Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-563/13-2/PR
z 18 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością , przedstawione we wniosku z 18 listopada 2013 r. (data wpływu 21 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest czołowym producentem profili aluminiowych, oferującym również usługi obróbki mechanicznej i powierzchniowej: anodowanie i lakierowanie profili aluminiowych.

W swojej działalności Spółka wykorzystuje zaawansowany, zintegrowany system informatyczny obsługujący wszystkie zasadnicze obszary działalności Spółki oraz poszczególne działy Spółki w tym w szczególności zakupy, sprzedaż, logistykę, finanse, produkcję i sprawozdawczość. Na obecnym etapie działalności Spółki system ten jest wykorzystywany na kilkuset stacjach roboczych.

Spółka zawarła w 2002 r. umowę z polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością świadczącą usługi informatyczne (dalej: Wykonawca), na podstawie której Wykonawca świadczył usługi dotyczące oprogramowania oraz usługi serwisu technicznego (dalej: Umowa). Wykonawca nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Usługi Wykonawcy obejmowały w szczególności monitorowanie systemów informatycznych Spółki, w tym aplikacji i narzędzi informatycznych odpowiedzialnych za obsługę procesu sprzedaży w Spółce, adaptację oprogramowania stosowanego w Spółce do wdrażanych nowych systemów, a także nadzór nad zmianami, rozbudową i tworzeniem nowego oprogramowania niezbędnego do prawidłowego funkcjonowania Spółki, usługi administracji siecią, obsługi serwerów. Za świadczone usługi Wykonawca uzyskiwał stałe zryczałtowane miesięczne wynagrodzenie oraz wynagrodzenie dodatkowe za usługi nieobjęte wynagrodzeniem zryczałtowanym (w szczególności rozbudowa systemów informatycznych i towarzyszących im aplikacji, usługi instalacyjne sieci, naprawa sprzętu komputerowego) na podstawie stosownego cennika przewidzianego w Umowie. Na podstawie aneksu do Umowy z 1 marca 2008 r. strony ustaliły, iż umowa obowiązuje na czas określony do 31 grudnia 2015 r. z możliwością przedłużenia na kolejne pięcioletnie okresy. Umowa przewidywała roczny okres wypowiedzenia. Jednocześnie Umowa przewidywała kary umowne za wcześniejsze wypowiedzenie Umowy przez Spółkę lub Wykonawcę. Dodatkowo Umowa przewidywała kary umowne w przypadku zatrudnienia pracowników drugiej strony.

Biorąc pod uwagę realizację strategii w ramach Grupy „A” zmierzającej do skupienia funkcji informatycznych w strukturze korporacji, bezpieczeństwo informatyczne, racjonalizację kosztów prowadzonej działalności gospodarczej Spółki oraz chęć przeniesienia wszelkich funkcji informatycznych związanych z działalnością Spółki bezpośrednio do Spółki, Spółka postanowiła rozwiązać umowę z Wykonawcą. Jednocześnie uznając użyteczność dotychczas wykorzystywanego oprogramowania Spółka postanowiła odkupić od Wykonawcy prawa do oprogramowania. Ponadto, Spółka zdecydowała się zatrudnić wybranych pracowników Wykonawcy, co zgodnie z Umową stanowi naruszenie zakazu zatrudniania pracowników drugiej strony, stanowiącego podstawę do żądania przez Wykonawcę zapłaty kary umownej od Spółki. Spółka jednocześnie uzyskuje przychody z tytułu dzierżawy oprogramowania podmiotowi z Grupy „A” oraz rozważa możliwość wydzierżawienia oprogramowania innym podmiotom z Grupy.

Aby rozstrzygnąć wszelkie wątpliwości i wyeliminować potencjalne spory pomiędzy Wykonawcą i Spółką strony postanowiły zawrzeć Umowę Sprzedaży Składników Majątkowych (dalej: Umowa Sprzedaży), na podstawie której Spółka nabyła od Wykonawcy prawa własności intelektualnej w postaci:

• autorskich praw majątkowych do programów komputerowych, ich kodów źródłowych oraz oprogramowania wbudowanego (ang. firmware);
• autorskich praw majątkowych do wszelkiej związanej z oprogramowaniem dokumentacji zawierającej instrukcje, manuale, poprawne i czytelne rysunki, teksty, raporty, analizy i inne dokumenty, które są wymagane do instalacji, uruchomienia, działania i utrzymania w ruchu oprogramowania;
• nazwy oprogramowań oraz wszelkie inne prawa własności intelektualnej (zastrzeżone lub niezastrzeżone), związane z oprogramowaniami i dokumentacją, z wyjątkiem standardowego oprogramowania i aplikacji wspomagających, tj. systemu operacyjnego, edytorów tekstów, oprogramowania obsługującego pocztę elektroniczną, itp.
  
  

Jednocześnie Umowa oraz dodatkowe porozumienia pomiędzy Spółką i Wykonawcą uregulowały kwestię rozwiązania Umowy oraz obowiązek uiszczenia przez Spółkę kar umownych za:

• wcześniejsze rozwiązanie Umowy obowiązującej do 31 grudnia 2015 r.,
• zawarcie przez Spółkę umów o pracę z niektórymi pracownikami Wykonawcy, co stanowiło naruszenie postanowień Umowy.
  
  

Spółka i Wykonawca postanowiły o rozwiązaniu Umowy z dniem 13 września 2013 r. za wypłatą przez Spółkę na rzecz Wykonawcy kary umownej za zerwanie Umowy. Wartość kary umownej za zerwanie Umowy uiszczanej przez Spółkę jest zdecydowanie niższa niż kwota jaką Spółka musiałaby uiścić gdyby nie rozwiązała Umowy i kontynuowała współpracę na dotychczasowych zasadach.

Jednocześnie Wykonawca potwierdził, iż zapłata kar umownych oznacza pełne wywiązanie się przez Spółkę ze zobowiązania ich zapłaty przewidzianego Umową i zobowiązał się do niedochodzenia żadnych dodatkowych roszczeń w stosunku do Spółki związanych z przedmiotem Umowy.

Strony rozwiązując Umowę rozstrzygnęły również kwestie związane z zatrudnieniem przez Spółkę niektórych pracowników Wykonawcy wbrew zakazowi wynikającemu z Umowy. Pracownicy Wykonawcy rozwiązali z Wykonawcą obowiązujące umowy o pracę i zawarli nowe umowy ze Spółką. Powyższe stanowiło zdarzenie powodujące obowiązek zapłaty przez Spółkę kar umownych wynikających z umowy związanych z naruszeniem zakazu zatrudniania pracowników drugiej strony umowy.

Rozwiązując Umowę strony zrzekły się wszelkich wzajemnych roszczeń przewidzianych w Umowie, w szczególności z tytułu wszelkich zaległych płatności, jakichkolwiek kar umownych (poza opisanymi powyżej karami umownymi należnymi od Spółki na rzecz Wykonawcy), czy też jakiejkolwiek innej odpowiedzialności.

Obecnie Spółka rozważa, czy może zaliczyć przedstawione powyżej kary umowne zapłacone na rzecz Wykonawcy do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawione we wniosku kary umowne wypłacone przez Spółkę na rzecz Wykonawcy w związku z zatrudnieniem kilku pracowników Wykonawcy oraz rozwiązaniem Umowy przed terminem jej wygaśnięcia stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie stanu faktycznego kary umowne zapłacone przez Spółkę stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki w dacie ich poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Natomiast w świetle art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie stanowią kosztu uzyskania przychodu kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepisy art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają dodatkowych wyłączeń kar umownych z kosztów uzyskania przychodów innych niż te wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 22.

Nie ulega wątpliwości, iż uiszczone przez Spółkę kary umowne nie stanowią kar umownych odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Tym samym w stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę art. 16 ust. 1 pkt 22 wskazanej ustawy nie będzie miał zastosowania.

Jak wskazuje orzecznictwo sądowe, kary umowne inne niż te wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych co do zasady stanowią koszt uzyskania przychodów:

„ (...) co do zasady, kosztem uzyskania przychodów są wszelkie kary umowne oraz odszkodowania zapłacone przez podatnika, które służą interesom prowadzonego przedsiębiorstwa, w tym zwłaszcza prowadzą do wyłączenia lub ograniczenia zbędnych kosztów, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p” (wyrok WSA z 22 maja 2012 r. sygn. III SA/Wa 2272/11).

Identyczny pogląd na gruncie wypłaty kar związanych z wcześniejszym rozwiązaniem umowy przyjął NSA, uznając, że:

„przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu – art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. Przypomnieć należy, że przepis art. 16 ust. 1 ab initio odwołuje się wyłącznie do kosztów uzyskania przychodów. Reasumując powyższe rozważania należy przyjąć, że w określonym stanie faktycznym, spełniającym przesłanki określone w art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. kara umowna może być uznana za koszt uzyskania przychodów” (wyrok NSA z 17 stycznia 2012 r. sygn. II FSK 1365/10).

Podobne stanowisko zostało również wyrażone w uchwale NSA z 25 czerwca 2012 r. sygn. II FPS 2/12, gdzie wskazano, iż każdy wydatek służący zabezpieczeniu źródła przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu:

„ (...) działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

Stanowisko potwierdzające możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kar umownych z innego tytułu niż wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach (np. interpretacja indywidualna z 31 maja 2012 r. nr IPTPB3/423-158/12-3/PM, z 29 grudnia 2011 r. nr IPTPB3/423-310/11-3/PM, z 12 lutego 2010 r. nr IPPB3/423-846/09-2/JB).

Powyższe oznacza, że wydatki Spółki na opisane we wniosku kary umowne stanowić będą koszt uzyskania przychodu, o ile są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Spółka była zobowiązana do uiszczenia następujących kar umownych w związku z rozwiązaniem Umowy:

• za wcześniejsze rozwiązanie Umowy obowiązującej do 31 grudnia 2015 r.,
• w związku z zawarciem przez Spółkę umów o pracę z niektórymi pracownikami Wykonawcy, co stanowiło naruszenie wynikającego z Umowy zakazu zatrudniania pracowników drugiej strony.
  
  

Zapłata obu kar wiąże się z chęcią Spółki do przeniesienia wszelkich funkcji informatycznych związanych z działalnością Spółki bezpośrednio do Spółki i podwyższenie w ten sposób bezpieczeństwa informatycznego Spółki, a także racjonalizacji kosztów ponoszonych przez Spółkę na usługi informatyczne. Skupienie tych funkcji bezpośrednio w strukturze Spółki uniezależni Spółkę od ewentualnego negatywnego wpływu działań zewnętrznego podmiotu świadczącego usługi oraz zwiększy bezpieczeństwo informatyczne Spółki oraz bezpieczeństwo danych przetwarzanych przez Spółkę. Jednocześnie Spółka zyska pełną kontrolę nad systemami w tym systemem sprzedażowym stanowiącym jedno z kluczowych elementów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania Spółki i uzyskiwania przez nią przychodów oraz przejmie odpowiedzialność za ich dalszy rozwój. Rozwiązanie Umowy jest więc narzędziem realizacji przyjętej przez Spółkę strategii skupienia wszystkich elementów istotnych biznesowo w strukturze organizacyjnej Spółki, aby zabezpieczyć możliwość uzyskania przychodów w przyszłości. Jest ono również zgodne ze strategią realizowaną w ramach Grupy „A”.

Jako że pojęcia „zabezpieczenia” lub „zachowania” źródeł przychodu nie zostały zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, konieczne jest odniesienie się do ich słownikowego znaczenia. Zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w tym ujęciu jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność (tak wyrok WSA w Warszawie z 12 kwietnia 2012 r. sygn. III SA/Wa 2349/11). Zatem działania Spółki związane z rozwiązaniem umowy zmierzają do zabezpieczenia możliwości sprzedaży przez Spółkę jej wyrobów, a zatem wprost zabezpieczenia i zachowania źródeł przychodów Spółki.

Zapłata kary umownej za wcześniejsze rozwiązanie Umowy jest podyktowana decyzją Spółki o chęci uzyskania pełni praw do oprogramowania i prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o systemy informatyczne oraz inne narzędzia informatyczne w ramach struktury Spółki. Pozwoli to z jednej strony na zwiększenie bezpieczeństwa informatycznego w tym w szczególności bezpieczeństwa ciągłości sprzedaży produktów Spółki dokonywanej z wykorzystaniem systemów informatycznych poprzez uniezależnienie tych procesów od podmiotu „zewnętrznego” świadczącego usługi na rzecz Spółki.

Skupienie tych funkcji w ramach działalności Spółki zapewnia Spółce większą kontrolę nad procesem sprzedaży produktów z wykorzystaniem systemów informatycznych zakupionych przez Spółkę oraz jego efektywnością, a także umożliwia precyzyjną kontrolę efektywności wydatków ponoszonych w związku z infrastrukturą informatyczną, eliminując jednocześnie koszt usług zewnętrznych w tym zakresie. Ponadto rozwiązując Umowę z Wykonawcą i przejmując kontrolę nad systemami informatycznymi Spółki, Spółka zwiększa również bezpieczeństwo przetwarzanych danych. Zdaniem Spółki, nie ulega więc wątpliwości, że uiszczenie kary umownej związanej z wcześniejszym rozwiązaniem umowy z Wykonawcą jest działaniem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą, ekonomicznie uzasadnionym i zmierzającym do zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Co więcej, Spółka będzie miała możliwość uzyskiwania przychodów od innych spółek z Grupy „A” z tytułu dzierżawy oprogramowania, a więc rozwiązanie umowy w efekcie doprowadziło do wygenerowania nowego źródła przychodów dla Spółki.

Podobnie w przypadku kary umownej związanej ze złamaniem przez Spółkę zakazu zatrudniania pracowników Wykonawcy uiszczenie kary umownej wiązało się z potrzebą Spółki zatrudnienia osób znających środowisko informatyczne, w którym funkcjonuje Spółka oraz systemy, które wykorzystuje Spółka w swojej działalności gospodarczej. Z tych przyczyn Spółka zdecydowała się zatrudnić niektórych pracowników Wykonawcy, którzy do tej pory wykonywali pracę na rzecz Spółki. Mimo poniesienia kosztu kary umownej w związku z naruszeniem zakazu zatrudniania pracowników Wykonawcy, Spółka osiągnęła ewidentne korzyści wynikające z faktu zatrudnienia pracownika znającego środowisko biznesowe, w którym funkcjonuje Spółka oraz narzędzia systemowe, z których Spółka korzysta. Zdaniem Spółki, nie ulega również wątpliwości, że zatrudnienie pracowników odpowiedzialnych za obsługę systemów informatycznych przyczyni się do uzyskania przychodów, zabezpieczenia źródeł przychodów lub ich zachowania poprzez chociażby bardziej efektywne zaadaptowanie się pracowników do pracy w środowisku informatycznym Spółki, co zmniejsza ryzyko błędów, zwiększa efektywność procesów sprzedażowych wykonywanych z wykorzystaniem, przyczyniając się do zwiększenia przychodów Spółki.

Dodatkowo, w przypadku kary umownej za wcześniejsze rozwiązanie Umowy, koszt jej poniesienia jest zdecydowanie niższy niż kwota, jaką Spółka musiałaby uiścić gdyby nie rozwiązała Umowy. Kontynuowanie wykonywania zawartej umowy wiązałoby się więc z ryzykiem poniesienia kosztów znacznie przewyższających zapłaconą karę umowną z tytułu wcześniejszego rozwiązania Umowy. Wydatki na zapłatę kary umownej są więc z perspektywy Spółki ekonomicznie uzasadnione i należy je uznać za wydatki mające na celu zabezpieczenie źródła przychodów. Takie też stanowisko w podobnych okolicznościach faktycznych potwierdza interpretacja indywidualna z 21 marca 2013 r. nr IBPBI/2/423-1638/12/PP oraz interpretacja indywidualna z 28 grudnia 2012 r. nr ITPB3/423-596/12/AM.

Stanowisko o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kary umownej związanej z wcześniejszym rozwiązaniem umowy potwierdzają również organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych z 31 maja 2012 r. nr IPTPB3/423-158/12-3/PM, z 31 maja 2012 r. nr IPTPB3/423-154/12-2/PM.

Takie też stanowisko wynika z orzecznictwa sądowego (np. wyrok NSA z 17 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10, wyrok NSA z 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2486/10).

Należy podkreślić, iż w obu przypadkach zapłata kar umownych jest związana z decyzją Spółki, iż w bieżącej sytuacji gospodarczej, rezygnacja z usług Wykonawcy na rzecz obsługi systemów informatycznych we własnym zakresie nawet po uiszczeniu kar umownych w długoterminowej perspektywie jest działaniem efektywniejszym i przez to potencjalnie wpływającym na zwiększenie się przychodów Spółki w przyszłości.

Tym samym, zdaniem Spółki, płatność kar umownych za wcześniejsze rozwiązanie Umowy oraz w związku z zawarciem przez Spółkę umów o pracę z niektórymi pracownikami Wykonawcy, jako wydatek w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów stanowi koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto tut. organ pragnie zaznaczyć, że jedynie ważna czynność prawna może stanowić podstawę prawną uznania wydatków za koszt uzyskania przychodu. Co więcej, mocą art. 16 ust. 1 pkt 66 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki oraz wartości przekazanych rzeczy, praw lub wykonanych usług, wynikające z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, w szczególności w związku z popełnieniem przestępstwa określonego w art. 229 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.). A zatem, podejmowane działania muszą mieścić się w granicach prawa i nie mogą zmierzać do jego obejścia.

Należy również wskazać, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Podatnika.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Ponadto, tut. organ pragnie zauważyć, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego Organ podatkowy nie dokonuje żadnych ustaleń faktycznych, nie dysponuje także narzędziami przewidzianymi w art. 199a Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej.

Rozpatrzenie, czy zachodzą przesłanki wynikające z art. 199a ustawy Ordynacja podatkowa leży w gestii postępowania w tym zakresie. To organy podatkowe prowadzące postępowanie lub kontrolę podatkową mają prawo do samodzielnego dokonywania oceny zawartych umów pod kątem zgodności z przepisami podatkowymi oraz rzeczywistych zamiarów stron umowy, czy też określenia skutków pewnych stanów faktycznych. Organy dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ustalają rzeczywistą treść oświadczenia woli.

W związku z powyższym organy mają obowiązek badania, czy dyspozycyjny charakter umów cywilnoprawnych nie jest wykorzystywany przez strony do uchylenia się od obowiązku podatkowego albo zaniżenia zobowiązania podatkowego.

Podany we wniosku opis stanu faktycznego stanowi bowiem jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym, wraz z zadanym pytaniem, wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Z drugiej strony Organ podatkowy w trybie określonym w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie posiada uprawnień do interpretacji innych przepisów, niż przepisy prawa podatkowego.

Stąd Organ podatkowy pominął w postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej np.: analizę opisanych wydatków na kary umowne związane z zatrudnieniem pracowników Wykonawcy pod kątem zapisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.