Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1292/13/AP
z 20 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 23 grudnia 2013 r.), uzupełnionym 17 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w 2009 i 2010 r. pozarolniczej działalności gospodarczej pełnych odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od wartości początkowej jedynie częściowo wynajmowanego środka trwałego (hali produkcyjnej) oraz dokonania korekty zeznań podatkowych za ww. lata podatkowe - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w 2009 i 2010 r. pozarolniczej działalności gospodarczej pełnych odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od wartości początkowej jedynie częściowo wynajmowanego środka trwałego (hali produkcyjnej) oraz dokonania korekty zeznań podatkowych za ww. lata podatkowe. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 lutego 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-1292/13/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 17 marca 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie najmu. W czerwcu 2008 r. zakupiła i oddała do użytkowania halę przemysłową. Hala była kompletna, zdatna do użytkowania i w 2008 r. została oddana w całości w najem w celach komercyjnych (co potwierdzają wystawione co miesiąc faktury za najem) Ww. hala stanowi jeden środek trwały ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W 2009 r. część najemców zrezygnowała z dalszego najmu, w związku z czym Wnioskodawczyni zmuszona była do aktywnego poszukiwania nowych najemców. Przez cały 2009 r. dokonywane były odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej całej powierzchni hali przemysłowej z tym, że wynajęto ponad połowę hali, natomiast odnośnie pozostałej części ciągle aktywnie poszukiwano najemcy. Jednocześnie, nie wynajmowana część hali nie służyła celom prywatnym podatnika. Na koniec 2009 r. z datą 31 grudnia 2009 r. w podatkowej księdze przychodów i rozchodów pod pozycją 340 dokonano korekty odpisów amortyzacyjnych dot. tej części hali, która „oczekiwała” na najemcę, gdyż Wnioskodawczyni miała wątpliwości co do zasadności zaliczenia w koszty odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej hali, która nie była wynajmowana. W 2013 r. po dokonaniu ponownej analizy dokumentacji Wnioskodawczyni uznała, że korekty amortyzacji dokonano niesłusznie, gdyż nie miała takiego obowiązku i chciałaby uwzględnić w kosztach podatkowych również część odpisów amortyzacyjnych dotyczących powierzchni, która chwilowo nie była wynajmowana. W związku z powyższym dokonała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zapisu numer 347 z datą 31 grudnia 2009 r. stornując zapis 340, tym samym zaliczając ponownie w koszty uzyskania przychodu część odpisu amortyzacyjnego dotyczącego nie wynajmowanej czasowo części i w związku z tym chciałaby dokonać korekt zeznania rocznego PIT-36L.

Kontynuując przyjętą w 2009 r. zasadę przez cały 2010 r. w podatkowej księdze przychodów i rozchodów księgowane były odpisy amortyzacyjne jedynie od wynajmowanej części powierzchni hali przemysłowej. W roku 2013 Wnioskodawczyni w podatkowej księdze przychodów i rozchodów dokonała zapisu numer 279 z datą 31 grudnia 2010 r. korygując „na plus” dotychczasowe zapisy amortyzacyjne, tym samym zaliczając w koszty uzyskania przychodu część odpisu amortyzacyjnego dotyczącego niewynajmowanej czasowo powierzchni hali i w związku z tym chciałaby dokonać korekty zeznania rocznego PIT-36L.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 11 marca 2014 r., wskazano, że:

• przyczyną rezygnacji przez najemców z części hali produkcyjnej było przeniesienie ich działalności do innego miasta, a więc rezygnacja nie nastąpiła z winy Wnioskodawczyni,
  
• również w 2010 r. trwały poszukiwania najemców, ale kryzys gospodarczy spowodował brak zainteresowania na rynku tego typu nieruchomościami. Obniżenie wysokości czynszu i próba zachęcenia przez to potencjalnego najemcy również nie przynosiła oczekiwanego skutku,
  - w latach 2009-2010 Wnioskodawczyni podjęła następujące działania zmierzające do znalezienia najemców:
  • ogłoszenia na portalach internetowych,
  • podpisanie umów z kilkoma biurami nieruchomości,
• najemcy na pozostałą część hali po długich poszukiwaniach zostali w końcu znalezieni w październiku 2010 r.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może skorygować zeznanie roczne za lata 2009 – 2010 i zaliczyć w koszty uzyskania przychodów nieuwzględnioną wcześniej wartość odpisów amortyzacyjnych od niewynajmowanej wcześniej hali?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są również te koszty, które służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Podatnik poniósł wymierne koszty zakupu hali pod wynajem, a zatem bezsprzecznie w celu osiągnięcia przychodu. Cała nieruchomość (hala przemysłowa) jest przeznaczona na wynajem, a fakt nie wynajmowania jej części jest niezależny od podatnika, który aktywnie poszukiwał najemcy. Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle powyższego stwierdzić należy, że do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w zakresie najmu działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni może zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej całej nieruchomości. Mając na uwadze fakt, że Wnioskodawczyni od początku miała prawo do pełnych odpisów amortyzacyjnych od całości hali przemysłowej należy stwierdzić, że nie była zobowiązana dokonywać jakiejkolwiek korekty amortyzacji. Skoro pierwotnie odpisy amortyzacyjne nie zostały w całości uwzględnione w kosztach uzyskania przychodu, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby dokonać teraz odpowiednich zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zaliczając je w koszty podatkowe i w konsekwencji sporządzić odpowiednie korekty zeznania rocznego za lata 2009 i 2010.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawczyni powołała:

• interpretację indywidualną wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 grudnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-978/11/ZK,
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 września 2012 r. sygn. akt II FSK 170/11.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast w myśl art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie najmu. W czerwcu 2008 r. zakupiła i oddała do użytkowania halę przemysłową. Hala była kompletna, zdatna do użytkowania i została w prowadzona do ewidencji środków trwałych tej działalności. W 2008 r. ww. hala w całości została oddana w najem w celach komercyjnych podmiotom trzecim. W 2009 r. część najemców zrezygnowała z dalszego najmu, z uwagi na przeniesienie ich działalności do innego miasta (rezygnacja nie nastąpiła z winy Wnioskodawczyni). Wnioskodawczyni zmuszona więc była do aktywnego poszukiwania nowych najemców pozostałej części hali. Niewynajmowana część hali przemysłowej nie służyła celom prywatnym Wnioskodawczyni. W 2009 i 2010 r. Wnioskodawczyni aktywnie poszukiwała najemców poprzez ogłoszenia na portalach internetowych oraz za pośrednictwem biur nieruchomości, z którymi podpisała umowy. Niestety kryzys gospodarczy spowodował brak zainteresowania na rynku tego typu nieruchomościami. Obniżenie wysokości czynszu i próba zachęcenia przez to potencjalnego najemcy również nie przynosiła oczekiwanego efektu. Po długich poszukiwaniach w październiku 2010 r. udało się jednak znaleźć najemców na wynajem ww. części hali produkcyjnej.

Mając na względzie fakt, że jak wynika z wniosku, cała nieruchomość (hala produkcyjna) jest przeznaczona na wynajem w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a przerwa w wynajmowaniu jej części była niezależna od wynajmującego i spowodowana została rezygnacją z najmu przez najemcę w związku z przeniesieniem jego działalności do innego miasta, stwierdzić należy, że przedmiotem amortyzacji mogła być cała wskazana we wniosku hala. Przy czym, to na Wnioskodawczyni jako wynajmującej ciąży obowiązek udowodnienia, że czyniła starania dla pozyskania najemców, a zatem nie zrezygnowała z wynajmu tej części środka trwałego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w 2009 i 2010 r. w zakresie najmu działalności gospodarczej, mogła zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od całej wartości początkowej środka trwałego (hali produkcyjnej).

Tym samym jeżeli w 2009 i 2010 r. ww. odpisy amortyzacyjne, nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności w odpowiedniej (pełnej) wysokości, a przez to nie zostały również wykazane w zeznaniach podatkowych za lata 2009 i 2010, to Wnioskodawczyni może dokonać korekty tych kosztów oraz zeznań podatkowych za te lata. Skutki ww. korekty należy odnieść wstecz do okresu sprawozdawczego (roku), w którym pierwotnie zaewidencjonowano odpisy amortyzacyjne w zaniżonej wysokości, a więc w przedmiotowej sprawie korekta winna się odnosić do lat 2009 – 2010.

Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte są w art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). Zgodnie z art. 81 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczynę korekty.

Przy czym, stosownie do art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Reasumując, Wnioskodawczyni mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w 2009 i 2010 r. pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisy amortyzacyjne dokonywane od całej (pełnej) wartości początkowej środka trwałego (hali produkcyjnej). Jeżeli zatem w ww. latach odpisy te nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych w pełnej wysokości, a przez to nie zostały również uwzględnione w zeznaniach podatkowych za lata 2009 i 2010, to Wnioskodawczyni może dokonać stosownej korekty tych kosztów oraz zeznań podatkowych za ww. lata, uwzględniając w nich wartość kosztów uzyskania przychodów w odpowiedniej wysokości.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.