Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1069/13-4/IF
z 16 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm. ) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2014 r. (data nadania 9 stycznia 2014 r., data wpływu 13 stycznia 2014 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1069/13-2/IF z dnia 27 grudnia 2013 r. (data nadania 28 grudnia 2013 r., data doręczenia 7 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Wnioskodawca jest jednym z czterech wspólników spółki komandytowej. Komplementariuszem spółki komandytowej jest spółka z ograniczona odpowiedzialnością. Komandytariuszami spółki są osoby fizyczne. Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży opakowań jednorazowych. w najbliższym czasie spółka zamierza podjąć współpracę z jednym z komandytariuszy na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenie. Przedmiotem umowy będzie zbieranie zamówień od aktualnych klientów oraz pozyskiwanie nowych kontrahentów. W ramach umowy komandytariusz nie będzie prowadził spraw spółki. W związku z powyższym pytanie Wnioskodawcy dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę lub umowy zlecenie wspólnika spółki oraz obciążeń z tytułu ubezpieczeń społecznych związanych z tym wynagrodzeniem.

Pismem z dnia 9 stycznia 2014 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.) Wnioskodawca doprecyzował, że w powyższym zdarzeniu przyszłym nie jest on komandytariuszem, z którym spółka zamierza podjąć współpracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy komandytariusz, z którym została zawarta umowa, może wynagrodzenie należne mu z tytułu umowy oraz obciążenia ZUS z nią związane, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w proporcji, zgodnie z zasadami podziału zysku w spółce?
   
2. Czy Wnioskodawca oraz pozostali wspólnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpowiednią część wynagrodzenia komandytariusza oraz obciążeń ZUS, zgodnie z zasadami podziału zysku w spółce?
   
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie. Odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1 zostanie udzielona w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy:

ad. 1

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osobowe spółki prawa handlowego na gruncie podatku dochodowego nie są podatnikami, są nimi natomiast wspólnicy spółki. Przychody oraz koszty dzielone są między poszczególnych wspólników zgodnie z zasadami podziału zysku. Czynności, które będą wykonywane przez komandytariusza na postawie umowy o pracę lub umowy zlecenie mają bezpośredni związek z działalnością prowadzoną przez spółkę, w związku z tym wypłacone wynagrodzenie będzie pozostawać w związku przyczynowym z przychodem uzyskiwanym przez spółkę.

Art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub jednoosobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. W związku z tym wynagrodzenie za wykonywanie usług na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenie należy uznać za wartość własnej pracy komandytariusza i nie może zostać przez niego zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

ad. 2

Zgodnie z przedstawionymi powyżej przepisami Wnioskodawca oraz dwaj pozostali wspólnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wynagrodzenie komandytariusza oraz związane z nim obciążenia ZUS w proporcji, zgodnie zobowiązującymi zasadami podziału zysku, ponieważ nie jest to wartość naszej pracy własnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1030), spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona..

W myśl natomiast z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Zatem, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy spółki komandytowej, bowiem spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Analogicznie, w sytuacji gdy wspólnikiem spółki osobowej jest inna spółka osobowa, to dochód uzyskany przez tą spółkę będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym u jej wspólników.

Zasady rozliczeń podatkowych osób fizycznych związanych z posiadaniem przez nich udziału w spółce niebędącej osobą prawną zostały uregulowane w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wyróżnił kategorię „przychodów i kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce niebedącej osobą prawną”, przypisywanych podatnikom uczestniczącym w tego rodzaju spółkach.

I tak, zgodnie z ust. 1 ww. przepisu, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Na mocy art. 8 ust. 2, wskazane zasady stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
   
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   
   

Skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki niebędącej osobą prawną nie są zatem rozpoznawane na poziomie spółki (spółka taka jest transparentna /„przezroczysta” podatkowo), ale są przypisywane jej wspólnikom będącym podatnikami podatku dochodowego jako skutki podatkowe posiadania udziału w spółce niebędącej osobą prawną. W przypadku wspólników – osób fizycznych, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwalifikując przy tym przychody wspólnika z udziału w spółce niebędącej osobą prawną do odpowiedniego źródła przychodów.

Należy przy tym podnieść, że stosownie do art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli spółka niemająca osobowości prawnej prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej).

Kryterium służącym ustaleniu wartości przychodów i kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, jakie należy przypisać poszczególnym wspólnikom tej spółki, jest prawo wspólników do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną.

W celu ustalenia przychodów/kosztów uzyskania przychodów osoby fizycznej z udziału w spółce niebędącej osobą prawną prowadzącej działalność gospodarczą należy:

• ocenić możliwość uznania przysporzeń/kosztów spółki za przychody/koszty uzyskania przychodów na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
  
• „przypisać” odpowiednią część tych przychodów/kosztów uzyskania przychodów wspólnikowi, zgodnie z proporcją, o której mowa w art. 8 ust. 1 tej ustawy (proporcją wynikającą z posiadanego przez wspólnika prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną).
  
  
  

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca jest wspólnikiem (jednym z trzech komandytariuszy) spółki komandytowej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą. Spółka ta zatrudni jednego ze wspólników (komandytariusza innego niż Wnioskodawca) na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenie.

W związku z powyższym, Wnioskodawca rozważa, czy będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce komandytowej wydatki tej spółki z tytułu wypłaty wynagrodzenia dla zatrudnionego wspólnika i zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne obciążających spółkę komandytową jako pracodawcę.

Analizując to zagadnienie, w pierwszej kolejności należy wskazać na klauzulę generalną zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wynika z cytowanego przepisu, kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają łącznie warunki określone w cytowanym art. 22 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione;
  
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów;
  
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Stosownie do tego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in.:

• niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba (art. 23 ust. 1 pkt 55);
  
• nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 37 oraz art. 22 ust. 6bb, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek (art. 23 ust. 1 pkt 55a).
  
  
  

Pierwsze z ww. wyłączeń dotyczy m.in. wynagrodzeń ze stosunku pracy i umowy zlecenia, jako należności, o których mowa w art. 12 ust. 1 oraz w art. 13 pkt 8 omawianej ustawy.

A zatem – zgodnie z regułą wynikającą z art. 23 ust. 1 pkt 55 – wynagrodzenie ze stosunku pracy oraz umowy zlecenia nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, jeżeli nie zostało wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji. A contrario, kosztem uzyskania przychodów jest wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji wynagrodzenie ze stosunku pracy i umowy zlecenia.

Wyjątek od powyższej reguły wprowadza art. 22 ust. 6ba, wedle którego niewypłacone lub niepostawione do dyspozycji wynagrodzenie ze stosunku pracy należne za dany miesiąc może być rozpoznane jako koszt uzyskania przychodów w tym miesiącu (tj. w miesiącu, za który jest należne), pod warunkiem, że zostanie wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 55a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza natomiast z kategorii kosztów uzyskania przychodów wartość nieopłaconych obciążeń spoczywających na podatniku jako płatniku składek na ubezpieczenia społeczne, tj. wartość nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, które – zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych – płatnik składek finansuje z własnych środków. A contrario, zasadą jest, że koszt uzyskania przychodów stanowią zapłacone składki na ubezpieczenia społeczne, które płatnik ma obowiązek finansować z własnych środków. Wyjątki od powyższej zasady wynikającej z art. art. 23 ust. 1 pkt 55a przewidują:

• art. 23 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłączający z kosztów podatkowych m.in. składki na ubezpieczenie społeczne – od nagród i premii, wypłacanych w gotówce lub w papierach wartościowych z dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym;
  
• art. 22 ust. 6bb tej ustawy, zgodnie z którym – z zastrzeżeniem art. 23 ust. pkt 37 – m.in. nieopłacone składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy w części, w jakiej obowiązek ich finansowania spoczywa na płatniku składek, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, za który należne jest wynagrodzenie, z tytułu którego składki są naliczane, pod warunkiem dokonania zapłaty tych składek we wskazanych w przepisie terminach.
  
  
  

Mając na względzie omówione powyżej regulacje art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 55 i 55a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można stwierdzić, że opisane przez Wnioskodawcę wydatki spółki komandytowej z tytułu:

• wypłaty na rzecz jej wspólnika wynagrodzenia ze stosunku pracy lub umowy zlecenia;
  
• zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne od tego wynagrodzenia obciążających spółkę komandytową jako pracodawcę (płatnika składek),
  
  

mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów, które należy przypisać Wnioskodawcy na zasadach określonych w art. 8 ust. 2 w zw. z ust. 1.

Wydatki te – jako związane z zatrudnieniem pracownika są bowiem ponoszone w celu uzyskiwania przychodów z tej działalności.

Jednocześnie, skoro we wniosku mowa jest o zrealizowanych przez spółkę komandytową: wypłacie wynagrodzenia i zapłacie składek na ubezpieczenia społeczne, wydatki te nie podlegają omówionym powyżej wyłączeniom z kosztów uzyskania przychodów.

Pełna ocena problemowego zagadnienia wymaga jednak również – jak słusznie wskazał Wnioskodawca – odniesienia się do regulacji art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Stosownie do ww. regulacji, w przypadku prowadzenia działalności w formie osobowej spółki handlowej, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podatnika (jako wspólnika spółki jawnej) podlegają:

• wartość własnej pracy tego podatnika;
  
• wartość własnej pracy jego małżonka i małoletnich dzieci;
  
• wartość własnej pracy małżonków i małoletnich dzieci pozostałych wspólników.
  
  
  

Pojęcie „praca własna” oznacza wartość wszelkiego rodzaju nakładów pracy świadczonej przez podmioty wymienione w omawianym przepisie. Nie ma przy tym znaczenia, czy praca jest świadczona na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej mającej charakter umowy zlecenia czy umowy o dzieło (z wyłączeniem sytuacji, gdy umowę zawarto z osobą prowadzącą działalność gospodarczą w ramach jej działalności), czy bezumownie.

„Wartość pracy własnej” należy rozumieć ściśle, jako wartość ponoszonych przez pracodawcę kosztów związanych z otrzymanym wkładem pracy pracownika (np. wartość składników wynagrodzenia za pracę). Pojęcie to nie obejmuje natomiast dodatkowych świadczeń na rzecz pracownika, niezależnych od poziomu wkładu jego pracy. W zakresie analizowanego pojęcia nie mieszczą się również wydatki ponoszone w związku z otrzymywanym świadczeniem pracy, które nie mają charakteru ekwiwalentu za tę pracę (np. składki na ubezpieczenie społeczne w części, w jakiej zobowiązanym do ich zapłaty jest pracodawca).

Wykładnia art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi więc do wniosku, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wynagrodzenie za pracę wypłacane przez spółkę komandytową jej wspólnikowi (na podstawie zawartej z nim umowy o pracę lub umowy zlecenie), mieści się w kategorii „wartości pracy własnej” tego wspólnika na rzecz spółki komandytowej. Niemniej jednak, wartość tego wynagrodzenia nie stanowi „wartości pracy własnej” Wnioskodawcy (jako podatnika i wspólnika spółki osobowej) na rzecz tej spółki. Nie jest również „wartością pracy własnej” małżonka Wnioskodawcy, jego małoletnich dzieci ani małżonków i małoletnich dzieci pozostałych wspólników spółki komandytowej.

W odniesieniu do Wnioskodawcy nie znajdzie tym samym zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Drugi z analizowanych wydatków spółki komandytowej – zapłata składek na ubezpieczenia społeczne od ww. wynagrodzenia w części, w jakiej obciążają one pracodawcę – również nie jest związany z osobą Wnioskodawcy (jako podatnikiem i wspólnikiem spółki osobowej), jego małżonkiem, jego małoletnimi dziećmi, małżonkami pozostałych wspólników ani małoletnimi dziećmi pozostałych wspólników.

Jednocześnie, ten rodzaj kosztów pracodawcy nie jest ujmowany dla celów ustalenia „wartości pracy własnej” podmiotów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 10 omawianej ustawy. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 10 nie ma zatem zastosowania do omawianych wydatków.

Podsumowując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce komandytowej wydatki tej spółki z tytułu:

• wypłaty wynagrodzenia dla zatrudnionego wspólnika (innego niż Wnioskodawca);
  
• zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne od tego wynagrodzenia obciążających spółkę jawną jako pracodawcę
  
  - w części określonej proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zyskach tej spółki (art. 22 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
  
  

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania i odnosi się wyłącznie do sytuacji podatkowej Wnioskodawcy. Nie oceniono w niej kwestii możliwości zaliczenia opisanego wynagrodzenia i składek na ubezpieczenie społeczne do kosztów uzyskania przychodów przez pozostałych (innych niż Wnioskodawca) wspólników spółki komandytowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.