Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-104/14/BD
z 17 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku, który wpłynął do Biura – 16 grudnia 2013 r., uzupełnionym 30 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z 21 stycznia 2014 r. znak: IBPB I/1/415-1270/13/BK wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 30 stycznia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest rencistką i osiąga dodatkowy dochód z najmu, który jest opodatkowany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych 8,5%. Nieruchomość, którą Wnioskodawczyni wydzierżawia nie stanowi składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej; nie jest środkiem trwałym w działalności. Na nieruchomości o pow. 8.689 m², posadowiony został budynek usługowy, a oprócz niego znajduje się również parking oraz teren zieleni.

Wnioskodawczyni wraz z mężem wystąpiła do sądu przeciwko PWiK tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu za okres 10 lat na kwotę 77.000 zł oraz o powołanie biegłego i wyliczenie odszkodowania. W maju 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozszerzyła żądanie pozwu do kwoty 340.797 zł zgodnie z opinią biegłego. W uzasadnieniu żądania małżonkowie padali, że przez należącą do nich nieruchomość przebiegają urządzenia przesyłowe będące w użytkowaniu PWiK – kolektor 1000 przebiegający pod budynkiem, 1500 przebiegający pod częścią budynku i 400. Przedmiotowa nieruchomość została zakupiona w 1993 r. w celu jej zabudowy, na której w 1998 r. został wybudowany budynek usługowy. W momencie wpięcia tegoż budynku do sieci sanitarnej okazało się, że przebiega ona w innym miejscu, tj. pod budynkiem. Przedmiotowa nieruchomość budowlana była wydzierżawiana. Obecnie od 12 lat użytkowana jest ona przez syna Wnioskodawczyni. Na nieruchomości tej znajduje się również parking samochodowy ze stróżówką.

Na podstawie wyroku sądowego Wnioskodawczyni została przyznana kwota w wysokości 170.398 zł plus odsetki w wysokości 12.965,70 zł. Przedmiotowe świadczenie zostało wypłacone na podstawie art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego. Ponadto w uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że funkcją tych roszczeń jest umożliwienie właścicielowi uzyskania od posiadacza majątkowej rekompensaty za bezumowne korzystanie z rzeczy, w tym pobieranie pożytków. W przypadku roszczenia uzupełniającego za bezumowne korzystanie z rzeczy jako niestanowiącego roszczenie stricte odszkodowawczego nie jest konieczne wykazanie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Wynagrodzenie to bowiem jest niezależne od tego czy posiadacz efektywnie korzystał z rzeczy i czy właściciel poniósł z tego tytułu jakąkolwiek szkodę. Wysokość tego wynagrodzenia jest niezależna od rzeczywistych strat właściciela i rzeczywistych korzyści poniesionych przez posiadacza.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy od przyznanych kwot należy uiścić podatek i czy należy się rozliczenie PIT-8C?

Czy jeśli Wnioskodawczyni jest opodatkowana na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych 8,5% z tytułu najmu, to ma to wpływ na wielkość podatku od ww. kwot?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym ww. kwoty zwolnione są z opodatkowania. Wnioskodawczyni wskazała, że Sąd w uzasadnieniu wyroku określił ww. świadczenie jako rekompensatę za bezprawne korzystanie z rzeczy, w tym pobieranie pożytków. Wynagrodzenie to jest niezależne od korzyści stron z rzeczy lub ich strat. Wynagrodzenie to jest rekompensatą – wyrównaniem straty wartości gruntu, a nie wzbogaceniem się. Operat szacunkowy biegłego był liczony od wartości gruntu – nieruchomości, tj. położenia działki. Przedmiotowe wynagrodzenie jest zatem jednorazowym zadośćuczynieniem, nie jest ono odszkodowaniem i nie obejmuje utraconych korzyści.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Należy podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej – powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze także przepis art. 84 Konstytucji RP dotyczący zasady powszechności opodatkowania, stąd każdy wyjątek od tej zasady, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, iż nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie ww. przepisów korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Zakres zwolnienia wynikający natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest rencistką i osiąga dodatkowy dochód z najmu, który jest opodatkowany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych 8,5%. Nieruchomość, którą Wnioskodawczyni wydzierżawia nie stanowi składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej; nie jest środkiem trwałym w działalności. Na nieruchomość o pow. 8.689 m², posadowiony został budynek usługowy, a oprócz niego znajduje się również parking oraz teren zieleni.

Wnioskodawczyni wraz z mężem wystąpiła do sądu przeciwko PWiK tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu za okres 10 lat na kwotę 77.000 zł oraz o powołanie biegłego i wyliczenie odszkodowania. W maju 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozszerzyła żądanie pozwu do kwoty 340.797 zł zgodnie z opinią biegłego. W uzasadnieniu żądania małżonkowie padali, że przez należącą do nich nieruchomość przebiegają urządzenia przesyłowe będące w użytkowaniu PWiK – kolektor 1000 przebiegający pod budynkiem, 1500 przebiegający pod częścią budynku i 400. Przedmiotowa nieruchomość została zakupiona w 1993 r. w celu jej zabudowy, na której w 1998 r. został wybudowany budynek usługowy. W momencie wpięcia tegoż budynku do sieci sanitarnej okazało się, że przebiega ona w innym miejscu, tj. pod budynkiem. Przedmiotowa nieruchomość budowlana była wydzierżawiana. Obecnie od 12 lat użytkowana jest ona przez syna Wnioskodawczyni. Na nieruchomość tej znajduje się również parking samochodowy ze stróżówką.

Na podstawie wyroku sądowego Wnioskodawczyni została przyznana kwota w wysokości 170.398 zł plus odsetki w wysokości 12.965,70 zł. Przedmiotowe świadczenie zostało wypłacone na podstawie art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego. Ponadto w uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że funkcją tych roszczeń jest umożliwienie właścicielowi uzyskania od posiadacza majątkowej rekompensaty za bezumowne korzystanie z rzeczy, w tym pobieranie pożytków. W przypadku roszczenia uzupełniającego za bezumowne korzystanie z rzeczy jako niestanowiącego roszczenie stricte odszkodowawczego nie jest konieczne wykazanie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Wynagrodzenie to bowiem jest niezależne od tego czy posiadacz efektywnie korzystał z rzeczy i czy właściciel poniósł z tego tytułu jakąkolwiek szkodę. Wysokość tego wynagrodzenia jest niezależna od rzeczywistych strat właściciela i rzeczywistych korzyści poniesionych przez posiadacza.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego, należy wskazać, że bezumowne korzystanie z rzeczy ma miejsce wtedy, gdy osoba trzecia bez tytułu prawnego wchodzi w strefę uprawnień właścicielskich, w wyniku czego właściciel zostaje pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą oraz możliwości czerpania z niej pożytków.

W myśl art. 224 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121) samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jej posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 225 Kodeksu cywilnego obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

W orzecznictwie przyjmuje się, że wynagrodzenie o jakim mowa w przywoływanych normach nie jest odszkodowaniem. Stanowi ono natomiast sposób regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami.

Należy przy tym zaznaczyć, że przepisy art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego w zakresie wymienionych w nich roszczeń wyłączają inne podstawy odpowiedzialności posiadacza wobec właściciela. Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest i nie może być odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, wiąże się bowiem z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 Kodeksu cywilnego), a nie wyrządzeniem szkody w jakiejkolwiek postaci.

Tym samym świadczenie przysługujące z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, nie jest naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi lecz zapłatą za korzystanie z jego rzeczy, którą korzystający z rzeczy musiałby uiścić właścicielowi, gdyby to korzystanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. W związku z powyższym, tak wypłacone świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych.

Skoro zatem świadczenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy nie ma charakteru odszkodowawczego to nie może ono korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie żadnego z wyżej wskazanych przepisów. Co prawda ustawa podatkowa nie zawiera definicji szkody czy odszkodowania, jednakże dokonując jego wykładni nie należy odbiegać od jego rozumienia jakie temu pojęciu zostało nadane w systemie prawa cywilnego. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują co do zasady przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego. Natomiast przedmiotowe świadczenie jako nie służące naprawieniu szkody, nie ma charakteru odszkodowawczego, podobnie jak korzystanie z nieruchomości przez posiadacza nie oznacza wyrządzenia jej właścicielowi szkody tylko dlatego, że nie łączy ich ważny stosunek prawny. Wynagrodzenie, o którym mowa w art. 224 § 2 i art. 225 jest należne bez względu na uszczerbek majątkowy jaki poniósł lub mógłby ponieść właściciel rzeczy.

W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie powołanych powyżej przepisów.

Natomiast instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei w myśl art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej normy.

Odsetki wypłacone w związku z opóźnieniem wypłaty danego świadczenia nie są wliczane do wartości tegoż świadczenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenia główne.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, iż nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem nie wykonania zobowiązań.

W niektórych sytuacjach w odniesieniu do odsetek ustawodawca przewidział możliwość zwolnienia od podatku dochodowego. Zwolnienie to zostało zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, a więc ze stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, a także pracy nakładczej.

W omawianym przypadku mamy do czynienia z wypłatą świadczenia z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy wraz z odsetkami, nie zaś z wynagrodzeniem, o którym mowa powyżej, tym samym takie odsetki nie korzystają z powyższego zwolnienia.

Z uwagi więc na to, iż w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest regulacji, które zwalniałyby od podatku odsetki ustawowe od przedmiotowych świadczeń, przyjąć należy, iż podlegają one opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, świadczenie otrzymane przez Wnioskodawczynię z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy nie może korzystać ze zwolnienia od podatku zarówno na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3, jak i art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynikające z wyroku sądowego należne odsetki również nie korzystają ze zwolnienia i stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, na podmiocie wypłacającym ww. świadczenia ciąży obowiązek sporządzenia dla Wnioskodawczyni informacji PIT-8C, w myśl art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże w sytuacji niewystawienia przez zobowiązany podmiot rocznej informacji PIT-8C nie zwalnia Wnioskodawczyni z obowiązku wykazania otrzymanych kwot w rocznym zeznaniu podatkowym.

Zatem wypłacone Wnioskodawczyni kwoty w wysokości 170.398 zł oraz odsetki w wysokości 12.965,70 zł stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawczyni winna przedmiotowe kwoty doliczyć do pozostałych dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Fakt, iż Wnioskodawczyni uzyskuje również dochód z najmu, który jest opodatkowany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych 8,5% nie ma żadnego wpływu na opodatkowanie otrzymanych na podstawie wyroku sądowego przedmiotowych świadczeń. Należy zauważyć, że przychody z wynagrodzenia za bezumowne korzystanie i z odsetek, nie są przychodami z najmu. Wnioskodawczyni nie uzyskała tych przychodów z tytułu umowy najmu ale jako wynagrodzenie za bezumowne korzystanie czyli korzystanie bez umowy. Przychody z tego tytułu są przychodami z innych źródeł. Najem i inne źródła to dwa odrębne źródła przychodu, które nie mają ze sobą żadnego powiązania. Przychód z najmu wymieniony jest bowiem w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód z innych źródeł, do którego należy zakwalifikować otrzymane na podstawie wyroku sądowego świadczenia za bezumowne korzystanie z gruntu jak i odsetki regulowany jest w pkt 9 ww. artykułu. W sytuacji, gdy dochody (przychody) z najmu opodatkowane są ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych to zastosowanie mają uregulowania zawarte w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 144, poz. 930 ze zm.).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.