Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-828/13-2/MD
z 4 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku czynności zbycia prawa użytkowania wieczystego niezbudowanej działki gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku czynności zbycia prawa użytkowania wieczystego niezbudowanej działki gruntu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 4 września 2013 r. Spółka dokonała sprzedaży prawa użytkowania wieczystego niezabudowanej działki gruntu oznaczonej ewidencyjnie numerem 866, o powierzchni 0,2400 ha, położonej w miejscowości (...), Gm. (…) Działka ta oznaczona jest w ewidencji gruntów jako grunty orne – RIIIB, jest wykorzystywana na cele rolne i podlega przepisom ustawy o podatku rolnym. Przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy – funkcję ww. terenu określa się: tereny zabudowy mieszkaniowej, usługowej, rzemieślniczej – istniejące i proponowane, co potwierdza opinia urbanistyczna z dnia 23 kwietnia 2013 r. Przeniesienie własności nastąpiło w formie aktu notarialnego oraz udokumentowano także wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą VAT. Przedmiotową sprzedaż Zainteresowany opodatkował podatkiem VAT w wysokości 23%. Jednak w związku z rozbieżnymi interpretacjami pojawiła się wątpliwość, czy transakcja ta nie powinna korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 wyżej cyt. ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego gruntu, oznaczonego w ewidencji gruntów jako rola, dla której brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 wyżej cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy jedynie w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy określono jego funkcję jako: tereny zabudowy mieszkaniowej, usługowej, rzemieślniczej – istniejące i proponowane?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 wyżej cyt. ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z którym: „Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę”. W myśl przepisu art. 2 pkt 33 wyżej cyt. ustawy: „Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych – rozumie sie przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”. Działka ta oznaczona jest w ewidencji gruntów jako grunty orne – RIIIB, jest wykorzystywana na cele rolne i podlega przepisom ustawy o podatku rolnym. Nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Co prawda Burmistrz Gminy dla przedmiotowej nieruchomości ustalił studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, określając ww. tereny jako tereny zabudowy mieszkaniowej, usługowej, rzemieślniczej – istniejące i proponowane, jednak nie zostało ono wymienione w ustawowej definicji „terenów budowlanych” i nie może być ono w żadnym razie podstawą dla klasyfikacji gruntu. Podobne stanowisko zajął również Naczelny Sąd Administracyjny w poszerzonym składzie, rozpatrując skargę kasacyjną Ministra Finansów (wyrok z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również zbycie prawa użytkowania wieczystego.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Według natomiast art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Niemniej, stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.– zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powołany przepis, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych.

Wskazać jednocześnie należy, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE. L Nr 347 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Natomiast zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 247 ze zm.), zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 4 września 2013 r. Spółka dokonała sprzedaży prawa użytkowania wieczystego niezabudowanej działki gruntu oznaczonej ewidencyjnie numerem 866. Działka ta oznaczona jest w ewidencji gruntów jako grunty orne – RIIIB, jest wykorzystywana na cele rolne i podlega przepisom ustawy o podatku rolnym. Przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana dla niej decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy funkcję ww. terenu określa się następująco: tereny zabudowy mieszkaniowej, usługowej, rzemieślniczej – istniejące i proponowane, co potwierdza opinia urbanistyczna z dnia 23 kwietnia 2013 r. Przeniesienie własności nastąpiło w formie aktu notarialnego oraz udokumentowano także wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą VAT. Przedmiotową sprzedaż Zainteresowany opodatkował podatkiem VAT w wysokości 23%.

Wobec tak przedstawionego opisu stanu faktycznego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku czynności zbycia prawa użytkowania wieczystego niezbudowanej działki gruntu.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz stan faktyczny sprawy wskazać należy, że sprzedaż opisanego prawa użytkowania wieczystego niezabudowanej działki gruntu oznaczonej jako działka nr 866, jest czynnością, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, tj. odpłatną dostawą towarów, a więc jest czynnością podlegającą opodatkowaniu uregulowaną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Niemniej transakcja ta korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. przepisu ustawy. Jak wyjaśniono bowiem powyżej, przedmiotowa regulacja zwalnia od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przesłanka ta w niniejszej sprawie zostanie natomiast spełniona, gdyż działka będąca przedmiotem analizy nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie wydano względem niej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Nie może być ona zatem uznana – w świetle obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2013 r. art. 2 pkt 33 ustawy – za teren budowlany. Skutkiem powyższego przedmiotową działkę należy traktować jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany, a sprzedaż prawa użytkowania wieczystego tej działki – zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, że – jak wskazano we wniosku – opisana działka oznaczona jest w ewidencji gruntów jako grunty orne i jest wykorzystywana na cele rolne, można przyjąć, że zbycie prawa użytkowania wieczystego ww. działki korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie § 13 ust. 1 pkt 4 cyt. rozporządzenia.

Podsumowując, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że skoro w świetle art. 2 pkt 33 ustawy opisana we wniosku działka nie stanowi terenu budowlanego, to zbycie prawa użytkowania wieczystego tej działki, stanowiące dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.