chwili rozpoczęcia budowy podatnicy nie mieli zamiaru prowadzić działalności gospodarczej. W 2011 r. otrzymano pozwolenie na użytkowanie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową. W 2011 r. Wnioskodawca wraz z ojcem i bratem zawarł umowę spółki cywilnej w celu ułatwienia rozliczania się ze wszystkimi kontrahentami. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

W piśmie z dnia 20.08.2012 r. (data wpływu 23.08.2012 r.) będącym uzupełnieniem do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) z dnia 16.05.2012 r. (data wpływu 23.05.2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił informacje dotyczące przedstawionego zdarzenia przyszłego, a mianowicie wskazał, iż:

• Spółka nie stanie się właścicielem budynku, ponieważ spółka cywilna nie ma podmiotowości prawnej. W związku z powyższym, to wspólnicy spółki cywilnej są właścicielami budynku a nie spółka cywilna. Budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową formalnie zostanie wprowadzony do spółki w drodze aportu.

• Pozwolenie na użytkowanie ww. budynku zostało wydane 26 sierpnia 2011 r.

• Urnowa spółki cywilnej została zawarta 0l września 2011 r.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podstawę amortyzowania w spółce cywilnej nieruchomości wybudowanej przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej przez wspólników stanowi wartość określona zgodnie z art. 22g ust. 8 i 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli wycena przez rzeczoznawcę...

Zdaniem Wnioskodawcy

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. J. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), dalej: ustawa o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub „wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o PIT. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o PIT, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia, zaś w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Wartość początkową środka trwałego również można ustalić według kosztów wytworzenia, stanowi o tym przepis art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: (…) w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki nie będącej osobą prawną (...) wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany (…).

Jednakże w przedstawionym stanie faktycznym wartość początkową budynku nie można ustalić na podstawie powyższych reguł. Przepisy ustawy o PIT w szczególnych sytuacjach zezwalają na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy o PIT, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia. W myśl natomiast przepisu art. 22g ust. 9 ustawy, o PIT, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie Również w sytuacji przewidzianej w art. 22g ust 8 ww. ustawy o PIT podatnik może, przy dokonywaniu wyceny nabytego środka trwałego, posłużyć się opinią biegłego rzeczoznawcy

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, od 2010 r. rozpoczęte zostały prace związane z budową budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową. Należy zauważyć, że w chwili rozpoczęcia budowy zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej jeszcze nie było. Wnioskodawca dopiero w momencie zakończenia budowy zdecydował, że nieruchomość będzie wykorzystywana w celu najmu. Potwierdzeniem tego faktu jest założenie spółki cywilnej oraz otrzymanie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, której przedmiotem jest m.in. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Zatem, w momencie rozpoczęcia budowy Wnioskodawca nie miał zamiaru prowadzić działalności gospodarczej, której przedmiotem byłby wznoszony budynek. Zamiar ten został powzięty znacznie później, tzn. w momencie, kiedy budynek został już wybudowany. W związku z powyższym Wnioskodawca nie wiedział, że nieruchomość będzie wykorzystywana w celach działalności gospodarczej, dlatego nie był nawet świadomy, aby gromadzić dokumenty będące potwierdzeniem poniesionych wydatków na budowę nieruchomości Tym samym spełniony został warunek, o którym mowa w art. 22g ust. 8 ustawy o PIT tzn. przed dniem założenia ewidencji Wnioskodawca nie mógł ustalić ani ceny nabycia środków trwałych ani ich części. Dlatego chcąc wprowadzić środek trwały do spółki cywilnej, Wnioskodawca nie ma innej możliwości wyceny jego wartości początkowej jak tylko w drodze wyceny dokonanej przez biegłego. W przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie wartość początkową środka trwałego można ustalić w drodze wyceny dokonanej przez biegłego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że celem wybudowania przedmiotowego obiektu nie była inwestycja zarobkowa, mająca przynosić określone przychody. Jeszcze raz należy podkreślić, że w chwili rozpoczęcia budowy Wnioskodawca nie miał zamiaru wykorzystać nieruchomości dla celów działalności gospodarczej. Decyzja o przeznaczeniu nieruchomości pod wynajem została podjęta dopiero po zakończeniu budowy.

Wnioskodawca nie ma fizycznie możliwości, aby ustalić wartość początkową środka trwałego w oparciu o zasady ogólne. Niewątpliwie mamy do czynienia z sytuacją wyjątkową, zatem zasadne jest zastosowanie przepisu art. 22g ust. 8 i 9 ustawy, o PIT, tzn. skorzystanie z przysługującego prawa podatnikowi i dokonanie wyceny środka trwałego przez rzeczoznawcę.

Wnioskodawca nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie nieruchomości będącej środkiem trwałym. Oczywistym jest, że gdyby Wnioskodawca dysponował fakturami jak również innymi dokumentami potwierdzającymi wysokości poniesionych wydatków, to ustaliłby wartość początkową środka trwałego według przepisów ogólnych. Jednakże, skoro takich dokumentów nie ma, a zamierza wprowadzić nieruchomości do ewidencji środków trwałych a następnie ją amortyzować, to zobowiązany jest ustalić wartość początkową tej nieruchomości.

Wnioskodawca nie może dokonać wyceny na podstawie przepisów ogólnych, dlatego sięga do dalszych przepisów stanowiących o zasadach wyceny, które ex lege wyrażone są w ustawie o PIT. Skoro sam ustawodawca przewidział, że w obrocie gospodarczym mogą wystąpić sytuacje, w których podatnik nie jest w stanie skorzystać z przepisów ogólnych, to jego racjonalnym działaniem było ustanowienie przepisów, które regulują sytuacje wyjątkowe. W opisanym stanie faktycznym wystąpiły okoliczności, które charakteryzują się tą wyjątkowością, aby zastosować właśnie ten wyjątkowy przepis, o którym stanowi art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o PIT.

Przepis art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o PIT reguluje sytuacje, w których nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych łub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku Wnioskodawcy, który nie był w stanie określić wartości początkowej nieruchomości przed dniem założenia ewidencji środków trwałych. Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego, budynek mieszkalny budowany był częściowo systemem gospodarczym, dlatego ani Wnioskodawca ani jego członkowie rodziny nie gromadzili dokumentów, na podstawie, których możliwe było ustalenie wartości początkowej środka trwałego.

Podkreślenia wymaga fakt, że środek trwały i jego części zostały nabyte przed dniem założenia ewidencji. Wnioskodawca zdecydował się na prowadzenie działalności gospodarczej dopiero po wybudowaniu budynku. Przepisy prawa podatkowego nie nakładają na podatników obowiązku założenia ewidencji przed dniem uzyskania pozwolenia na użytkowanie. Wnioskodawca nie miał zamiaru w chwili rozpoczęcia budowy prowadzić działalność gospodarczą, w której wykorzystywałby wzniesioną nieruchomość. Zamiar taki został dopiero powzięty po zakończeniu budowy.

Zgodnie a treścią art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o PIT ustawodawca nie przewidział żadnych dodatkowych obostrzeń, wymogów, które należałoby spełnić, aby skorzystać z normy prawnej wynikającej z tego przepisu. Dlatego, w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest w stanie określić wartości początkowej zgodnie z przepisami ogólnymi art. 22g ustawy o PIT to podatnik jest w pełni uprawniony do skorzystania z wyceny przez rzeczoznawcę, który niewątpliwie dokona wyceny w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych.

W okresie, od momentu nabycia gruntu aż do wzniesienia na nim budynku, Wnioskodawca nie miał zamiaru przeznaczyć tej nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, dlatego też nie zbierał dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z przedmiotowym gruntem i budynkiem. Dopiero w momencie zakończenia budowy Wnioskodawca zdecydował, że nieruchomość stanie się przedmiotem założonej działalności gospodarczej. W chwili nabycia gruntu i rozpoczęcia na nim budowy, zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej nie było, tym samym środek trwały nie został wytworzony w celach zarobkowych z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wartość początkową nieruchomości można ustalić na podstawie przeprowadzonej wyceny biegłego rzeczoznawcy, zgodnie z zasadami określonymi w ww. art. 22g ust. 9 ustawy o PIT.

Należy również podkreślić, że podjęcie decyzji podatnika o amortyzowaniu lokalu mieszkalnego jest możliwe po spełnieniu warunku, iż nieruchomość stanowi w myśl definicji zawartej w powołanym powyższej art. 22a ust. 1pkt 1 ustawy o PIT środek trwały. Odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w art. 22a ust. 1 cyt. ustawy składników majątku.

W przypadku spółki cywilnej, przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki, bowiem odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje spółka a nie poszczególni jej wspólnicy. Środek trwały może podlegać amortyzacji w spółce cywilnej, jeśli wchodzić w skład majątku tejże spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki). Dlatego wspólnicy postanowili wprowadzić nieruchomość do spółki

Art. 862 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) reguluje kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Współwłasność łączna ma, więc charakter bez udziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Aby uznać, że nieruchomość stanowi własność spółki cywilnej dla celów amortyzacji konieczny jest dowód potwierdzający tę okoliczność.

W związku z powyższym, wspólnicy spółki cywilnej chcąc, aby składnik majątku stanowiący ich własność prywatną stał się własnością tej spółki winni go wnieść do spółki w formie aportu. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie. Wniesienie do spółki cywilnej wkładu w postaci ruchomości lub nieruchomości polega na przeniesieniu własności rzeczy na wszystkich wspólników. Oznacza to, iż każdy środek trwały należy wnieść do spółki tj. przenieść jego własność na siebie oraz pozostałych wspólników.

Zatem nawet w sytuacji, gdy wspólnicy są współwłaścicielami rzeczy będącej przedmiotem aportu, to i tak należy go wnieść do spółki, gdyż przed jego wniesieniem będzie to współwłasność w częściach ułamkowych poszczególnych wspólników, a po wniesieniu będzie to współwłasność łączna wszystkich wspólników spółki Skuteczne przeniesienie własności nieruchomości na spółkę cywilną daje prawo do uznania tej nieruchomości za środek trwały tej spółki podlegający amortyzacji.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż aby wspólnicy spółki cywilnej mogli uznać przedmiotową nieruchomość za środek trwały i dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych niezbędne jest formalne wniesienie tej nieruchomości do spółki tj. przekazanie jej z majątku prywatnego małżonków do majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej W przeciwnym razie, wspólnicy spółki nie będą mogli zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tej nieruchomości. Resumując wspólnicy spółki cywilnej mają prawo do amortyzowania nieruchomości komercyjnej, która zostanie wprowadzona do spółki po określeniu wartości początkowej przez rzeczoznawcę.

Podobne stanowisko przedstawili m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach indywidualnych z dnia 01 października 2009 r., nr ILPBI/415-762/09-3/TW oraz nr ILPBI/415-762/09-2/TW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki tansportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1, 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia;

• w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.
  
  

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ww. ustawy).

Natomiast, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9).

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych, w sytuacji ich wniesienia do spółki cywilnej, jako wkładu niepieniężnego, reguluje przepis art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu art. 22g ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.
   
   

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca od 2010 r. rozpoczął prace związane z budową budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową. W chwili rozpoczęcia inwestycji Wnioskodawca nie miał zamiaru prowadzić działalności gospodarczej. Pozwolenie na użytkowanie ww. budynku zostało wydane 26 sierpnia 2011 r. Umowa spółki cywilnej została zawarta 0l września 2011 r. Budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową zostanie wprowadzony w drodze aportu do spółki, której głównym przedmiotem działalności jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie może ustalić wartości początkowej składnika majątku - nieruchomości, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę biegłego. Okoliczności przedstawione we wniosku nie uzasadniają bowiem takiego sposobu ustalenia wartości początkowej.

Wartość początkową składników majątku wnoszonych aportem można ustalić tylko w sposób przewidziany w art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Artykuł ten w żaden sposób nie odsyła do stosowania przy czynności wniesienia aportu wskazanego przez Wnioskodawcę przepisu art. 22g ust. 8 i 9 ww. ustawy.

Skoro ustawodawca sposób ustalenia wartości początkowej dla tego rodzaju czynności wskazał w art. 22g ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, to tylko wartość początkowa ustalona zgodnie z tym przepisem będzie prawidłowa.

W tym miejscu należy podkreślić, iż Wnioskodawcy w zakresie określenia wartości początkowej tej nieruchomości Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 03.04.2012 r. Nr IPPB1/415-34/12-4/AM, jednakże w identycznie przedstawionym zdarzeniu przyszłym zamiar Wnioskodawcy co do wykorzystywania przedmiotowego budynku był inny. Wnioskodawca wskazał, iż „budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową budowany był z zamiarem wykorzystywania go dla celów pozarolniczej działalności gospodarczej”.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.