Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-807/13-4/EŻ
z 16 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2013r. (data wpływu 04 października 2013r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 grudnia 2013r. (data wpływu do BKIP w Płocku 27 grudnia 2013r.) na wezwanie z dnia 13 grudnia 2013r. Nr IPPB3/423-807/13-2/EŻ (data doręczenia 18 grudnia 2013 r.) w sprawie o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących dostawy i instalacji liczników oraz liczników rezerwowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.10.2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową (podatnikiem PDOP w Polsce). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie organizacji wykonywania pasażerskiego transportu kolejowego. Działalność ta jest prowadzona m.in. z wykorzystaniem własnego taboru kolejowego, w tym lokomotyw elektrycznych (składów elektrycznych).

W dniu 15 lutego 2013r. Spółka zawarła z S. sp. z o.o. (dalej: Wykonawca) umowę dotyczącą zakupu i instalacji w Elektrycznych Zespołach Trakcyjnych (dalej: EZT) eksploatowanych przez Spółkę urządzeń służących do pomiaru energii elektrycznej prądu stałego (dalej: Liczniki). Liczniki zostały przez Spółkę nabyte celem poprawy kontroli kosztów związanych z eksploatacją taboru kolejowego. Liczniki te są instalowane w EZT wykorzystywanych przez Spółkę dla celów świadczenia usług przewozu. Liczniki te mogą zostać zainstalowane na dowolnym EZT (możliwe jest ich „przeinstalowywanie” w trakcie eksploatacji). Niemniej jednak, przeznaczeniem tych Liczników jest działanie i monitorowanie poboru energii elektrycznej na danym pojeździe trakcyjnym (elektrycznym), stąd ich odłączenie od EZT (czy innego pojazdu) będzie oznaczać, iż w momencie odłączenia Licznik nie jest wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem.

Dzięki licznikom Spółka jest w stanie precyzyjniej określić, ile energii elektrycznej zostało pobranej z sieci dla potrzeb danego EZT, na którym zainstalowano Licznik, Niemniej jednak należy podkreślić, iż Liczniki nie zwiększają wartości użytkowej EZT wykorzystywanych przez Spółkę (pozwalają natomiast na precyzyjniejszą kontrolę kosztów związanych z eksploatacją taboru kolejowego).

Dodatkowo, w ramach umowy Spółka nabędzie 21 Liczników, które stanowić będą rezerwę dla Liczników instalowanych w EZT (Liczniki rezerwowe), przy czym dostawa oraz rozliczenie tych Liczników nastąpi w ostatnim okresie rozliczeniowym (funkcjonalność Liczników rezerwowych jest dokładnie taka sama jak funkcjonalność Liczników, z tym że do czasu zamontowania w EZT będą one przechowywane w magazynie Spółki). Liczniki zostaną wprowadzone na magazyn. W przypadku awarii któregokolwiek z Liczników zainstalowanych w EZT będzie on zastępowany urządzeniem z magazynu (natomiast Licznik uszkodzony zostanie poddany regeneracji i zostanie włączony do „puli” liczników rezerwowych).

Co istotne, cena jednostkowa netto nabycia Licznika / Licznika rezerwowego wraz z kosztami dostawy i montażu oraz uruchomieniem systemu transmisji danych wynosi ponad 10.000 zł. Spółka nie zamierza jednak wprowadzać Liczników i Liczników rezerwowych do ewidencji środków trwałych jako samodzielne środki trwale (nie mają one bowiem samodzielnej wartości użytkowej).

Niniejszym wnioskiem o interpretację Spółka nie chce potwierdzać możliwości uznania wydatków poniesionych na nabycie / montaż Liczników i Liczników rezerwowych za koszty podatkowe, lecz potwierdzić moment ujęcia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu do wniosku na wezwanie tutejszego organu Wnioskodawca poinformował, że intencją Spółki było następujące ujęcie wydatków na Liczniki/Liczniki rezerwowe w księgach rachunkowych, mając na względzie przepisy w zakresie rachunkowości:

• wydatki na Liczniki – stanowią koszty pośrednie, w momencie nabycia/instalacji Liczników są ujmowane na koncie kosztowym i obciążają rachunek wyników Spółki (jest to bowiem moment, kiedy wydatek ten staje się definitywny),
  

• wydatki na Liczniki rezerwowe – stanowią koszty pośrednie, odniesione na magazyn do momentu pobrania liczników rezerwowych z magazynu, w momencie pobrania Liczników rezerwowych z magazynu Spółki (celem instalacji na EZT) wydatki na Liczniki rezerwowe SA ujmowane na koncie kosztowym i obciążają rachunek wyników Spółki (jest to bowiem moment, kiedy wydatek ten staje się definitywny).
  
  
  

W konsekwencji zdaniem Spółki, wydatki na Liczniki i Liczniki rezerwowe jako niezwiązane z żadnym konkretnym przychodem, ani żadnym konkretnym okresem, powinny być odnoszone w koszty podatkowe Spółki na bieżąco/jednorazowo (zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP) w momencie ich poniesienia, tj. w momencie, na który ujęto te koszty w księgach rachunkowych (zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki związane z dostawą instalacją Liczników w EZT stanowią dla Spółki koszty podatkowe, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP?
2. Czy wydatki związane z dostawą i instalacją Liczników rezerwowych w EZI stanowią dla Spółki koszty podatkowe, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

• w odniesieniu do Pytania 1: wydatki związane z dostawą i instalacją Liczników w EZT stanowią dla Spółki koszty podatkowe, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP.
  

• w odniesieniu do Pytania 2: wydatki związane z dostawą i instalacją Liczników rezerwowych w EZT stanowią dla Spółki koszty podatkowe, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP.
  
  
  

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy wspólne w odniesieniu do Pytania 1. i Pytania 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

W przedmiotowej sprawie nie powinno budzić wątpliwości (zresztą nie jest to przedmiotem wniosku o interpretację), iż wydatki ponoszone przez Spółkę na nabycie i montaż Liczników oraz Liczników Rezerwowych stanowią koszty podatkowe w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Niniejszy wniosek dotyczy kwestii momentu ujęcia tych wydatków w kosztach podatkowych. W tym kontekście należy wskazać na podstawowy podział kosztów podatkowych wynikający z przepisów ustawy o PDOP — koszty bezpośrednie (o których mowa w art. 15 ust. 4b ustawy o PDOP) oraz koszty inne niż bezpośrednie (o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP.

Jak stanowi art. 15 ust. 4b ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego a poniesione po zakończeniu tego oku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

— są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Jednocześnie, jak stanowi art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Innymi słowy, koszty bezpośrednio związane z przychodami są co do zasady potrącane w roku, w którym osiągnięto korespondujący przychód. Natomiast koszty pośrednie, niezwiązane z żadnym konkretnym przychodem, są odnoszone w koszty podatkowe na bieżąco /jednorazowo (chyba, że dotyczą konkretnego okresu, wtedy mogą być odnoszone w koszty podatkowe proporcjonalnie do długości okresu).

Zgodnie z orzecznictwem sądów oraz interpretacjami organów podatkowych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4b ustawy o PDOP) to takie, których poniesienie przekłada się bezpośrednio na uzyskanie konkretnych przychodów. Zaś pozostałe koszty (o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, lecz są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, tj. brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał lub powstanie związany z nimi przychód.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do Pytania 1.

Zdaniem Spółki wydatki ponoszone w związku z nabyciem i instalacją Liczników w EZT powinny być traktowane jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami podatkowymi, czyli powinny być traktowane jako koszty wskazane w art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP.

Nie są to wydatki związane z żadnym konkretnym przychodem Spółki, zaś ich poniesienie ma na celu poprawę kontroli kosztów związanych z eksploatacją taboru kolejowego.

Z perspektywy użytkowania FZT, tego typu wydatki na Liczniki powinny być traktowane jako wydatki utrzymaniowe EZT, które to pozwalają na precyzyjniejszą kontrolę poboru energii elektrycznej. Nie są to jednak samodzielne środki trwale, lecz elementy wspomagające kontrolę kosztów (zarządzanie przedsiębiorstwem). W rezultacie są to wydatki związane z ogółem działalności Spółki, stąd powinny być odnoszone w koszty podatkowe na bieżąco.

Jednocześnie, wydatki na Liczniki nie są związane z żadnym konkretnym okresem. Mogą być one bowiem eksploatowane w dowolnym pojeździe (FZT) i mogą być „przeinstalowywane” pomiędzy poszczególnymi pojazdami (stąd mogą być używane przez bliżej nieokreślony czas).

Z tej perspektywy, wydatki na Liczniki jako niezwiązane z żadnym konkretnym przychodem, ani z żadnym konkretnym okresem, powinny być odnoszone w koszty podatkowe na bieżąco /jednorazowo (zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP w momencie ujęcia w księgach rachunkowych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do Pytania 2.

Konkluzja wskazana w odniesieniu do wydatków na nabycie i instalację Liczników ma również zastosowanie do wydatków i instalację Liczników rezerwowych. Są one bowiem nabywane jako „zapas” eksploatacyjny do zwykłych Liczników, które to służą bieżącej kontroli kosztów eksploatacyjnych. Nie są one związane z żadnym konkretnym przychodem, ani z żadnym konkretnym okresem, powinny być odnoszone w koszty podatkowe na bieżąco / jednorazowo (zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o POOP) w momencie ujęcia w księgach rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  
  

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Na podstawie art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

Z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. zaksięgowano w korespondencji z odpowiadającym mu zobowiązaniem. Dzień ten należy rozumieć jako dzień (okres), do którego został dany wydatek przypisany w księgach rachunkowych Spółki na podstawie treści otrzymanej faktury. W związku z tym, ujęcie podatkowe kosztu uzależnione jest, co do zasady, od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych. Dotyczy to również sytuacji, gdy koszt wprowadzany jest do ksiąg w innej dacie niż data otrzymania faktury. Samo otrzymanie faktury nie stanowi bowiem - w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - wystarczającej podstawy do rozpoznania kosztu, koszt musi jeszcze zostać ujęty w księgach rachunkowych. Skoro, ujęcie kosztu w księgach jest warunkiem rozpoznania kosztu dla celów podatkowych, istotny jest również dzień, do jakiego dany koszt przyporządkowano dla celów rachunkowych. Dodatkowo, przepis art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprost wyłącza możliwość ujęcia jako koszt poniesiony dla celów podatkowych kosztów, które zostały ujęte jako rezerwy albo bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

W związku z powyższym, pojęcie „dzień na, który ujęto koszt” interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu” tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości, w tym zachowania zasady ostrożności (art. 7 ustawy z dnia 29 września 1994 r.- Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz.1223), zasady istotności (art. 8 ust.1 ww. ustawy) i zasady współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy).

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, że z treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa zasada: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Zdaniem Organu elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych jest więc data „na którą” (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. W przypadku, gdyby intencją ustawodawcy było dążenie do ujmowania kosztów pośrednich dla celów podatkowych w momencie ich fizycznego księgowania, przepis wyraźnie wskazywałby, że za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień „w którym” ujęto koszt dla celów rachunkowych, a nie jak stanowi ustawa dzień „na który” ujęto dany koszt. Skoro ustawodawca używa specyficznych zwrotów, zaczerpniętych z ustawy o rachunkowości, oznacza to, że wiąże z tym określone konsekwencje w zakresie podatkowym.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o rachunkowości konsekwentnie posługuje się zwrotem „na dzień”, odróżniając go od zwrotu „w dniu”. Na określony dzień zamyka się księgi rachunkowe (patrz art. 12 ustawy o rachunkowości), czy sporządza się sprawozdanie finansowe. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „na dzień” oznacza, że ustawodawca przewidział, że określone czynności faktyczne wykonywane są w okresie następującym po okresie sprawozdawczym, którego dotyczą określone zapisy księgowe. Przykładowo sprawozdanie finansowe sporządza się na ostatni dzień roku obrotowego, ale z natury rzeczy jest ono sporządzane już w roku kolejnym. Podobnie z zamykaniem ksiąg rachunkowych, zamyka się je na ostatni dzień okresu sprawozdawczego, jednak sama czynność zamknięcia ksiąg może mieć miejsce znacznie później, przy czym ustawa nie wskazuje dokładnej daty, tego zamknięcia. Jednak, co istotne mimo że księgi za dany rok zamykane są już w kolejnym roku, zamykane są na ostatni dzień roku obrotowego, co ma na celu realizację zasady współmierności kosztów i przychodów. Zatem użycie zwrotu „na dzień” miało na celu wskazanie określonej daty z ostatniego roku obrotowego (okresu sprawozdawczego), do której przyporządkowano określony koszt.

W opinii Organu, brak jest podstaw do innego rozumienia zwrotu „na dzień” dla celów podatkowych. Przemawia za tym, przede wszystkim fakt, że art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do czynności zaksięgowania kosztu (ujęcia w księgach), skoro jednocześnie posługuje się zwrotem konsekwentnie używanym w ustawie o rachunkowości, należy go interpretować zgodnie z tą ustawą. w przeciwnym przypadku, koszt podatkowy byłby ujmowany w okresie, w którym nie został ujęty w księgach (zaksięgowany). Zatem regulacja zawierałaby sprzeczność.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawarła umowę na zakup i montaż Liczników służących do pomiaru energii elektrycznej. Dodatkowo Spółka w ramach umowy nabędzie Liczniki rezerwowe. Wnioskodawca ujmuje w kosztach podatkowych Liczniki jako pośrednie koszty uzyskania przychodów w momencie nabycia/instalacji a Liczniki rezerwowe – jako koszty pośrednie w momencie pobrania ich z magazynu w celu instalacji.

Biorąc powyższe pod uwagę za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup Liczników oraz Liczników rezerwowych jako koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami powinny, podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. wydatki na Liczniki stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów w momencie nabycia/instalacji gdyż wtedy ujmowane są na koncie kosztowym i obciążają rachunek wyników Spółki – jest to moment kiedy wydatek staje się definitywny, natomiast wydatki na Liczniki rezerwowe stanowią koszty pośrednie w momencie pobrania ich z magazynu celem instalacji – w tym momencie są ujmowane na koncie kosztowym i obciążają rachunek wyników Spółki (wydatek staje się definitywny).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.