Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1202/13/MW
z 20 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2013 r. (data wpływu: 26 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 lutego 2014 r. (data wpływu: 18 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar za nieterminowe wywiązanie się z umowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar za nieterminowe wywiązanie się z umowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem w spółce cywilnej. Ww. spółka zawarła ze spółką akcyjną umowę na wykonanie dokumentacji projektowej. Z powodu nie wywiązania się w terminie z wykonania dokumentacji, zostały naliczone kary pieniężne, które są udokumentowane notami obciążeniowymi.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że kary będące przedmiotem wniosku dotyczą wyłącznie opóźnienia w realizacji dokumentacji projektowej. Cała dokumentacja była bez zastrzeżeń. Zamawiający, nie zgłaszał żadnych wątpliwości co do projektów. Z wykonania danych projektów, które były przedmiotem umowy, Wnioskodawca uzyskał przychód. Był on dokumentowany fakturami VAT i w całości zapłacony przez zleceniodawcę. Naliczenie kar wynika z zapisów zawartych w umowie. Jednakże par. 2. pkt 2. umowy mówi: "Strony dopuszczają możliwość zmiany terminu realizacji przedmiotu umowy wyłącznie w przypadku siły wyższej lub takich wyjątkowych okoliczności, których strony nie były w stanie przewidzieć przy zawieraniu niniejszej umowy. Zmiana terminu wymaga sporządzenia pisemnego aneksu. Postanowienia niniejszego ustępu nie naruszają postanowień wewnętrznych Zamawiającego dotyczących udzielenia zamówień”. Na podstawie tego zapisu umowy Wnioskodawca składał wnioski o zawarcie aneksów na zmianę terminu realizacji projektu. Jednak Zleceniodawca nie wyrażał na nie zgody. Wnioskodawca, składając wniosek o aneks, uzasadniał swoje stanowisko opóźnieniem w wyniku procedury administracyjnej, niezależnej od niego. Na terenie jednego powiatu zaistniały opóźnienia administracyjne i w tym też oddziale zostały podpisane umowy. Ponadto z powodu mylnego określenia przedmiotu umowy, jakim posługuje się zleceniodawca, tzn. linia kablowa a przyłącze kablowe, nastąpiły opóźnienia. Na projekt linii kablowej wymagane jest pozwolenie, natomiast na projekt przyłącza zgłoszenie. Pozwolenie wymaga dłuższego czasu niż zgłoszenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym przypadku kary pieniężne można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane kary pieniężne powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż dotyczą nie wywiązania się w terminie z realizacji umowy. Natomiast nie dotyczą odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą powyższego przepisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad, a nie opóźnieniem w ich dostarczeniu. Oznacza to, że kary umowne z innego tytułu mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile jednak spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów – poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Tak więc nie wszystkie kary umowne wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy nie stanowią kosztu podatkowego, lecz tylko te kary, które wynikają z wad sprzedawanych towarów, wad wykonywanych robót i usług, kary za zwłokę w zamianie towaru wadliwego na niewadliwy lub kary za zwłokę w usunięciu wad wykonywanych robót i usług.

Uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

W myśl art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Reasumując, skoro będąca przedmiotem zapytania kara umowna związana jest w istocie z nieterminowym zrealizowaniem przedmiotu umowy (a nie np. z wadą wykonanej usługi) oraz Wnioskodawca dołożył należytej staranności w celu zachowania terminów wskazanych w umowie, to ww. kara może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym rozliczenie ww. kosztów winno nastąpić proporcjonalnie do udziałów Wnioskodawcy w zysku spółki osobowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.